အသံတိတ္ေက်းလက္

အသံတိတ္ေက်းလက္

 

ဖုန္းခ်ၿပီးသည့္တိုင္ စိတ္လႈပ္ရႇား တုန္ယင္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးသည္ ရပ္ေနရာမႇ အားအင္ ကုန္ခမ္းသြားသလို ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ သူ႔နားထဲတြင္မူ သား၏ ငိုသံကို ၾကားေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ၁၅ ႏႇစ္မွ် ေ၀းကြာခဲ့ေသာ သား၏ ငိုသံသည္ သူ႔ရင္ကို နာက်င္ေစသည္။ သားကုိသူခြဲခြာရေတာ့ သား၏ အသက္မႇာ ၁၅ ႏႇစ္သာ ရႇိပါေသးသည္။ ခုေတာ့ ခြဲခြာရသည္မႇာ ၁၅ ႏႇစ္ ရႇိခဲ့သည့္ အတြင္း အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ လူရြယ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနေပၿပီ။ သူတို႔ ေက်းရြာငယ္ေလးမ်ားက လူငယ္မ်ား ဦးတည္ ထြက္ခြာၾကသည့္ မေလးရႇား ဆိုေသာ ႏုိင္ငံသို႔ သားထြက္သြားခ်ိန္မႇ စကာ တစ္ႀကိမ္မွ်ပင္ ျပန္မဆုံေတာ့ေပ။ သား၏အသံ၊ သား၏႐ုပ္ရည္ကိုပင္ ပုံေဖာ္ရ ခက္ခဲေနၿပီ။

''မေလးရႇားထဲ ၀င္သြားၿပီး ၁၅ ႏႇစ္ၾကာမႇ ဖုန္းဆက္လာခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲမႇာ အဖမ္းခံေနရတယ္တဲ့။ အရင္ဆုံး သူနဲ႔အတူ ေထာင္က်ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္မသားက ေထာင္ထဲမႇာ က်န္ခဲ့တယ္။ သူက ေငြသုံးသိန္းေပးၿပီး လြတ္လာၿပီ၊ သားက ကြၽန္မဆီက ေငြသုံးသိန္းနဲ႔ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ယူလာေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ပထမေတာ့ လာလိမ္တယ္ ထင္တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့သားက ဖုန္းဆက္လာခဲ့တယ္။ သားဆိုေပမယ့္ ၁၅ ႏႇစ္ေလာက္ ေ၀းသြားေတာ့ ငါ့သား မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းျပန္၀င္လာေတာ့ ကြၽန္မေမးသမွ် သူက မႇန္ေအာင္ ေျဖႏုိင္တယ္။ ေထာင္က်ေနတာ ေျခာက္ႏႇစ္ေလာက္ ရႇိၿပီတဲ့။ ခုေတာ့ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ျပန္လာဖို႔ လိုတဲ့ ေငြကို ရႇိတဲ့ပစၥည္းေလး ေရာင္းၿပီး၊ ေခ်းငႇားၿပီး ေပးလိုက္ၿပီ''။

ထား၀ယ္ခ႐ိုင္ ေလာင္းလုံၿမိဳ႕နယ္ အင္ႀကီးရြာက ေဒၚၾကည္သန္း၏ စကားသံ ျဖစ္ပါသည္။

သာမန္အားျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ ေက်းရြာတစ္ရြာက မိခင္တစ္ဦး၏ စကားဟုသာ မႇတ္ထင္ဖြယ္ ရႇိသည္။ သို႔ေသာ္ သည္စကားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေဒသအသီးသီးက ေက်းလက္ရြာကေလးမ်ားရႇိ အမိအဖ အားလုံး၏ ပုံရိပ္ကို ထင္ဟပ္ေစေသာ စကားဟု ဆိုလွ်င္ မမႇားႏုိင္ေပ။

ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ား ရႇိၾကသည့္ ေက်းလက္ရြာကေလးမ်ား အေရအတြက္ေပါင္း ၆၅၀၀၀ ေက်ာ္ထဲက ရြာတစ္ရြာ၊ သို႔မဟုတ္ ႏႇစ္ရြာ၊ သုံးရြာမွ် ေရာက္ဖူးမည္ ဆိုလွ်င္ က်န္ေသာရြာမ်ားကို မႇန္းဆ ၾကည့္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

