ဆယ္ေက်ာ္သက္နဲ႔ ျပစ္ဒဏ္

မဂၤလာပါလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၱေက်ာ္က ဦးစြာပထမ ဂါရဝနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါရေစလား ခင္ဗ်ာ။

သည္တစ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ "ဘဝအေမာေျပဖို႔ အေျဖရွာစို႔" အစီအစဥ္ကေတာ့ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ေၾကကြဲစရာ ဂ်ာနယ္သတင္းတစ္ခုကို အေၾကာင္းျပဳထားပါတယ္။ နားဆင္ေတာ္မူေနၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္ လူႀကီးမင္းမ်ားထဲက တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ဖတ္မိေကာင္း ဖတ္မိလိုက္ပါလိမ့္မယ္။ မဖတ္မိလိုက္သူမ်ားအတြက္ အဲဒီ့သတင္းေလးကို အတိုခ်ံဳးၿပီး ျပန္အစီရင္ခံျပပါရေစ။

၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ထြက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးဟာ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြနဲ႔ စာေတြ အျပန္အလွန္ ေရးတဲ့ "ေရးေပးပါ"လို စာအုပ္မ်ိဳး ေလးကို ထားရွိပါသတဲ့။ အဲဒီ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ သူ႔ခံစားခ်က္ေလးေတြ၊ သူ႔ကို ခ်စ္ၾက ခင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးေတြကိုလည္း စုေပါင္း ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ့စာအုပ္ေလးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးတစ္ေယာက္က ဖတ္ေနခိုက္မွာ သူတို႔ရဲ႕ အတန္းဆရာမက ျမင္သြားၿပီး အဲဒီ့စာသားေတြကို အတန္းထဲမွာ ေအာ္ဖတ္ခိုင္း႐ံုသာ မက အဲဒီ့ကေလးမေလးရဲ႕ စာအုပ္ထဲမွာ ပါေနေလတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္းခြဲကိုပါ သြားေအာ္ဖတ္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ကေလးမေလးကိုလည္း ေနာက္တစ္ရက္ ေက်ာင္းလာတဲ့အခါ မိဘေတြ ေခၚလာရမယ္၊ ေခၚမလာရင္ ေက်ာင္းလာမတက္နဲ႔လို႔လည္း ရာဇသံေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး "စာသင္ဖို႔ ေက်ာင္း လာတက္တာလား၊ လင္လာရွာ တာလား"လို႔လည္း ရင့္ရင့္သီးသီး ဆိုလိုက္ပါေသးသတဲ့။

တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ၊ ကာယကံရွင္ ကေလးမေလးဟာ ရွက္စိတ္ေတြ သည္းလြန္းမက သည္းသြားရာကေန သူ႔ကိုယ္သူ အဆံုးစီရင္သြားတဲ့ သတင္းေလးပါပဲ။ သည္သတင္းေလးကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ မွာ ဆို႔သြားရပါတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဒါေလးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကို ကိုင္တြယ္ အုပ္ထိန္းေနတဲ့ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြကို ေဆြးေႏြး တင္ျပခ်င္တာေလးေတြ ရွိလာရပါေတာ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သည္တစ္ပတ္မွာေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ သဘာဝကို ေဆြးေႏြးတင္ျပသြားပါရေစခင္ဗ်ား။

စိတ္ပညာနယ္ပယ္မွာေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကို "မုန္တိုင္းထန္ထန္ စိတ္ ဒဏ္ပိပိအရြယ္"လို႔ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေတာ့ Storm & Stress ေပါ့။ ဘယ္လို မုန္တိုင္းထန္ၿပီး ဘယ္လို စိတ္ဒဏ္ ပိေနတာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ သည္အရြယ္ဟာ စေကာစက အရြယ္ပါ။ လူႀကီးျဖစ္ၿပီလား ဆိုရင္လည္း ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖစ္မလာေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ ကေလးလားဆိုရင္လည္း ကေလးက မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေယာက္်ားေလးဆိုလည္း ပုဆိုး ကြင္းသိုင္း ထင္ရာစိုင္းလို႔ မရေတာ့သလို မိန္းကေလးဆိုလည္း ကေလးဘဝတုန္းကလို ေယာက္်ားေလးမ်ားနဲ႔ လံုးလံုးလားလား ကစားခ်င္တိုင္း ကစားလို႔ မရေတာ့တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ခႏၶာ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အေျပာင္းအလဲေတြက အမ်ားသား။ သည္ၾကားထဲမွာ ကိုယ္က ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုၿပီး အထြားျမန္ေနရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔မွာ ကိုယ္ခႏၶာေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳး၊ အရပ္ေတြ ထြက္လာသေလာက္ ကိုယ္က မဖြံ႕ၿဖိဳးေသး ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ပိုလို႔ ညစ္စရာ ေကာင္းေနရပါေသးတယ္။ ငါမ်ား လူစဥ္မမီ ျဖစ္ေနသလား၊ ငါမ်ား သာမန္ထက္ ပိုၿပီး ထူးကဲတဲ့ ကြ်ဲေပါက္စမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားစသျဖင့္ အေတြး ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဗ်ာမ်ားရတာလည္း သည္အရြယ္ပါပဲ။

