ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ (၄)

စာတစ္ေစာင္မွာ ကေလးဘယ္ႏွစ္လေရာက္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္က အေရာင္ေတြကို ေလ့လာတယ္။ တစ္ႏွစ္ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကအသံ ေတြကို လိုက္တုပျပီးထြက္တတ္တယ္ စသျဖင့္ ဖတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ကေလးေတြဆိုတာ သင္ယူခ်င္စိတ္ရွိသူေတြပါ။ ေရစိုေဖာ့ျမႇဳပ္ေလး ေတြနဲ႕တူ တဲ့သူတို႕ေတြရဲ႕ စိတ္ထားေလးေတြကို ေရၾကည္ေရေကာင္းေလးေတြေပးၾကရေအာင္ပါ။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦးေနာ္။

ကစားျခင္းဟာ ကေလးအတြက္ သင္ယူေနျခင္းပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေတြဟာ စာအုပ္ေရွ႕မွာ၊ ခံုေနာက္မွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီးၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနတာကို တန္ဖိုးလို႕ ဆရာ ေတြက ယူဆၾကပါတယ္။ အတန္းႀကီးတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအဖို႕ေတာ့ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းငယ္တဲ့
ကေလးေတြအဖို႕ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႕ ပညာရွင္ေတြက ေျပာလာၾကပါၿပီ။

"အသက္ငါးႏွစ္နဲ႕ ရွစ္ႏွစ္ကေလးေတြကို အတန္းႀကီးေတြ သင္သလို သင္ဖို႕မေကာင္းပါဘူး။ သူတို႕ကို တစ္မ်ိဳးသင္ရပါတယ္။ စာသင္ခန္း ထဲမွာလႈပ္ရွားသြားလာေနရတာထက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၿပီး ဆရာ ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနရတာကကေလးငယ္ေတြအဖို႕ ပိုၿပီး ၿငီးေငြ႕ ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ကတစ္ေနရာတည္းမွာ ၿငိမ္ၿပီး အၾကာႀကီး မထိုင္ႏိုင္ပါဘူး" လို႕ သင္ၾကားမႈ
ပညာရွင္တစ္ဦးက ဆိုပါတယ္။ ပညာေရးသမား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီလိုေတာင္ ဆိုပါရဲ႕။"ကေလးေလးေတြကို စာအုပ္ေတြ၊ ခံုေတြ ၾကားမွာ တစ္ေန႕လံုး ထိုင္ခိုင္းထားရမယ္ဆိုတာအေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အေတြးအျမင္ပဲ" တဲ့။

တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့ ေနရာေတြက သူငယ္တန္း စာသင္ခန္းေတြကို ၾကည့္ရင္ ကေလးေတြဟာဆရာ၊ ဆရာမနဲ႕အတူ ကစားၾက၊ ပံုေျပာၾက လုပ္ေနတာကို ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းဆိုတာစာေတြသင္တဲ့ ေနရာလို႕ အစြဲရွိထားသူေတြ အဖို႕ေတာ့ အံ့အားတသင့္နဲ႕ ဘ၀င္မက်
ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ စာသင္ခန္းဆိုတာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာဆရာက ရပ္ၿပီး စာသင္ေနတာ၊ စာသင္သံနဲ႕ စာအံသံမွ တစ္ပါး အျခားအသံမရွိသင့္တဲ့ေနရာလို႕ ထင္ျမင္သူေတြကေတာ့ "အမယ္ေလး ပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ" လို႕ေအာ္ေကာင္း ေအာ္ပါလိမ့္မယ္။

မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းဆိုတာ အတန္းႀကီးငယ္မေရြးစာေတြသင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာကို ႀကိမ္လံုးနဲ႕ တြဲၿပီးျမင္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္တန္းမွာေတာင္ ဆရာက စာသင္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ျမင္ရင္ ၾကားရင္ အျပစ္ေပးပါတယ္။အျပစ္ေပးခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ ဒီအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြမွာ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့
မိတ္ေဆြဖြဲ႕ျခင္း၊ အတူပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ျခင္း ေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ရပါတယ္။အမွန္မွာေတာ့အေပါင္းအသင္း ဖြဲ႕ျခင္းဆိုတဲ့ "အ" တစ္လံုးဟာ "အေရး၊ အဖတ္၊ အတြက္" ဆိုတဲ့ "အ"သံုးလံုးထက္ ဒီအရြယ္မွာ ပိုၿပီး အဓိကက်တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခတ္တုန္းက
မသိခဲ့ၾကဘူးေလ။ မသိေတာ့ ကေလးေတြ အရိုက္ခံရတာေပါ့။ ကေလးေတြေၾကာက္စိတ္၀င္ေတာ့တာေပါ့။ အစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ (၂)ကို ျပန္ၾကည့္ရင္အတန္းငယ္ ကေလးေလးေတြကို အတန္းႀကီး ကေလးေတြနဲ႕ တသေဘာတည္း ျမင္တာေၾကာင့္စာသင္ခန္းတြင္း ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ အျပန္အလွန္ ကူညီျခင္း စိတ္ဓာတ္ေတြထိခိုက္သြားႏိုင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လိုလားအပ္တဲ့ ဒီစိတ္ဓာတ္ ေတြအစား မလိုလားအပ္တဲ့ေၾကာက္စိတ္ေတြ ၀င္သြားရျခင္းသာ အဖတ္တင္ရပါတယ္။

 ၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကို စာေတြ အမ်ားႀကီးသင္တဲ့ ကိစၥ။ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့အျမင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ကိုယ့္ကေလး စာျမန္ျမန္တတ္ေစခ်င္တယ္။ စာေတာ္ေစခ်င္တယ္၊
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေတာ္ဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ျပင္ပမူႀကိဳေက်ာင္းေတြက မိဘေတြအႀကိဳက္ စာေတြ သင္ေပးၾကပါေရာ။ အဲဒီလို မိဘနဲ႕ ဆရာရဲ႕ဖိအားေတြေအာက္မွာ ကေလးငယ္ခမ်ာ မႏိုင္၀န္ထမ္းရေတာ့တာပဲ။

"ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ဟာ စာဖတ္တတ္ဖို႕ မလိုေသးဘူး" လို႕ ပညာရွင္ေတြသတိေပးၾကေပမယ့္ ကေလးဟာ ႀကိမ္တို႕ၿပီး အေမာင္းခံေနရရွာတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာေက်ာင္းဆိုတာ သူ႕အတြက္ ငရဲခန္းလို႕ ခံစားသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို
ေၾကာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္မလာဘဲႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းျခင္းလို႕ ခံစားသြားမယ္ဆိုရင္ ပညာကို မုန္းသြားႏိုင္တယ္။ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို မုန္းသြားႏိုင္တယ္။ လူေတြကို မုန္းသြားႏိုင္တယ္။ ဒါအႏၲရာယ္သိပ္ႀကီးတဲ့ ကိစၥပါ။

"သူငယ္တန္းက ကေလးတစ္ေယာက္ကို 'က' ႀကီး ႏွစ္မ်က္ႏွာေရးဖို႕ အိမ္စာေပးလိုက္တဲ့အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ အဓိပၸာယ္ အမွန္က သူ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္တာက အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ကႀကီးဆိုတာ ဘာအဓိပၸာယ္မွန္းလဲမသိဘဲနဲ႕ အလံုး (၁၀၀) ေရးၿပီးဖို႕က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက မိဘေတြေရာ
တခ်ိဳ႕ဆရာေတြေရာ အဓိပၸာယ္ေကာက္ပံု လြဲေနၾကတယ္" လို႕ ပညာေရး သုေတသနဌာနကပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ဆိုပါတယ္။ အဲဒီလို နားလည္ပံု လြဲတဲ့အတြက္ အိမ္စာလုပ္ဖို႕ေၾကာက္ေနရွာတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ အ႐ိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငတံုး၊ ငအ၊ ငဖ်င္း စသည္ျဖင့္
ဖိႏွိပ္ မာန္မဲမႈေသာ္လည္းေကာင္း ခံရပါတယ္။

"အမွန္ေတာ့ ကေလးေတြက ျပႆနာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တကယ့္ ျပႆနာက လူႀကီးေတြ" လို႕ စိတ္ပညာဆရာတစ္ဦးက ရယ္ေမာပါတယ္။

