ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အဆိုးျမင္၀ါဒေလာ

-->

တစ္ခါက ဘာသာျခားမိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း စကားလက္ဆံု က်ခဲ့ဘူးပါသည္။

မိတ္ေဆြက သူလည္း ဗုဒၶဘာသာစာေပကို အေတာ္အသင့္ေလ့လာဖူးေၾကာင္း၊ ဗုဒၶ၏တရားေတာ္မ်ားကို ျခံဳငံုသံုးသပ္လိုက္ေသာအခါ အဆိုးျမင္၀ါဒသက္သက္ ျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶ၏အလိုအရ ေလာကသည္မျမဲျခင္း(အနိစၥ)၊ ဆင္းရဲ ျခင္း(ဒုကၡ)၊ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ျခင္း (အနတၲ) ဟုသာ စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ ရႈျမင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေ၀ဖန္ေျပာဆိုလာပါသည္။

မိတ္ေဆြ၏စကားက စာေရးသူအားရုတ္တရက္ မွင္တက္သြားေစခဲ့ပါသည္။ သူေျပာသလိုပင္ စာေရးသူတို႕ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ ဆည္းကပ္ ၾကကုန္ေသာ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အဆိုးျမင္၀ါဒပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ေလးေလးနက္နက္ ဆင္ျခင္ေတြးဆမိေသာအခါ ဘာသာျခားမိတ္ေဆြေရာ စာေရးသူပါ သေဘာက်ေက်နပ္ခဲ့ရသည့္ အေျဖမွန္တစ္ခု ရရွိခဲ့ပါသည္။

ဗုဒၶ၀ါဒကို ေ၀ဖန္သံုးသပ္မႈမျပဳမီ ဘာသာျခားမိတ္ေဆြ ေျပာသည့္ အဆိုးျမင္၀ါဒ ဆိုသည္မွာအဘယ္နည္း၊ အေကာင္းျမင္၀ါဒ ဆိုသည္မွာ ေကာ အဘယ္သို႕နည္း။ ယင္းကိစၥကို ဦးစြာဆင္ျခင္ သံုးသပ္သင့္ပါသည္။

အေကာင္းျမင္၀ါဒဆိုသည္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေကာင္းခ်ည္းပဲဟု ျမင္ေသာ၀ါဒကို ဆိုလိုပါသလား။ ဥပမာ - လူတစ္ဦးခ်မ္းသာေနသည္။ ခ်မ္းသာျခင္းသည္ ေကာင္း၏ဟုဆိုက မမွားႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုသူ ဆင္းရဲႏုံခ်ာသြားသည့္အခါတြင္ ဆင္းရဲႏုံခ်ာျခင္းသည္လည္း ေကာင္း ၏ဟု အျမဲအေကာင္းဘက္ကခ်ည္း ျမင္ေနေသာ၀ါဒကို အေကာင္းျမင္၀ါဒဟု ေခၚႏိုင္ပါသလား။

ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါ၍ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနသူတစ္ဦးကို 'ခင္ဗ်ား မပူနဲ႕၊ ေနရင္းထိုင္ရင္းေကာင္းသြားမွာပါ၊ ေသာက္ေနက်ေဆးလိပ္နဲ႕အရက္ ကိုလည္း ဆက္သာေသာက္၊ ေနေကာင္းသြားမွာပါ' ဟုေကာင္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အားေပးစကားေတြ ေဖာင္ေအာင္ေျပာေနျခင္းကို လည္း အေကာင္းျမင္၀ါဒဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္ေလာ။

ထိုလူကိုပင္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက 'ခင္ဗ်ားေတာ့ တီဘီေရာဂါျဖစ္ေနျပီထင္တယ္၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္၊ ေသြးစစ္ပါ၊ ေရာဂါရွိတယ္ဆိုရင္ တီဘီေဆး အလံုးသံုးဆယ္ ဆက္တိုက္ထိုးရမယ္၊ ေဆးလိပ္နဲ႕အရက္ကိုျဖတ္ပါ၊ မျဖတ္ရင္ ခင္ဗ်ားေသသြားႏိုင္တယ္၊ ၾကပ္ၾကပ္သတိထားပါ' ဟုေျပာ ျခင္းကို အားပ်က္စိတ္ဓာတ္က်ဖြယ္ အဆိုးျမင္၀ါဒဟုဆိုရမည္ေလာ။