အဲေတာ့ ကေလးမက လူႀကီးမက် စေကာစကအရြယ္၊ သည္လို ဆယ္ေက်ာ္သက္စ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္သူေလးမ်ားခမ်ာမွာ အလိုလိုေနရင္းကို စိတ္႐ႈပ္ေနရပါတယ္၊ စိတ္ညစ္ေနရပါတယ္။ ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္ကေလး လႈပ္တာကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ကိုယ္က ၾကားထဲက အေျခာက္တိုက္ ငိုခ်င္သလိုလို၊ ရယ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ရတာကလည္း တကယ္ေတာ့ သည္အရြယ္ပါ။

အခု ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို နားဆင္ေတာ္မူေနၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္မ်ားထဲက အရြယ္ေကာင္းစြာ ေရာက္ေနၾကသူ လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း အဲဒီ့အရြယ္တုန္းက ကိုယ့္အေျခအေန၊ ကိုယ့္စိတ္ ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သည္အတိုင္းပဲ ျပန္ျမင္ရမွာပါေနာ္၊ ဟုတ္ကဲ့လား မသိဘူး။

ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဇယား႐ႈပ္၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ နပန္းလံုး၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မေက်မလည္ ျဖစ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူႀကီးသူမေတြ၊ ရြယ္တူေတြကလည္း တစ္ေမွာင့္၊ ႏွစ္ေမွာင့္၊ သံုး ေမွာင့္မက အေမွာင့္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေႏွာင့္ေနတာေတြကလည္း တစ္သီ တစ္တန္းႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ 

လူႀကီးေတြကလဲ "ဟဲ့… ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္"ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ဟန္႔တာေလးေတြ ရွိလာၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကေလးဆန္တာကို ဟန္႔ခ်င္တဲ့အခါမွာသာ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာ၊ သိပ္လူႀကီးဆန္လာျပန္ရင္လည္း "အရြယ္ေလးကျဖင့္ လက္ေတာက္ေလာက္ ရွိေသးတယ္"တို႔၊ "အခုမွ လူျဖစ္မယ္ ၾကံ႐ံုရွိေသး"တို႔၊ "ကေလးက ကေလးလို မေနဘဲ လူပ်ိဳဂိုက္၊ အပ်ိဳဂိုက္ဖမ္းေနတယ္" ဆိုတာမ်ိဳးေတြကိုလည္း လူႀကီး မိဘေတြက အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျပာျဖစ္ေနတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။

ၾကားနာရသူ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အထီး အမေလးမ်ားရဲ႕ ေနရာမွာ တစ္ဆိတ္ ဝင္ေန ၾကည့္ေတာ္မူၾကစမ္းပါဗ်ာ။ အဲလို "ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး"လို႔ အခုပဲ ေျပာလိုက္၊ ေတာ္ေနၾကာေတာ့ "အရြယ္ကေလးကျဖင့္ လက္ေတာက္ေလာက္ ရွိေသးတယ္"လို႔ ေျပာလိုက္နဲ႔ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္မ်ိဳး အေျပာခံေနရတဲ့အခါ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားၾကရပါမလဲဗ်ာ။

ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ဘဝင္ေလး ျမင့္မယ္ၾကံခါ ရွိေသးတယ္၊ လက္ေတာက္ေလာက္ရွိေသးတယ္နဲ႔လည္း ေတြ႕ေရာ ေစာေစာက တက္မယ္ ျပင္ထားတဲ့ ဘဝင္ေလးက ဖုတ္ဆို ထြက္ေျပးသြားလိုက္ေတာ့တာမ်ား၊ ကုလားထိုင္က်ိဳ ကုလားထိုင္ၾကား၊ ဖ်ာက်ိဳ ဖ်ာၾကား လိုက္ရွာေတာင္ မေတြႏိုင္ေတာ့မယ့္ အျဖစ္။

