လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ျဖင့္ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကေစခ်င္သည္

စည္း႐ုံးေရး ခရီးစဥ္အတြင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ေတြ႕ရစဥ္

တစ္ခါေသာ္ ရက္ကန္းသည္မ တစ္ေယာက္သည္ ရက္ကန္းစင္ ေဆာက္ရန္အတြက္ ေျမကိုတူးရာမွ ေရႊအိုးရသျဖင့္ ရာဇ၀တ္သင့္မွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ျပည့္ရွင္မင္းထံ လာေရာက္အပ္ႏွံ၏။ အမတ္တုိ႔လည္း မင္းႀကီးကား ယခုအခါ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ေထာင္ကို အဓိ႒ာန္၀င္ေနသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္လင့္မည္ကို စိုးသည္ႏွင့္ တစ္၀က္ကို ျပည့္ဘ႑ာအျဖစ္ သိမ္းဆည္း၏။ က်န္တစ္၀က္ကို သင္အလိုရွိရာ သံုးေလာ့ဟု ဆင္းရဲသူမကို ေပးေလ၏။ မင္းႀကီး အဓိ႒ာန္မွထြက္ေသာ္ အသို႔နည္းဟု ေမးေတာ္မူရာ အေၾကာင္းစံုသိသည္ႏွင့္ “အစ္ကိုတုိ႔ ေယာက်္ားေကာင္းဟု ယံုမွတ္၍ ၿမိဳ႕လံုးအႏွံ႔ တစ္ေန႔က်င္းတစ္ေထာင္ တူးေသာ္လည္း ေရႊတစ္ပဲသားမွ် ရႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုေသာ္ကား သူ႔ကံအေလ်ာက္ ရေလသည္ကို သိမ္းဆည္းျခင္းငွာမထိုက္ ျပန္ေပးေခ်” ဟု ဆံုးျဖတ္ေလ၏။ ဤမင္းကား စစ္ကိုင္းစည္သူေက်ာ္ထင္ဟု ရာဇ၀င္၌ ထင္ရွားသည္။ အင္း၀ႏွင့္ စစ္ျဖစ္ရာ စစ္ပြဲအတြင္း ရမိေလသမွ် သံု႔ပန္းတုိ႔ကို ေကာင္းစြာျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္၍ အနာမွသက္သာလွ်င္ သားမယားတုိ႔ထံ ျပန္ေတာ့ဟု ရိကၡာေပး၍ အင္း၀သို႔ခ်ည္း ပို႔ေစသည္။ အမွဴးအမတ္တုိ႔က ရန္သူအားေပးရာ ေရာက္ေတာ့သည္ဟု ဆုိရာ” သူႏွင့္နီး၍ သူ႔ရိကၡာစားၿပီး သူ႔ကြၽန္ျဖစ္ရသည္။ ငါႏွင့္နီးေသာ္ ငါ့ကြၽန္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေနာင္စစ္ပြဲအတြင္း ဒဏ္ရာႏွင့္ ဖမ္းဆီးရမိေလသမွ် ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္၍ သူ႔သားမယားထံ ျပန္ပို႔ပါ” ဟု အမိန္႔ေတာ္ မွတ္ေလသည္။ ဤမွ် စိတ္ေကာင္းရွိေသာေၾကာင့္ ျပည္သူျပည္သားတုိ႔က မင္းႀကီးသက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစဟု ဆုေတာင္းခဲ့ၾကေၾကာင္း ရာဇ၀င္၌ ဖတ္ခဲ့မွတ္ခဲ့ဖူးသည္။

ဤသည္ကား ရာဇ၀င္၌ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ေလာက၌ လူႀကီးျဖစ္တုိင္း လူေကာင္းဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ေပလိမ့္မည္။ လူႀကီးလည္းျဖစ္ လူေကာင္းလည္းျဖစ္ပါမွ လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ဤျဖစ္ရပ္က သာဓကျပ၏။ ေလာက၌ လူတုိင္း လူႀကီးျဖစ္ႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ လူေကာင္းစိတ္ မေမြးလွ်င္မူ လူႀကီးလူႏုပ္သာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ လူႀကီးလူေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သို႔ဆုိလွ်င္ လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ရန္ ဘာေတြလိုအပ္သနည္း။

