လူငယ္တို႔ ႏုိင္ငံကို ဦးေဆာင္ဖို႔

လူ႔ေဘာင္တြင္းမွာ လူငယ္နဲ႔ လူၾကီး ျခားနားမွုေတြ အရမ္းမ်ားလာပါတယ္။ လူၾကီးေျပာတဲ့ စကား လူငယ္နားထဲ မဝင္ေတာ့သလို၊ လူငယ္ေျပာတဲဲ့ စကားလည္း လူၾကီးနားထဲ မဝင္ေတာ့ ပါဘူး။ တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ လူစံုမေနေတာ့ပါဘူး။ မိဘထမင္းဝုိင္း မွာမစံုေတာ့ပါဘူး။ အိမ္အခ်ိန္မွန္ ျပန္မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကလပ္မွာ၊ ဘီယာဆိုင္မွာ၊ အႏွိပ္ခန္းမွာ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားတန္းမွာ၊ ေလာင္ကစားဝိုင္းမွာ၊ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ၊ ဂိမ္းဆိုင္မွာ၊ ပန္းျခံမွာ လူငယ္အေရအတြက္ေတြ တိုးသထက္တိုးလာပါတယ္။

ဒီေတာ့ လူငယ္ေတြထဲမွာ အၾကမ္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ေပၚလာပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက စာၾကမ္းပိုးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးက ျဖစ္သလို ျဖစ္ပါတယ္။ စားၾကမ္းပိုးဆုိတာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာမွုအားနည္းျပီး အရာရာကို မ်က္ကြယ္ရွုျပီး ကိုယ့္လမ္းကိုေလွ်ာက္ေန သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကေတာ့ စာလည္း လုပ္ခ်င္လုပ္မယ္။ မလုပ္ခ်င္မလုပ္ဘူး။ အလုပ္လည္း လုပ္ခ်င္လုပ္မယ္။ မလုပ္ခ်င္မလုပ္ဘူး။ အေပ်ာ္အပါး ခံုမင္မယ္။ ၾကားေနက် အတိုင္းဆုိရင္ ဂိမ္းေဆာ့မယ္၊ ေဘာ္ဒါေတြန႔ဲလိမ့္မယ္ အစရွိသျဖင့္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ စားၾကမ္းပိုးလည္း မေကာင္းသလို၊ ျဖစ္သလို လူငယ္လည္း မေကာင္းပါဘူး။

ဒီေတာ့ လူၾကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထြက္တဲ့ ေလသံက ဒီလိုပါ “ဒီေခတ္ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ပ်က္ဆီး ေနျပီ၊ မင္းတို႔ဆီ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံလက္ဆင့္ကမ္းရမွာ ရင္ေလးသကြာ” ဆုိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူတို႔ ခံႏိုင္ပါသလား။ ကိုယ္တိုင္ကေရာ္ တကယ္ပ်က္ဆီး ေနျပီလား။ အမွန္ေတာ့ လူၾကီး လူငယ္ၾကား ျခားနားမွု ၾကီးမားလာျခင္းေၾကာင့္ ဒီလို အသံမ်ား ထြက္လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပညာ သင္ၾကားဆဲနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ စတင္ဝင္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဒီစာက ရည္ရြယ္ပါ တယ္။

၁။ ပညာသင္ၾကားျခင္း

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကပါတယ္။ သင္သာသင္ေနတာ၊ ဘာမွအက်ိဳးမရွိဘူး။ စာေမးပြဲေတြလည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခု၊ အစရွိသျဖင့္ ျငီးျငဴတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီမွာ ျငီးျငဴျပီး အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ပညာကို အေလးမထားသူဟာ တကယ္ လူညံ့ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔ကဥာဏ္ေကာင္းတယ္။ တို႔ႏိုင္ငံ ပညာေရးက အဆင့္ႏွိမ့္လို႔ စာမလုပ္ခ်င္ဘူး လို႔ဆုိပါတယ္။ အမွန္ဆုိ ဒီလုိႏွိမ့္ပါတယ္လို႔ ယူဆရင္ ကိုယ္က အမ်ားထက္သာေအာင္ လုပ္ျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးတစ္ခုကို ဆံုးေအာင္မသြားရေသးပဲ ဒီခရီးက မပင္ပန္းဘူး (သုိ႔မဟုတ္) မခက္ခဲဘူးလို႔ ဟစ္ေၾကြးေနလို႔မရပါ။ ကိုယ္က ခရီးတစ္ခုလံုးကို ဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္ထားမွ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပန္လည္ေဝဖန္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တယ္ဆုိ လဲခက္တယ္၊ လြယ္တယ္ဆုိလည္း လြယ္တယ္ ေျပာျပႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းျဖင့္ သက္ေသျပရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ ကိုယ္က အမ်ားအားထားရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

