ေဒၚေအးသီသည္ ပန္းကန္ထဲမွ ထမင္းကို ဇြန္းျဖင့္ခပ္၍ ရြဲ႕ေစာင္းေနေသာသူမ ပါးစပ္ ထဲသို႔ တုန္တုန္ ခ်ည့္ ခ်ည့္၊ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ ေခ်ာ္ႏွင့္ ထည့္လိုက္ သည္။ ေနအေတာ္ျမင့္ၿပီး နံနက္စာတုန္း ကလည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ မစားလိုက္ ရသျဖင့္ သူမ အေတာ္ ဆာေနၿပီ။ ေျခာက္ေသြ႕ ေသာ ငါးေလး ခ်က္ႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္ ဟင္း ေရာေမႊ ထား သည့္ထမင္းက ပါးစပ္ထဲတြင္ တပြစိ စိႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မ်ဳိခ် မရဘဲ သူမ၏ ပိန္ လွီလွီ လည္ေခ်ာင္း ေလး ထဲတြင္ အ ခ်ိန္ အေတာ္ ၾကာ သည္ အထိ တစ္ဆို႔ ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေန ၍ ေၾကာင္ ေတာင္ ေတာင္ႏွင့္ ေရွ႕ တူ ႐ူသို႔ ေငးေနျပန္သည္။
“ေဒၚႀကီး စားေလ၊ ဘာေငးေနတာလဲ။ ေဒၚႀကီးကိစၥ ေတြၿပီးမွ ကၽြန္မ သြားလို႔ရမွာ၊ စား စား”ေဒၚေအးသီသည္ သူမ ေနာက္မွ ထြက္ေပၚ လာေသာ တူမျဖစ္သူ မူမူ႔ အသံေၾကာင့္ လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ သည္။ ထိုအခါ တူမျဖစ္သူ မူမူကပင္ ဆက္၍ “၀ၿပီလား”ဟု ထပ္ေမးလိုက္ ရာ ေဒၚ ေအးသီလည္း ေယာင္နနႏွင့္ ေရာေယာင္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္မိသည္။
ထိုအခါ မူမူက “အလ ကား ဗိုက္ဆာတယ္၊ ဆာ တယ္နဲ႔၊ ေကၽြးေတာ့လည္း ဟုတ္တိ ပတ္တိ မစားဘဲနဲ႔။ သက္သက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ ေနတယ္။ လူၾကားလို႔ မေကာင္းဘူး။ သူမ်ားၾကားရင္ အိမ္က လူေတြက ထမင္း မေကၽြးဘဲ အငတ္ ထားတယ္ ထင္ဦး မယ္”ဟု တဖ်စ္ေတာက္ ေတာက္ေျပာရင္း ေဒၚေအးသီ ခုတင္ေပၚ တင္ထားသည့္ စားပြဲပု ေလးေပၚရွိ ထမင္းပန္း ကန္ကို သိမ္းလိုက္ၿပီး အနား မွာရွိေသာ ပုဆိုးပိုင္းႏွင့္ ေဒၚေအးသီ ပါးစပ္ကိုသုတ္ ကာ ေရတစ္ခြက္ကို စားပြဲ ေပၚတင္ ေပးလိုက္သည္။
ေဒၚေအးသီလည္း မူမူက နားလည္မႈ လြဲကာ စားလက္စ ထမင္းပန္းကန္ သိမ္းသြားသျဖင့္ မ၀ေသး ေသာ သူမ ဗိုက္ကို ထပ္ျဖည့္ရန္ ေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ လိုက္ ရာ တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ သီး ေတာ့သည္။
“ေဒၚႀကီးကလည္း လုပ္ျပန္ၿပီ၊ အိပ္ရာနဲ႔ ေစာင္ေတြ စိုကုန္ၿပီ။ ျဖည္းျဖည္း ေသာက္ပါလို႔ ေျပာထားရဲ႕ သားနဲ႔။ ကဲ ထ ထ ကၽြန္မ မသြားခင္ အေပါ့သြားထား လိုက္”
မူမူက ေျပာေျပာ ဆိုဆို ေဒၚေအးသီကို ေရအိမ္သို႔ တြဲ ပို႔ေပးေလရာ ေဒၚေအးသီ လည္း ေယာင္နနႏွင့္ ပါသြား ၿပီး သူမ ေရေသာက္ မၿပီး ေသးသည္ကို ေမ့သြားေလ ၏။
ေဒၚေအးသီသည္ ေလ ျဖတ္သူတုိ႔ ထံုးစံအတိုင္း သူမ ေျပာလိုသည့္ အေၾကာင္း အရာကို တစ္ခြန္းႏွင့္ တစ္ခြန္း စဥ္းစားၿပီး မနည္း အားယူမွ ေျပာႏိုင္သလို တစ္ခါတစ္ရံ ေမးလွ်င္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ျပန္မေျဖ ႏိုင္ေပ။ ထို႔အျပင္ စကား တစ္ခြန္းကို ထပ္ခ်ည္း တလဲလဲ ေျပာခ်င္ေျပာေန တတ္ျပန္ေသးသည္။
“မူမူ ငါ ဒီေန႔ ေရခ်ဳိးရ မွာလား”
ေဒၚေအးသီထံမွ ေလမဆက္ သည့္ အေမးကို မူမူက “ဒီေန႔ ကၽြန္မ မအားေသး ဘူး။ မနက္ျဖန္မွ ခ်ဳိး၊ ဒီေန႔ ေစ်း၀ယ္ ေပးရဦးမယ္”
