(၁) မိမိကေလးကိုခ်စ္ရင္ ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ထား ကြယ္ရာမွာသာခ်ီးက်ဴး ေနာက္မို႕ဆို အကန္းတတ္ျပီး မေလးမစားျဖစ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေရာ အခုေရာ ၾကားဖူးေနပါတယ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ။ အဲဒီအေတြးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး စာေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္မိျပန္ တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတို႕လည္း ဖတ္ၾကည့္ပါဦးေနာ္။
"သားသမီးကို ခ်စ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွ နမ္းပါ" တဲ့။
ဘယ္ေသာကာလတုန္းက စတင္ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ အဆိုအမိန္႕လည္း မသိပါဘူး။ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေရွးေဟာင္း လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းအေပၚ ၾသဇာႀကီးခဲ့ပံု ေပၚတဲ့ေရွးျမန္မာႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အယူအဆ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္
ငယ္ငယ္တုန္းက အဘိုးအဘြားေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတာ ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သေဘာထားပါ။ ကေလးေတြဟာ သူတို႕ကို မိဘေတြက ခ်စ္မွန္းသိရင္ကဲတတ္တယ္၊ ေရာင့္တတ္တယ္၊ ဆိုဆံုးမဖို႕ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ၾကာရင္
ပ်က္စီးသြားမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကေလးဆိုတာ ႏွိမ္ထားမွ၊ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ထားမွ တန္ကာက်မယ္၊ ႏို႕မဟုတ္ရင္ "ငယ္ေသာ္ကား သား၊ ႀကီးေသာ္က်ားတည့္၊ ငယ္ေသာ္ သမီး၊ ႀကီးေသာ္ မီးတည့္" ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႕ ယူဆလိုက္ၾက တာေပါ့။ အဲဒီ ေရွးေဟာင္း အယူဟာ အခုအခ်ိန္အထိ အရွိန္မကုန္ေသးပါဘူး။
"အိမ္က သားက သံုးႏွစ္ရွိၿပီ။ သိပ္ဆိုးတာပဲ၊ အေဖလည္း မေၾကာက္၊ အေမလည္းမေၾကာက္ဘူး။ အိမ္ေဘးက ဦးရာဂ်ဴးဆိုတဲ့ ကုလားႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္၊ သူဆိုးၿပီငိုၿပီဆိုရင္ "ဦးရာဂ်ဴးေရ" လို႕သာ ေအာ္ေခၚလိုက္ တစ္ခါတည္း ၿငိမ္ၿပီး တိတ္သြားေတာ့တာပဲ။ ကေလးဆိုတာ သူေၾကာက္ရမယ့္ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိမွရွင့္" လို႕မိခင္တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ သူ႕ခမ်ာ သူ႕သားကေလးမွာ အေၾကာက္တရား ရွိတာကိုဂုဏ္ယူေနပံုပါပဲ။ သူ႕စကား ၾကားရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေၾကာက္ေအာင္
အလုပ္ခံရပံုကို သတိရမိေသးေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေၾကာရွည္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုထိန္းတဲ့ အေဒၚႀကီးက "ဟာလ၀ါႀကီး လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ" ဆိုလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းအငိုတိတ္ရေတာ့တာ၊ ဟာလ၀ါဆိုတာ ဘာမွန္း မသိဘဲနဲ႕ ေၾကာက္လိုက္ရတာေလ။ ေနာင္
ႀကီးလာမွ ဟာလ၀ါဆိုတာ အေတာ္စားလို႕ေကာင္းတဲ့ မုန္႕တစ္မ်ိဳးမွန္း သိရေတာ့တာ။
သားသမီးကို အိပ္ေပ်ာ္ေနမွ နမ္းရဲၾကရွာတဲ့ မိဘမ်ိဳးကို ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးပါတယ္။ သူတို႕ခမ်ာ သားသမီးေတြ ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာကို တည္တည္ႀကီးလုပ္ထားၾကရရွာပါတယ္။ ေလသံကိုလည္း တင္းတင္းမာမာ ျဖစ္ေအာင္ အားစိုက္ၿပီးေျပာၾကရရွာပါတယ္။ ႐ိုက္ႏွက္အျပစ္ေပးဖို႕ လိုလာၿပီ ထင္ရင္လည္း လက္မေႏွးေအာင္ႀကိဳးစားၾကရရွာပါတယ္။ ရင္ထဲက တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ လကၡဏာပံုရပိ္ေတြမေပၚေအာင္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္တည္းထားရတာ၊ အတြင္းစိတ္ ခံစားမႈကို ဆန္႕က်င္ၿပီးသ႐ုပ္ေဆာင္ျပေနရတာေတြဟာ အေတာ္ေတာ့ ပင္ပန္းၾကရွာမွာပါ။ ဘာျဖစ္လို႕ သူတို႕အဲဒီလို ျဖစ္ေနၾကရတာလဲ။
မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံ ယံုၾကည္ထားလို႕ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးရဲ႕ သဘာ၀ကိုနားမလည္ၾကလို႕ပါ။ ၿပီးေတာ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြ လြဲေနလို႕ပါ" လို႕ စိတ္ပညာဆရာတစ္ဦးက ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီအေမွာင္ကမၻာထဲကို ကေလးငယ္ေတြကိုေခၚလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအေမွာင္ကမၻာ လိုအပ္ေနတဲ့ အလင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကသာေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္မွာ မို႕လို႕ပါဘဲ။
Liz Armbruster
(၂) မိမိမလုပ္ဖူးတဲ့ဟာကို စလုပ္ရမယ္ဆိုရင္ေၾကာက္လန္႕တတ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြကေရာ အဲဒီလိုမ်ား ေၾကာက္လန္႕တတ္ၾက သလား?။ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ အေၾကာက္တရားေတြက တမင္ျဖစ္ေပၚလာသလား လူၾကီးမိဘမ်ားေၾကာင့္လား....? ။ ေမးခြန္းေလးေတြမေျဖခင္ အရင္ဆံုး စာတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
ေၾကာက္ေအာင္လုပ္တာ ေကာင္းပါသလား?
ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးက အေၾကာက္တရားပဲတဲ့။ ကေလးေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကိစၥအေရးႀကီးပါတယ္။
ႏိုင္ငံတိုင္းရဲ႕အဖိုးအထိုက္တန္ဆံုး သယံဇာတဟာ ေရနံမဟုတ္ပါဘူး။
သစ္ေတာ မဟုတ္ပါဘူး။တြင္းထြက္ မဟုတ္ပါဘူး။
ကေလးေတြပါ။
ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ကေလးေတြပါ။
သူတို႕အေပၚ တန္ဖိုးထားမႈ အနည္းအမ်ားဟာ သက္ဆိုင္ရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈစံခ်ိန္စံညႊန္း ဂရပ္မ်ဥ္း အနိမ့္အျမင့္ကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ သူတို႕ကို အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ ေပးျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုး အနာဂတ္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈပါပဲ။
အဲသေလာက္ အေရးတႀကီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲကိုေၾကာက္စိတ္သြင္းေပးလိုက္တာဟာျဖင့္ အနာဂတ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို
ေျမျမွဳပ္သၿဂႋဳဟ္ဖို႕ က်င္းတူးေပးလိုက္တာပါပဲ။
ေန႕စဥ္ဘ၀ရဲ႕ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တုန္႕ျပန္ ျပဳမူပံုေတြဟာကေလးသူငယ္ဘ၀က ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ မကင္းတတ္ပါဘူး။ဒီလို ဆိုလိုက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇနဲ႕ အစဦး ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕သားေကာင္လံုးလံုး ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေစာေစာပိုင္း ႏွစ္ကာလေတြရဲ႕ ၾသဇာဟာ အနည္းနဲ႕အမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚမွာ ရွိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးေတြနဲ႕ လူႀကီးေတြဟာ တစ္ခုတည္းေသာ ကမာၻမွာ ေနထိုင္ၾကတာလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ထင္ေနၾကတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးဟာ သူ႕ကမာၻေလးနဲ႕သူ သီးျခားေနေနတာပါ။ ကေလးအတြက္ဒီေလာကႀကီးဟာ အသစ္စက္စက္ပါ။ အရာရာဟာ စိတ္၀င္စားစရာပါ။ သူတို႕ဟာ ကေလးကမာၻမွာအံ့ၾသမႈ၊ ထိတ္လန္႕မႈေတြနဲ႕ သီးျခားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးလူႀကီးကမာၻထဲကို သူတို႕ဘာသာ သူတို႕ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္တိုးထြက္လာႏိုင္ဖို႕ လက္ဦးဆရာေတြ အေရးႀကီးလွပါတယ္။