လြယ္ပါသလား။ လြယ္တယ္ဆုိရင္ နံပါတ္တစ္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားျပီး သက္ေသျပလိုက္ပါ။ သင္ယူရန္ ခက္ခဲေနပါသလား အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ဒီအခက္အခဲကို သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ ဒါဆုိ ပညာေရးစနစ္တစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲမသြားေတာင္ ကိုယ္က ဒီထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေက်ာင္းမလစ္ပါနဲ႔။ အတန္းမပ်က္ပါနဲ႔၊ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကို ေလးစားပါ။ ပညာကုိ ေလးစားပါ။ ပညာဆုိတာ အျမဲသင္ၾကားေန ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေပမယ့္ ကိုယ္ေရာက္ရာအရပ္မွာ အျမဲတမ္း သင္ယူေလ့ လာေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ေပ်ာ္ရႊင္မွု

စာဖတ္သူတို႔ ဘာလုပ္ရင္ေပ်ာ္သလဲ။ ဂိမ္းေဆာ့ရင္ေပ်ာ္သလား၊ ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ လိမ့္ေနရတာ ေပ်ာ္သလား၊ ဘီယာေသာက္ေနရတာေပ်ာ္သလား။ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို ဘယ္လုိ ဖန္တီးပါသလဲ။ ယင္းေပ်ာ္ရႊင္မွုက ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္လို သက္ေရာက္မွု ရွိသလို၊ ကိုယ့္နဲ႔သက္ဆိုင္သူမ်ားကိုလည္း ဘယ္လို သက္ေရာက္မွု ရွိတယ္ဆုိတာ ထည့္တြက္ စဥ္းစားဖူးပါသလား။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မေကာင္းမွန္းသိတယ္။ ဒါဆုိ ဘာလို႔ေသာက္ေန တာလဲ။ သူငယ္ခ်င္းက စမ္းခိုင္းလို႔ေသာက္ၾကည့္ရင္း ၾကိဳက္သြားတာလား၊ ျဖတ္မရ တာလား၊ ျဖတ္ဖို႔ေရာ စိတ္ကူးရွိသလား။ အရက္၊ ဘီယာ၊ အစရွိသျဖင့္ အားလံုး၊အားလံုး ပါဝင္ပါတယ္။ ေသာက္ပါ၊ စားပါ၊ ေပ်ာ္ရြင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ မိမိဖန္တီးယူေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွုဟာ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္ဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။

ဒါဆုိ စာဖတ္သူကေျပာမယ္။ “ငါေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဘယ္သူမွမထိခိုက္ဘူး” “အရက္ေသာက္လို႔ ထိခိုက္ဘူး” ပထမဆံုး အနီးစပ္ဆံုး မိဘကိုၾကည့္ပါ။ အေဖၾကိဳက္သလား၊ အေမၾကိဳက္သလား၊ တားမရလို႔ ဒီတိုင္းထားေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီး ေသာက္စားတာကုိ ဘယ္မိဘက ျမင္ခ်င္ပါသလဲ။ ေသာက္စား၊ အဂတိလိုက္စားျခင္းဟာ ဘာသာတိုင္းမွာလည္း မေကာင္းဘူးလို႔ ဆုိထားပါတယ္။ စာဖတ္သူဟာ မိဘလုပ္စာ ထိုင္စားေနေသးေပ မယ့္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါး တတ္ေနျပီဆုိရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မိုက္မဲေနပါျပီ။ ဒီအရြယ္ ကတည္း ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးတတ္ေနရင္ ေနာင္ အနာဂတ္မွာ ဘယ္လို ဦးေဆာင္ေတာ့မလဲ။ ဘယ္လို ၾကီးမားတဲ့ တာဝန္ေတြယူေတာ့မလဲ။ တဏွာဆုိတာ ပုထုဇဥ္နဲ႔ မျပတ္ဘူးဆုိေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္ရွားႏိုင္ျခင္းဟာ ေအာင္ျမင္မွု တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ မိဘျဖစ္ေစခ်င္တာ လုပ္ေပးလိုက္တာမ်ိဳးကလည္း ခံစားတတ္ ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွုတစ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေပးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ရတတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မ်ိဳးကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုးနားလည္ ဖန္တီးတတ္ရပါမယ္။ ဒါဆုိ အတၱေတြ အတတ္ႏိုင္ဆံုးနည္းသြား မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ ဘာသာေရး