မူမူက ေဒၚေအးသီကို ခုတင္ေဘးရွိ ပက္လက္ ကုလား ထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေစ ၿပီး “ကဲ ကၽြန္မ သြားေတာ့ မယ္”ဟု ေျပာကာ ထြက္သြား ဟန္ျပင္ လိုက္သည္။ ထိုအခါ မွ ေဒၚေအးသီသည္ ခုနက ေရေသာက္ ေနသည္ ကို သတိရသြားၿပီး “ငါ၊ ငါ”ဟု သူမ ပါးစပ္က ထြက္သြားေသာ္ လည္း ေရွ႔မဆက္ႏိုင္ဘဲ တ ငါငါႏွင့္ သာ ရွိေန၏။
“ခက္ၿပီ၊ ေဒၚႀကီး လုပ္ပံုနဲ႔ ဆိုင္အတြက္ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေနာက္က် ေတာ့မွာပဲ။ ေျပာ ဘာလုပ္ ေပးရမွာလဲလို႔”ဟု မ်က္ႏွာ ႐ံႈ႕မဲ့ၿပီး စိတ္မရွည္စြာ ျဖင့္ မူမူက ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေမးလိုက္သျဖင့္ ေဒၚေအးသီ လည္း ေၾကာင္ အအ ျဖစ္သြား ၿပီးမွ ေရေသာက္ ခ်င္သည္ကို သတိရလာျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားစုတို႔က သူမ ႏႈတ္ ဖ်ားမွ ႐ုတ္တရက္ ထြက္မရသျဖင့္ ခုနက ေရေသာက္စဥ္ ခုတင္ေပၚတြင္ ဖိတ္က်သည့္ ေရကြက္ေပၚကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပလိုက္သည္။
ဤသည္ကို မူမူက “ေၾသာ္၊ ခုတင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ မယ္လား”ဟုဆိုကာ ေဒၚေအး သီကိုတြဲ၍ ခုတင္ေပၚ သို႔ တင္ ေပးလိုက္ေလ၏။ ေဒၚေအး သီက ပါးစပ္ကလည္း စိတ္ ထဲရွိတာ ႐ုတ္တရက္ ထြက္ မလာ၊ မူမူ လုပ္ေပးတာက လည္း တျခားျဖစ္ေနေလရာ၊ ခုတင္ေျခရင္းရွိ ေသာက္ေရ အိုးရွိရာသို႔ ေမးတေငါ့ေငါ့ႏွင့္ လုပ္ေနျပန္၏။ ထိုအခါ မူမူက ခုတင္ေျခရင္းရွိ ေစာင္ကိုျခံဳ ခိုင္းသည္ ထင္ၿပီး ေဒၚေအးသီကို ျခံဳေပးလိုက္ ေတာ့ သည္။
ထိုအခါ ေဒၚေအးသီသည္ ေဒါသ ထြက္သြားၿပီး တဟိုဟုိႏွင့္ ေသာက္ေရအိုးစင္ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပ လိုက္ ၏။
“ဟာ ေဒၚႀကီးကလည္း ဒီမွာ ေစ်းသြားဖို႔ ေနာက္က်ေန ပါတယ္ဆိုမွ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ တံခါး ပိတ္ခိုင္းတာလား၊ ကဲကဲ ပိတ္ထားခဲ့ၿပီ”ဟု ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ေျပာကာ သူမကို တံခါးပိတ္ခိုင္း သည္ထင္ၿပီး ေသာက္ေရအိုးစင္ ေဘးရွိ တံခါးေပါက္ကို ပိတ္လိုက္ ၿပီး ေဒၚေအးသီရွိရာ အိမ္ ေဘး အဖီေလးထဲမွ ကေသာကေမ်ာ ထြက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ မူမူသည္ ကပ္လ်က္ အိမ္မွ ေဒၚခင္လွႏွင့္ အခ်ီအခ် စကားေျပာသံကို ေဒၚေအးသီ ၾကားေနရသည္။
“အန္တီလွေရ၊ သမီး ေစ်းသြားၿပီ၊ အိမ္ဘက္ၾကည့္ လိုက္ဦး”
“ေအး၊ ေအး။ နင့္ ေဒၚႀကီး ထမင္းေကၽြးခဲ့ၿပီး ပလား၊ မူမူ”
“ၿပီးၿပီ၊ အိမ္သာလည္း တက္ၿပီးၿပီ၊ အိပ္ခ်င္ တယ္ဆို လို႔ ခုတင္ေပၚ ျပန္တင္ခဲ့ တယ္။ တံခါးပိတ္ခိုင္းလို႔ ပိတ္ထားေပးခဲ့တယ္”
ခဏေနေတာ့ စကားသံ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေဒၚခင္လွ၏ စက္သံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းက ေဒၚေအးသီ နားထဲ ၀င္လာ သည္။