စင္စစ္ေသာ္ လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ရန္ လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ေမြးရန္သာ လိုပါသည္။ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ ဥစၥာဓန၊ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ မလိုေခ်။ ဥပမာတစ္ခု ျပပါဦးမည္။

တစ္ခါေသာ္ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ျပင္သစ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကေသာ စစ္ပြဲတစ္ခု၌ ႏွစ္ဖက္တပ္တုိ႔သည္ အရပ္ေဒသတစ္ခု၌ ဆုံေတြ႕၍ ျပင္းထန္စြာ တုိက္ခုိက္ၾက၏။ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္ကေလး တစ္ဦးသည္ စစ္ပြဲကို ဦးေဆာင္တုိက္ခိုက္ေနရာမွ တစ္ေနရာသုိ႔ အေရာက္တြင္ သူ႔လိုပင္ စစ္ပြဲကို ဦးေဆာင္တုိက္ခိုက္ေနေသာ ရန္သူျပင္သစ္စစ္ဗိုလ္တစ္ဦးကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူ၏ျမင္းကို ဇက္လႊတ္၍ ဓားကို၀င့္ကာ ထိုျပင္သစ္စစ္ဗိုလ္ရွိရာသုိ႔ တုိး၀င္သြား၏။ ျပင္သစ္စစ္ဗုိလ္ကလည္း သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ဓားကိုအသင့္ျပင္ကာ ျမင္းကိုဇက္သတ္လ်က္ ေစာင့္ေနေလ၏။ အနီးအပါးသုိ႔ေရာက္၍ ႏွစ္ဦးရင္ဆုိင္ေတာ့မည္ ရွိခိုက္တြင္မွ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္ကေလးသည္ သူ၏ရန္သူေတာ္ ျပင္သစ္စစ္ဗိုလ္၏ အေျခအေနအမွန္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ သူျမင္လိုက္ရသည့္ ျပင္သစ္စစ္ဗိုလ္တြင္ လက္တစ္ဖက္ မရွိေတာ့။ ဒဏ္ရာမွ ထြက္ေနေသာ ေသြးတုိ႔ျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပင္ စိုရႊဲေနေလသည္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ စစ္ဗိုလ္ကေလး ဘာလုပ္သည္ ထင္ပါသနည္း။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျမင္းကိုဇက္သတ္၍ ခုတ္မည္၀င့္ထားေသာဓားကို႐ုပ္ကာ ထုိျပင္သစ္စစ္ဗုိလ္အား ထိုဓားျဖင့္ပင္ အ႐ိုအေသေပး အေလးျပဳလုိက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ျမင္းကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္၍ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္ဟု စာေရးဆရာ “နတ္ေမာက္ဘုန္းေက်ာ္” ၏ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ရစဥ္ ကတည္းကပင္ “လူႀကီးလူေကာင္း” ဟူသည္ သည္လိုပါလားဟု အသိတရားတစ္ခု ရခဲ့ဖူးပါသည္။

“လူႀကီးလူေကာင္း” ဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ လူတုိင္းတြင္ မေဖာက္မျပန္ ရွိတတ္ေသာ စိတ္တစ္ခုကား မိမိထက္ အားနည္းသူတို႔ အေပၚ၌ ညႇာတာတတ္ေသာ သေဘာရွိ၏။ မိမိ အရွိန္အ၀ါ ဂုဏ္ၾသဇာကို မေလ်ာ္ေသာေနရာ၌ မသံုး။ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးရွိမည္ဟုထင္လွ်င္ မိမိဘ၀ကုိေသာ္မွ အဆံုး႐ံႈးခံရဲေသာ သတိၱရွိ၏။ အထူးျခားဆံုး ရွိတတ္ေသာ စြမ္းရည္ကား အမွန္တရားကို ျမတ္ႏုိးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

သကၠရာဇ္ ၇၀၀ ေက်ာ္ကာလ ေခတ္တစ္ေခတ္တြင္ ႀကီးမားေသာ ပေဒသရာဇ္ စစ္ပြဲႀကီးတစ္ခုကို ျမန္မာဘုရင္ ‘မင္းေခါင္’ ႏွင့္ မြန္ဘုရင္ ‘ရာဇာဓိရာဇ္’ တုိ႔ တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကဖူးသည္ဟု ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းကိုဖတ္၍ သိခဲ့ရဖူး၏။

