Written by ေဇဝင္းေနာင္
Sunday, 28 August 2011 07:52
အလက္ဇန္းဒါးဟာ အိႏၵိယကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔လား။
ဆီဇာဟာ ေဂါလ္ေတြကို အႏုိင္ တိုက္ခဲ့တယ္။
သူ႔တပ္မႇာ ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ေတာင္ မပါဘဲနဲ႔လား။
စပိန္ဘုရင္ ဖိလစ္ဟာ သူ႔ေရတပ္မေတာ္ႀကီး ႏႇစ္ျမႇဳပ္ ဖ်က္ဆီးခံရခ်ိန္မႇာ မ်က္ရည္ က်သတဲ့။ အျခားေသာ မ်က္ရည္မ်ားေရာ မရႇိခဲ့ေလသလား။
ဘားထေရာ့ ဘရီခ်က္
၁၉၃၀ ျပည့္ႏႇစ္ေတြတုန္းက ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲလ္ ေရးခဲ့ေသာျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ၀တၴဳတစ္ပုဒ္။ ထိုစဥ္က ၿဗိတိသွ် ေနမ၀င္အင္ပါယာ၏ အရာရႇိေလးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေအာ္၀ဲလ္သည္
ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကို 'ဆင္ပစ္ျခင္း' (Shooting an Elephant) အမည္ျဖင့္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
တစ္ေန့မႇာ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲလ္ထံ ဖုန္း၀င္လာသည္။ မေ၀းလႇေသာ တစ္ေနရာမႇာ ခိုင္းဆင္ တစ္ေကာင္ စိတ္႐ိုင္း၀င္ၿပီး ေစ်းတစ္ေစ်းကို ဖ်က္ကာ လူတစ္ေယာက္ကို နင္းသတ္သြားခဲ့သည္။ ဒီအေျခအေနကို ေအာ္၀ဲလ္
ကိုင္တြယ္ရေတာ့မည္။
သူေရာက္သြားေသာ အခ်ိန္တြင္ လူအုပ္ႀကီးက သူ႔ကို ၀ိုင္းလာၾကသည္။ ႐ိုင္ဖယ္ကို လြယ္ထားေသာ သခင္ႀကီး၏ ဆင္ပစ္ပြဲကို ၾကည့္ဖို႔။ဒီအခ်ိန္မႇာ ဆင္ႀကီးက ပုံမႇန္ ျပန္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္၀ဲလ္ ေရးထားသည့္အတိုင္း ဆိုလွ်င္ ''ျမက္ဖုတ္ကို ဆြဲဆုတ္ၿပီး သူ႔ဒူးကို သန္႔စင္ေနသည္။ယင္းျမက္တို႔ကိုပင္ ျမိန္ရည္ယႇက္ရည္ စားေနျပန္သည္''ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ပံုမႇန္ ျပန္ျဖစ္ေနေသာ ခိုင္းဆင္တစ္ေကာင္ကို သတ္ပစ္ဖုိ႔ သူ႔မႇာ အေၾကာင္း မရႇိေတာ့။
သို႔ေပမဲ့ သူ႔ေနာက္က လူအုပ္ႀကီး၏ ဆႏၵက ျပင္းျပလြန္းလႇသည္။ လူက ႏႇစ္ေထာင္ေလာက္ ရႇိလာသည္။ သူတို႔ နားလည္ထားသည္က ဒီဆင္ကို ပစ္ရမည္၊ ပစ္မည့္သူက ေအာ္၀ဲလ္။ သူ႔မႇာ ေရြးခ်ယ္စရာမရႇိ။ ပစ္လုိက္ရသည္။ အာဏာပိုင္သည္ ဆိုေသာ အေနအထားကို ရယူထားသူ၊ ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္ႀကီးကို ကိုင္ထားသူ ေအာ္၀ဲလ္သည္ ''သူ႕ကို ေရႇ႕ဆက္ရန္ ဖိအားေပးေနေသာ တြန္းလႇန္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားလႇေသာ လူႏႇစ္ေထာင္၏ ဆႏၵ''ေအာက္တြင္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။
သူလြန္ဆန္ခဲ့လွ်င္ ဒီလူအုပ္ႀကီးကသူ႔ကို တစ္စစီ ဆြဲျဖဲပစ္မႇာကိုလည္း သူေၾကာက္မိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ေအာ္၀ဲလ္ ေရးသြားေသာ ၀တၴဳ ေနာက္ဆံုး စာသားမႇာ ''ေသနတ္ကို ကိုင္ၿပီး လက္နက္မဲ့ ေဒသခံတုိ႔ေရႇ႕တြင္ ရပ္ေနေသာ လူျဖဴ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒီဇာတ္လမ္း၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးဟု ထင္ေနရသည္။ စင္စစ္တြင္ကား