ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ (၁)

ကေလးဆိုတာ ေနာက္တက္ေခတ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ပါ။ သူတို႕ေလးေတြဟာ အျပစ္ကင္းသည္တဲ့။ သူတို႕ အျပစ္ကင္းကင္းဆိုတဲ႕ ကေလး စရိုက္ေလးေတြ အျမဲရွင္သန္ေနေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အရြယ္ေရာက္လူၾကီးမ်ား၊ မိဘမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားက ထိန္းေက်ာင္းေပး နားလည္ေပးၾက ပါသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ ဦးဆံုးစဥ္းစားမိပါတယ္။  မိဘကေရာ ကေလးေတြကို မိမိအတၲ အတြက္ အသံုးခ်ရာ၊ ဆရာ သမားကေရာ ဆရာဆိုတဲ့ ေနရာကို အသံုးခ်တာ၊ အား.. ေတြးၾကည့္မိရင္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာပါ။

ကေလးေတြရင္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာၾကီး ၀င္သြားေအာင္၊ မ၀ံမရဲေနာက္တြန္႕ေနေအာင္၊ သူတစ္ပါးကိုသာ အားကိုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚေန ေအာင္ တမင္တကာမဟုတ္ အမႈအမွတ္မဲ႕ေလးေတြ လုပ္မိတတ္ခဲ့တာ မိဘေတြေကာ လူၾကီးေတြေကာ သတိထားမိပါရဲ႕လား။

ကေလးစာေပ ကေလးေတြအတြက္ ကေလးေတြကိုယ္စားဆိုတဲ့  စကားလံုးၾကီးမသံုးခ်င္ေပမဲ့ ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္ သူတို႕ေလးေတြ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ပညာရည္ျပည့္၀ျပီး ေနာက္လာမယ့္ ႏွစ္မ်ားစြာမွာ ေတာက္ပေနတာကိုပဲျမင္ခ်င္မိသူျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါး စာအုပ္ေလးေတြမွာ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ျပန္လည္ ေ၀ငွေပးခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး....။
ကေလးမ်ားအေရး တကယ္ပဲ စိတ္ပူမိပါတယ္။ သားသား မီးမီးမ်ား အားလံုး ေျခာက္လွန္႕ခံရျခင္းမွ ကင္းေ၀းပါေစ။


"ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္ဟာ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာဘဲရွိပါတယ္"
                                                                         ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

ျဖစ္ရပ္ (၁)

ကေလးငယ္သည္ လြယ္အိတ္ကို ေ၀ွ႕ရမ္းလ်က္ အိမ္ရွိရာသို႕ အေျပးလာေန၏။ လမ္းတြင္ေတြ႕သမွ် ေရအိုင္ငယ္၊ ရႊံ႕ကြက္ငယ္တို႕ကို လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္၍ လာသည္။သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ျဖင့္ ၀င္းပေန၏။ အိမ္သို႕ ျမန္ျမန္ သူျပန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ သူ႕ေအာင္ျမင္မႈ ကို မိဘႏွစ္ပါးအား ေျပာျပခ်င္လွၿပီ။ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္သြားၾကမည့္မိဘတို႕၏ ပီတိမ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္လွၿပီ။ "ဒါမွ င့ါသား ... ကြ" ဟူေသာ အေဖ၏ခ်ီးမြမ္းသံကို ၾကားခ်င္လွၿပီ။ ၿပံဳးရယ္လ်က္ရွိေသာ အေမ၏ အနမ္းေႏြးေႏြးကိုခံယူခ်င္လွၿပီ။ ကေလးငယ္သည္ ေျခလွမ္းမ်ားကို အရွိန္ပိုျမွင့္လိုက္၏။