အဲေတာ့ နဂိုကမွ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္နပန္းလံုးၿပီး ညစ္ေနရတဲ့ စိတ္က ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕စကားအေထြေထြေၾကာင့္ ပိုႏြမ္းလာရတယ္။ ပို ဇေဝဇဝါ ျဖစ္လာရတယ္။ ပို ကေယာင္ေျခာက္ျခား ျဖစ္လာရပါတယ္။

ရြယ္တူေတြကက်ျပန္ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး၊ တို႔ကေတာ့ ဘယ္ကဲ့သို႔၊ ဘယ္ခ်မ္းသာေဟ့၊ တို႔ကေတာ့ ဘယ္လို စြံတာ၊ တို႔ကိုေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္လို စြဲလန္းေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ၊ တို႔ကိုယ္ခႏၶာမွာ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္လာေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြက သည္အရြယ္ေတြၾကားမွာ ပြထေနပါတယ္။ ဟုတ္တာေတြလည္းပါရဲ႕၊ မဟုတ္တာေတြလည္း ပါရဲ႕။ အမွန္က ရြယ္တူေတြမွာကလည္း သူတို႔စိတ္နဲ႔ သူတို႔ ဗ႐ုတ္ဗရက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနၾကေလေတာ့ကာ သည္လို ေတာရမ္းမယ္ဘြဲ႕ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းက စိတ္ထြက္ေပါက္ ရွာတတ္ၾကတာမ်ိဳးကလား။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဲသလို ရြယ္တူေတြၾကားမွာ ေနရတဲ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ တစ္ေယာက္အတြက္က်ေတာ့ ေနာက္က်ိေနတဲ့ စိတ္အလ်ဥ္ကို ၾကည္လင္မလာေစႏိုင္တဲ့အျပင္ ပိုလို႔သာ ညစ္ႏြမ္းစရာ ျဖစ္လာရပါေတာ့တယ္။

ဒါေတြ အားလံုးကို စုေပါင္း လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သည္လို ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကို မုန္တိုင္းထန္ထန္၊ စိတ္ဒဏ္ပိပိေနတဲ့အရြယ္လို႔ ပညာရွင္ ေတြက သတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

သည္အရြယ္ဟာ လူႀကီးသူမေတြရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ ဘယ္လိုမွကို အခ်ိဳးမေျပႏိုင္တဲ့အရြယ္ပါ။ ဘယ္ အခ်ိဳးေျပႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ ဟိုအဆိုေတာ့္ဆံပင္ပံုက ေကာင္းႏိုးႏိုး၊ ဟိုမင္းသမီးရဲ႕ အမူအရာက ေကာင္းႏိုးႏိုးနဲ႔ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္ ေရာက္လာသမွ်ထဲက သင့္ႏိုးရာရာကို လိုက္အတုခိုးရ၊ ဆံပင္ သရ၊ မွန္ ၾကည့္ရ၊ မိန္းကေလး ဆိုလည္း မရွိ ရွိတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအခ်ိဳးအစား မေပၚ ေပၚေအာင္ ထဘီကို မတရားသျဖင့္ တင္းတင္းစီးလို စီးရ၊ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့လည္း အျမင္ တင့္တယ္ေအာင္ ေမာ္ဒယ္လို ေလွ်ာက္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမင္ရသူ လူအေပါင္းရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ ဘယ္လိုမွကို အခ်ိဳးက်မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