ေနာက္တြင္ရႇိေသာ မ်က္ႏႇာ၀ါတို႔ ဆႏၵအရ ႀကိဳးဆြဲရာကရသည့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္မွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့သည္'' ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ဒီဇာတ္လမ္းသည္ မည္သူက ေနာက္လိုက္၊ မည္သူက ေခါင္းေဆာင္ ဆုိျခင္းအတြက္ ေတြးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ေပးေနသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြက ေခါင္းေဆာင္မႈ အေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေနၾကသည္။ ေနာက္လိုက္မႈ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ထားၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္သည္။ အားလံုးလိုလို၏ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္မည္ ထင္သည္။ စူပါမင္း၊ ဘတ္မင္န္း၊ ေမ်ာက္မင္း၀ူခုန္း စေသာ စေသာ စူပါဟီး႐ိုးေတြ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ၾကသည္။
၀ါးလံုးကေလးကို အေခ်ာသပ္၊ တိုေအာင္ျဖတ္ၿပီး ၀ူခုန္းႀကိမ္လံုး လုပ္ၾကသည္။
သခ်ၤာပုစၧာတစ္ပုဒ္ လိုပဲ မသိကိန္းကို ရႇာရာမႇာ ညီမွ်ျခင္းခ်ဖုိ႔ လိုပါသည္။ တူရာေတြကို တြဲဖို႔ လိုပါသည္။ညီမွ်ျခင္း ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေခ်သင့္တာေတြ ေခ်ရပါမည္။သုိ႔မႇသာ မသိကိန္း အေျဖထြက္မည္ ျဖစ္ပါသည္
မ်က္ႏႇာသုတ္ပ၀ါကုိယူ၊ ေက်ာမႇာခ်ည္ၿပီး စူပါမင္းန္ လုပ္ၾကသည္။ အကုန္လံုး ၀ူခုန္း၊ အကုန္လံုး စူပါမင္းန္ ျဖစ္သည္။ မႇတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ပါက်ဲ လုပ္ခ်င္သည့္သူက အေတာ္ရႇားသား။ ေနာက္ပိုင္းမႇာ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားလုိ
အဖြဲ႕လိုက္ပါေသာ သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာေတာ့ နည္းနည္း အဆင္ေျပသည္။ အနီေကာင္၊ အစိမ္းေကာင္၊ အ၀ါေကာင္ ခြဲလုပ္လု့႔ရသည္။ ဒါေတာင္အနီေကာင္ လုပ္ခ်င္သည့္သူက မ်ားသည္။သူက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္
မဟုတ္ပါလား။(တစ္ခ်ဳိ႕ ဇာတ္လမ္းေတြမႇာေတာ့ ပါ၀ါရိန္းဂ်ားက ေျခာက္ေယာက္ ရႇိၿပီး အျဖဴေကာင္ပါ ပါလာသည္။ သူက ဟိုငါးေယာက္စာေလာက္ စြမ္းေတာ့ အျဖဴေကာင္ပါလွ်င္ အားလံုးက အျဖဴေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ၾကျပန္သည္) သူရဲေကာင္းလုပ္တမ္း ကစားခဲ့ဖူးသည္။ ကမၻာႀကီးကို ကယ္တင္ေသာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ကေလးဘ၀ အိပ္မက္ထဲမႇာ ရႇိခဲ့သည္။
စာေလးဘာေလး တူတူတန္တန္ ဖတ္လာေတာ့လည္း သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားက်ၾကသည္။ ၾကည္ညိဳၾကသည္။ထို႔ထက္ပိုလွ်င္ သူတုိ႔လို ျဖစ္လိုၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမႇစၿပီး ဂႏၵီ၊ လင္ကြန္း၊ အလက္ဇန္းဒါး၊ ဒီကေန႔ေခတ္ အိုဘားမား အထိ ျဖစ္သည္။ ယခုကာလမႇာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာအုပ္ေတြ အရမ္း ေရာင္းေကာင္းလႇသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အေၾကာင္း ေရးထားတာေတြ ဖတ္ၾကသည္။ အဓိကက လူငယ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အားက်ၾကသည္။ သူတုိ႔လို ျဖစ္လုိၾကသည္။ သူတုိ႔လို ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကို ေတာင့္တၾကသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းသည့္လကၡဏာ ျဖစ္သည္။