 ကေလးေတြကို ဘာျဖစ္လို႕ ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြ ကိုယ္ႏိႈက္ကေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ခံခဲ့ၾကရလို႕ပါ။ သူတို႕ကိုယ္ႏိႈက္မွာကိုက ေၾကာက္စိတ္ေတြရွိေနလို႕ပါ။ သူတို႕ကိုယ္တုိင္မွာလည္း ဘ၀ဆိုတာႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္လံုးနဲ႕ အ႐ိုက္ကို
ခံေနရတာကိုး၊ ေလာကမွာ စြမ္းအင္မဲ့ေလေလ ဘ၀ရဲ႕ အ႐ိုက္ကို ပိုခံရေလေလလို႕စြဲမွတ္ယံုၾကည္လာၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ကို စြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ေစခ်င္စိတ္နဲ႕အဓမၼ ႀကိဳးစားၾကေတာ့ပါပဲ။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ အမွန္တကယ္ သနားစရာ ေကာင္းေနတာက
လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါေရာလားဗ်။

ကေလးေတြဟာ လူဦးေရရဲ႕ သံုးပံုတစ္ပံုရွိျပီး ကၽြႏု္ပ္တို႔အာလံုးရဲ႕အနာဂါတ္ေတြပါ။
                        Select Panel for the Promotion of Child Health, 1981

 (၃) ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ အရိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုသင္ၾကားခဲ့ရ ဘူးပါတယ္။ သူစာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ တုတ္တုတ္ မလႈပ္ရဲပါဘူး။ ၾကိမ္လံုးစာမိမွာဆိုးလို႕ေလ။ ၾကိမ္လံုးကိုေၾကာက္ျပီး ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေမးခြန္းထုတ္ရဲ ခဲ့ပါသလား အမွန္ကိုေျဖတတ္ ေျဖရဲခဲ့ပါသလားဆိုတာ ေအာက္က စာေလးကို ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာ ခံစားခ်က္ တူညီသြား မိပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး.......

ႀကိမ္လံုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာေလးတစ္ခုကို အၿမဲသတိရေနမိပါတယ္။

ျမန္မာစာအခ်ိန္မွာ ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္ထဲက "မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ငါးေျခာက္ျပား" ေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္း ငယ္ရြယ္စဥ္ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႕မွာ အင္းသားႀကီး ငၾကဴက ငါးေျခာက္ျပားႀကီး တစ္ျပား လာၿပီးလွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကိုသိပ္ႀကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေျခာက္ ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႕
ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ့ ငါးေျခာက္ကရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္က လက္ေဆးၿပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႕ ေရာက္လာမယ့္ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြ ေမးျမန္းစံုစမ္းလို႕မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ "ဟဲ့ ... ငလြင္ မရေသးဘူးလား" လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ညွိဳးညွိဳးငယ္ငယ္နဲ႕ပဲ ငါးေျခာက္ျပားႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြား တဲ့အေၾကာင္းတင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။ "ငလြင္ ... လာခဲ့" လို႕ ထား၀ယ္ႀကိမ္ကို ဆြဲၿပီးေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ့္အသံက ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ကန္လန္႕ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။
"ဟဲ့ ... ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင့္သား၊ အေၾကာင္းညီညႊတ္ရင္ ႏိုင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ ရမယ့္သူ၊ ဒီလုိလူက ငါးေျခာက္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္လံုၿခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံကို နင္ ဘယ္လို လံုၿခံဳေအာင္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ" လို႕ ေမးၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။

ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးေတာ့ ဆရာက သင္႐ိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို အေျဖခိုင္းပါတယ္။ေမးခြန္းတစ္ခုက "စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလား" လို႕အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕ ျမန္မာစာ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႕ ၀င္လာပါတယ္။ အေျဖလႊာေတြကို စားပြဲေပၚဘုန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာက နီၿပီးတင္းလို႕။တစ္တန္းလံုးကို ေ၀့၀ဲၿပီး ၾကည့္တယ္။ တစ္တန္းလံုးကလည္း ၿငိမ္လို႕။ ဆရာဘာျဖစ္လာတာပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနၾကပံုပဲ။

ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကိုေခၚၿပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခိုင္းပါတယ္။ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရြက္ကိုဆြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။

"ဒါ မင္းအေျဖလား"

 "ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ"

 "ေအး တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္း"