ရာသီဥတုက တေပါင္း လလယ္ထဲ ေရာက္ေန သည္မို႔ ပူအိုက္လွသည္။ တကယ္ေတာ့ မနက္ကတည္း က ေဒၚေအးသီ တစ္ေယာက္ ပူအိုက္ကာ ေရခ်ဳိးခ်င္ေနမိ သည္။ ခုေတာ့ တူမျဖစ္သူ မူမူက ဆိုင္အတြက္ ေစ်း ၀ယ္ေပးရန္ စိတ္ေစာေနၿပီး သူမ ႏွင့္ နားလည္မႈ လြဲကာ သူမကို ေစာင္ျခံဳေပး၊ တံခါးပိတ္ေပး လုပ္သြားသျဖင့္ ေဒၚေအးသီ တစ္ေယာက္ ေခၽြးမ်ား လိွမ့္ထြက္ၿပီး ေရငတ္ လာေတာ့ သည္။
အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚေအးသီ တြင္ အစ္ကို တစ္ေယာက္၊ ေမာင္တစ္ေယာက္၊ လက္ရွိ သူမႏွင့္ အတူေနသူ ညီမေထြးၾကည္ အပါအ၀င္ ေမြးခ်င္း ေလးေယာက္ ရွိသည္။ ေထြးၾကည္သည္ ေစ်းထဲတြင္ ကုန္စံုေရာင္းၿပီး သူ႔ေယာက်္ား ကေတာ့ ပြဲစားလိုလို၊ ဘာလိုလို ႏွင့္ မည္မည္ရရ အလုပ္အကိုင္ မရွိေပ။ ေထြးၾကည္တြင္ သားသမီး သံုးေယာက္ရွိၿပီး သားအႀကီးက ပန္းရန္ဆရာ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ရွိသည္။ သားအငယ္ ကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္သည့္ စက္႐ံုတစ္႐ံုတြင္ လုပ္သည္။ အငယ္ဆံုး မူမူကေတာ့ ဆယ္ တန္းႏွစ္ခါ က်ၿပီးကတည္းက အိမ္မွာပင္ေနကာ အိမ္မႈကိစၥမ်ား တာ၀န္ယူေနရသူျဖစ္ သည္။
ေဒၚေအးသီ က်န္းမာစဥ္တုန္း ကေတာ့ ဆိုင္မွာ ေရာင္းသည့္ လက္လီအထုပ္ မ်ဳိးစံု ကူထုပ္ေပး။ အိမ္၏ အိမ္မႈ ကိစၥမွန္သမွ် ကူလုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖန္းသြား ကတည္း က ေဒၚေအးသီမွာ အိမ္ထဲ၌ ပင္ ထူမည့္၊ တြဲမည့္သူရွိမွ လႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့သည္။ သူမ ေျခတစ္လွမ္း ေရႊ႕ဖို႔ အခ်ိန္မ်ား စြာ ယူရေသာေၾကာင့္ ေဘး လူမေျပာႏွင့္၊ ေဒၚေအးသီ ကိုယ္တိုင္ပင္ သူမဘ၀ကို စိတ္ကုန္လွသည္။ သူမ ျပည့္စံုတုန္း၊ သန္တုန္းျမန္ တုန္းကေတာ့ ေမာင္ေတြအိမ္ မွာေနခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ခ႐ုဆန္ကၽြတ္ ဘ၀ေရာက္မွ ေထြးၾကည္အိမ္ ကို ေရာက္ လာတာ ျဖစ္သည္။ ေထြးၾကည္တို႔ မိသားစု ကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၏ လူေနမႈ အဆင့္အေန ႏွင့္ လူတမ္းေစ့ အဆင့္မွ်သာ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေထြးၾကည္ တို႔မိသားစုကို ေက်းဇူးတင္ ၿပီးရင္း တင္ေနမိသည္။
အစ္ကို ကိုေမာင္ဘိုႏွင့္ ေမာင္ျဖစ္သူ ေမာင္ပုိတို႔ အေၾကာင္း အေတြးေရာက္ သြားေတာ့ သူမ၏တစ္ဖက္ ျပဲ၊ တစ္ဖက္ေမွး မ်က္လံုး တစ္စံုမွ ပူေႏြးေသာမ်က္ရည္ ေတြက သူမ၏ နားသယ္စပ္ မွတစ္ဆင့္ ျဖဴေျခာက္ ေျခာက္ ဆံစပ္ၾကားထဲသို႔၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ မည္းညစ္ညစ္ ေခါင္း အံုးေပၚသို႔ တလိမ့္လိမ့္ စီး က်လာေတာ့သည္။
မေအးသီ ၇ တန္း ေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ အေဖက လူမမာ တစ္ပိုင္းျဖစ္ကာ အိပ္ရာထဲ လဲသျဖင့္ မိသားစု မ်ားေသာ သူမတို႔အိမ္၏ စီးပြားေရး အဆင္မေျပေတာ့ ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ အေမက “ေမာင္ဘိုက စာေတာ္တယ္၊ အငယ္ ႏွစ္ေယာက္က အေမ့ကို ဘာမွ ကူညီ ႏိုင္မဲ့ဟာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့သမီးကိုမွ အေမ့ကို ကူညီႏိုင္မွာ၊ အေမ က ငါ့သမီးပဲ အားကိုးတာ” ဟုဆိုသျဖင့္ မေအးသီက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား အစ္ကို ေမာင္ဘိုႏွင့္ အငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းဆက္ တက္ေစခဲ့ၿပီး သူမကေတာ့ ပညာေရး တစ္ပိုင္း တစ္စႏွင့္ ထြက္ကာ အေမႏွင့္ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ စီးပြားရွာ၊ အေဖ့ ကိုလည္း ျပဳစုခဲ့သည္။