အခ်ိဳ ႔ဆို“ၾသကာသ” ပဲ အလြတ္ရတယ္။ က်န္တာမသိေတာ့ဘူးလို႔ဆုိပါတယ္။ ဘာသာေရး ဆုိတာ လူသားတိ႔ုရဲ ႔အရိုင္းစိတ္ကို ဖိထားေပးတဲ့ အရာဝတၳဳတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာသာ မရွိေတာ့ရင္ ကမၻာဆုိတာလည္း ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုက တည္း ဘုရားစာ အလြတ္မရေတာ့ဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းပံုမွန္ မတတ္ေတာ့ဘူး။ ဝတ္မျပဳေတာ့ဘူး။ အစရွိသျဖင့္ အဖက္ဖက္ကသာ ခ်ိဳ ႔ယြင္းသြားမယ္ဆုိရင္ ကမၻာမပ်က္ ရင္ေတာင္ ကိုယ္ေနတဲ ပတ္ဝန္းက်င္ ၾကိမ္းေသပ်က္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာအေလ်ာက္ ေလ့လာ လိုက္စားရန္ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးမွာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဒႆန တရားေတြ ရွိပါတယ္။ အျခားရွာဖတ္စရာမလိုပါ။ ဘာသာေရးစာေပေတြမွာ အျပည့္အစံု ရွိပါတယ္။ ေလ့လာရန္ လည္း လြယ္ကူပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔က် ဘသာေရးဆုိတာ အသက္ၾကီးမွလုပ္ရတာလို႔ ယူဆပါ တယ္။ ဒါဟာ မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးကိုအျမဲမျပတ္လုပ္ျပီး မိမိႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပန္လည္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၄။ ပန္းတိုင္

ၾကိဳးသာ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ ပညာသင္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ထိန္းေက်ာင္း ယူတယ္၊ ဘာသာေရး လုိက္စားတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ဘဝပန္းတိုင္မရွိဘူးဆုိရင္ အလကားပါပဲ။ ဘဝပန္းတိုင္ဆုိတာဘာလဲ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္လား၊ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား၊ ပါရဂူဘြဲ႔ရ ဆရာဝန္လား၊ အင္ဂ်င္ေနယာခ်ဳပ္လား အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပားပါတယ္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ေနရာတစ္ေနရာရာ၊ ရာထူးတစ္ခုခုကို ပန္းတိုင္ထားျပီး ၾကိဳးစားေနတယ္ဆုိ ရင္ ေကာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ အေကာင္းဆံုး မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆုိ ယင္းေနရာတစ္ခု ကို ေရာက္ျပီးရင္ ဘဝဆုိတာ အဓိပၸါယ္ မဲ့သြားတတ္ပါတယ္။ လူဆုိတာ ကမၻာမွာ ဥာဏ္ရည္ အျမင့္ဆံုး သက္ရွိ ျဖစ္ပါတယ္။ ယင္း ေနရာ၊ ရာထူးတစ္ခုဆုိတာ ကိုယ့္ရဲ ႔ေသးငယ္တဲ့ ပန္းတိုင္အစိတ္အပိုင္းငယ္ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ ခြန္အားတစ္ခုရွိတယ္လို႔ အျပည့္အဝယံုၾကည္ ထားရင္ ပန္းတိုင္ဆိုတာ တစ္ခုျပီးတစ္ခု အျမဲရွိေနတတ္ပါတယ္။ ၆လအတြင္းျဖစ္ လာမည့္အ ရာ၊ ၁ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္လာမည့္အရာ၊ ၅ ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္လာမည့္ အရာ အစရွိသျဖင့္ ရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခိုင္ထားျပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းမရွိပဲ ၾကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုျပီးရင္ တစ္ခုကအျမဲအဆင္သင့္ရွိေနရပါမယ္။

ပညာအျမဲသင္ၾကားေလ့လာထားျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွုကို အေကာင္းဆံုးဖန္တီးယူျခင္း၊ ဘာသာေရး ေလ့လာလိုက္စားျခင္း၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္မ်ား ရွိျခင္း အစရွိသျဖင့္ ျပည့္စံုေနရင္ ဘယ္သူကမွ မကဲ့ရဲ ႔ေတာ့ပါဘူး။ ပ်က္ဆီးေနတဲ့သူလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံကို တကယ္ ပုခံုးထမ္း ဦးေဆာင္ႏုိင္တဲ့သူဆုိျပီး လူၾကီးေတြ လက္ခံလာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးနဲ႔ လူငယ္ၾကား ေဝးကြာမွု နည္းသြားသလို လူငယ္ဆုိတာ ေလးစားစရာ ပုဂၢဳိလ္လို႔ ထင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ပဲ ႏိုင္ငံကုိ အက်ိဳးျပဳ တဲ့ လူငယ္မ်ားလို ႔ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာရင္ေတာင္ ပတ္ဝန္းက်င္က အထင္ၾကီးေလး စားရတဲ့ လူငယ္မ်ား ျဖစ္လာမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။

---

ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး) Credit: www.yoyarlay.com