ထိုပေဒသရာဇ္စစ္ပြဲ၌ လူအမ်ားေလးစား၍ ထင္ရွားေသာ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ “လူႀကီးလူေကာင္း” တစ္ေယာက္ ေပၚထြန္းဖူး၏။ ထိုသူကား ‘လဂြန္းအိမ္’ ပင္တည္း။ သာမန္တပ္သားဘ၀မွ ျပည့္ရွင္မင္း၏ လက္႐ံုးသဖြယ္ အားကိုးခံရထိုက္သူ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ သူရသတၱိႏွင့္ အလြန္ပင္ျပည့္စုံ၏။ အထူးသျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ စြမ္းရည္ကား အမ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“လူႀကီးလူေကာင္း” ဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ လူတုိင္းတြင္ မေဖာက္မျပန္ ရွိတတ္ေသာ စိတ္တစ္ခုကား မိမိထက္ အားနည္းသူတို႔ အေပၚ၌ ညႇာတာတတ္ေသာ သေဘာရွိ၏။ မိမိ အရွိန္အ၀ါ ဂုဏ္ၾသဇာကို မေလ်ာ္ေသာေနရာ၌ မသံုး။ အမ်ားအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးရွိမည္ဟုထင္လွ်င္ မိမိဘ၀ကုိေသာ္မွ အဆံုး႐ံႈးခံရဲေသာ သတိၱရွိ၏။ အထူးျခားဆံုး ရွိတတ္ေသာ စြမ္းရည္ကား အမွန္တရားကို ျမတ္ႏုိးျခင္းပင္ ျဖစ္၏ . . . . .

တစ္ႀကိမ္ေသာ္ ျမန္မာဘုရင္ “မင္းေခါင္” သည္ ေအာက္ျပည္သို႔စုန္ဆင္း၍ တပ္အလုံးအရင္းႏွင့္ စစ္ျပဳေသာ္လည္း ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေရးမသာသည့္အျပင္ မ်ဳိးရိကၡာလည္းကုန္၊ တိုက္သမွ် တိုက္ပြဲတိုင္းနီးပါးလည္း ႐ႈံးဖန္မ်ားလွသျဖင့္ “မြန္မင္းကို စစ္ႏိုင္မည့္အေရးသည္ ခက္လွခ်ည့္” ဟု ညီေနာင္ႏွစ္ပါး ခ်စ္ၾကည္စြာျဖင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူတို႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကိုေမွ်ာ္၍ စစ္ကိုေျပၿငိမ္းၾကရန္ အေရးဆိုလာ၏။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း ေကာင္းၿပီဟု၀န္ခံ၍ ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္ မနက္ျဖန္ “ပန္းေက်ာ္ေခ်ာင္း” ၌ သင္တုိ႔ ျမန္မာအမတ္သုံးဆယ္ႏွင့္ ငါတို႔ မြန္အမတ္သုံးဆယ္တို႔ အညီအညြတ္ သစၥာဆို၏။ အရွင္ႏွစ္ပါးကို ကန္ေတာ့ရမည္ဟု ဆိုၿပီးေနာက္ “ပန္းေက်ာ္ေခ်ာင္း” သဲေသာင္ျပင္၌ ဓားလက္နက္တို႔ကို ၀ွက္ေစ၍ သစၥာဆိုပြဲ၌ ျမန္မာအမတ္တို႔ကို လုပ္ၾကံရန္ စီမံ၏။

သစၥာဆိုပြဲ က်င္းပမည့္ေန႔တြင္ မြန္အမတ္ သုံးဆယ္ႏွင့္ ျမန္မာအမတ္ သုံးဆယ္တို႔လည္း အတူယွဥ္၍ ပန္းေက်ာ္ေခ်ာင္းသို႔ ဆင္းရာတြင္ ျမန္မာအမတ္သတိုးႏွင့္ လဂြန္းအိမ္တို႔အတူ ယွဥ္၍က်၏။ သစၥာဆိုရန္ သြားသည့္လမ္းတြင္ သတိုးက လဂြန္းအိမ္ကို ယခုျပဳမည့္ သစၥာဆိုပြဲသည္ အမွန္အကန္ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဟုေမးရာ နဂိုကတည္းက အရွင္သခင္၏ မမွန္မကန္ လုပ္ရပ္အေပၚ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနသည့္ လဂြန္းအိမ္က “ဟယ္အ႐ူး စစ္အတြင္း၌ နင့္ကို ငါရလည္းသတ္မည့္၊ ငါ့ကို နင္ရလည္းသတ္မည့္ စစ္အတြင္း သစၥာမွန္ဖူးသေလာ” ဟု ဆိုေလသျဖင့္ ျမန္မာတို႔လည္း သစၥာဆိုပြဲကိုဖ်က္၍ ျပန္ေလသည္။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း ငါ့အၾကံကို မည္သူဖ်က္သနည္း ေမးရာ။ လဂြန္းအိမ္ဖ်က္၍ ပ်က္ရေၾကာင္း သိသည္ႏွင့္ အမ်က္ထြက္လွသျဖင့္ ဒင္းကို အေပါင္အလက္ဖ်က္၍ သတ္ေစ” ဟု အဲမြန္ဒဟာကို အပ္ေလသည္။