မေအးသီအထက္က အစ္ကိုႀကီး ကိုေမာင္ဘိုက စာအေတာ္ဆံုးမို႔ အေမ၏ ဦးစား ေပးျခင္းကို ခံရသည္။ အငယ္မ ေထြးၾကည္ က်ေတာ့ မိန္းမ မပီမသႏွင့္ ဘာလုပ္လုပ္ အေမႏွင့္ တဆူဆူ၊ ထို႔ ေၾကာင့္ အေမ၏ အေခါက္အထစ္ အဆူအဆဲ ကို ေထြးၾကည္ မခံရေအာင္ ဘယ္အလုပ္ မဆို ေထြးၾကည္ ကိုယ္စား မေအးသီသာ လုပ္ေပး ရ ေလ့ရွိ သည္။ ေထြးၾကည္ ေအာက္က ေမာင္ပိုက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အငယ္ဆံုးမို႔ အလို လိုက္သမွ် ႀကီးလာေတာ့ ခပ္ေပေပႏွင့္ တစ္အိမ္လံုး ဗိုလ္က်တတ္ၿပီး သူ အႏိုင္ဆံုးလူမွာ မေအးသီျဖစ္သည္။
မေအးသီသည္ အစ္ကို ေမာင္ဘိုအား စာေတာ္သူမို႔ ဦးစားေပးရ၏။ ေထြးၾကည္ က်ေတာ့ အသံုးမက်၍ ျဖည့္ဆည္းေပးရ၏။ အငယ္ေမာင္ပို က်ေတာ့ ဗိုလ္က်သည္မို႔ အ႐ံႈးေပးရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မေအးသီသည္ ခ်က္ကစားပြဲ မွ နယ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမတို႔၏ ႏိုင္ဖတ္၊ ခိုင္းဖတ္၊ အားလံုးအတြက္ ျဖည့္ဆည္း ေပးရသည့္ေနရာ တြင္ရွိသည္။ အစ္ကိုေမာင္ဘို ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ႐ံုးတစ္႐ံုးတြင္ စာေရး လုပ္ရင္း စာေပးစာယူတက္ သည္။ သူ႔လခႏွင့္ သူ႔စရိတ္ ကာမိ႐ံုတင္မို႔ အေမႏွင့္ မေအးသီ မနည္း႐ုန္း ရသည္။ “နင့္အစ္ကို ဘြဲ႕ရရင္ေတာ့ ငါ တို႔သားအမိ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ ပါၿပီ။ အဲဒီအခါက် ညည္း လည္း ၿငိမ္းၿပီေအ့”လို႔ တရရ ေျပာကာ တစ္ေနကုန္ ခါးခ်ည့္ မတတ္ ဖေယာင္း တိုင္စက္ တြင္လုပ္ရေသာ မေအးသီကို အေမက အားေပးတတ္သည္။
မေအးသီတို႔ သားအမိ ကုန္း႐ုန္းရွာရင္း အတြန္းအထိုး ေကာင္း၍ ေထြးၾကည္ ၁၀တန္း ေရာက္ခဲ့ ေသာ္လည္း စာေမးပြဲ မေျဖခင္ပင္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ခိုးရာ လုိက္ေျပးေလ သည္။ စံုစမ္းသိရ သေလာက္ ေကာင္ေလးက မိဘမ်ား မရွိေတာ့ဘဲ၊ အစ္မ လုပ္သူသာ ရွိၿပီး အထက္တန္းပင္ မေအာင္သူ၊ ေပါ့ေပါ့ေလေလ ထဲက ျဖစ္ေနသည္။ အေမ စိတ္ဆိုးသည္မွာ ရစရာမရွိ။ ဒီၾကားထဲ အဖ်ားခတ္ ခံရသူ က မေအးသီ ျဖစ္သည္။
မေအးသီမို႔ လမ္းတစ္ခု ထြက္မည္ဆိုတိုင္း အစ္ကို ျဖစ္သူ၏ “ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္သူနဲ႔လဲ၊ ဘာလုပ္ သြား မွာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာ လဲ”စသည့္ ေမးခြန္းေတြကို သူ ေက်နပ္ ေလာက္သည္ အထိေျဖႏိုင္မွ သြားခြင့္ ရသလို၊ ေမာင္လုပ္သူ ေမာင္ပိုကလည္း “ေထြးၾကည္လို အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိး ရင္ သတ္ပစ္မယ္”လို႔ ဘာ မဆိုင္ညာမဆိုင္ အသားလြတ္ ႀကိမ္းတာကို မေအးသီ ခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္ယူ ေစာသည့္ ေထြးၾကည္ကို မိုက္တြင္းနက္ လွခ်ည့္ဟု မေအးသီ ထင္မိသလို “ငါ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အရွက္ မရ ေစရဘူး”ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့မိၿပီး သူမႏွင့္ လူငယ္ဘာ၀ မ်က္လံုးခ်င္း စကားေျပာသည့္ အဆင့္တြင္ ေရာက္ေနေသာ အိမ္နီးခ်င္း၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကိုခင္ဆင့္အား ရဲရဲပင္ မၾကည့္မိေအာင္ သတိထား ေနလိုက္ ေတာ့သည္။