တစ္ခုေတာ့ရႇိသည္။လက္ေတြ႔ဘ၀မႇာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေခါင္းေဆာင္လုပ္လုိ႔မရ။ ၾကည္ညိဳ႐ံုၾကည္ေန႐ံုနဲ႔လည္း မရ။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔ အတြက္ အနည္းဆံုး ေနာက္လုိက္တစ္ေယာက္ေတာ့ ရႇိဖုိ႔ လိုသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ နယ္ပယ္ အသီးသီးမႇာ အဆင့္လုိက္ ရႇိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီလူေတြကို ေခါင္းေဆာင္ရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အထက္မႇာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ျပန္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္သူေတြ အဆင့္ဆင့္ ရႇိေနႏိုင္သည္။ နယ္ပယ္စံုမႇာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္လုိက္လုပ္ဖုိ႔ လိုလာသည္။ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာလား၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ျဖစ္သြားေစခ်င္တာလား ဆိုတာကို စဥ္းစားရသည့္ အခါမ်ဳိးေတြ ရႇိလာသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေနာက္လုိက္တို႔၏ အစြမ္းအစကို ေလ်ာ့တြက္မိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚမႇာေတာင္ ေနာက္လုိက္မႈႏႇင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားေသာ စာအုပ္က မ်ားမ်ားစားစား မရႇိလႇ။သိပ္မရႇိတာက ဖတ္မဲ့သူ မရႇိလုိ႔လည္း ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈကို သ႐ုပ္ခြဲသေလာက္ ေနာက္လုိက္မႈကို က်ေတာ့ သ႐ုပ္ခြဲျပတာက နည္းလႇသည္။
လြတ္လပ္ေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္ေသာ အေတြးအေခၚ၊ မီႇခိုတတ္ေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာႏုိင္စြမ္း မရႇိေသာ အေတြးအေခၚ ဆိုေသာ ပံုစံႏႇစ္မ်ဳိးကို တက္ႂကြေသာ မတက္ႂကြေသာ ဆုိေသာ ပံုစံႏႇစ္မ်ဳိးကို တြဲလိုက္ေသာအခါ
ေလးမ်ဳိးရလာသည္။ဒါက ေရာဘတ္ကယ္လီ၏ပံုစံ ျဖစ္သည္။လြတ္လပ္ေသာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္ေသာ ဆိုေသာ နာမ၀ိေသသနႏႇင့္ တက္ႂကြေသာကို ေပါင္းလုိက္လွ်င္ စံနမူနာျပ ေနာက္လုိက္ေကာင္း ဟူ၍ ျဖစ္လာသည္။
မႇီခုိတတ္ေသာႏႇင့္ တက္ႂကြေသာကို ေပါင္းလုိက္လွ်င္လည္း ခုိင္းသည့္ အတုိင္း လုပ္တတ္ေသာ သစၥာရႇိ ေနာက္လုိက္ေကာင္း ျဖစ္လာသည္။ မတက္ႂကြေသာ ဆိုေသာ နာမ၀ိေသသနႏႇင့္ လြတ္လပ္ေသာ အျမင္ကိုပဲ ေပါင္းလွ်င္လည္း ေဘးလူလုိ ျဖစ္သြားသည္။မႇီခိုတတ္ရသည့္အထဲ မတက္ႂကြလွ်င္ေတာ့ ခပ္ည့ံည့ံပဲ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။ ဒီေလးမ်ဳိးစလံုး ျဖစ္သြားႏိုင္ေသာ လက္ေတြ႕ပဓာန ၀ါဒီမ်ားလည္း ရႇိသည္။ေရာဘတ္ကယ္လီ၏ ပံုစံ အရ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ပံုစံက နားလည္ဖုိ႔ နည္းနည္း႐ႈပ္သည္။