"မိဘေတြက ကိုယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႕ ဇြတ္ အဓမၼပံုသြင္းေပးေနၾကရင္ေတာ့ ကေလးေတြဟာ စိတ္က်န္းမာ ရင့္က်က္တဲ့၊ လူမႈေရးသိနားလည္တဲ့၊ စိတ္သတၱိနဲ႕ ျပည့္၀တဲ့၊ ေန႕စဥ္ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္ပိုင္ႏိုင္တဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာဖို႕ ခက္ပါတယ္။ ေမတၱာဓာတ္လႊမ္းၿခံဳၿပီးနားလည္မႈရွိတဲ့၊ လံုၿခံဳတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ႀကီးျပင္းခြင့္ရဖို႕လိုပါတယ္" လို႕ စိတ္ေရာဂါကု ပါရဂူ ေဒါက္တာ ေရာဘတ္ရွီးက "ကေလး၏ ပထမ ငါးႏွစ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ၾကီးျမတ္တဲ့ ပုဂိဳလ္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ကေလးဘဝ ႏွလံုးသား မဆံုးရႈံးေသးတဲ့သူျဖစ္တယ္။
Mencius, Book IV
စာေရးဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ "ေမတၱာမီးအိမ္" ၀တၳဳမွာလည္း ဒီသေဘာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။အတၱႀကီးလြန္းလွတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ိုက္အဖြဲ႕ဟာ ေက်ာစိမ့္စရာပါ။ သမီးကေလးလူမွန္းသိစ အရြယ္မွာပဲ မိခင္ျဖစ္သူက လင္ေယာက္်ားရဲ႕ဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္
ထြက္ေျပးသြားတဲ့အခါ ဖခင္ရဲ႕ နာက်င္မႈနဲ႕ အခ်စ္ဟာ သမီးေလး "အျဖဴ" အေပၚ ပံုၿပီးက်ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အခ်စ္ႀကီးသေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းစြာ ဖိႏွိပ္ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့ဖခင္ရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ အျပစ္ေပးမႈေတြ ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့
အျဖဴဟာ စိတ္ေ၀ဒနာသည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အျဖဴရဲ႕ မသိစိတ္က ဖခင္ကိုေသေစခ်င္ေနတယ္။ ဖခင္ေသၿပီး ငရဲခံေနရတယ္လို႕ အိပ္မက္မက္ၿပီးတိုင္း အျဖဴဟာစိတ္ေရာဂါေဆး႐ံုကို ေရာက္ေရာက္ သြားရတာပါပဲ။ အသက္ သံုးဆယ္နီးပါး ေရာက္တဲ့အထိအိမ္နဲ႕ ေဆး႐ံု လြန္းျပန္သြားေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမာလွတဲ့ ဖခင္ကေတာ့သူ႕စ႐ိုက္ကို မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။ "က်ဳပ္သမီးကို က်ဳပ္ေလာက္ ဘယ္သူမွမခ်စ္ႏိုင္ဘူး" လို႕ သူက နာက်င္စြာ ေပါက္ကြဲပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္သူ ဆရာ၀န္ရဲ႕
အားေပးကူညီမႈနဲ႕ အျဖဴဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ေတြ႕ရွိေအာင္ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ အမွန္ကိုရင္ဆိုင္ရဲေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္ ဖခင္ကို မွီခိုေနရတဲ့အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ အျဖဴဟာ သူဘယ္သူပဲလို႕
ပီသလာေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ယူရတဲ့ အေၾကာင္း ေဒၚၾကည္ေအးက သူရဲ႕အံ့ၾသႏွစ္သက္ဖြယ္ စကားေျပအတတ္နဲ႕ ေရးဖြဲ႕ထားလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာကိုယ့္ကိုယ္ကို အျဖဴလို႕ ထင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ အထိပါပဲ။
ကိုယ္ေျပာတဲ့အတိုင္း ကေလးေတြက နားေထာင္လိုက္နာတာကို မိဘနဲ႕ ဆရာေတြကသေဘာက်ပါတယ္။ ဒါကို တန္ဖိုးလို႕ ျမင္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္စိတ္ကိုအေၾကာင္းခံတာဆိုရင္ ဒါဟာ တန္ဖိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ကိုအေၾကာင္းခံတာဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ စဥ္းစားစရာ ကိစၥပါ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အသက္ႏွစ္ႏွစ္နဲ႕ ငါးႏွစ္ၾကားအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြဟာ လူႀကီး ေျပာတာကို နားမေထာင္ တတ္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီအရြယ္ပိုင္းမွာကေလးငယ္ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္၊ သူကိုယ္တိုင္ စူးစမ္းလုပ္ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ တိုးပြားလို႕ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ လူႀကီးေတြကသူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ စိတ္၀င္စားမႈ ျပတာကို လိုခ်င္လို႕ တမင္ နားမေထာင္တာလည္းရွိတတ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ အဖို႕မွာေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ရတာေပါ့။ "ဒါေပမယ့္ကေလးေတြမွာ ဒီသဘာ၀ ရွိတယ္ဆုိတာ သိထားရင္ သူတို႕ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာနားလည္ႏိုင္ပါတယ္" လို႕ ေဒါက္တာေရာဘတ္ရွီးက ရွင္းျပပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူႀကီးေတြကေတာ့ နားလည္ဖို႕ မႀကိဳးစားၾကတာ မ်ားပါတယ္။တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ ေျပာလို႕နားမေထာင္ဘူး ဆိုရင္ ႀကိမ္လံုးဆီမ်က္စိေရာက္ေတာ့တာပါ။ "ဒီေလာက္ ေခါင္းမာလွတဲ့ ကေလး။ လာခဲ့စမ္း၊ နင့္အက်င့္ကိုခၽြတ္ရမယ္" ဆိုၿပီး ႀကိမ္ကို ၀င္ေတာ့တာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ေဒါသကို ႐ုိက္ႏွက္ျခင္းနဲ႕ေျဖေဖ်ာက္ဖို႕သာ အာ႐ံုထားၾကတာမို႕ ကေလးရဲ႕ ခံစားမႈကိုေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္တတ္ၾကပါဘူး။ကိုယ္ေျပာတာကို ကေလး နားလည္ေအာင္ လုပ္ခ်င္လာေအာင္ အားမထုတ္ေတာ့ဘဲဆူပူဟိန္းေဟာက္လို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိမ္လံုး ကိုင္လိုက္လို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္တကူေျဖရွင္းပစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီနည္းက လြယ္တယ္ေလ။ ပညာမလိုဘူး။ အျပန္အလွန္ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးစရာ မလိုဘူး။ ဒါမလုပ္နဲ႕ လုပ္ရင္ ႐ိုက္မယ္။
ကေလးေတြ သိပ္ေဆာ့ရင္လည္း လူႀကီးက မႀကိဳက္ပါဘူး။ အပူအပင္မရွိ ေဆာ့ခဲ့ရ၊ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘ၀ကို သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့လို႕လား မသိဘူး။ကေလးေတြ ဆူညံေအာ္ဟစ္မယ္၊ တဒုန္းဒုန္းနဲ႕ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္မယ္ဆိုရင္ သူတို႕က
ေျခာက္လွန္႕ ေငါက္ငမ္းၾကပါတယ္။ ေငါက္လို႕မရရင္ ႐ိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သုေတသီေတြကေတာ့ ေဆာ့ကစားတာဟာ ကေလးအတြက္ အေရးႀကီးတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။လူႀကီးေတြေျပာတဲ့ ေဆာ့တယ္ဆိုတာ အမွန္ေတာ့ ကေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ သူတို႕သင္ယူေနတာပါ။ ကေလးေတြ မီးျခစ္ကိုင္မယ္၊ ကတ္ေၾကးကိုင္မယ္၊ ဓားကိုင္မယ္ဆိုရင္ "
ဟဲ့ ... ဟဲ့ ... မကိုင္နဲ႕ ေလာင္သြားလိမ့္မယ္၊ ရွသြားလိမ့္မယ္" ဆိုၿပီးအလန္႕တၾကား ေအာ္ဟစ္ဟန္႕တားလိုက္ရင္ ကေလးဟာ ဒီပစၥည္းေတြအေပၚ ေၾကာက္စိတ္၀င္ၿပီးမထိရဲ၊ မကိုင္ရဲ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ကေလးကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္မဲ့အစား "ဒါကို
ဒီလို လုပ္ရတယ္၊ ဓားမရွေအာင္ ဒီလို ကိုင္ရတာ" လို႕ သင္ျပၿပီး အက်ိဳးနဲ႕အျပစ္ကို ရွင္းလင္းျပမယ္ဆိုရင္ ကေလးဟာ အသစ္တစ္ခုကို တတ္ေျမာက္ သိရွိၿပီဆိုၿပီးရဲ၀ံ့အားတက္သြားမွာပါ။
ကေလးငယ္ေတြဟာ ဂီတမပါဘဲ ကျပႏိုင္သူေတြျဖစ္ပါတယ္။
(ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)
No comments:
Post a Comment