ကိုခင္ဆင့္ကလည္း မေအးသီဘက္က ႐ုတ္ျခည္း ဆိုသလို မီးနီသြားကာ အိမ္ ေရွ႕ျခံ၀န္း အတြင္းမွာပင္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရ ေတာ့သျဖင့္ ေရွ႕ဆက္တိုးရန္ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ေလ ေတာ့သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မေအးသီ၏ လူငယ္ သဘာ၀ ခ်စ္ဇာတ္ လမ္းေလး မွာ အစ္ကိုႏွင့္ ေမာင္ျဖစ္သူ ၏ ရမ္းႀကိမ္းသည့္ အႀကိမ္း အေမာင္း တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကူး ႏွင့္ပင္ မ႐ူးလိုက္ ရဘဲႏွင့္ ျပည္ဖံုးကား ခ်လိုက္ရေလ၏။
အေဖ ဆံုးၿပီးေတာ့ ေထြးၾကည္တို႔ လင္မယား လည္း ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္း သြားသည္။ မေအးသီသာ အေမႏွင့္အတူ ဖေယာင္းတိုင္ စက္တြင္ တစ္ေနကုန္ လုပ္ရ၊ အိမ္မႈ ကိစၥေတြ လုပ္ရႏွင့္ အခ်ိန္ရွားပါး သေလာက္ ေမာင္ပိုကေတာ့ ဆယ္တန္း ႏွစ္ခါက်ၿပီး ဆန္ပြဲစား ေယာင္ေယာင္၊ ဘာေယာင္ေယာင္ ႏွင့္ တစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္တစ္ၿမိဳ႕ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ အေမက သူ သံုးရန္အတြက္ပင္ ျပန္ေပးေန ရေသး၏။
အစ္ကို ကိုေမာင္ဘို ဘြဲ႕ ရခဲ့ၿပီမို႔ အေမ အားေပးခဲ့သလို မေအးသီ အားတက္မည္ၾကံ ကာရွိေသး၊ အစ္ကို ေမာင္ဘိုက ဘြဲ႕ရၿပီးၿပီးခ်င္း သူႏွင့္ တစ္႐ံုးတည္းမွ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ လက္ ထပ္လိုက္ ေတာ့သည္။ အေမက မုဆိုးမေပမဲ့ အထက္တန္း စာေရးႀကီး ျဖစ္သည့္ သား မ်က္ႏွာမငယ္ေစရန္ အေႂကြး တင္ခံ၍ မဂၤလာေဆာင္ကို မ်က္ႏွာပန္းလွေစ ခဲ့ၿပီး ထိုမဂၤလာအေႂကြး အတြက္ မေအးသီတို႔သား အမိသာ နဂိုထက္ပို ႐ုန္းခဲ့ ၾကရ ျပန္၏။
အစ္ကို ကိုေမာင္ဘို၏ မဂၤလာေႂကြး ဆပ္ေကာင္း ေနတုန္း ေမာင္ပိုက ပုသိမ္မွ ဆန္စက ပိုင္ရွင္၏ တစ္ဦး တည္းေသာ သမီးကို ခိုးေျပးေလသည္။ အေမက ေမာင္ပို မိန္းမ အရွာေတာ္ သည္ဟု ခ်ီးမြမ္းေပမဲ့ မိန္းကေလးရွင္ ဘက္က ေမာင္ပုိႏွင့္ သေဘာ မတူႏိုင္ ေသာေၾကာင့္ မိန္းက ေလးရွင္ဘက္က ေက်နပ္ေစ ေလာက္သည့္ မဂၤလာပြဲကို ဆင္ႏႊဲရန္ အိမ္ကို ေပါင္ႏွံကာ စီစဥ္ေပးခဲ့ရ ေတာ့သည္။
လအနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ေယာကၡမ ျဖစ္သူ၏ ဆန္စက္ကို ေမာင္ပုိက ဦးစီး ရသည္အထိ အဆင္ ေျပသြား ေတာ့ “ဟဲ့ ေအးသီ၊ ခု နင့္ ေမာင္ ေကာင္းစားၿပီေတာ့၊ အေမတို႔ အိမ္ေပါင္ရတာ တန္ သဟဲ့”ဟု အေမ ေက်နပ္ခဲ့ သလို မေအးသီလည္း ေပ်ာ္ ခဲ့ရသည္။
ေမာင္ဘိုႏွင့္ ေမာင္ပိုတို႔၏ အိမ္ေထာင္ေတြက အေမ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို ျပည့္စံုခဲ့ေပမဲ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္က ေတာ့ အသက္႐ွဴမေခ်ာင္ သည့္အျပင္ လက္ရွိအိမ္ကို ထိုးအပ္ကာ ျပန္အမ္းေငြ အခ်ဳိ႕ ယူၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ ကြက္သစ္ရွိ အိမ္ ဟု ဘုရားစူး ေခၚႏိုင္ေသာ တဲ သာသာေပၚသို႔ ေျပာင္းခဲ့ရ ေတာ့သည္။