စာရႈသူတို႕လည္း ၀ိုင္းစဥ္းစားၾကည့္သင့္ပါသည္။ တတ္ကြၽမ္းနားလည္သူက ေရာဂါရွိေနသူအား ေရာဂါရွိေနသည္ဟု ေျပာျခင္းသည္ အဆိုးျမင္၀ါဒ မဟုတ္သလို ေရာဂါရွိေနသူအား 'ေဆးကုစရာမလို၊ သည္အတိုင္းသာဆက္ေနရင္း ေကာင္းသြားမွာပါ' ဟုေျပာေနျခင္းကို လည္း အေကာင္းျမင္၀ါဒဟု မေခၚဆိုႏိုင္ပါ။

အကယ္၍ ထိုေရာဂါသည္အား ဆရာ၀န္က 'ခင္ဗ်ာ့ေရာဂါကေတာ့ တီဘီပဲဗ်၊ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ၊ မၾကာခင္ေသမွာပဲ' ဟု ေျပာ လိုက္ပါမူ အဆိုးျမင္၀ါဒသက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါသည္။

ယခုမူ ဆရာ၀န္ကေရာဂါအေျခအေနကို ေျပာျပသတိေပးသည္။ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္မည့္နည္းလမ္းႏွင့္ ေရွာင္ရွားရမည့္ကိစၥမ်ားကို လမ္းညႊန္ သည္။ သည့္ထက္ ေကာင္းျမတ္မွန္ကန္ေသာအျမင္ ရွိပါဦးမည္ေလာ။ ဤသည္ကား ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္အေပၚ သာဓကထား ၍ သံုးသပ္တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လူတို႕၏ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ ေရာဂါမ်ားအနက္ ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ခန္႕သည္ လည္ပင္းအထက္ပိုင္းတြင္ အေျခခံသည္ဟု ေခတ္သစ္ေဆးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက ဆိုပါသည္။

သေဘာကေတာ့ လူတို႕၏ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေရာဂါေ၀ဒနာအမ်ားစုသည္ လည္ပင္းအထက္ပိုင္းရွိဦးေႏွာက္မွာျဖစ္ေပၚလာသည့္ ေတြးဆ ပူပင္မႈစိုးရိမ္ေသာက အစြဲအလမ္းမ်ားေၾကာင့္ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အစာအိမ္၊ ေသြးတိုး၊ႏွလံုး၊ ကင္ဆာအစရွိသည့္ ေရာဂါၾကီးမ်ား၏ ျဖစ္ေပၚ တိုးပြားမႈသည္ လူတို႕၏စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္တို႕အေပၚ မ်ားစြာအေျခခံလ်က္ရွိေၾကာင္း ေဆးသိပၸံပညာက လက္ခံထား ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ဤစိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာေသာကေ၀ဒနာတို႕၏ အေျခတည္ရာသည္ကား ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟႏွင့္ မာန္မာနတို႕ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္း သူတို႕ လက္ခံလာခဲ့ၾကျပီ ျဖစ္ပါသည္။

ယင္းစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေသာကေ၀ဒနာမ်ားကို ေခတ္သစ္ေဆးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက အျမစ္ျပတ္ေပ်ာက္ကင္း ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ကုသ ႏိုင္သည့္ေဆး ရွာမေတြ႕ၾကေသးပါ။ လူတို႕၏ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အဓိကထားသည့္ သိပၸံပညာတြင္ ေဆး၀ါးမေတြ႕ၾကေသးေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ကပင္ ယင္းေ၀ဒနာမ်ားကို အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုသေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ စိတ္ပညာပါရဂူ မဟာ လူသားတစ္ဦး ေပၚထြန္းခဲ့ျပီးျဖစ္ပါသည္။

