၁။
သရက္ေခ်ာင္းကားဝင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ ၁၂ နာရီဆို ကားထြက္တတ္ေပမဲ့ သည္ေန႔ေတာ့ လူပဲ ေစာင့္ေနသည္လား မသိ။ ရြာကားက သည္တစ္စီးသာရိွ၍ တစ္ေယာက္ေနာက္က်လည္း ေစာင့္ရတာပဲ ျဖစ္သည္။ သီတင္းကြၽတ္နီးၿပီဆို ရြာက တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အိမ္ဆိုင္ေလးေတြကလည္း ကုန္စည္ဝယ္ေလွာင္ၾကၿပီ။ သည္ေတာ့ ကားေခါင္ေပၚမွာ ပစၥည္းေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္။
ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေပၚမွ တျခားတစ္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္၏။ မေတာ္ ျမင္သြားရင္ မ်က္ႏွာပူစရာ။ အေရးထဲ ကယ္ရီးသမားက ဒီကားလား ေမးသျဖင့္ ေ႐ွ႕လမ္းခ်ိဳးထဲ ေကြ႕ဝင္ဖို႔ လမ္းၫႊန္ရသည္။ အဲသည္မွာ လူစီးမွန္လံုကား ရိွသည္မဟုတ္လား။ မွန္လံုကားက ပစၥည္း သိပ္တင္ေလ့မရိွသျဖင့္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စီးႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ရြာကားေတာ့ မဟုတ္။
ရြာသားေတြကေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံု အေၾကာင္းအရာမရိွဘဲ အျခားကား ေျပာင္းစီးခဲသည္။ သည္ေတာ့ ရြာကားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ လူျပတ္သည္ မရိွ။ ကားက ဟိုင္းလပ္အမ်ိဳးအစားမို႔ ေခါင္ေပၚက ပစၥည္းထုပ္ေတြ ေပၚမွာေရာ၊ ေနာက္ေျခနင္းမွာေရာ လူေတြက ဟိုတြယ္သည္တြယ္ သည္းသည္းလႈပ္။ အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သည္လိုတြယ္စီးရသည္ကို အရသာတစ္ခု မွတ္ထင္ခဲ့တာပဲ။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးႏွင့္ ကားေခါင္ေပၚ ထိုင္လိုက္ရေသာ အရသာကို လြတ္လပ္မႈဟု အထင္ေရာက္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဟိုမွသည္မွ တြယ္စီးရေသာ ဟိုင္းလပ္ကားထက္ အိေျႏၵရရ သက္ေထာင့္သက္သာစီးႏိုင္ေသာ မွန္လံုကားကို ပိုသေဘာက်တတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါကိုပဲ ပညာတတ္ဟု ေခၚေလမလား။ သည္လိုေတြးမိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟက္ခနဲ ရယ္မိသြားသည္။
ပညာတတ္ဟူသည္ ဘာကို ေခၚပါလိမ့္။ သည္ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေတာေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ၾကားဖူးတာ တစ္ခုကေတာ့ "ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ေငြေၾကးေနာက္ မလိုက္ပါႏွင့္၊ အရည္အခ်င္းေနာက္ပဲ လိုက္ပါ"တဲ့။ အစကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သည္စကားကို ေလႀကီးေလက်ယ္ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ပဲ။ တကယ္က် အရည္အခ်င္းဆိုသည္မွာ အျခားေသာ ပံ့ပိုးမႈေတြပါ လိုအပ္မွန္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာက္ေပါက္လာခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ဆြံ႕အ,သြားခဲ့ ရသည္။
"ဟာ...ေဟ့ေကာင္"
ပုခံုးအပုတ္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟာ...ေက်ာ္ေဇယ်..."
သူ႔နာမည္ေခၚၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ေဇယ်က တစ္ခ်က္ရယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ပါ လိုက္ရယ္မိသြားသည္။ ေက်ာ္ေဇယ်က ကြၽန္ေတာ့္ေဘး ေျမတြင္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ေပၚေနေသာ သရက္ျမစ္ေပၚ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း...
"ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ..."
"တနလၤာေန႔ကမွကြာ...၊ အခု ရြာျပန္မလို႔"
"အင္း...မင္းလည္း မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီေနာ္ ေဟ့ေကာင္၊ ဟိုမွာေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ဒီလိုပါပဲကြာ...၊ ရြာမျပန္ျဖစ္တာကေတာ့ လမ္းစရိတ္အတြက္ ငဲ့တာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္မွ မရိွတာကြာ"
ေက်ာ္ေဇယ်က နားလည္သလို ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကို လွမ္းပုတ္သည္။ ၿပီးမွ "ဒီလိုပါပဲကြာ..." ဟု ခပ္တိုးတိုးဆိုရင္း သက္ျပင္းခ်သည္။
"မင္းေကာ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ဘူးလား"
ကြၽန္ေတာ့္အေမးကို ေက်ာ္ေဇယ်က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
"ငါ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး ေဟ့ေကာင္၊ ဒါလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါပဲကြာ၊ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္႐ွာသလို ျဖစ္ေနဦးမယ္"
ေက်ာ္ေဇယ်က သူ ဆယ္တန္းက်ၿပီးေနာက္ပိုင္း ႐ွမ္းျပည္(ထိုင္း)ဘက္ ခဏ ေရာက္ေသးေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ သူ႔အေမ အသည္းအသန္ျဖစ္သျဖင့္ ရြာျပန္လာၿပီး ၾကံဳရာလုပ္ရင္း အခု ကားေနာက္လိုက္(စပယ္ယာ) လုပ္ေနေၾကာင္း၊ သူ႔အေမလည္း မာတစ္ခ်က္၊ နာတစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ လံုးခ်ာလိုက္ေနေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည္။ သူ႔စကားဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဘာမွေျပာစရာ မရိွေတာ့သလိုမ်ိဳး တိတ္ဆိတ္သြား၏။
ထားဝယ္ေနသည္ အခုမွ ပိုပူလာသေယာင္ရိွသည္။ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေစ်းသည္မ်ား၏ ေစ်းေခၚသံ တစာစာက အပူရိွန္ကို ပိုျမႇင့္ေပးေနသလို။ ကားဝင္းထဲကို သံုးဘီးတစ္စီး ဝင္လာ၏။ လက္ဆြဲအိတ္ အေကာင္းစားေတြႏွင့္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ လူ သံုးေလးေယာက္ ဆင္းလာသည္။ ရြာျပန္ေတြ ျဖစ္မည္။ သတင္းကြၽတ္ၿပီဆို သည္လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ ရြာေတြမွာ လူေတြ စုရံုးစုရံုး ျပန္စုလာၾကၿပီ။ ထိုင္းက ျပန္လာသည္လည္း ရိွမည္။ စင္ကာပူတို႔၊ မေလးတို႔က ျပန္လာသည္လည္း ရိွသည္။
ေက်ာ္ေဇယ်က သရက္ျမစ္ေပၚက ဖုတ္ဖက္ခါထရင္း ပုဆိုး ျပင္ဝတ္သည္။
"ဒါဆို ခဏေနဦး မင္းမင္း...၊ ငါ ပစၥည္းေလးနည္းနည္း သြားတင္ဦးမယ္ကြာ...၊ ငါတို႔ကားနဲ႔ပဲ လိုက္မယ္မဟုတ္လား"
"ေအး...လုပ္...လုပ္...ေဟ့ေကာင္၊ ကားေပၚ ေရာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့"
ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွ ထြက္သြားေသာ ေက်ာ္ေဇယ်၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးရင္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိေသာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။