ကံဆိုးမသြားရာ မိုး လိုက္လို႔ ရြာလို႔ မေအးသီ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးခဲ့ေသာ္ လည္း သိပ္ေလး ေလးနက္ နက္ မရွိခဲ့ေပ။ ခုေတာ့ သူမ လက္ေတြ႕ေတြ႕ကာမွ ယံုလိုက္ ရ၏။ အေမသည္ အေကာင္းသား အမြန္သား ေနရင္း မူးလဲ ကာ မေအးသီ လက္ေပၚမွာ ပဲ ဆံုးသြားသည္။ ရန္ကုန္ ေျပာင္းသြားေသာ ေထြးၾကည္ ကို ဆက္သြယ္လို႔ မရခဲ့ေပ။
အေမ ရွိသည့္အခ်ိန္က သီတင္းကၽြတ္မွ ကိတ္မုန္႔တစ္ လံုးစီႏွင့္ ေရာက္လာတတ္ ေသာ ေမာင္ဘိုႏွင့္ ေမာင္ပိုတို႔ က မေအးသီေနေသာ တဲသာသာ အိမ္ကိုေရာင္းကာ အေမြ ခြဲယူခဲ့ၾကသည္။ မေအးသီမွာ အစ္ကို ေမာင္ဘိုအိမ္တြင္ လိုက္ေနခဲ့ရသည္။ အစ္ကို ေမာင္ဘို တို႔က ျပည့္စံုေပမဲ့ လည္း ေယာက္မ ျဖစ္သူက ေစးႏွဲ သူျဖစ္သည္။ မေအးသီက အစ္ကိုအိမ္တြင္ ထမင္း စား႐ံုကလြဲ၍ ကိုယ့္အသံုး စရိတ္ကိုယ္သံုးကာ အိမ္မႈ ကိစၥမွန္သမွ်ကို မလစ္ဟင္း ေအာင္ လုပ္ကိုင္ေပး၏။ ဒါ ေပမဲ့ ၀င္ေငြရေသာ အလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ ေတာ့သျဖင့္ တျဖည္း ျဖည္းႏွင့္ သူမ ေ၀စု ေငြေလး ကုန္သြားေတာ့သည္။
“႐ံုးကိစၥနဲ႔ ပုသိမ္ကို သြားရမယ္၊ ေအးသီ၊ နင္ လည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္း ပိတ္တုန္း ေမာင္ပိုတို႔ဆီ စိတ္ ေျပလက္ေပ်ာက္ လိုက္လည္ ခ်င္လိုက္ခဲ့ေလ”ဆိုၿပီး ေယာက္မက ေျပာေတာ့ သူ႔အိမ္လည္း သူမ တာ၀န္ယူ ထားရတာ နည္းနည္းျဖင့္ သက္သာသက္သာ၊ မေတြ႕ရတာၾကာေသာ ေမာင္ျဖစ္သူ နဲ႔လည္း ေတြ႕ရ ဆိုၿပီး ပုသိမ္ရွိ ေမာင္ပိုအိမ္ကို လိုက္လာလိုက္တာ အဲဒီကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ အစ္ကိုတို႔ ေျမာင္းျမကို ျပန္ မေရာက္ ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေထြးၾကည္ လင္ရစက မေအးသီမို႔ အျပင္ သြားရင္ “ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္မွာ လဲ”စ သည့္ ေမးခြန္းေတြႏွင့္ စိတ္၀င္ တစား ေမးခဲ့သည့္ အစ္ကို ကိုေမာင္ ဘိုသည္ ေမာင္ပိုတို႔ အိမ္ကို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါက္ေန ၿပီျဖစ္ေသာ သူမကို “ဘယ္ ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ”ဟု မေမး ေသာအျဖစ္ကို ေတြးၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေသး သည္။
သည္လိုႏွင့္ အစ္ကိုက လည္း ျပန္မေခၚ၊ ေမာင္ပိုကို လည္း “နင့္အိမ္မွာပဲ ငါ ေနမယ္လို႔” ေျပာရမွာလည္း မထြက္ႏွင့္ အခက္ေတြ႕ ေနစဥ္ ေမာင္ပိုမိန္းမက ကိုယ္၀န္ရွိ ၿပီး “ကၽြန္မ ေမြးဖြားၿပီးမွ ျပန္ ပါ။ အစ္ကိုတို႔ အိမ္မွာ မမေအး ဘာအလုပ္ ရွိလို႔လဲ”ဆို သည့္ စကားေၾကာင့္ ေရငတ္ သူ ေသာက္ေရ သန္႔ဘူးႀကီး တစ္ဘူး ရသကဲ့သို႔ ထခုန္မိ မတတ္ သူမ ၀မ္းသာခဲ့ရ၏။