ပင္ပန္းသေလာက္ အက်ဳိးအျမတ္ ျပန္မရသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ စြန္႔ခြာ ခ်န္ထားခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားကို ခြဲခြာခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံျခား မသြားဖူးသူ မရႇိေသာ ရြာတစ္ရြာမွ်ပင္ မက်န္ေတာ့ဘူးဟု ဆိုႏုိင္လာၿပီ  . . .

လတ္တေလာတြင္ေတာ့ ေက်းလက္၌ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ပုံရိပ္မႇာ တစ္ခုတည္းသာဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ အိမ္ငယ္ကေလးမ်ားတြင္ သက္ႀကီးမ်ားကို ေက်ာင္းေနအရြယ္ ေျမးငယ္တို႔ႏႇင့္ ေတြ႕ရမည္၊ လယ္ယာေျမမ်ားမႇာ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ကုိင္ျခင္းကို ေတြ႕ရမည္၊ သားသို႔မဟုတ္သမီးထံမႇ မည္သို႔ေသာ အဆက္အသြယ္ကို ရသည္ ျဖစ္ေစ ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ျခင္း၊ တစ္ဖက္တြင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ျမင္ေတြ႕ခံစားရမည္။

''သားသမီးေလးေယာက္ ရႇိရာမႇာ သုံးေယာက္က ထုိင္းမႇာ အလုပ္ သြားလုပ္ေနတယ္။ အိမ္မႇာက်န္ခဲ့တဲ့ သမီးႀကီးက သူတို႔ေတြ ထားခဲ့တဲ့ ေျမးေတြကုိ ထိန္းေက်ာင္းေပးေနတယ္။

ကေလးေတြက ေက်ာင္းတက္ေနၾကတုန္းပါ။ ထိုင္းမႇာပဲ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူၾကံဳပြဲစားနဲ႔ ဒီကိုပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြေပါ့။ ကေလးစရိတ္ေတာ့ လစဥ္ ပို႔ေပးၾကတယ္။ ဒီမႇာ လယ္ယာလုပ္ငန္းကေတာ့ လုပ္မယ့္သူ မရႇိတာနဲ႔ ပဲခူးဘက္က လူငႇား ေခၚထားရတယ္''ဟု မြန္ျပည္နယ္ ေခ်ာင္းဆုံၿမိဳ႕နယ္ ကေညႇာ္ေက်းရြာက ဦးခ်စ္တင္က ဆိုပါသည္။

မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားႏႇင့္ ဇာတိရပ္ရြာကို၊ တုိင္းျပည္ကို ေခတၲမွ် စြန္႔ခြာကာ သင့္ေလ်ာ္ရာေဒသ၊ ႏုိင္ငံဆီသို႔ သြားေရာက္လ်က္ လူမႈဘ၀ ေရစီးေၾကာင္းတြင္ က်င္လည္ရေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းမႈ မ်ဥ္းၿပိဳင္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ဘယ္အခ်ိန္ကစ၍ ေပၚေပါက္လာသည္ဟု အတိအက်ေျပာရန္ ခက္ခဲမည္ ထင္သည္။ ယခင္ကတည္းက ရႇိေနတာ ဟုပင္ ဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၈၈ ခုႏႇစ္ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံကူးလက္မႇတ္ ထုတ္ေပးသည့္ မူ၀ါဒ ေျပာင္းလဲၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ ျပည္ပ ထြက္ခြာသူ သိသိသာသာ တိုးတက္လာတာကို အားလုံး မ်က္ျမင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