------------------------------
၂။
ကားထြက္ေတာ့မည့္အေၾကာင္း အသိေပးသည့္ ဟြန္းသံ ေလးငါးခ်က္ ထြက္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္။
ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည့္ လူေတြၾကားမွ တိုး၍ ေနာက္ဆံုးထိုင္ခံုဆီ ဦးတည္လိုက္သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ထိုင္ခံုေ႐ွ႕ၾကားထဲ ခ်လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေလပူတစ္ခ်က္ သုတ္ခနဲ ေျပးဝင္လာ၏။
"လူေစာင္ဟားဘီေလာ္...လူေစာင္ဟာ ထြပ္မယ္ခံဗ်ား (လူစံုရင္ ထြက္မယ္ခင္ဗ်ား)"
ကားဆရာ၏ ႏိႈးေဆာ္သံႏွင့္အတူ ခရီးသည္မ်ား၏ ကြၽတ္စီကြၽတ္စီ အသံေတြပါ ထြက္လာ၏။ ခဏေနေတာ့ ကားေပၚ လူတစ္ေယာက္တက္လာၿပီး ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး ေၾကာ္ျငာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္လံုးကို အသာ မိွတ္ခ်ထားလိုက္၏။
ကားဘီး စလိွမ့္ၿပီ။ ကားအရိွန္ေၾကာင့္ ေလထု အပူအေအး အေျပာင္းအလဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ကို ဝ ေအာင္ ႐ွဴလိုက္မိ၏။ ကားက ဟိုယိမ္းသည္ယိမ္းျဖင့္ ဝင္းထဲမွ ခ်ိဳးထြက္သည္။
"စုကမ္း...႐ွမ္းထဲဟ ထြပ္လာေလာ္ (ေကာင္ေလး...ထိုင္းက ျပန္လာတာလား)"
စကားသံေတြေၾကာင့္ မ်က္လံုးကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး ေ႐ွ႕ကို အနည္းငယ္ အကဲခတ္လိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေ႐ွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးခံုတြင္ အသားျဖဴျဖဴ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေန၏။ ေက်ာ္ေဇယ်ႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္တုန္းက ဝင္လာေသာ သံုးဘီးကားအုပ္စုထဲကပဲ ျဖစ္မည္ထင္သည္။
"အယ္ပဲမိ...ဒန္းကြၽတ္ဟိ ထြပ္လာဟယ္ခံ (ဟုတ္တယ္ ေမႀကီး...သတင္းကြၽတ္လို႔ ထြက္လာတယ္ ခင္ဗ်)"
ကြၽန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ကားက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္လာသည္။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရိွ ထန္းပင္တန္းေတြကို ျမင္ရၿပီ။ အခုမွ ကိုယ့္ေျမကိုယ္ေရ၏ အေငြ႔အသက္ကို ႐ွူ႐ႈိက္လိုက္ရသလို ခံစားရ၏။ ၿမိဳ႕ျပင္ဆိုသည့္အတိုင္း လယ္ကြင္းမ်ားက တျပန္႔တေျပာ။ ျပတင္းမွ တိုးဝင္လာေသာ ေလထုတြင္ ႐ိုးျပတ္နံ႔သဲ့သဲ့ကို ရသည္။
ေက်ာ္ေဇယ်က ကြၽန္ေတာ့္ေဘး လာထိုင္သည္။ နားသယ္စပ္မွ ႐ွြဲက်ေနေသာ ေခြၽးမ်ားကို အက်ႌလက္ေမာင္းျဖင့္ ပင့္သုတ္သည္။ ေလပူတစ္ခ်က္ကို ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္၏။ ၿပီးမွ မဆီမဆိုင္ လွမ္းေျပာသည္။
"ရြာမွာလည္း ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရိွေတာ့ဘူးကြာ..."