ဒီေဆာင္းပါး ျဖစ္လာေစသည့္ မူရင္းစာအုပ္ကို ေရးသူ ဘာဘရာကဲလားမင္းန္ ကေတာ့ ငါးမ်ဳိး ခြဲျပသည္။ တစ္သီးတျခား ေဘးထြက္ထိုင္ေနသူမ်ား(Isolates)၊ မပါ၀င္ဘဲေဘးမႇ ရပ္ၾကည့္သူမ်ား(Bystanders)၊ ပါ၀င္သူမ်ား
(Participants)၊ တက္ႂကြ လႈပ္ရႇားသူမ်ား(Activist)၊ ယံုၾကည္မႈအရ အဆံုးစြန္ စြန္႔လႊတ္ရဲသူမ်ား (Diehard) ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြက သက္ဆုိင္ရာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အတြက္ သင့္ေတာ္မည္ ဆိုသည္ကေတာ့ ရႇင္းျပစရာမလုိဟု ထင္သည္။
ျပႆနာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႕သည္ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေနာက္လိုက္ ျဖစ္လာရေသာ အခါမႇာ ေဘးထြက္ထိုင္ဖုိ႔၊ ရပ္ၾကည့္ေနဖုိ႔ ေရြးတတ္သည္က မ်ားေနသည့္ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ကလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြက ခိုင္ခုိင္လံုလံု ရႇိေနတတ္သည္။ ေနာက္ကလိုက္လွ်င္လည္း မ်က္စိမႇိတ္ၿပီး လိုက္တတ္ၾကသည့္ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။
ေနာက္လိုက္ မလုပ္ခ်င္ၾကသူမ်ား၏ အေၾကာင္းကို စေျပာရလွ်င္ ပထမတစ္မ်ဳိးက ငါပါလည္း မထူးပါဘူး။ ျဖစ္လာမႇမဟုတ္တာ ဆိုေသာ သူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ အစက တုိ႔မေျပာဘူးလား ဆိုၿပီး ျဖစ္မလာမႈ အေပၚ ေက်နပ္တတ္ၾကသည္။ မေရရာေသာ ေလာကႀကီး၀ယ္ လုပ္မၾကည့္ဘဲႏႇင့္ မျဖစ္ႏုိင္ဟု ဘယ္လိုမႇေျပာ၍ မရ။
ငါတတ္ထားေသာ ပညာေတြနဲ႔ ငါ့ေလာက္ မတတ္သူဆီမႇာ ေနာက္လုိက္ မလုပ္ႏုိင္ ဆိုေသာ အေတြးအေခၚမ်ဳိးကလည္း ရႇိသည္။ မႇန္ပါသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေစခ်င္တာလည္း မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေလာက္မႇ မတတ္သူထံမႇာ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မႇ ေနာက္လိုက္ လုပ္စရာမလို။ သို႔ေပမဲ့ ရင္ခုန္သံခ်င္း တူရင္ေတာ့ လက္တြဲဖို႔ လုိေကာင္းလုိႏုိင္သည္။ကိုယ္တတ္ထားတာ ဘာလဲ ဆုိတာလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးဖုိ႔ လိုသည္။ ဒီလူေတြ အသံုးမႇ မက်တာ၊ ငါသာ ဆုိရင္ေတာ့ဟု ေျပာဖုိ႔က လြယ္ပါသည္။ သူတုိ႔ ေျပာသလို အသံုးမက်သည္ ဆုိျခင္းကလည္း မႇန္သည့္အခါ မႇန္ပါသည္။
''ကြၽန္ေတာ္ ၀င္ပါမယ္။ ထိပ္တန္း တစ္ေနရာရဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္မႇာ ထုိက္တန္တယ္'' ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အေျပာႏႇင့္လုပ္လုိ႔မရ။ တ႐ုတ္သိုင္းကားေတြ၊ သိုင္း၀တၴဳေတြထဲကလုိ ေခ်ာက္ထဲက်၊ သိုင္းက်မ္းႀကီးရၿပီး လူဆိုးေတြကို