၂၀၀၃ ခုႏႇစ္၊ ၂၀၀၄ ခုႏႇစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မေလးရႇား အလုပ္အကိုင္က ေရပန္းစားလာသည္။ ရေသာလစာေငြက မနည္းသလို ပညာအရည္အခ်င္း ကန္႔သတ္ခ်က္ကလည္း နည္းပါးသည္။ ျမန္မာလူငယ္ အမ်ားစု အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္က လူငယ္လူရြယ္တို႔ မေလးရႇားဆီ ဦးတည္လာသည္္။ ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔လည္း နယ္ပယ္ခ်င္း နီးစပ္ရာ ေဒသမ်ားက လူငယ္တို႔ ထြက္ခြာၾကျပန္သည္။ ျမန္မာလူငယ္တို႔သည္ ပညာတတ္ေျမာက္မႈ၊ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္မႈေပၚတြင္ အေျခခံကာ မိမိႏႇင့္ အဆင္ေျပမည့္ ႏုိင္ငံကို ေရြးခ်ယ္ၾကသည္။ ပညာႏႇင့္ သြားသူက သြားသလို လုပ္အားႏႇင့္ သြားသူက သြားၾကသည္။ သည္လိုႏႇင့္ပင္ ဆယ္စုႏႇစ္မ်ားကို လြန္ေျမာက္လာသည့္ အခါတြင္ေတာ့ ေျပာင္းေရႊ႕မႈ ဆိုသည္မႇာ ႐ိုးရာအသြင္ ျဖစ္လာခဲ့ေပၿပီ။

''ဘယ္လို အေၾကာင္းဖန္လာသလဲ ဆိုရင္ ေခတ္အေျခအေန ေၾကာင့္ေပါ့။ ျပည္တြင္းမႇာ အလုပ္အကုိင္ရႇိတယ္ ဆိုေပမယ့္ ခုအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းထက္ ပိုေကာင္းဖုိ႔၊ သားသမီးေတြေရႇ႕ေရး ေကာင္းစားဖို႔၊ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတြေၾကာင့္ သူတို႔ အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ သူတို႔ ထြက္သြားၾကတာပဲ။ သူတို႔ ပင္ပန္းၾကရႇာတယ္''။ ဦးခ်စ္တင္သည္ အလုပ္လုပ္ကုိင္သူ မရႇိေတာ့ေသာ လယ္ယာေျမ အတြက္ စိတ္ပူရသည္ထက္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံက သားသမီးမ်ားကို ပိုပူပန္ေနသည္။ သည္အပူသည္ သူတစ္ဦးတည္း ပူပင္ရျခင္း မဟုတ္ေပ။ ေက်းလက္မႇာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သက္ႀကီးမိဘတိုင္း ပူပန္ရတာလည္း ျဖစ္သည္။

''ထိုင္းႏုိင္ငံကို ေဒသအေခၚ ေတာလမ္း(ေအာက္လမ္း)ကေန ပြဲစား အကူအညီနဲ႔ သြားရတယ္။ ကရင္ျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္က ေရြ႕လ်ား အလုပ္သမား မႇန္သမွ် ပြဲစားနဲ႔ သြားၾကတာ မ်ားတယ္။ စက္႐ုံ အလုပ္သြင္းေစ်းက တစ္ေယာက္ကို က်ပ္ ၄၅၀၀၀၀ ကေန ၅၀၀၀၀၀အထိ ရႇိတယ္။ အလုပ္သြင္းခ မပါရင္ က်ပ္ ၃၀၀၀၀၀ ေပါ့။ ေလး၊ ငါးလ ျခားၿပီး နယ္စပ္ ေငြလႊဲေတြနဲ႔ မိဘဆီ ပို႔ေပးပါတယ္။ ဟိုမႇာက ကေလးေတြ အရမ္း ပင္ပန္းရႇာပါတယ္။ ညီအစ္ကို ႏႇစ္ေယာက္လုံး မဟာခ်ဳိင္ ငါးေသတၲာ စက္႐ုံမႇာ လုပ္တာပါ။ ေနထိုင္ စားေသာက္စရိတ္ ႏုတ္ၿပီး ေငြပို႔ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ ေမာင္ႏႇမေတြကို ေက်ာင္းဆက္ထားႏုိင္ပါတယ္''။ သားသမီးမ်ားကုိ ခြဲခြာလိုက္ရေသာ မိဘမ်ားစြာထဲ အပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕က ေဒၚခင္ျမင့္ ျဖစ္ပါသည္။