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာ္ေဇယ်ၾကားတြင္ ဒုတိယမၸိ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ေလသည္။
------------------------------------
၃။
ေဘးမွာ တေခါေခါအိပ္ေမာက်ေနေသာ ေက်ာ္ေဇယ်ကို ၾကည့္ရင္း သနားသလို ျဖစ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ သနားရမည္လား၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ပဲ သနားရမည္လား မသိ။ "ရြာမွာ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္မွ မရိွေတာ့ဘူးကြာ" ဟူသည့္ သူ႔စကားကိုသာ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရြာေလးသည္ တိုးတက္လာသည္ဟုေတာ့ ေျပာ၍ ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေနရာက တိုးတက္လာပါသလဲ။ သည္ေမးခြန္း၏ အေျဖကို သည္ကေန႔အထိ ကြၽန္ေတာ္ ရဲရဲ မထုတ္ရဲေသးပါ။
ရြာေက်ာင္းေလးသည္ အခုဆို အ.ထ.က (ခြဲ) ေက်ာင္းပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အလယ္တန္းအထိကေတာ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း ျပည့္မီပါ၏။ အလယ္တန္းအထက္ ေရာက္လွ်င္ေတာ့...။
တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ဆံုးလာေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရစာရင္းကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ႐ွစ္တန္းအထိ လူတစ္ရာေက်ာ္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရသည္ ဆယ္တန္းတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ သံုးဆယ္ေက်ာ္သာ က်န္ခဲ့ရပါသနည္း။
ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္တန္းတက္သည့္အခါ အေဖေရာ၊ အေမေရာ ထိုင္းကို ေရာက္ကုန္သည္။ ညီမေလးကို အေဒၚတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားဝယ္ၿမိဳ႕ရိွ ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုသို႔ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ပို႔လိုက္၏။ အခု ညီမေလးပင္ ဆယ္တန္းေရာက္ၿပီ။ အေဖႏွင့္ အေမ ထြက္မလာႏိုင္ေသး။ အေ႐ွ႕ကို ဆက္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရင္ေမာစရာခ်ည္းပါ။
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွ တစ္စစ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရျခင္းအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္လာသည္။
ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္မည္ဆိုေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ေလသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က သင္းပါသည္။ ဆရာတစ္ေယာက္ လစာ ဘယ္ေလာက္ရပါသလဲတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။ သည္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ကြၽန္ေတာ္မသင္ခ်င္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္မ်ားကို အတင္းႀကိဳးစား သင္ယူရပါေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲသို႔ "အလုပ္၊ အလုပ္၊ အလုပ္" ဟူ၍ ဝင္လာသည္မွာ ဘာမွမဆန္းဟု ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘြဲ႕ရတိုင္း အလုပ္မရပါဟု အေဖႏွင့္အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ မည္သို႔႐ွင္းျပရမည္လဲ။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ လစာ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မည္သို႔ေျဖရမည္လဲ။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္တစ္ခုလံုး မြန္းက်ပ္လာတတ္ပါသည္။
"သားတို႔ ဘြဲ႕ရရင္ အေမတို႔ နားရမွာေပါ့"
ကြၽန္ေတာ္သည္ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုသာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာ ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ အရည္အခ်င္းဆိုသည္မွာ ဘာပါလိမ့္။ တစ္ခါတေလ မိဘဆီမွာ အခုအခ်ိန္အထိ လက္ျဖန္႔ေနရေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ရြံလာသည္။ အသက္ ၂ဝ ဆိုေသာ အရြယ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဘာမွမေရရာေသာ အနာဂတ္အတြက္ ေက်ာင္းတက္ေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ခါတေလ ပညာဆံုးခန္းမတိုင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ ပညာတတ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သိမ္ငယ္႐ွက္ရြံ႕ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ကို အထင္ႀကီးအားက်သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ျဖစ္သည္။