တစ္ေယာက္တည္းခ်မယ္ ဆိုေသာ စိတ္ကူးမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ အျပင္ထုတ္၀တ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စူပါမင္း ထင္ေနၾကသူမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးက ေနာက္လိုက္ေကာင္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္မျဖစ္ႏုိင္သည့္ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။အထက္က ညႊန္ၾကားခ်က္ကို ေစာင့္သည္။သစၥာရႇိသည္။သို႔ေပမဲ့ အေျဖထြက္ေရးသည္ ကိုယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဟု ခံယူထားသည္။ဟိုတေလာက ကြၽန္ေတာ့္အေဖ ေျပာဖူးသည္။သူ႔သူငယ္ခ်င္း အသက္ ၆၀ နီးပါး ရႇိၿပီ။ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့ အေဖက စိတ္၀င္စားလို႔ ဖုန္းဆက္ေမးသည္။''အဲဒါ လူႀကီးေတြ လုပ္ေနတယ္၊ ငါေတာ့ မသိေသးဘူး''လုိ႔ သူျပန္ေျဖေတာ့ အေဖက ''မင္း ဒီေလာက္ အသက္ႀကီးတာေတာင္ လူႀကီး မဟုတ္ေသးဘူးလား''ဟု ျပန္ေမးခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္း အားမလိုအားမရ ေျပာျပဖူးသည္။
ေဘးထြက္ထိုင္ၿပီး ဘုေျပာသည့္ လူတန္းစားႏႇင့္ လူဦးေရ မတိမ္းမယိမ္း ရႇိသည္က ေနာက္တစ္မ်ဳိး ရႇိေသးသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လက္ညႇိဳးေထာင္ရမည္ကို ေကာင္းစြာ သိရႇိၿပီး ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ေခါင္းကို လ်င္ျမန္စြာ ညိတ္တတ္လာေသာ လက္ခုပ္တီးရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာသည့္ ေနာက္လုိက္မ်ား ျဖစ္သည္။
ေခါင္းေဆာင္မလုပ္ဘဲ ေနာက္လုိက္လုပ္ဖုိ႔ပဲ ေျပာေနျခင္းဟုေတာ့ မထင္ေစလိုပါ။ အေမရိကန္ သမၼတစနစ္ႏႇင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ အေၾကာင္း ဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရႇိသည္။ဆစ္ဒနီမီလ္ကစ္၏ The American Presidency: Origins and Development, 1776-1993 ဆိုေသာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ ၁၇၈၇ ခုႏႇစ္တုန္းက အေမရိကန္တို႔၏ ႏိုင္ငံသစ္ တစ္ခုကို ေမြးဖြားေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အေၾကာင္း ဒီအထဲမႇာ ဖတ္ရသည္။ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ႏုိင္သူေတြက မ်ားလႇသည္။ ျပည္နယ္ အသီးသီးမႇ တက္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုးသည္ အေမရိကသစ္ကို ဦးေဆာင္ ႏုိင္ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အသက္အႀကီးဆံုး
ဘင္ဂ်င္မင္ဖရင္ကလင္ (၈၁ ႏႇစ္)ကလြဲၿပီး အားလံုး လူရြယ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြက မ်ားသည္။ ဒီအထဲမႇ ထင္ရႇားသည္က ၿဗိတိသွ် တို႔ကို တြန္းလႇန္ခဲ့ရာတြင္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ၀ါရႇင္တန္ ျဖစ္သည္။သူ႔ကို လူပိုသိသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို ပထမဆံုး သမၼတ အျဖစ္ ေရြးေကာက္ လုိက္ၾကသည္။ သမုိင္းတြင္မည့္ အခြင့္အေရးကို ၀ါရႇင္တန္ကို ေပးလုိက္ၾကသည္။ သမုိင္းအတြက္ အေရးႀကီးေသာ ကာလတြင္ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ လုျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ မျဖဳန္းဘဲ၊ မင္းသားႀကီး မလုပ္ရလုိ႔ ပတ္မႀကီး မေဖာက္ဘဲ ပိုသင့္ေတာ္သူကို ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ေပးခဲ့ၾကသည္။