မေအးသီ ေမာင္ပိုတို႔ အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့တာ ေမာင္ပိုတို႔ သမီးဦး ေလးမေမြး ခင္ကတည္း က ျဖစ္သည္။ ေမာင္ပို မိန္းမ ျဖစ္သူမွာ တြန္႔တြန္႔တိုတို မရွိေပမဲ့ မေအးသီကို လင္ျဖစ္သူ၏ အိမ္ေတာ္ပါ ကၽြန္ကဲ့သုိ႔ နံနက္လင္း ကတည္းက ဒိုးဆက္ေအာင္ ခိုင္းတတ္သည္။ အလုပ္ အကိုင္ေတာ္သူ မေအးသီပင္ ဟီးခ်ယူရ၏။ ဒါေပမဲ့ မေအးသီမွာ အစ္ကို ကလည္း ျပန္မေခၚတဲ့ အတူတူ ေမာင္ျဖစ္သူ အိမ္မွာ ၀၀လင္လင္စား ၿပီး အလုပ္ႏွင့္ လက္ႏွင့္မျပတ္ ခိုင္းခံရ တာကို ပင္ ေက်းဇူး တင္ေနရမည့္ ဘ၀ျဖစ္ေန၏။
တစ္ခါတစ္ရံလည္း ေထြးၾကည္လို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ငယ္တုန္းက လင္တစ္ေယာက္ ေကာက္ယူ လိုက္ရ ေကာင္း သားဟု စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မေအးသီ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ကိုခင္ဆင့္ မ်က္ႏွာက သူမ မ်က္စိထဲတြင္ ေပၚလာသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုခင္ဆင့္က အိမ္ ေထာင္ က်ၿပီး ကေလး သံုး ေယာက္အေဖျဖစ္ကာ ဆံပင္ ျဖဴေနရွာၿပီ။
ေမာင္ပိုတို႔အိမ္တြင္ ေယာက္မလုပ္သူ ခိုင္းဖတ္ ဘ၀ျဖင့္ အတူေန လာတာ ေမာင္ပိုသမီး အႀကီးမပင္ ႏွစ္ တန္းေက်ာင္း သူျဖစ္ၿပီး အငယ္ ေကာင္ေလးပင္ ေက်ာင္းအပ္ ေတာ့မည့္ အရြယ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သလို၊ မေအးသီသည္ လည္း ေဒၚေအးသီ အေခၚခံရ သည့္ အရြယ္သို႔ေရာက္လာ ခဲ့ၿပီ။
တစ္ေန႔ေတာ့ အ၀တ္ ေလွ်ာ္ရင္း အုတ္ကန္မွာ ေခ်ာ္ လဲေသာေၾကာင့္ လက္က်ဳိးရာ ေက်ာက္ပတ္တီး ကိုင္ရေတာ့ သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္ပတ္တီး ေျဖၿပီး လအေတာ္ ၾကာသည္အထိ လက္က က်ဥ္ကာ ဘာကိုင္ကိုင္မျမဲ၊ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုက္ခဲ သည္မို႔ ရန္ကုန္တက္ ကုရာမွ မထင္မွတ္ဘဲ ေထြးၾကည္ႏွင့္ ျပန္ဆက္သြယ္ မိခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က မိုက္တြင္းနက္ လွခ်ည့္ဟု ေဒၚေအးသီ ထင္ ခဲ့ေသာ ေထြးၾကည္က သူမ အေပၚတြင္ ၀မ္းပန္းတသာရွိ ခဲ့ၿပီး အစ္ကိုႏွင့္ ေမာင္လုပ္ သူတို႔ကေတာ့ ေဒၚေအးသီကို ဖုန္းျဖင့္ေတာင္ သတင္း မေမး ေတာ့ၿပီ။
အဲသည္လို အူလည္ လည္ႏွင့္ ေဒၚေအးသီ ညီမ အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာခဲ့ရ ျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ ခုေတာ့ အသက္ကေလး အေထာက္ မွာ ကံအႂကြင္းေၾကာင့္ ကုိယ္ တစ္ျခမ္း ေလျဖန္း သြားခဲ့ျပန္ သည္။ သူမ သန္တုန္းျမန္တုန္း အသံုးတည့္ တုန္းကေတာင္ လုိလိုခ်င္ခ်င္ မရွိ ၾကသူေတြက ခုလိုအိုနာ က်ဳိးကန္းဘ၀ ေရာက္ေတာ့ အသံ ေပ်ာက္ကုန္၏။ ခုေတာ့ ေထြးၾကည္ တို႔မိသားစု သည္သာ သူမအတြက္ အားကိုးရာျဖစ္ ေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေထြးၾကည္တို႔ မိသားစုမွာ ေန႔စဥ္လူခြဲမရွိဘဲ ေဒၚေအးသီကုိ လရွည္ႀကီး ျပဳစုရသျဖင့္ စိတ္ပန္းလူပန္း ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မရွည္ ျဖစ္လာၾကသည္မွာလည္း မဆန္းေပ။ သူမကလည္း ေလျဖတ္သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာခ်င္သည့္ စကားမ်ားက လိုရာမေရာက္၊ ပါးစပ္က ထြက္ခ်င္ရာ ထြက္တတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆြံ ကိုယ္ေလးကာ မွတ္ဉာဏ္မ်ား ကလည္း ခ်ဳိ႕တဲ့ သြားေလၿပီ။
လေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ရာဖ်ာ ကပ္ျဖစ္သူ ေဒၚေအးသီမွာ သူတစ္ပါး အကူအညီ မပါဘဲ လုပ္ႏိုင္တာ ဆို၍ ေတြးခ်င္ ရာ ေတြးႏိုင္တာတစ္ ခုသာရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ ၏ အခ်ိန္အေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေတြးေတာရင္း ျဖင့္သာ ကုန္ ဆံုးရသည္။
ခုလည္း တေပါင္း လဆန္းလို ပူအိုက္သည့္ အခ်ိန္ တြင္ တူမျဖစ္သူ မူမူက ေဒၚေအးသီ ဆိုလိုသည္ကို သေဘာေပါက္လြဲၿပီး ေစာင္ျခံဳကာ တံခါးပါပိတ္ေပး လိုက္သျဖင့္ အလင္းေရာင္ နည္းၿပီး ေလ၀င္ေလထြက္ မေကာင္းသည့္ အိမ္ေဘးအဖီ ေလးထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ သူမ၏ အတိတ္ကို ေတြးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ခရီးလြန္ၿပီး အေ၀း ေရာက္ေနေသာ သူမစိတ္ေတြ ကို ေခၽြးေတြနင့္ကာ အာ ေခါင္ေတြ ေျခာက္လာျခင္း က အနီးသို႔ ျပန္ေခၚ သလိုျဖစ္ သြားေတာ့မွ ေရဆာျခင္း၊ ဗိုက္ဆာျခင္းကို တစ္ဖန္ သတိရသြားျပန္သည္။ သူမ နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ စက္နင္းသံႏွင့္ စကား ေျပာေနသံကို ၾကားေနရသ ျဖင့္ ရွိသမွ်အား ကုန္သံုးၿပီး “ေရဆာတယ္၊ ဗိုက္ဆာ တယ္”ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။သူမ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေခါင္းရင္း အိမ္မွ စက္နင္းသံ ျပတ္သြားၿပီး အမ်ဳိး သမီး ႏွစ္ေယာက္၏ စကားေျပာသံကို ေဒၚေအးသီ အတိုင္းသား ၾကားလိုက္ရ၏။“ေျခရင္းအိမ္က အဘြားႀကီးအသံ မဟုတ္ လား။ မူမူ သြားတာမွ နာရီ၀က္ မၾကာေသးဘူး။ ေအာ္သံ ၾကားရၿပီ”
“ခုန မူမူေျပာေတာ့ ေကၽြးေမြးၿပီးလို႔ အိပ္ခ်င္တယ္ ဆုိလို႔ ခုတင္ေပၚ ျပန္တင္ေပး ခဲ့တယ္တဲ့၊ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး ေယာင္ေန သလားမွ မသိ တာ၊ အဘြားႀကီးက မွတ္ဉာဏ္ေတြ ခ်ဳိ႕ယြင္းၿပီး ပါးစပ္က ေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ တာ။ ေတာ္ေသးတယ္၊ တခ်ဳိ႕ဆုိ စကားေတာင္ မေျပာ တတ္ေတာ့ဘူးတဲ့”
“ဒါလည္း ၀ဋ္ပဲေနာ္၊ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလုိက္ တာ”
“ကဲ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာ ေနာက္ထား၊ အ၀တ္ေတြ ႐ုပ္လိုက္ဦး။ ေနအရမ္းပူေတာ့ အ၀တ္ေတြ အေရာင္လြင့္တယ္”
စကားသံေတြ ျပတ္ သြားၿပီး စက္နင္းသံကုိ ေဒၚေအးသီ ၾကားရျပန္ သည္။ ေဒၚေအးသီ၏ ၀မ္း ထဲက လွပ္ခနဲ၊ လွပ္ခနဲႏွင့္ အာေခါင္ေတြကလည္း ေျခာက္လာၿပီ။ သူမ လဲေလ်ာင္းရာ အဖီေလးထဲကုိ သူမ၏ တစ္ဖက္ေမွး တစ္ဖက္ျပဲ မ်က္လံုးႏွင့္ ေ၀့ၾကည့္မိေတာ့ မုိးေမွာင္က်ေနသည့္ အလား ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲ မျမင္ရေပ။ သုိ႔ေသာ္ သူမမၾကည့္ ႏုိင္သည့္ အိမ္အဖီ ေလး၏ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ ေႏြေန႔လယ္ ခင္း၏ ေတာက္ပ ေသာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလင္း က်င္းက်င္း ရွိေနဆဲ။
က်ဴရီ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဧျပီလ ၂၀၁၃)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဧျပီလ ၂၀၁၃)
No comments:
Post a Comment