သည္အထဲမွာ ကိုယ္လည္း သည္အရြယ္တုန္းက သည္လို ျဖစ္ခဲ့တာပဲဆိုတာ အင္မတန္ ေမ့လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္တဲ့ လူႀကီးသူမေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အျပည့္အသိပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေလေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမ်ားခမ်ာမွာ ေနစရာကို မရွိရွာၾကေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သူတို႔ကို အျပစ္တင္ ေဝဖန္တဲ့ လူႀကီးသူမေတြကို ကလန္ကဆန္ လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ ကြ်ပ္ဆတ္ဆတ္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အဲ… တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း အဲသလို ျပစ္တင္ ေဝဖန္လြယ္တဲ့ လူႀကီးသူမေတြေၾကာင့္ မအံုမေႏြးနဲ႔ မထံုတက္ေသးေလးေတြ၊ ျမံဳစိစိေလးေတြ၊ မလႈပ္တလႈပ္ေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ရျပန္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဂ်စ္ကန္ကန္ေရာ၊ ျမံဳစိစိေရာ ဘယ္ဟာကမွ မေကာင္းဘူးဆိုတာ နားေသာတ ဆင္ေတာ္မူေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ လူႀကီးမင္းမ်ားလည္း လက္ခံႏိုင္ၾကမွာပါေနာ္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကို ေကာင္းေကာင္း လြန္ေျမာက္ၿပီး အရြယ္ေရာက္သူဘဝ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကိုယ့္တုန္းက ခံစားခဲ့ရတာေတြ၊ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို အေမ့ႀကီး ေမ့လို႔ ေကာင္းေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေမ့႐ံုတင္မကဘူး၊ သူတို႔ေလးေတြကို လူႀကီးမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မိတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွ ၾကည့္လို႔ မရခ်င္သလိုျဖစ္ ေနတတ္ၾကတာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အရြယ္ေရာက္ေနသူ လူႀကီးသူမ အေတာ္မ်ားမ်ားပါပဲ။

အဲေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြနဲ႔ အနီးကပ္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနရသူ လူႀကီးသူမတိုင္း၊ မိဘဆရာသမားတိုင္း  စဥ္းစားသင့္တာက တို႔မ်ားေရာ အဲဒီ့အရြယ္တုန္းက ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳး၊ ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါလိမ့္၊ အဲဒီ့စိတ္ေတြ၊ အဲဒီ့ ခံစားမႈေတြကေရာ ဘယ့္ကေလာက္အထိမ်ား အရွည္တည္ေန၊ စြဲျမဲေနလို႔ပါလိမ့္၊ အဲတုန္းက ထားခဲ့တဲ့ ဆံပင္ပံု၊ အဲတုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အဝတ္အစား၊ အဲတုန္းက က်င့္ၾကံခဲ့တဲ့ ေနပံုထိုင္ပံုေတြ အားလံုးဟာလည္း ဘယ္ေလာက္အထိမ်ား တာသြားခဲ့လို႔ပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အခ်က္မ်ားပါပဲ။ ဒါေတြကို ဆင္ျခင္မိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥ အေသးအမႊားေလးမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ ထိစပ္ပတ္သက္ေနရသူ ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားနဲ႔ သိပ္အဟပ္ကြာေနေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေလးေတြ၊ မထံုတက္ေသးေလးေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ရည္မြန္လာႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

အဲ… သည္လိုမွ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ အခ်ိဳးမေျပေလတိုင္း သည္ႀကီးေကာင္ဝင္စ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ရာ၊ ခ်ိဳးဖဲ့ရာေရာက္တဲ့အေျပာအဆို အျပဳအမူတစ္ခုခု လုပ္မိေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သည္အရြယ္ေလးေတြကို လမ္းမွားဆီ တြန္းပို႔သလို ျဖစ္ေနႏိုင္တတ္တဲ့အျပင္ အခု ကြ်န္ေတာ့္ ေဆြးေႏြးခ်က္ေလး ျဖစ္လာေအာင္ အေၾကာင္းဖန္သြားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ထဲကလို ရင္နာ ရင္က်ိဳးစရာ အျဖစ္ဆိုးမ်ားအထိ ၾကံဳရတတ္ႏိုင္တာကို ႀကီးေကာင္ဝင္စေလးေတြနဲ႔ ထိစပ္ ပတ္သက္ေနသူ လူႀကီးမိဘတိုင္း၊ ဆရာ သမားတိုင္း သတိထားအပ္ၾကပါ တယ္ခင္ဗ်ား။