အမတ္ဒိန္ႏွင့္ ဗိုလ္မင္းျမတ္တို႔လည္း “ရန္သူကား နီးလွေခ်သည္။ ယခု သူ႔ကိုသတ္ေသာ္ ရန္သူတို႔ အားရ၀မ္းသာ ရွိေခ်ေတာ့မည္။ ေမးျမန္းၿပီး သတ္သင့္မွသာ ေသပါေစ။ ယခု ေမးပါရေစဦး” ဆိုမွ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း တိတ္တိတ္ေန၏။ “လဂြန္းအိမ္” ကို သူသတ္တို႔ လက္မွထုတ္၍ ဗိုလ္မင္းျမတ္က ေမးသည္ရွိေသာ္ လဂြန္းအိမ္ကလည္း စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း “ျမန္မာတို႔သည္ စစ္လည္းပန္းၿပီး မ်ဳိးရိကၡာလည္းကုန္၍ ျပန္ၾကေတာ့မည္ရွိသည္ကို ေနာက္မွလိုက္၍တိုက္လွ်င္ ႏိုင္ႏုိင္ပါလ်က္ ယခုေခတ္ အေကာက္ၾကံရန္ အႏုိင္အထက္ ျပဳမည္ၾကံသည္။ ေနာင္ေသာ္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဤအမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မြန္တို႔သည္ စဥ္းလဲစြာျဖင့္ ျမန္မာတို႔ကို အႏုိင္ယူဟု အမ်ဳိးဂုဏ္ထိပါး၍ အကဲ့ရဲ႕ခံရမည္ကို  စိုးေသာေၾကာင့္ ပ်က္ေအာင္ဖ်က္သည္” ဟုဆိုရာ စကားသင့္လွသျဖင့္ သတ္မည့္အေရးကို ဆိုင္းငံ့ထားလိုက္ရေလသည္။

ဤေနရာ၌ လဂြန္းအိမ္သည္ ပေဒသရာဇ္ မင္းတစ္ပါးကိုပင္လွ်င္ မမွန္ဟုထင္လွ်င္ အသက္စြန္႔၍ လမ္းေျဖာင့္ေပးႏိုင္ေသာ သတၱိကား ရွားမွရွားဟု ဆိုရေလာက္ပါသည္။ စစ္သားဟုဆုိေသာ္ျငား စစ္ပြဲအတြင္းမွာ အမိန္႔နာခံ၍ အသက္စြန္႔ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ျခင္းကား သူ၏တာ၀န္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွန္ကန္ေသာ ရပ္တည္ခ်က္ဟု ဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအက်ဳိးအတြက္ ဆိုရာတြင္မူ ဤသတၱိမွ်ေလာက္ႏွင့္ မၿပီး။ မွန္ရာကို အသက္စြန္႔၍ ရပ္တည္ကာကြယ္သြားႏိုင္မွသာလွ်င္ မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ “လဂြန္းအိမ္” ကဲ့သို႔ “လူႀကီးလူေကာင္း” စိတ္ေမြး၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကိုခ်စ္တတ္ေသာ စစ္သားေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားအျပား ရွိေစခ်င္တာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆႏၵပါ။ ရွိလည္း ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ရွိဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ရွိႏုိင္ပါေစလို႔လည္း ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

လူႀကီးလူေကာင္းစိတ္ေမြး၍ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တတ္ၾကပါေစ။

Written by: 

ဘစံေကာက္