ပညာသင္ယူရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဘာလဲ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အတြက္လား။ ဒါဆို ပညာမတတ္ဘဲေကာ အလုပ္လုပ္၍ မရဘူးလား။ ဘြဲ႕ရၿပီးစ ကြၽန္ေတာ့္အသိ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္၏ လစာသည္ သူမ်ားႏိုင္ငံမွ ေအာက္ေျခအလုပ္သမားတစ္ေယာက္၏ လစာထက္ပင္ နည္းေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စြာ ေအာ္ဟစ္ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္လာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ပညာေရးသည္ ဘာအာမခံခ်က္ ေပးထားပါသလဲ။
"ေဟ့ေကာင္...ထ,ေတာ့...၊ သရက္ေခ်ာင္းေရာက္ေနၿပီဟ"
ေက်ာ္ေဇယ် ပုတ္ႏိႈးမွ ကြၽန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ႏိုးလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
------------------------------
၄။
"မင္းညီမေလးေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
သရက္ေခ်ာင္းကအထြက္ ေက်ာ္ေဇယ်က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ ေက်ာ္ေဇယ် ေမးမွ "ကိုကိုရယ္...အေမ့လက္ရာေလးကို လြမ္းလိုက္တာ...၊ အေဆာင္မွာ ၾကက္ဥပဲစားရတယ္" ဟူေသာ ညီမေလး၏ စကားကို အမွတ္ရလာမိသည္။ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီးသားပါ။ ညီမေလးလည္း ကြၽန္ေတာ့္ေျခရာအတိုင္း လိုက္နင္းခဲ့ရသည္ပဲ။ ေက်ာ္ေဇယ် အေမးကိုေတာ့ "ေျပပါတယ္"ပဲ ေျဖလိုက္ရသည္။
ပိတိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မရိွသည့္ တစ္ႏွစ္အတြင္း နတ္ဖန္ဆင္းသလို ေျပာင္းလဲသြားေသာ လမ္းမႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေငးေမာေနမိသည္။ ေက်ာ္ေဇယ်က ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်သလို ရယ္သည္။
ခါတိုင္းဆို ပိတိုင္ေတာင္ပတ္လမ္းဆိုသည္ႏွင့္ အသက္ကို ဝဝမ႐ွဴရဲေလာက္ေအာင္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းရစျမဲ မဟုတ္လား။ လမ္းက က်ဥ္းသည့္အျပင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြက မြစာက်ဲေနတတ္ေသးသည္။ သည္ထဲ တစ္ခါတေလ ဆင္းတတ္ေသာ ေတာင္က်ေရေၾကာင့္ လမ္းကပ်က္ၿပီး အက်ည္းတန္ေနတတ္၏။
အခုေတာ့ လမ္းမႀကီးက ကားႏွစ္စီး ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖတ္သြားႏိုင္သည္အထိ က်ယ္လြင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္လြန္ကတၱရာခင္း လမ္းမႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္သည္ သည္ေလာက္အထိ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္တဲ့လား။
"လမ္းေတြ ေကာင္းလာလိုက္တာကြာ"
ကြၽန္ေတာ့္စကားကို ေက်ာ္ေဇယ် ဘာမွျပန္မတံု႔ျပန္ေသးခင္ အေ႐ွ႕ဘက္မွ စကားသံတစ္ခုက ျဖတ္ဝင္လာ၏။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဟိုကလမ္းေတြ ျမင္ၿပီးကတည္းက ဒီေလာက္လမ္းကို ေကာင္းတယ္ကို မထင္တာ"
ပထမ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ျဖန္းခနဲ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဟားတိုက္ပဲ ရယ္ေမာပစ္ခ်င္လာသလိုလို၊ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ပဲ ငိုခ်ရေတာ့မလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕က ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နားမလည္ေသာ ဘာသာစကားေတြႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုရယ္ေမာေနၾကဆဲ။ ေက်ာ္ေဇယ်က မ်က္ႏွာပူသလို ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲသည္။ ၿပီးမွ အေနခက္သည္လားမသိ။ "ေ႐ွ႕ ခဏ သြားဦးမယ္ကြာ" ဟု ဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက ထြက္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေငးမိေငးရာ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ေျပးေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေငးေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာတစ္ခုမွ မျမင္။ ကြၽန္ေတာ့္အာရံုတြင္ အေဖ၊ အေမႏွင့္ ညီမေလးတို႔ မ်က္ႏွာသည္ တစ္လွည့္စီ ေပၚေန၏။ စိတ္က ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာတန္းေလးဆီ ေရာက္သြားသည္။ ေသာ့ခေလာက္တန္းလန္းႏွင့္ အိမ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
------------------------------
ေနးခ်ား
No comments:
Post a Comment