ထိုသူကား စာေရးသူတို႕ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ယံုၾကည္ဆည္းကပ္ၾကေသာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ျမတ္ဘုရားပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူသားမ်ားအပါအ၀င္ သက္ရွိသတၲ၀ါအားလံုး၏ရင္မွာ ေတာက္ေလာင္လ်က္ရွိေသာ စိတ္ေသာကေ၀ဒနာမီးတို႕၏ အေၾကာင္းရင္းဇစ္ျမစ္ႏွင့္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ မည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို ဗုဒၶကေကာင္းစြာ သိျမင္ခဲ့ပါသည္။ သိျမင္ခဲ့သည့္အေလ်ာက္ ယင္းနည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို လမ္းညႊန္ျပသခဲ့ ပါသည္။

ဗုဒၶက ေလာကသည္ မတည္ျမဲ၊ ဆင္းရဲ၏၊ အႏွစ္ကင္း၏ဟု ေဟာၾကားခဲ့သည္။ ယင္းသည္ မွန္သလား၊ မွားသလားဆိုသည္ကို ယခုေခတ္ လူသား၏ ဘ၀ကုိေလ့လာသံုးသပ္ျခင္းျဖင့္ အေျဖမွန္ရႏိုင္ပါသည္။

ေခတ္သစ္လူသားသည္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕၊ တစ္နာရီထက္တစ္နာရီ၊ တစ္မိနစ္ထက္ တစ္မိနစ္ မတူထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲသစ္လြင္ ေနသည့္ ရုပ္၀တၳဳပိုင္းဆိုင္ရာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားကို အလ်ဥ္မီေအာင္ ေလ့လာလိုက္စားေနရသည္။

ထူးျခားဆန္းသစ္ မက္ေမာဖြယ္ရာ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သာယာမႈမ်ားကိုလည္း အမ်ားႏွင့္ရင္ေပါင္တန္း၍ ခံစားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ ရျပန္သည္။ 'သူမ်ားက ငါ့ထက္ပို၍ ပညာေရး၊စီးပြားေရး၊လူမႈေရးေတြမွာ သာလြန္သြားျပီလား' ဟူေသာအသိက ေခတ္သစ္လူသား၏ စိတ္ဘ၀င္ကို ေမာဟိုက္ေစပါသည္။

တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေခတ္မီဆန္းသစ္လာသည့္ လူသံုးကုန္ေတြကို အမ်ားနည္းတူ သံုးစြဲခံစားႏိုင္ရန္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္မွာ ေငြျဖစ္ သည္။ ေငြကိုမည္သည့္နည္းႏွင့္ရွာရမည္ကို အစဥ္ေတြးေတာေနရသည္။ ေငြမ်ားမ်ားရႏိုင္မည့္ပညာကို အပတ္တကုတ္သင္ယူရသည္။

ေငြမ်ားမ်ားရမည့္အလုပ္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ရသည္။ ေငြေနာက္လိုက္ရလြန္းေတာ့ စာရိတၲပိုင္းဆိုင္ရာ စည္းကမ္းမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈ လိုက္ရေတာ့သည္။ ဘာသာတရားအသီးသီးက သြန္သင္သည့္ လူလူခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာဖို႕၊ ေမတၲာထားဖို႕ဆိုတာေတြကို ဥေပကၡာျပဳ ေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ မိမိလိုခ်င္တာရဖို႕ဆိုလွ်င္ ဘနဖူးသိုက္တူးရတူးရဆိုေသာ စိတ္ရိုင္းမ်ားက ၾကီးစိုးလာေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ၍ ၾကည့္ပါကလည္း 'ဟိုဘက္ႏိုင္ငံအုပ္စုက ငါတို႕ႏိုင္ငံအုပ္စုထက္ လက္နက္ေတြ ဆန္းသစ္သာလြန္သြားျပီး ဦးေအာင္ေဆာ္ သြားမွျဖင့္ ငါတို႕ေသရေခ်ရဲ႕' ဟူေသာအသိစိတ္က ေခတ္လူသားတို႕ကို ေျခာက္လွန္႕ေနသည္။ သူ႕အုပ္စုက ကိုယ့္အုပ္စုထက္ နည္း နည္းမွ်ေက်ာမသြားရေအာင္ ပို၍ပို၍ ဆန္းသစ္ေသာ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ တစ္ဖက္လူေတြကို အျမန္ဆံုးအခ်ိန္အတြင္း အမ်ားဆံုးသတ္ ျဖတ္ဖ်က္ဆီးႏိုင္မည့္ လက္နက္မ်ားကို အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ တီထြင္ၾကံဆေနၾကရသည္။ မည္သည့္ ဘာသာတရားက မည္သို႕ပင္သြန္သင္ ေစကာမူ လူလူခ်င္းမည္သို႕မွ် ေမတၲာပြား၍မရေသာဘ၀သို႕ ေရာက္ၾကရရွာသည္။