ေဆြးေႏြးစရာ ေနာက္တစ္ခ်က္ က်န္ပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အျပစ္ေပး ဒဏ္ခတ္တဲ့ ကိစၥပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွီတင္း ေနထိုင္ရာ လူ႔ေဘာင္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာက အျပစ္ေပးလိုက္၊ ဒဏ္ခတ္လိုက္ရင္ လူတစ္ေယာက္ ေနာင္ၾကဥ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ အစြဲက ဘယ္ကတည္းက စခဲ့မွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ လူအမ်ားစုရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အဲဒီ့ အေတြးအျမင္ႀကီးက ခိုင္မာေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆို အျမဲတမ္း ဆင္ျခင္မိတယ္။ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို ျပစ္ဒဏ္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ အဲဒီ့သူခိုး ေနာက္မခိုးေတာ့ပါဘူးလို႔ ဘယ္သူ တာဝန္ယူႏိုင္မွာလဲ။ အလားတူပဲ၊ တျခား စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြကိုလည္း တစ္ေခတ္ကဆို ႀကိမ္ဒဏ္၊ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စတာေတြနဲ႔ အျပစ္ေပးလိုက္႐ံုနဲ႔ သည္လူေတြရဲ႕ စာရိတၲကို ျပဳျပင္ႏိုင္ပါမတဲ့လား။

တျခားမၾကည့္ပါနဲ႔၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ႀကိဳက္တဲ့ အမူအက်င့္ကို ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ပီတာဖခင္ႀကီးက ႀကိမ္လံုးနဲ႔ နာနာ ႏွက္ရင္း ၿဖိဳဖ်က္ဖို႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ အခုဆို ကြ်န္ေတာ့္ကို ႀကိမ္ႏွက္ၿပီး အက်င့္ဖ်က္မယ့္ အေဖမရွိတာ ၃၃ ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ၁၃-၄ ႏွစ္သားမွသည္ သူ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝထဲက ေပ်ာက္သြားခ်ိန္ ၁၉ ႏွစ္သား အရြယ္အထိ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ မျပတ္တမ္း ထစ္ခနဲရွိ ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္ၿပီး ျပဳျပင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ အေဖ့ ျပစ္ဒဏ္မ်ားရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ယေန႔ထက္တိုင္ ေဆးလိပ္ေရာ၊ အရက္ပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသာက္သံုးေနဆဲ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရက္အိုး ခ်ိဳးကပ္ေနတဲ့ အရက္သမားဘဝကို ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ခဲ့တာ မွန္ေသာ္လည္း အရက္ကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ခံုခံုမင္မင္ ေသာက္သံုးတတ္သူထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ လက္ၾကားကကို မခ်ျဖစ္ဘူးခင္ဗ်။ အေဖ့ ႀကိမ္လံုးရဲ႕ စြမ္းခ်က္ကေတာ့ အဲဒီ့အတိုင္းပါပဲ။

အၾကမ္းဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ အရွက္ခြဲ တဲ့နည္းနဲ႔ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါလည္း ကြ်န္ေတာ့္ ပီတာဖခင္က လုပ္တတ္ခဲ့ျပန္ပါေသးတယ္။ တမင္ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္တာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကို လူေရွ႕မေရွာင္၊ သူေရွ႕ မေရွာင္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္း လုပ္တာမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။   ႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ တိုင္းလိုလိုမွာ "လူ႔သိကၡာ ညႇိဳးႏြမ္း ေသးသိမ္ေစေသာ အျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးမေပးရ"ဆိုတာကို အတိအလင္း ထည့္သြင္း ျပ႒ာန္းေလ့ရွိၾကတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရွက္အိုးကို ခြဲရာေရာက္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္မ်ိဳး မေပးရလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ဥပေဒက မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားတခ်ိဳ႕မွာေတာ့ သည္အခ်က္ကို သတိမမူမိဘဲ အရွက္ခြဲတဲ့နည္းနဲ႔ အျပစ္ေပးလိုက္ရင္ ေနာင္ၾကဥ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ အစြဲႀကီးကလည္း ျမဲျမဲမတ္မတ္ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ လူပ်ိဳေပါက္ အပ်ိဳေပါက္ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီးတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ထက္ အရွက္ကို ပိုတန္ဖိုးထားၾကသူခ်ည္းပါပဲ။ မိမိတို႔ရဲ႕ အရွက္အိုးကို အခြဲခံရတဲ့အခါ အက်ိဳးဆက္က ႏွစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးက အရွက္ႀကီး ရွက္ၿပီး လူေတာမတိုးေတာ့တဲ့ လူသားေလးေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး မေကာင္းမႈ ျပဳရမွာကို လံုးဝ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ဘဲ ထင္ရာက်ဲတဲ့ လူသားအျဖစ္ ရပ္တည္သြားႏိုင္တာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ့ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးေၾကာင့္ စိတ္မွာ အနာတရ ျဖစ္ၾကရတာပါပဲ။