သည္ႏႇစ္မ်ားအတြင္း ေက်းလက္တြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းက မေကာင္း။ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲအေပၚမႇီကာ လုပ္ကုိင္လာရသည္။ တစ္ႏႇစ္တစ္ႏႇစ္ လုံးခ်ာလည္ လိုက္ေနၾကသည္က အမ်ားစု ျဖစ္သည္။ အက်ဳိးအျမတ္နည္းေသာ လုပ္ငန္း မ်ားအေပၚ လူငယ္တုိ႔ စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးလာသည္။ မိဘက လယ္လုပ္ေစခ်င္သည္၊ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ေနေစခ်င္သည္ ဆိုေသာ္လည္း မေနႏုိင္ၾကေတာ့ေပ။ ပင္ပန္းသေလာက္ အက်ဳိးအျမတ္ ျပန္မရသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ စြန္႔ခြာ ခ်န္ထားခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားကို ခြဲခြာခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံျခား မသြားဖူးသူ မရႇိေသာ ရြာတစ္ရြာမွ်ပင္ မက်န္ေတာ့ဘူးဟု ဆိုႏုိင္လာၿပီ။

အသက္ရေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မိဘ၊ ဇာတိရပ္ရြာ တို႔ကို စြန္႔ခြာရျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူေသာ ကိစၥရပ္ မဟုတ္ပါေပ။ တြန္းအားမ်ားေၾကာင့္သာ ဆုံးျဖတ္ၾကရသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း သူတို႔ ဦးတည္ေရာက္ရႇိသြားရာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ပင္ပန္းမႈက ဆီးႀကိဳေနသည္သာ ျဖစ္သည္။ မိခင္ တိုင္းျပည္မႇ ထြက္ခြာၿပီး တိုင္းတပါးတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၿပီ ဆိုကတည္းက မည္သည့္ႏိုင္ငံသား မဆို အခက္အခဲ ရႇိႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းက်ဳိးအျဖစ္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ႏုိင္ျခင္း၊ လုပ္အားႏႇင့္ ထိုက္တန္ေသာ ေငြေၾကးကို ရရႇိႏုိင္ျခင္း၊ ပညာဆည္းပူးႏုိင္ျခင္း စသည္တုိ႔ ရရႇိၾကၿပီး အျခားေသာ တစ္ဖက္တြင္မူ အလုပ္ရႇင္က ႏုိင္ငံသား အလုပ္သမားမ်ားႏႇင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံ ခံရျခင္း၊ လုပ္အားကို အလြဲသုံးစား အလုပ္ခံရျခင္း၊ လုပ္သားအား ခ်ဳပ္ကုိင္ထားျခင္း စသည္တို႔ကိုလည္း ၾကံဳေတြ႕ရသည္သာ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာလူငယ္တို႔သည္ စိန္ေခၚမႈ မ်ားစြာကုိ ရင္ဆိုင္လ်က္ ေရျခားေျမျခားတြင္ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ ေက်းရြာမ်ားက ေနအိမ္မ်ားတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကလည္း သားသမီးမ်ား အတြက္ ေမတၲာပို႔ရင္း၊ ေန႔တဓူ၀ ကိစၥမ်ားကို တတ္စြမ္းသမွ် အားႏႇင့္လုပ္ကုိင္ရင္း ေန႔ရက္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္လာၾကသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္မိုးေအာက္က ထမင္း၀ိုင္းကေလးတြင္ ျပန္ဆုံရမည္ ဆိုသည္မႇာ အားလုံး၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပင္။

''အဘက ေလျဖတ္ထားတာ ႏႇစ္ႏႇစ္ေက်ာ္ၿပီ။ သားသမီးေတြက အကုန္လုံး ထုိင္းမႇာ။ ေျမးပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သားသမီးေတြက အဘေလထိစက ဆင္းလာၾကေသးတယ္။ ျပဳစုၾကတယ္။