ဤသို႕ေသာအေျခအေနတြင္ လူသားတို႕၏ရင္မွ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟမီးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႕ျငိမ္းသတ္၍ ရပါဦးမည္နည္း။ ဤအေျခ အေနတြင္ အျမင္မွန္ရသူလူ လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႕က ကမၻာ႔ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ႏ်ဴးကလီးယားဆန္႕က်င္ေရး၊ ဒုကၡသည္ကယ္တင္ေရး၊ လက္နက္ဖ်က္သိမ္းေရးကိုေၾကြးေၾကာ္ လႈပ္ရွားေနေသာ္လည္း လက္ေတြ႕တြင္မူ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ဆီးေစ့ျဖင့္ေပါက္သည့္ႏွယ္ ထိ ေရာက္မႈမရွိလွေပ။

လက္နက္ထုတ္သူေတြက ထုတ္တုန္း၊ စစ္ပြဲႏႊဲသူေတြက ႏႊဲတုန္း၊ သတ္သူေတြက သတ္တုန္း၊ ေသသူေတြက ေသတုန္း။ ငတ္သူေတြက ငတ္တုန္းပင္ မဟုတ္ပါလား။ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့ပါသည္ဆိုေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားထဲတြင္ပင္ ေစတနာမွန္ျဖင့္လုပ္သူေတြ ရွိသလို ကိုယ့္အုပ္စု၊ သူ႕အုပ္စုဟူေသာ အစြဲအလမ္းေႏွာင္ၾကိဳးေတြက ပါေနတတ္ျပန္သည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေရာဂါကာကြယ္ေဆး ထုတ္လုပ္သူအမ်ားစုမွာလည္း သူ႕ထက္ငါဦးေအာင္တီတြင္ႏိုင္ဖို႕၊ နာမည္ၾကီးျပီး မူပိုင္လုပ္ကာ သန္းၾကြယ္သူေဌးျဖစ္ဖို႕၊ ကမၻာေက်ာ္ဖို႕ဆို သည့္ ေလာဘစိတ္က ဦးေဆာင္ေနသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းကဆိုလွ်င္ ဂ်ာမန္ႏွင့္ဂ်ပန္စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးပညာရွင္အခ်ိဳ႕သည္ ေဆးသုေတသနအတြက္ဟုဆိုကာ သံု႕ပန္း မ်ားကို ဖားကေလး၊ငွက္ကေလးေတြလို ခြဲခ်င္တိုင္းခြဲ၊ စိတ္ခ်င္တိုင္းစိတ္ကာ လက္တည့္စမ္းခဲ့ၾကဖူးပါသည္။

ဤသို႕ေမတၲာတရား ဆိတ္သုန္း၍ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟမီးေတြ အစဥ္ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ေခတ္သစ္လူသားတို႕အဖို႕ မိမိတို႕ ၾကံစည္တိုင္း အထမေျမာက္သည့္အခါ အၾကီးအက်ယ္စိတ္ဆင္းရဲ ရသည္။ မိမိ၏လက္ရွိဘ၀အေျခအေနကို ဆက္လက္ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ မိမိဘ၀ကိုစြန္႕ပစ္ ေက်ာခိုင္းခ်င္လာေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာခ်ံဳးခ်ံဳးက်ျပီး ရူးသြပ္သြားသူေတြ၊ မိမိကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံစည္သူေတြ မ်ားျပားလာေတာ့သည္။