ႏိုင္ငံေရး၊ သိပၸံ၊ ဂီတစြယ္စံုရ သုခမိန္ ျဖစ္ေသာ ဘင္ဂ်မင္ဖရင္ကလင္လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ဳိး ပါသည္။ အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒ၏ ဖခင္ႀကီး၏ သမုိင္းမႇတ္တမ္း တင္ခံရမည့္ ဂ်ိမ္းစ္မက္ဒီဆင္လည္း ပါသည္။လူေတာ္ေတြ မ်ားလႇသည္။ ထိုစဥ္က အငယ္ဆံုး ကိုယ္စားလႇယ္က ၂၆ ႏႇစ္ ျဖစ္သည္။ အျခားအျခားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္စြမ္း ရႇိသူေတြလည္း အေမရိကသစ္ကို တည္ေထာင္မည့္ စုေ၀းမႈမႇာ ပါခဲ့ၾကသည္။ ၀ါရႇင္တန္ ႏႇစ္ႀကိမ္ သမၼတ လုပ္ၿပီး ဆင္းေပးသည့္ေနာက္ အဲဒီတုန္းက လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲမႇာ ပါခဲ့ၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ သမၼတ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဂြၽန္အဒမ္၊ ေသာမတ္စ္ဂ်က္ဖာဆင္၊ ဂ်ိမ္းစ္မက္ဒီဆင္၊ ဂ်ိမ္းစ္မြန္႐ိုး။ ဒီအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ၾကရသည္ ဆုိတာ ရႇိလာခဲ့သည္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ႏိုင္စြမ္း ရႇိသူတုိ႔သည္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတုိ႔သည္ ေနာက္လုိက္ေကာင္းလည္း ျဖစ္ဖူးသည္ကို ေမ့မထားရန္ လုိပါသည္။
သခ်ၤာပုစၧာတစ္ပုဒ္လိုပဲ မသိကိန္းကို ရႇာရာမႇာ ညီမွ်ျခင္းခ်ဖုိ႔ လိုပါသည္။ တူရာေတြကိုတြဲဖို႔ လိုပါသည္။ ညီမွ်ျခင္း ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေခ်သင့္တာေတြ ေခ်ရပါမည္။သုိ႔မႇသာ မသိကိန္း အေျဖထြက္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ဘ၀မ်ားႏႇင့္ဆိုင္ေသာ ပုစၧာ တို႔ကို အေျဖထုတ္ရာမႇာလည္း ဒီလုိပဲ ျဖစ္သည္။ အေျဖထုတ္ရာမႇာ ေခါင္းေဆာင္ အေနျဖင့္ ပါ၀င္ခြင့္ ရခ်င္မႇ ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္လုိက္လုပ္ခြင့္ ဆိုသည္ကေတာ့ ရႇိေနပါသည္။
ေနာက္လုိက္တို႔သည္ အေျပာင္းအလဲ၏ တမန္မ်ား ျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့မထားဖို႔ လုိပါလိမ့္မည္။ ေနာက္လုိက္တို႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ တုိ႔ကို ေစ့ေဆာ္ၿပီး အေျပာင္းအလဲကို ဖန္တီးႏုိင္သည္ ဆိုျခင္းကို ယံုၾကည္မႈရႇိရန္ လုိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂ်ိမ္းစ္မက္ဒီဆင္ကို အားက်ပါသည္။သူ႔လို ျဖစ္လုိလႇပါသည္။အခုေနအခါမႇာေတာ့ ေနာက္လုိက္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါသည္။
Ref: Follwership: How Followers are Creating Change and Changing Leaders by Barbara Kellerman
(စာႂကြင္း။ ဆရာျမသန္းတင့္က အင္ဒေရေမာ္ရြိဳင္း၏ The Art of Living ကို ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာဟု ျပန္သည္ကို ႏႇစ္သက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္လိုက္မႈကို အတတ္ပညာဟု မယူဘဲ အႏုပညာဟု ယူပါသည္)
No comments:
Post a Comment