တစ္ရံေရာအခါကေပါ့…
လယ္သမားႀကီးတေယာက္မွာ ႏြားအိုႀကီးတေကာင္ရွိသတဲ့။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီႏြားအုိႀကီးဟာ ေရခန္းေနတဲ့ ေရတြင္းနက္ႀကီး တစ္တြင္းထဲကို ေခ်ာ္က်သြားပါေလေရာတဲ့။ ႏြားႀကီးခမ်ာ နာက်င္တာကတစ္ေၾကာင္း တြင္းထဲကေန ျပန္မတက္ႏိုင္တာေတာ့တာမို႔ ထိတ္လန္႔လာလို႔တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။
ႏြားႀကီးရဲ႕ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားရေရာ လယ္သမားႀကီးလည္း အေျပးေရာက္လာၿပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေရတြင္းထဲက်ေနတဲ့ သူ႔ႏြားႀကီးကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခက္တာက တြင္းကလည္း အနက္ႀကီး၊ ႏြားႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ကလည္း အေလးႀကီး ျဖစ္ေနတာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုဦးေတာင္မွ သည္ႏြားႀကီးကုိ တြင္းထဲကေန မၿပီး ထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးလို႔ လယ္သမားႀကီးက ေတြးလိုက္မိသတဲ့။
ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးက စဥ္းစားတယ္။
ႏြားႀကီးလည္း အုိလွၿပီ။ ေရတြင္းကလည္း ခန္းေျခာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ႏြားႀကီးကုိ ေရတြင္းထဲမွာပဲ အရွင္လတ္လတ္ ျမႇဳပ္လုိက္တာက အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ လယ္သမားႀကီးက ေတြးသတဲ့။
ဒါမွလည္း ျပႆနာႏွစ္မ်ိဳးကုိ ရွင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ တခုက ႏြားႀကီးရဲ႕ ဒုကၡကို တစ္နည္းတစ္ဖံု ေျဖရွင္းေပးရာေရာက္သလုိ သံုးမရေတာ့တဲ့ ေရတြင္းေဟာင္းလည္း တစ္ခါတည္း ဖို႔ၿပီးသားျဖစ္သြားမွာေလ။ ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးလည္း အနီး၀န္းက်င္ကလူေတြကို အကူအညီ သြားေတာင္းလုိက္သတဲ့။
ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကလည္း အားတက္သေရာပါပဲ။ ၀ိုင္းကူၾကတယ္။ သည္လုိနဲ႔ ေျမႀကီးေတြကုိ ေဂၚျပားေတြနဲ႔ ေကာ္ၿပီး တြင္းထဲကုိ ဖို႔ၾကတဲ့အခါ ႏြားႀကီးရဲ႕ေက်ာေပၚကုိ ေျမႀကီးေတြ တဖုတ္ဖုတ္က်လာေတာ့တာေပါ့။ လူေတြ ဘာလုပ္ေနမွန္း သိသြားတဲ့အခါ ႏြားႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
အဲသလို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ႏြားႀကီးရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ အၾကံတစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ေပၚလာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အေပၚကလူေတြ သူ႔ေက်ာေပၚကုိ ေျမႀကီးတစ္ေကာ္ ထုိးခ်လုိက္တိုင္း သူကေက်ာေပၚက ေျမႀကီးေတြကို ခါထုတ္လုိက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ေျမႀကီးေပၚကုိ တက္တက္ရပ္ေလသတဲ့။
သည္လိုနဲ႔ ၾကာလာတဲ့အခါ ႏြားႀကီးလည္း တစ္ကုိယ္လံုးကုိ ေပေရညစ္ပတ္ၿပီး ႏံုးခ်ိေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အသက္ကေတာ့ ရွင္ျမဲရွင္လ်က္ပဲ။ ေျမႀကီးေတြ ေက်ာေပၚက်လာလုိက္၊ ခါထုတ္လုိက္၊ ေျခေထာက္ေအာက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေျမႀကီးေတြကို နင္းၿပီး တက္လုိက္နဲ႔ လုပ္လာလို္က္တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တြင္းႏႈတ္ခမ္းကုိ ေရာက္သြားၿပီး အသက္လည္း ခ်မ္းသာရာရသြားပါေတာ့သတဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပံုျပင္ေလးးက ေပးလိုက္တဲ့ စိတ္အခံေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တ္ို႔ လူသားေတြအေနနဲ႔ ဘ၀မွာ ရင္ဆိုင္ရဲ၀ံ့စရာ အခ်က္အလက္သစ္ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီ့စိတ္အခံကေတာ့ "ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္မယ္"ဆိုတဲ့ သေဘာထားေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ တစ္ခုခုကုိဆုိရင္ ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏိုင္ျဖစ္ေနတတ္တာ ခဏ ခဏပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို တစ္ပတ္ေလာက္ကုိ တႏံု႔ႏံု႔၊ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့ တစ္လေလာက္၊ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ႏွစ္နဲ႔ကုိ ခ်ီလို႔။ ေခါင္းထဲကကုိ ေဖ်ာက္မရႏိုင္၊ ခါမထုတ္ႏုိင္တာမ်ားေလ။
ဦးေႏွာက္စားတယ္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ေနရတာေတြပါ။ အတိတ္က နာက်င္ခံစားမႈေတြဟာ ခါးသီးမႈ၊ အမုန္းတရား၊ အမ်က္ေဒါသနဲ႔ အာဃာတမ်ားကုိ ဖန္တီးေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အဲဒီ ခါးသီးမႈ ၊ အမ်က္နဲ႔ အာဃာတဆိုတဲ့ နာက်င္ခံစားမႈ ေျမႀကီးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာေပၚကုိ ေန႔စဥ္လုိပဲ အက်ခံေနၾကရပါတယ္။ အဲဒါေတြကို သည္အတိုင္း ၿငိမ္ခံေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တြင္းထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ သၿဂႋဳဟ္ခံလိုက္ရသလိုပဲ ေနေတာ့မွာေပါ့။ ဆက္ဆံေရးေတြမွာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကား နံရံႀကီးေတြ ထူျဖစ္သြားမယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မဆံုျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေနမယ္။ သည္လိုနဲ႔ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ျဖစ္ကုန္တဲ့အထိ ကြဲတဲ့ ကြာတဲ့အထိ၊ ျပတ္တဲ့ေတာက္တဲ့အထိ စစ္ေအးတုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့မယ္။