သည္ၾကားထဲတြင္ 'ဘ၀ကို အပန္းတၾကီးရုန္းကန္ရင္ဆိုင္ကာ မိမိလိုခ်င္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈကို မရ အရယူႏိုင္ခဲ့သူေတြေကာ မရွိေတာ့ ဘူးလား' ဟုေမးဖြယ္ရွိပါသည္။ မိမိအစြမ္းအစျဖင့္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား၍ ျဖစ္ေစ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန၏ ေထာက္ကူမႈေၾကာင့္ အလြယ္ တကူျဖစ္ေစ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သူေတြ ရွိပါသည္။

သို႕ေသာ္ ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို သက္ဆံုးတိုင္ေဆာင္းသြားႏိုင္သည္က ရွားပါးလွသည္။ ရွားသည့္ၾကားမွ ရွိခဲ့သည္ပဲထားဦး၊ လူတစ္ဦး၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ လူ႕သက္တမ္းတည္းဟူေသာ အကန္႕အသတ္ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္စြမ္း မရွိပါေပ။ သက္တမ္းေစ့သည္ႏွင့္ မိမိ၏ေအာင္ ျမင္ေနေသာ ဘ၀အေပၚ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ခံစားမႈမ်ားကို မစြန္႕ခ်င္ဘဲစြန္႕ခြာရကာ ေသျခင္းတရားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ ပါသြားၾကရသည္ခ်ည္းပင္မဟုတ္ပါလား။

လူသား၏ ဘ၀တေလွ်ာက္ ရယူခံစားလိုစိတ္ျဖင့္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ရ သမွ်အခ်ည္းအႏွီးပင္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္သာ မဟုတ္ပါေလာ။ ဤမွ် မတည္ျမဲေသာ၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းလွေသာ၊ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ေသာ ေလာကရွိပါဦးမည္ေလာ။

ဤကဲ့သို႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအပါအ၀င္ သတၲေလာကတစ္ခုလံုး၌ အျမစ္တြယ္ေနသည့္ မျမဲျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ အႏွစ္မဲ့ျခင္းဟူေသာ ေရာဂါ ဆိုးၾကီးကို ဗုဒၶဟူသည့္မဟာလူသားက လြန္ခဲ့သည့္အႏွစ္ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္က စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ လူသားေတြခမ်ာမွာေတာ့ မိမိ တို႕တြင္ ေရာဂါရွိ၍ ရွိမွန္းပင္မသိၾက၊ ေရာဂါကြၽမ္းမွဘ၀လည္း စံုးစံုးျမဳပ္ၾကရေတာ့သည္။

ဗုဒၶကမူ ဆင္ျခင္မႈကင္း၍ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေနခဲ့သည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးတစ္ခုလံုးတြင္ စြဲကပ္ေနသည့္ေရာဂါဆိုးၾကီးကို အတိအလင္း မီးေမာင္းထိုး၍ ေၾကျငာခဲ့သည္။

ဗုဒၶသည္ ၄င္း၏ေဒသနာေတာ္ကို ဤအဆင့္တြင္ပင္ရပ္ခဲ့ပါက စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြၾကီးေျပာသလို ဗုဒၶ၀ါဒသည္အဆိုးျမင္၀ါဒသာျဖစ္ သည္ဟုဆိုရမလိုလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႕ရာတြင္ ဗုဒၶသည္ ဤအဆင့္တြင္ပင္ ရပ္မထားခဲ့ပါ။ ယင္းေရာဂါဆိုးၾကီးမွ ေက်ာ္လႊားလြန္ ေျမာက္ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္မည့္ နည္းမွန္လမ္းမွန္မ်ားကို သြန္သင္ညႊန္ျပခဲ့ပါသည္။

လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီး အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ သတၲေလာကတြင္ ဆင္းရဲျခင္းဟူသည့္ နာတာရွည္ေရာဂါဆိုးၾကီး ကပ္ျငိေနရျခင္း (ဒုကၡသစၥာ) ၏ အေၾကာင္းရင္းမွာ အသိမွားအျမင္မွားျဖင့္ တပ္မက္တြယ္တာစြဲလမ္းျခင္းဟူေသာ သမုဒယေရာဂါပိုး (သမုဒယသစၥာ)ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သမုဒယပိုးကို ပယ္သတ္ႏိုင္သည့္ေဆးမွာ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟူသည့္ နည္းလမ္းရွစ္သြယ္(မဂၢသစၥာ) သာလွ်င္ျဖစ္ပါသည္။

မွန္စြာရႈျမင္ျခင္း၊ မွန္စြာၾကံစည္ျခင္း၊မွန္စြာေျပာဆိုျခင္း၊ မွန္ေသာအမႈကိုျပဳျခင္း၊ မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္း၊ မွန္စြာအားထုတ္ျခင္း၊မွန္စြာ သတိ ျပဳျခင္း၊ မွန္စြာအာရံုျမဲျမံျခင္းတည္းဟူေသာ နည္းလမ္းရွစ္သြယ္သည္ မတည္ျမဲေသာ၊ ဆင္းရဲေသာ၊ အႏွစ္သာရကင္းေသာ ေလာကၾကီး ကို ေအာင္ျမင္လြန္ေျမာက္ကာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဖြံ႕ျဖိဳးမႈ အျမင့္မားအျငိမ္းခ်မ္းဆံုးေသာအဆင့္ (နိေယာဓသစၥာ)သို႕ လက္ငင္းမုခ်ေရာက္ ေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဗုဒၶျမတ္စြာကအတိအက် ညႊန္ျပခဲ့ပါသည္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကင္းျခင္း၊ တည္ျမဲျခင္း၊ေ၀ဒနာကင္းျခင္း၊အျမဲရွိျခင္း၊လြတ္ေျမာက္မႈရသႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၊အလြန္တင့္တယ္ျခင္း၊ ရုပ္ပိုင္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေ၀ဒနာ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားမွကင္းလြတ္ျခင္းဟူေသာ ဂုဏ္သတၲိတို႕ႏွင့္ျပည့္စံုသည့္ ယင္းစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ျဖိဳးမႈအျမင့္မား အျငိမ္းခ်မ္းဆံုးအဆင့္ကို ဗုဒၶ၏ေဒသနာေတာ္တြင္ နိဗၺာန္ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရျဖင့္ ကိုယ္စားျပဳ ေဟာၾကားခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ွရွိႏိုင္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ စာေရးသူ၏စာစုကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။ ဗုဒၶသည္ေလာကၾကီးအေပၚ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ရႈျမင္သံုးသပ္ခဲ့သည္။ မေကာင္း တာကို ေကာင္းပါသည္ဟုမေျပာခဲ့။ ဗုဒၶသည္ ေရာဂါသည္ကို ေရာဂါရွိမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ဘာမွ်မျဖစ္ပါ။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ေကာင္းသြားမွာပါဟု ႏွစ္သိမ့္ညာ၀ါးေနသူမ်ိဳး မဟုတ္။ ေရာဂါသည္အား ေရာဂါရွိေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေရာဂါ၏ဇာစ္ျမစ္ကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပသည္။ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းရာေဆးနည္းမွန္ကိုေပး၍ ကုသသည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ ဗုဒၶသည္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းၾကီးအပါအ၀င္ သတၲေလာက၏ ကယ္တယ္ရွင္သမားေကာင္း တစ္ဆူလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ တစ္စံုတစ္ဦးကစာရႈသူအား ဗုဒၶ၀ါဒသည္အဆိုးျမင္၀ါဒဟု အဆိုျပဳေျပာၾကားလာပါက စာရႈသူတို႕ ေခါင္းျငိမ့္မည္ေလာ၊ ေခါင္း ခါမည္ေလာ၊ စာရႈသူတို႕၏ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္ကိုအသံုးျပဳ၍ စဥ္းစားအေျဖေပးၾကရန္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။     ။

၀င္းသိန္းဦး

(၁၄-၁-၉၁)

ဓမၼရံသီ၊ ၁၉၉၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ။