ကသီကရီ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီ

ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီသို႔ ေရာက္ျပန္သည္။

“မဂၤလာပါ” ဆိုေသာ ခြန္းခ်ဳိသံမ်ား ေ၀စည္ေတာ့မည္။

အတန္းတက္ၾကရသူ ကေလးမ်ား တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းစစ္ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း ေအာင္ျမင္ၾကသူ ကေလးမ်ားမွာ ျမန္မာႏွစ္ကူး သႀကၤန္ၿပီးကတည္းက ေႏြအပူရွိန္ကို မမႈအားဘဲ က်ဴရွင္တုိ႔၊ ေဘာ္ဒါ၀ိုင္းတို႔သို႔ သြားႏွင့္ခဲ့ၾကၿပီ။ တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းထြက္လာ၍ မိဘေရာ၊ ဆရာေရာ၊ ေက်ာင္းသားပါ ႀကိဳးစားအားစုိက္ခဲ့သေလာက္ ဂုဏ္ထူးေတြလိႈင္လိႈင္ (ဖလိုင္းယင္းကာလာ) ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကလွ်င္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး ျဖစ္ၾကပါဦးမည္။ ဂုဏ္ထူးရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အမည္စာရင္း တသီတတန္း၊ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡႀကီးမ်ား၊ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ ၀ါရင့္စာစစ္မွဴးမ်ား၊ ဘာသာရပ္မွဴးမ်ား ႀကီးမွဴးဦးစီးေသာဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေၾကာ္ျငာသည့္ ေဘာ္ဒါ၀ိုင္းက်ဴရွင္တို႔၊ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းတို႔ဆိုေသာ ေၾကာ္ျငာတို႔ကို ေတြ႕ျမင္ၾကရပါဦးမည္။ စာေမးပြဲ ထူးခြၽန္ေအာင္ျမင္သူ ကေလး၏ ဘာေပါင္းရည္၊ ညာေပါင္းရည္ ေသာက္သံုးမီွ၀ဲသျဖင့္ ထူးခြၽန္ေအာင္ျမင္ ရပါသည္ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာကလည္း ရွိေသးသည္။ ဒါေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဖာ္ေဆာင္ေနသည့္ ပညာေရးလား၊ ေပၚေပၚတင္တင္ ေပၚလြင္ေနသည့္ ပညာေရးလား။ အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ားစုႀကီးကေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီဆိုလွ်င္ ရင္ပူ၊ ေခါင္းပူ အသက္႐ွဴက်ပ္ေလ့ ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုသို႔ရွိခဲ့၍လည္း ယခုႏွစ္ပုိင္းမ်ားတြင္ အခမဲ့ မူလတန္းပညာေရး၊ အခမဲ့ အလယ္တန္းပညာေရးဟု ဆိုသည့္အခါ အစိုးရအဖြဲ႕ေဒသႏွင့္ ဌာနလူႀကီးမ်ား ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ကေလးမ်ားကို စာအုပ္မ်ား၊ ေငြေၾကးမ်ား၊ ၀တ္စံုတို႔ ေပးအပ္ခ်ီးျမႇင့္ပံု သတင္းမ်ား တအားလိႈင္လ်က္ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။

စာသင္ေက်ာင္းဆိုေသာ ပရ၀ဏ္သည္ သိမ္ေမြ႕ႏူးည့ံလွသည္။

ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္တုန္းက ဇာတိၿမိဳ႕သို႔ ခရီးတစ္ေခါက္ ခဏေရာက္ခဲ့ရာတြင္ ကိုယ္ေက်ာင္းစေနခဲ့ေသာ ျမဴနီစီပယ္ေက်ာင္း ကေလးကို လွမ္းေတြ႕မိေတာ့ လြမ္းေမာသလို ခံစားမိေသးသည္။ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္းေလာက္သာ ေက်ာင္းေနခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ္။ ထိုေက်ာင္းကေလး၌ ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္သာ သတိရ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းစေနခ်ိန္တြင္ အေဖသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေမႏွင့္ထားရစ္ကာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳသြားခဲ့ၿပီ။ နံနက္ေက်ာင္းခ်ိန္ နီးသည့္အခါ အဘိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသို႔လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ မိုးေရထဲတြင္ အဘိုးက လိုက္ပို႔လုိက္၊ ကြၽန္ေတာ္က ျဖတ္လမ္းကေနၿပီး အိမ္သို႔ျပန္ေျပးလိုက္ႏွင့္ အဘိုးက လက္ေျမႇာက္အ႐ံႈးေပး ရသည္အထိ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လွေသာ ကြၽန္ေတာ္။

ေက်ာင္းတက္ေသာ တစ္ရက္တြင္မူ ဆရာမက ႏြားအေၾကာင္း ေရးခိုင္းသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က စာျဖင့္မေရးဘဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ႏြားတစ္ေကာင္ပံုကိုသာ ဆြဲေနခဲ့သျဖင့္ ဆရာမက ေခါင္းေခါက္ခဲ့သည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ စာမေရးဘဲ ႏြားပံုကိုပဲ ဆက္ဆြဲေနခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လွ၍ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပးေသာ္လည္း အိမ္မွာက အေမလည္း မရွိပါ။ အေမက အလုပ္သြားရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေသာ၊ အလိုလိုက္ေသာ ဘြားေအေတာ့ ရွိပါသည္။

မိဘတို႔က ကေလးတို႔၏ ေရွးဦးဆရာ ပုဗၺာစရိယာပါ။ ဆရာအာစရိယတုိ႔ကလည္း မိဘမ်ားႏွယ္ပမာပါ။ ဒုတိယမိဘဟုပင္ မဆိုခ်င္ပါ။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွေသာ၊ ထိရွလြယ္လွေသာ စာသင္ေက်ာင္းဆိုေသာ ပရ၀ဏ္ကေလး ေအးျမသာၾကည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ပရ၀ဏ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ဖို႔သည္ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီအစမွ စလယ္အဆံုး တကယ္ေကာင္းေနၾကဖို႔ လိုပါသည္ . . . . .

ငယ္စဥ္ဘ၀ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေမလည္း ေခါင္းပူရင္ပူ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ မိသားစုတြင္ အေမတစ္ေယာက္တည္း၏ လုပ္ခလစာပဲ ရွိခဲ့သည္ကိုး။ သားတို႔၊ သမီးတို႔ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္၍ အတန္းတက္ၾကသည္ကို ၀မ္းသာၾကေသာ္လည္း ေက်ာင္း၀တ္စံု အသစ္ကေလး ထပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ မိုးရာသီအတြက္ အမိုး၊ အကာ၊ အေဆာင္းႏွင့္ မိုးတြင္းစီးဖိနပ္၊ လြယ္အိတ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး၊ ေက်ာင္းသံုးစာေရးကိရိယာ ကေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသည္ အိမ္ႏွင့္နီးသလား၊ ေ၀းသလား၊ နီးနီးေ၀းေ၀း ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔၊ ေက်ာင္းမွအိမ္ျပန္ဖို႔၊ ေက်ာင္းသြားသည့္အခါ ထည့္သြား၊ ယူသြားရမည့္ ထမင္းဘူးကေလး၊ ကေလးပဲမို႔ စားခ်င္ရာရာအတြက္ မုန္႔ပဲသေရစာဖိုး၊ အစစ ခ်င့္တြက္မိၾကသည့္အခါ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တစ္လတစ္လ ပိုၿပီးတိုး၀င္မလာသည့္ ၀င္ေငြ၊ လုပ္ခႏွင့္ ႀကီးျမင့္လွေသာ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ အေျချပတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘ အမ်ားစုတို႔မွာ အသက္႐ွဴ  က်ပ္ရပါေတာ့သည္။

ဒီအေနအထားမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ မိဘအုပ္ထိန္းသူႏွင့္ ကေလးတို႔သည္ ေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းအပ္လာသည့္အခါ၊ ေက်ာင္းပို႔လာသည့္အခါ ေက်ာင္းမွတာ၀န္ရွိသူတို႔က မ်က္ႏွာၾကည္ၾကည္သာသာ မရွိ၊ အေျပာခ်ဳိခ်ဳိသာသာ မဟုတ္၊ တုတ္ကိုေၾကာက္ေနရသူမ်ားပမာ မေခ်မငံ ဆက္ဆံမိေတာ့ ဆက္ဆံခံရသူ မိဘအုပ္ထိန္းသူႏွင့္ ကေလးတို႔မွာ ပို၍လွ်င္လည္း ၀မ္းနည္းမႈ ခံစားမိၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္မူ ေဒါသအေလ်ာက္ ေပါက္ကြဲပါေတာ့မည္။ ျပန္ၿပီး ရန္ေထာင္မိမလား၊ အေရးယူေပးရေအာင္ အထက္ကို တုိင္တာေတာတာ လုပ္ေတာ့မလား။ တစ္ခုခု ျဖစ္ပါေတာ့မည္။ ထိုအခါ အထက္ကလည္း စံုစမ္းစစ္ေဆး အေရးယူ အျပစ္ေပးေတာ့မည္။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ရမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆိုေသာ ပရ၀ဏ္ကေလး ေကာင္းပါဦးမည္လား။ ထိလြယ္ရွလြယ္လွသည္မို႔ ဘက္သံုးဖက္ ေထာင့္သံုးေထာင့္ ညီစြာ ေျပလည္ဖို႔လိုပါသည္။

ပညာေရးဆိုသည္မွာ စာသင္တာလည္း ဟုတ္သည္။ ဒ႑ာရီပံုျပင္ ေျပာျပတာလည္း ဟုတ္သည္။ ဇာတကဇာတ္ေၾကာင္း၊ ၀တၳဳဇာတ္လမ္း၊ သမုိင္းျဖစ္ရပ္တို႔ကို ေျပာျပတာလည္း ဟုတ္သည္။ ကမၻာ့လူမ်ဳိးမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အာဇာနည္မ်ားအေၾကာင္း ဖတ္ျပ၊ ေျပာျပတာလည္း ဟုတ္သည္။ ေတာေတာင္ေရေျမ၊ သားရဲတိရစၦာန္၊ သစ္ပင္ပန္းမန္ႏွင့္ ေက်းငွက္သာရကာတို႔ကို ျမင္ဖူး၊ ေတြ႕ဖူးေအာင္ ၾကည့္႐ႈေစတာလည္း ဟုတ္သည္။ စက္မႈသိပၸံ ဆန္းၾကယ္မႈ၊ ထြန္းကားမႈ အစုစုေသာ ဗဟုသုတတို႔ကို စုေဆာင္းခုိင္းတာလည္း ဟုတ္သည္။ ကစား၊ ခုန္စား၊ အားကစား လႈပ္ရွားၿပိဳင္ပြဲမွာ ပါ၀င္တာ၊ စာဖတ္တာ၊ ကဗ်ာသီခ်င္းႏွင့္ ဆိုၾက၊ ကၾကတာလည္း ပါပါေသးသည္။ ဆံုးမသြန္သင္တာႏွင့္ စာဖတ္၊ စာအံခုိင္းတာ၊ လက္ေရးလွ ေရးခိုင္းတာမွ စေလေသာ ပညာေရးကို အစဥ္အလာ သမား႐ိုးက်အားျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းႏွင့္စာသင္ခန္းတို႔မွ ဆရာတို႔သည္ နည္းနည္းခ်င္း၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သင္ျပေပးအပ္ လာခဲ့ၾကသည္။ တပည့္တို႔မွာလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရလာခဲ့ၾကပါသည္။ ယခင္ အစဥ္အလာမွာ အေဆာတလ်င္ ကေသာကေမ်ာလည္း မရွိခဲ့ၾကပါ။ ယခုမူ ေခတ္က ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။