ေရွ႕မွာ အိမ္ကို ျမင္ေနရၿပီ။

အိမ္ေရွ႕တြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ တစ္ေပခြဲခန္႕ ျမင့္ေသာ ပုဏၰရိပ္ပင္တန္းကို သူခုန္ေက်ာ္လိုက္၏။ ခါတိုင္း ဘယ္လိုမွ မလြတ္ဘဲ သစ္ခက္သစ္ညႊန္႕တို႕ကိုေျခဖ်ားျဖင့္ ခတ္မိၿမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ေန႕အဖို႕ လံုး၀ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ျဖစ္သြားသည့္အခါ သူ အံ့ၾသသြားေလသည္။ သို႕ရာတြင္ ၾကာၾကာ မအံ့ၾသႏိုင္ဘဲအိမ္ေပၚသို႕ တဒုန္းဒုန္း ေျပးတက္သြားခဲ့သည္။ ပါးစပ္ကလည္း "အေဖေရ ... အေမေရ" ဟုေအာ္ေခၚလာခဲ့၏။

အေဖသည္ ဧည့္ခန္းထဲက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနသည္။ ဆူညံစြာ ေျပးတက္လာသည့္သားျဖစ္သူကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ၾကည့္ေန၏။ ကေလးငယ္သည္ ဖခင္ကို ျမင္ေသာအခါအေျပးကေလး ခ်ဥ္းကပ္သြားေလသည္။

"အေဖ ... ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ဗ် သိလား"

"ဟင္ ဟုတ္လား၊ တယ္ေတာ္ပါလား၊ လာစမ္းပါဦးကြ"

အနီးသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ အေဖ၏ လက္တစ္ဖက္ ေျမာက္တက္သြားသည္ကို ရိပ္ခနဲျမင္လိုက္ရ၏။ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ျဖန္းခနဲ အသံႏွင့္အတူ သူ႕နားရင္းမွာ ပူခနဲခံစားလိုက္ရၿပီး မ်က္စိထဲမွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္းသည္ ေရွ႕သို႕
စိုက္ခနဲ က်သြားေလသည္။

မယံုႏိုင္စြာ၊ ထို႕ေနာက္ ထိတ္လန္႕စြာ ေမာ့ၾကည့္မိေသာအခါ အေဖ၏အနီေရာင္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္။

"ေအာင္႐ံုနဲ႕ ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

ကေလးငယ္သည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တုန္လႈပ္စျပဳလာသည္။

"ေဟ့ေကာင္ ငါေမးေနတယ္ေလ၊ ေအာင္႐ံုနဲ႕ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ"

 ကေလးဆီမွ ေျဖသံအစား ႐ိႈက္သံတစ္ခ်က္ ထြက္လာ၏။ အေဖသည္ ဘီ႐ိုေပၚမွ ႀကိမ္လံုးကိုဆြဲယူလိုက္သည္။

"ေမးမေနပါနဲ႕ရွင္၊ ဒီေလာက္ အေဆာ့မက္ေနမွေတာ့ ထိပ္ဆင့္ ဘယ္ခ်ိတ္ပါ့မလဲ၊ ေျပာစမ္း... ပထမက ဘယ္သူရသလဲ၊ ေမမီစိုး မဟုတ္လား"

အိမ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အသံျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္က ေခါင္းညိတ္လိုက္သည့္အခါ အေမက တစ္ခ်က္မဲ့လိုက္၏။

"ဟင္း ... သူ႕အေမနဲ႕ ေစ်းထဲေတြ႕ရင္ တမင္ စကားစပ္ၿပီး ၾကြားဦးမွာ၊ သူမ်ားၾကြားတာခံရဦးမယ္။ ေတာက္ ..."

"ကိုင္း ... လာခဲ့စမ္း၊ ဟိုဘက္လွည့္"

တင္ပါးေပၚသို႕ က်ေရာက္လာေတာ့မည့္ ႀကိမ္လံုးကို အသက္ေအာင့္ ငံ့လင့္ေနသည့္ကေလးငယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္မဲ့ မ်က္လံုးေသမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။

ေမးခြန္း - *ကေလးမွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္၊ မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားစိတ္နည္းပါးသြားၿပီး ညံ့သည္ထက္ ညံ့လာလွ်င္ ကေလးေၾကာင့္ပါလား ... မိဘေၾကာင့္ပါလား။*

The Child is the father of the Man.
                                 William Wordsworth