နည္းနည္း အံ့ၾသေနပံုနဲ႕ ေက်ာင္းသားက သူ႕အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမပံုကို သူမႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ဆံုးမမႈ သေဘာထားကို သံသယျဖစ္မိေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည့္ကို
လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိ အလြန္တရာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကိုဘုဥ္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္က ပိုၿပီး ႀကီးမားေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ ေပးစရာ မလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမလွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင္ ့ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းဟာေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ဟု သံသယ ျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း၊ ဘုရားသားေတာ္တို႕ မည္သည္
ရသတဏွာျဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္းမေပးသင့္သည္ကို သတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္ကဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါဘဲ၊ တပည့္ကို ဆံုးမျခင္းမွာစဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အ႐ိုးစြဲေအာင္ မွတ္မယ္လို႕ ထင္ၿပီးျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပး ဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္လက္ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ ေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုေတြ ေျဖထားတာဗ်။ တစ္တန္းလံုးကေတာ့တခိခိနဲ႕ ရယ္ၾကတယ္။ သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ၾကနဲ႕။ ဆရာကေတာ့ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါပဲ။

ေက်ာင္းသားဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာက သူ႕ကိုေမးတယ္။

" မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား"

 "ဟာ ... မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပါ"

 "ကဲ ... အားလံုး သူေျဖတာကို လက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီ ေမးမယ္၊ ကဲ ... မင္းကစ၊သူေျဖတာ မွန္သလား မွားသလား"

ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႕ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို ၾကည့္လိုက္၊ ဆရာ့ကို ၾကည့္လိုက္၊ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကို
ႀကိဳက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕လို ခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕လို မေျဖတတ္ဘူး။သူ႕လို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႕လို မေျဖရဲဘူး။ တစ္တန္းလံုးလိုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲလို႕ ထင္တယ္။ သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ရင္
သိသာပါတယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ေျဖေလကြာ"

ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္ၿပီး ေခါင္းငံု႕ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာက မွန္သလား၊ မွားသလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြက
"မွားတယ္လို႕ ေျဖစမ္း။ မေျဖရင္ ႀကိမ္လံုး"လို႕ ေျပာၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာဟာေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္ ျဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္းျပန္လိမ္ေနတာပါ။ ဒါကို အဲဒီ ေက်ာင္းသားလည္း သေဘာေပါက္ဟန္ တူပါရဲ႕။

"သူေျဖတာ မွားပါတယ္"

"ဟုတ္ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္"

 "မွား ... အဲ ... မွားပါတယ္"

"ေနာက္တစ္ေယာက္"

"မွားပါတယ္"

တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထရပ္လိုက္တယ္။ အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္တယ္။

"မွားပါတယ္"

 အေျဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု႕ၿပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထူးျခားတာက က်ာင္းသားအားလံုးက အဲဒီလိုပဲ။ လူကုန္သြားေတာ့ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႕ အတန္းေရွ႕မွာ ႐ိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပဲ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အ႐ိုက္ခံေနရသလိုပဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲခံစားေနရမွာပါ။

 အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။

ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုး႐ံႈးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မွာ အဲဒီလို တပည့္မ်ိဳးဆံုး႐ံႈးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဒီလို ေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုး႐ံႈးလိုက္ပါတယ္။အဲဒီက ဆန္႕ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဒါ ဆံုး႐ံႈးမႈပါ။

 ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူပါလ်က္နဲ႕ သူ႕လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။ေျဖရဲသူ ရွိလာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႕ သူမွန္တယ္လို႕ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။

အာ႐ံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကံဳႀကိဳက္ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့ ႀကိမ္လံုးေတြ၊ႀကိမ္လံုးေတြ၊ ႀကိမ္လံုးေတြ ...။ ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။

၀ဲခနဲ ... ၀ဲခနဲ

 တင္းခနဲ ... တင္းခနဲ

 ရႊမ္းခနဲ ... ရႊမ္းခနဲ

 အေမေရ ... ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည့္။

ကေလးေတြမွာ အတိတ္လည္းမရွိဘူး၊ အနာဂါတ္လည္းမရွိဘူး။သူတို႔ေလးေတြဟာ ပစၥဳပၸဳန္တည္႔တည္႔မွာ ႏွစ္ျခိဳက္ေနသူေတြပါ။

                    Jean de la Bruyere

 (၄)

အဲသလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေသြးထဲမွာ အေၾကာက္မ်ိဳးေစ့ေတြ ပြားမ်ားလာၿပီးအရြယ္ရလာတာနဲ႕အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ၊ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တေ၀ေ၀နဲ႕။

လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြရွိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္က ျမင္ၿပီး ေျပာင္းလဲပစ္ရင္အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီး သိေနျမင္ေနပါလ်က္ကနဲ႕ အထက္လူႀကီးမႀကိဳက္မွာစိုးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ အႀကံမျပဳရဲပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အႀကံ၊အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထားေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။ သင္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြစာအုပ္ထဲ ျပန္သြားလည္း သြားေပေရာ့ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာ ဘယ္ေနရာမွာမွားေနတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္

ျမင္ေပမယ့္ ဒါဟာ ေျပာရမယ့္ ကိစၥလို႕ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ မွန္တယ္လို႕ ထင္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အထက္ အဆင့္အဆင့္၊ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအားလံုးက ဒါကို မွန္တယ္ထင္လာၾကရင္ျဖင့္ ...

ဌာန မနာဘူးလား။

 တိုင္းျပည္ မနာဘူးလား။

ပညာရပ္ အျမင္နဲ႕ၾကည့္ရင္ တစ္ကမာၻလံုးနဲ႕ လူသားအားလံုး နာပါတယ္။

 ဒါေပမယ့္ ...

 An honest man is always a child.
                                   Socrates


                   ဒီေဆာင္းပါးစုေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျပီး တႈန္လႈပ္ျပီးေဖာ္မျပတတ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္
ကေလးလူငယ္အမ်ားစုလည္း ယခုလို အျဖစ္မ်ိဴး ၾကံဳရမယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ "*TodayStudents, Tomorrow Leaders"* ဆိုတဲ့စကားအတိုင္း ယေန႔ေက်ာင္းသားမ်ားဟာေနာင္တခ်ိန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။ ရင့္က်က္ ပြင့္လင္းတဲ့
လူအဖြဲ႔အစည္းသာ ေကာင္းခ်ီးေတြ ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရင့္က်က္မႈဆိုရာမွာ အေတြးအေခၚပိုင္းႏွင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြတ္မႈပိုင္း ကိုဆိုတာပါ။မိမိအတၱနဲ႔ အလိုဆႏၵကို ေရွ႕ွတန္းတင္ျပီး မရင့္က်က္ေသးေသာ ကေလးငယ္မ်ား ကိုအႏိုင္မက်င့္ၾကပါနဲ႔။ စာနာသနား နားလည္ေပးၾကပါ။ လြတ္လပ္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးေတြဖန္တီးေပးၾကပါ။ ကေလးေတြဟာ တမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ အားေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ *စိတ္ဟာေလထီးလိုဘဲ ဖြင့္လိုက္မွသာ အလုပ္ျဖစ္မွာပါ*။ အဲလိုဘဲ လူသားအားလံုးလြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ လူအဖြဲ႕အစည္းေတြ ေပၚေအာင္လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ အသက္အရြယ္မေရြးလူသားတိုင္းမွာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရးရွိတယ္ဆိုတာကို မေမ့ၾကပါနဲ႔။

             ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး၊ ဖန္တီးခြင့္၊ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးခြင့္စတာေတြကို တားဆီးပိတ္ပင္ေနသူေတြ၊ ဖန္တီးေပးသူေတြဟာ လူမ်ိဳးတုံးသတ္ဖ်က္မႈက်ဳးလြန္တဲ့ ရာဝတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ တူေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။

             ယခုလို ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ ကေလးစိတ္ပညာ၊ကေလး ပညာေရးကဲ့သို႔ စာေပမ်ိဳးကို ျပဳစုေရးသား တင္ျပေပးသူမ်ားကိုလည္း ရင္ထဲမွေလးစားဂုဏ္ျပဳပါသည္။ ဆက္လက္ေရးသား ေဖာ္ျပၾကပါလို႔လည္း တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။  တင္ျပေပးေသာဘေလာ့ခ္ဂါ မ်ား၊ လက္ဆင့္ကမ္းေပးေသာ ေမာင္ႏွစ္မ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုလည္း
ေလးစားမိပါတယ္။

Ref: forward mail and Blogger A lin set's blog post