ကမၻာႀကီး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတာ ၾကည့္ျမင္ၾကၿပီး ကိုယ့္တုိင္းျပည္ဆင္းရဲတာ၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အလြန္ကြာဟမႈမွာ အေျခတည္လ်က္ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ားကို ဇြတ္အတင္း၀င္ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေနၾကသလို ရွိေနသည္။ တစ္ဖက္တြင္ ပိုက္ဆံရွိသူ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူတို႔က သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းႀကီးေက်ာင္းေကာင္းမ်ား၊ က်ဴရွင္မ်ား၊ ေဘာ္ဒါႏွင့္ ၀ိုင္းႀကီး၀ုိင္းေကာင္းမ်ားတြင္ ကေလးတို႔က လိုခ်င္ခ်င္၊ မလိုခ်င္ခ်င္ အတင္းထားကာ သင္ယူခုိင္းေနၾကသည္။ ေလာဘျဖင့္ အေတာမသတ္။ က်န္တစ္ဖက္ကမူ အမ်ားစုျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းရယ္၊ ဆရာရယ္၊ မိဘႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔က ၀န္ႏွင့္အား၊ ျမားႏွင့္ေလး ဆိုသလို ႐ုန္းကန္ေနၾကရေသာ ဘက္။ ကြၽန္ေတာ့္ဉာဏ္ကေလးႏွင့္ သေဘာေပါက္သေလာက္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့ေသာ ပညာေရးဟုတ္သည္မ်ားကို ကေလးတို႔ ရရွိသြားၾကရန္မွာ စာသင္ခန္းထဲမွ ဆရာတစ္ဦးတည္းႏွင့္ ယခုအခါ မလံုေလာက္ေတာ့ပါ။ အေျခအေနမွာ ဘဲအုပ္က တစ္ရာႏွစ္ရာ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္တည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကလည္း မျပည့္မစံု၊ ျဖည့္ဆည္းရတာက မ်ားလွသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာပင္ ၿမိဳ႕လယ္ႏွင့္ ဆင္ေျခဖံုး၊ ရြာႀကီးႏွင့္ ရြာငယ္ေက်ာင္း မတူညီမႈက ႀကီးမားသည္။ Community ရပ္ရြာေဒသ ကူညီၾကပါမွ ဆိုေသာ စကားေတြကလည္း လိႈင္လိႈင္ၾကြယ္ခဲ့ပါသည္။ ပညာေရးဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အဓိပၸာယ္တြင္ “သင္ယူမႈ ၀န္းက်င္ေကာင္း” လုိအပ္သည္ကို အထူးျပဳထားေသာ္လည္း ယခုမ်က္ေမွာက္ သင္ယူ၀န္းက်င္သည္ အခ်ိန္တုိင္း၊ ေနရာတိုင္းတြင္ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္ကို လူႀကီးဆိုသူမ်ားေရာ၊ မိဘမ်ားေရာ၊ ဆရာဆရာမတို႔ကပါ သတိျပဳ ေစ့ငုၾကရပါမည္။ ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ မီးမ်ားလွ်င္ မီးႏိုင္သြား၊ ေရမ်ားလွ်င္ ေရႏိုင္သြားမည္ျဖစ္သည္။ မိဘဆရာတို႔ ဆဲဆိုတတ္တာ ကေလးကို ဆဲဆိုတတ္ေစတာပါပဲ။ မိဘဆရာတို႔ အေျပာအဆို အျပဳအမူ ရင့္သီးေမာက္မာတာ ကေလးကို ႐ိုင္းစိုင္းေစတာပါပဲ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ဘ၀လမ္း ၾကမ္းတမ္းရသူတို႔မွာလည္း မာနကရွိပါသည္။ ေပးကမ္း၍ ယူရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးတို႔သည္ မခ်ိျပံဳးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

အခမဲ့ ပညာေရးမို႔ ေထာက္ပံ့ျဖည့္ဆည္း လွဴဒါန္းေပးတာေတြကိုေရာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး အလုပ္တစ္ခုလို႔ ဆိုဦးမွာလား။ အခုေတာ့ သတင္းေတြက လိႈင္လွသည္။ တကယ္ကမူ ဤမွ်လႊင့္ထုတ္ျပေနစရာ မလိုပါ။ ကြယ္လြန္သူ ပညာေရး၀န္ႀကီးတစ္ဦး ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသလို “လမ္းတုိင္း၊ အိမ္တိုင္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားက ရွိတာမို႔ ပညာေရးသတင္း၊ ေက်ာင္းသတင္းက အထူးထုတ္ေနစရာ မလို။ ေကာင္းတာေရာ၊ မေကာင္းတာပါ ခ်က္ခ်င္း သိၾကတာဗ်” ျဖစ္ပါသည္။ မိဘတို႔က ကေလးတို႔၏ ေရွးဦးဆရာ ပုဗၺာစရိယာပါ။ ဆရာအာစရိယတုိ႔ကလည္း မိဘမ်ားႏွယ္ပမာပါ။ ဒုတိယမိဘဟုပင္ မဆိုခ်င္ပါ။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့လွေသာ၊ ထိရွလြယ္လွေသာ စာသင္ေက်ာင္းဆိုေသာ ပရ၀ဏ္ကေလး ေအးျမသာၾကည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ပရ၀ဏ္ကေလးတစ္ခု ျဖစ္ဖို႔သည္ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီအစမွ စလယ္အဆံုး တကယ္ေကာင္းေနၾကဖို႔ လိုပါသည္။

Written by: 

ရဲထြတ္နီ