ပိုဆိုးတာက ရွက္စိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ခ်စ္စိတ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈအျပင္းစားေတြ သိပ္ကိုတရားလြန္ မႊန္ထူသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ လံုးဝ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၿပီး ဒေရာေသာပါးနဲ႔ လုပ္မိ လုပ္ရာ လုပ္တတ္ၾကတဲ့ လူ႔သဘာဝပါပဲ။

ႀကီးေကာင္ဝင္စ လူငယ္ေလးေတြမွာက်ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ ေရွ႕မွာ တင္ျပ ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အတိုင္း သူတို႔ေလးေတြမွာက သူတို႔စိတ္နဲ႔သူတို႔ နပန္းလံုးရင္း စိတ္ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ အသက္အရြယ္ ငယ္ႏုေလေသးတဲ့အေလ်ာက္ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း နည္းၾကရွာပါေသးတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ အရွက္အိုးကို အခြဲခံရၿပီဆိုရင္ သည္အရြယ္ေလးမ်ားခမ်ာ ရွက္စိတ္ေတႊ တအားမႊန္ကာ ထူပူကုန္တတ္ၾကၿပီး နဂိုကမွ သိပ္မျပည့္ဝေသးတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားက လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ မဆင္မျခင္နဲ႔ ထင္ရာလုပ္လိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ေပၚေပါက္လာတတ္တာကို သည္အရြယ္ေလးေတြကို ကိုင္တြယ္ေနရသူ လူႀကီးမိဘတိုင္း ဆရာသမားတိုင္း ဆင္ျခင္သင့္တယ္လို႔ ယူဆမိရပါတယ္။

ကေလးသူငယ္မ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ "ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္းသည္ မွား၏"လို႔ စိတ္ပညာရွင္ အမ်ားစုက တညီတၫြတ္တည္း ခံယူထားၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဒါသစိတ္ကေလး ဖက္ၿပီး အျပစ္ဒဏ္ေပးမိရင္ လြဲကုန္တတ္ပါတယ္။

ကိုယ္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေလးေတြကို အျပစ္ေပးမယ္ၾကံတဲ့အခါတိုင္း လူႀကီးမိဘ ဆရာသမားမ်ားအေနနဲ႔ မလြဲမေသြ စဥ္းစားအပ္တာက ေဒါသကင္းရဲ႕လားဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ကို နားဆင္ေတာ္မူေနၾကသူ ခ်စ္စြာေသာ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။ အခုတစ္ပတ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်က္ကေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္စ အရြယ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ မုန္တိုင္းထန္ထန္ စိတ္ဒဏ္ပိပိ ေနရတတ္ျမဲ သဘာဝရယ္၊ အဲဒီ့ အပ်ိဳေပါက္ လူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ အျပစ္ေပး ဒဏ္ခတ္နည္း အေထြေထြရဲ႕ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ိဳးေတြရယ္ကို ေဇာင္းေပးထားခဲ့တာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ တင္ျပခဲ့တာေလးကို နားဆင္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ ပရိသတ္အေပါင္းအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ကို အားကိုးေန၊ ကိုယ့္ကို အရိပ္ၾကည့္ၿပီး ရင့္က်က္ဖို႔ တာစူေနၾကတဲ့ ပန္းဖူး ပန္းငံုေလးမ်ား လူ႔ေလာကအလယ္မွာ ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္နဲ႔ စြင့္လန္းလာႏိုင္ၾကေစဖို႔အတြက္ ကိုယ့္ဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ က႐ုဏာ တရား၊ ေမတၱာတရားမ်ား ေရွ႕ထားကာ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ေရးကို ေတြးဆၿပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေလး လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သြားႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္း ျပည့္စံုၾကတဲ့အျပင္ အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ စာေရးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ အတၲေက်ာ္က ဂါရဝနဲ႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပိုသလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

[ဝန္ခံခ်က္ - ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလအတြင္း က မႏၲေလး အက္(ဖွ္)အယ္(မ္)ေရဒီယိုအစီအစဥ္ မွာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ အသံလႊင့္ခ်က္ကို စာအျဖစ္ ျပန္လည္ တင္ဆက္လိုက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။]

(၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ The Chic မဂၢဇင္း အမွတ္ ၆ မွာလည္း သည္အတိုင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။)

Credit: http://atkbooks.wordpress.com