ဒါေပမယ့္ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရသမွ်ထဲမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အရာတစ္ခု ရွိတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေမ့ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ နာက်င္ခံစားမႈေတြကုိ ကုိယ့္ကုိယ္တြင္းမွာ ေမြးျမဴ သိမ္းဆည္းထားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒါေတြကုိ ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္မလား ကုိယ့္ဘာသာ ေရြးခ်ယ္႐ံုပါပဲ။
စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား…
ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္ရေအာင္လား။
တစ္ဖက္သားက ေျပာလုိက္ၿပီးတဲ့ စကားေတြ၊ ျပဳလုိက္ၿပီးတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္လိုက္ၾကပါစို႔။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကုိယ္ေျပာလိုက္မိတဲ့ စကား၊ ျပဳလိုက္မိတဲ့ အမႈေတြ အတြက္လည္း တႏုံ႔ႏံု႔ျဖစ္မေနတာ့ဘဲ အားလံုးကို ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္ၾကရေအာင္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ႐ိုင္း႐ို္င္းစိုင္းစိုင္း ေျပာလိုက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ရဲ႕ အတိတ္က အမွားအယြင္း တစ္စံုတစ္ရာ၊ ဘာက္ုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လစ္လ်ဴရႈလို္က္မယ္ဆုိတာနဲ႔ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ စိတ္ခ်မး္သာသြားေတာ့မွာ ေသခ်ာလုိ႔ေနပါတယ္။
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြမွာ အဲဒါေတြကပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ႀကီးစိုးေနတာ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတေလမ်ားဆုိရင္ နာက်င္ခံစားမႈေတြကုိ ပိုးေမြးသလုိေတာင္ ေမြးထားမိရဲ႕။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတဲ့အခါ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတဲ့အျပင္ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ျပန္စဥ္းစားရင္းက ပုိလို႔ေတာင္ နာက်င္ေန၊ ခံစားမိေနရေသးတာေတြလည္း မနည္းဘူး။
ဒါတင္မကေသးဘူး တစ္ခါတေလ ကိုယ့္နာက်င္မႈကို မၾကာမၾကာ "အစမ္းေလ့က်င့္"ေနတာက ရိွေသးတယ္။ ကိုယ္ခံစားရတာကို လူတကာကို လည္ေျပာတာဟာ ကိုယ့္ခံစားမႈကို ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ အသားမေသေအာင္ အစမ္းေလ့က်င့္ေပးေနရာ ေရာက္ေနတာပဲေပါ့။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္လာ ျဖစ္လာ အသာတၾကည္ လက္ခံလုိက္ဖို႔ပါပဲ။ ျဖစ္လာတာကို ေသခ်ာ သံုးသပ္ သင္ခန္းစာယူဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခါထုတ္လုိက္ၿပီး အဲ့ဒီ သင္ခန္းစာေတြအေပၚမွာ နင္းတက္ႏုိ္င္ဖို႔ပါပဲ။
ခါထုတ္လိုက္ႏုိင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္သြားပါၿပီ။ ဒါဆိုရင္ နင္းတက္ဖို႔လည္း လြယ္ကူသြားပါၿပီ။ ဒါဆုိရင္ အတိတ္က အရိပ္ဆုိတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ သၿဂႋဳဟ္ခံရမဲ့ အေရးကလည္း ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားေတာ့မွာပါ။
တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ မားမားမတ္မတ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။
ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ဘယ္လို ထူေထာင္မယ္၊ ဘယ္လမ္းကုိ သြားမယ္ဆုိတာ လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာပါပဲ။
နာက်င္ခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ခါးသီးသူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ခံမလား၊ ရင့္မာခိုင္က်ည္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရဲ၀ံ့ရင္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ခံမလားဆိုတာလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာပါပဲ။
ဆုိခဲ့သလုိပဲ၊ လူျဖစ္ရတာ အင္မတန္ကံေကာင္းပါတယ္။ လူျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။
အဲ… အဲဒီ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကုိ အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ အသိဉာဏ္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုပါတယ္။
စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းေရာ ဘယ္လုိသေဘာရပါသလဲ?
[၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၄ ရက္ (လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္နဲ႔ ငါးရက္တိတိ)က ထုတ္ေ၀တဲ့ အေတြးသစ္ဂ်ာနယ္မွာ ပထမဆံုး
ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပခဲ့ကာ ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာမွာ ပထမအႀကိမ္၊ ၂၀၀၆ ေအာက္တိုဘာမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ "ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀ ၾကည္ျမတဲ့ဘ၀င္ ရႊင္လန္းတဲ့စိတ္" စာအုပ္ထဲမွာလည္း ပါ၀င္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။
Facebook မွာ Peace Ful ဆိုသူက Note အျဖစ္ တင္ၿပီး ရွဲထားတာကို ကၽြန္ေတာ့္ Facebook မိတ္ေဆြႀကီး
ဆရာ Aung Soe က ေတြ႕လာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လက္ဆင့္ျပန္ကမ္းေပးရာက ဒါေလးကို ျပန္အစေဖာ္ျဖစ္သြားတာပါ။]
No comments:
Post a Comment