တစ္လ၊ ႏႇစ္လေတာ့ ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ရက္ၾကာလာေတာ့ သူေဌးက ဖုန္းဆက္ေခၚတယ္။ အေဖကုိေတာ့ စိတ္မခ်ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းေရးက ရႇိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ေဆြမ်ဳိးထဲက တစ္ေယာက္ကို အိမ္မႇာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လခနဲ႔ေခၚထားေပးခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ပုိ႔တဲ့ေငြနဲ႔ပဲ ေနထုိင္စရိတ္၊ ကုသစရိတ္ ကာမိ႐ုံ ျဖစ္ေနတာ။ စကား ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျပာႏုိင္တာကလြဲရင္ လမ္းမေလ်ာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ မသန္စြမ္း ျဖစ္ေနခ်ိန္္မႇာေတာ့ အနားမႇာ ရႇိေစခ်င္တာ ေပါ့ေလ။ သူတို႔ကလည္း ျပန္လာခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္လာရင္ေရာ ဘာအလုပ္လုပ္မလဲ။ သူတို႔လည္း အဲဒါပဲေတြးၿပီး ခပ္ေ၀းေ၀းမႇာ ေနၾကတာ''ဟု သားသမီးမ်ားကို လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ နားလည္ျခင္းမ်ားႏႇင့္ ဘားအံၿမိဳ႕က မိဘတစ္ဦးက ရင္ဖြင့္ျပသည္။

ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား လူငယ္လူရြယ္ တခ်ဳိ႕သည္ တခ်ဳိ႕ေသာ ပိတ္ရက္မ်ားမႇာေတာ့ ဇာတိ ေက်းရြာမ်ားဆီ ျပန္လာတတ္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေ၀းသည့္အတြက္ မျပန္ႏုိင္။ ျပန္လာသူတို႔ ျပန္လာသည့္ အခိုက္တြင္ေတာ့ ေက်းရြာတို႔သည္ လူငယ္ လူရြယ္သံတို႔ျဖင့္ အသက္၀င္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ခ်ိန္တန္လွ်င္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျမဲ။ အေသအခ်ာ နားစိုက္ေထာင္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အမိအဖတုိ႔၏ ရင္ေမာစြာ သက္ျပင္းခ်သံမ်ားကို ၾကားႏုိင္သည္။

''တစ္ေန႔ သူတို႔ ျပန္လာၾကမႇာပဲေလ''။ မြန္ျပည္နယ္ ေခ်ာင္းဆုံၿမိဳ႕နယ္က ဦးခ်စ္တင္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ျပံဳးလ်က္ ဆိုလိုက္သည္။ ထိုစကားသည္ ဦးခ်စ္တင္ တစ္ဦးတည္းထံတြင္ ၾကားႏိုင္သည့္စကား မဟုတ္ပါေပ။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ားက ေက်းရြာေလးမ်ားတြင္ ရႇိေနမည့္ က်န္ရစ္သူ သက္ႀကီးမိဘမ်ားကို ေမးၾကည့္မည္ဆိုလ်င္ ၾကားခြင့္ရမည့္ စကားသာ ျဖစ္ေပသည္။

ေက်းလက္ရႇိ လမ္းကေလးမ်ားေပၚတြင္ေတာ့ ကေလးငယ္မ်ားက ေျပးလႊားေဆာ့ကစားဆဲ။ သူတို႔သည္ ပညာသင္ယူဆဲ။ တစ္ေန႔တြင္ ေရႇ႕က မိဘမ်ား၊ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ားလို ေက်းလက္ဇာတိကို စြန္႔ခြာသြားမလား၊ ႏုိင္ငံတြင္ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ား အျဖစ္ ဆက္ရႇိေနမလား ဆိုသည္ကေတာ့ လက္ရႇိတြင္ ပုစၧာတစ္ပုဒ္အသြင္သာ ရႇိသည္။

လူငယ္တို႔ စြန္႔ခြာသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ ေက်းလက္ အိမ္ငယ္ကေလးမ်ားတြင္ေတာ့ အမိအဖတို႔သည္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမည္ မသိႏိုင္ေသးေသာ သားသမီးတို႔၏ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

Credit: http://www.news-eleven.com