ျဖစ္ရပ္ (၂)
"ျဗန္း ... ျဗန္း"
စားပြဲေပၚ ႀကိမ္လံုးက်သံေၾကာင့္ သူငယ္တန္း (ခ) ႐ုတ္ခ်ည္း ၿငိမ္ဆိတ္သြား၏။ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တို႕သည္ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ၀ိုင္းကာ ဆရာမကို ၾကည့္ေနၾက၏။
"ဆူလွခ်ည္လား၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ စာအုပ္ေတြ ဖြင့္၊ ဒါ အိမ္မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္း ...ေက်ာင္း"
မ်က္ႏွာတင္း၍ ေလသံမာေသာ ဆရာမသည္ ႀကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚသို႕ အသံျမည္ေအာင္ပစ္တင္လုိက္သည္။
"ကဲ အားလံုး 'ဏ' ႀကီး တစ္မ်က္ႏွာ ေရးၾကရမယ္။ အခုအခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေရးရမွာေနာ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္မ်က္ႏွာကို အိမ္စာ လုပ္ခဲ့ၾကရမယ္။ ၾကားၾကလား၊ ကိုင္း... ေရးၾကေတာ့"
တစ္တန္းလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိသည္။ စာအုပ္ေတြ ေရွ႕မွာထားကာ ခံုေတြေပၚမွာကေလးငယ္မ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေတြ ထိုင္ေနၾကသည္။ လက္ကေလးေတြက လြဲ၍ သူတို႕မလႈပ္ရွားႏိုင္ၾက။ မလႈပ္ရွား၀ံ့ၾက။
ဒုတိယခံုတန္း အစြန္းမွ ေမမီစိုးသည္ သူႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ တစ္ဖက္ခံုစြန္းမွစည္သူေအာင္ 'ဏ' ႀကီး အေရးမွားေနေၾကာင္း၊ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူက စည္သူေအာင္ကိုတိုးတိုးေလး ေခၚလိုက္သည္။
"စည္သူေအာင္ စည္သူေအာင္ နင္ေရးတာ မွားေနတယ္။ ကႀကီး ျဖစ္ေနတယ္"
စည္သူေအာင္က တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနပံု ရသည္။
"ေဟာဒီမွာ ဏႀကီးက ဒီလိုေရးရတာ"
ေမမီစိုးက သူ႕စာအုပ္ ေထာင္ျပလိုက္သည္။
"ေမမီစိုး"
ဆရာမ၏ အသံက မိုးခ်ဳန္းသလို ျမည္ဟည္းသြား၏။ ေမမီစိုး၏ လက္ထဲက စာအုပ္လြတ္က်သြားေလသည္။
"ဘာျဖစ္လို႕ စကားေျပာရတာလဲ၊ အခုခ်က္ခ်င္း၊ ခံုေပၚမွာ ဒူးေထာက္စမ္း၊ဒူးေထာက္ၿပီး ေရး၊ ေနာက္တစ္ခါ လႈပ္၀ံ့ လႈပ္ၾကည့္စမ္း၊ ႀကိမ္လံုးစာ မိသြားမယ္"
ေမမီစိုးသည္ ခံုေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ရ၏။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ေနသည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္၏ ေအာက္မွာ ဇီးေစ့လား ေက်ာက္ခဲငယ္ ေလးလား မသိ၊ ဖိမိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။သို႕ေသာ္ သူေနရာ မေရႊ႕ရဲ၊ မလႈပ္ရဲ၊ သည္အတိုင္း ေပ၍ စာေရးရ၏။ ၾကာေသာ္
ဖိမိထားသည့္ ေနရာက တစ္စတစ္စ နာက်င္၍လာသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြ စို႕လာ၏။အတန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒူးေထာက္ေနရသည့္အျဖစ္။ ဒူးေအာက္က ျပင္းထန္လာသည့္ေ၀ဒနာ၊ အရွက္ႏွင့္ နာက်င္မႈ။ နာက်င္မႈႏွင့္ အရွက္။ အရွက္၊ နာက်င္မႈ၊ အေၾကာက္၊ အေၾကာက္၊ အေၾကာက္။
သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည္၏ အဆံုး၌ ေမမီစိုး ငိုခ်လိုက္ေလသည္။
"ေအာင္မယ္ ဒူးေထာက္ခိုင္းတာေလးကို ငိုတယ္ေပါ့။ အေတာ္ အငို၀ါသနာပါတယ္နဲ႕ တူတယ္၊ထြက္ခဲ့စမ္း ေရွ႕ကို"
ႀကိမ္လံုးသံ ျဗန္းခနဲေအာက္၌ သူငယ္တန္း (ခ) သည္ တုန္လႈပ္သြားေလသည္။
ေမးခြန္း - *အနာဂတ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာမည့္ ကေလးအတြက္ ၿငိမ္၀ပ္စြာနားေထာင္ျခင္းသည္ တန္ဖိုးျဖစ္ပါသလား။ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား႐ိုင္းပင္းကူညီစိတ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ မေပးသင့္ဘူးလား။
လူေတြဟာ ခ်ယ္ရီသီးနဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးေတြ ဘယ္လိုအရသာ ရွိတယ္ဆိုတာသိေအာင္ ကေလးေတြ နဲ႔ ငွက္ကေလးေတြကိုု ေမးရမယ္။
Johann Wolfgang von Goethe
ျဖစ္ရပ္ (၃)
"ကဲဟယ္"
ေဒါက္ခနဲ ေခါင္းေခါက္ခံလိုက္ရေသာ ကေလးသည္ မ်က္ရည္လည္လာ၏။ မိခင္၏ အားမလို အားမရ ျဖစ္မႈ၊ စိတ္မရွည္မႈတို႕သည္ ေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
"ဒီေလာက္ေလးမွ မတြက္တတ္ဘူးလား ... ဟင္။ ေထာင္စမ္း၊ ညာဘက္လက္ကလက္ေလးေခ်ာင္းေထာင္၊ ဘယ္ဘက္က လက္သံုး ေခ်ာင္းေထာင္၊ ဟာ ... ေလးေခ်ာင္းေထာင္ပါဆို၊ မေထာင္တတ္ဘူးလား။ ေလးေခ်ာင္း၊ ေလးေခ်ာင္း၊ ေဟာဒီလို ေလးေခ်ာင္း"
ကေလးမွာ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေနရွာ၏။ သံုးႀကိမ္ အေခါက္ခံရၿပီးမွလက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျဖစ္သြားသည္။
"ဟုတ္ၿပီ ကဲ ... ေပါင္းေတာ့၊ ေလးနဲ႕ သံုးေပါင္း၊ ဟဲ့ ေပါင္းေလ၊ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ"
"တစ္ ... ႏွစ္ ... သံုး ... ငါး ... ေျခာက္"
" ဘာ သံုး ၿပီးရင္ ဘာလဲ။ ဟဲ့ ... သံုး ၿပီးေတာ့ ဘာ ... လဲ ... ဟားတစ္ႏွစ္သံုးေလးေတာင္ မေရတတ္ေတာ့ဘူးလားဟင္။ အဖ်င္း၊ အ.အ၊ အတံုး၊ နင္ေတာ္ေတာ္ညံ့ပါလား။ ဟိုဘက္အိမ္က မိႏြယ္တို႕ဆို အေပါင္းအႏႈတ္ေတာင္ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေနၿပီ။ နင္ကေတာ့ ေဆာ့ဖို႕ပဲ သိတဲ့ေကာင္။ သြား ...လက္ပိုက္ၿပီး တစ္နာရီတိတိ ရပ္ေန၊ သြား ... ငါမျဖဳတ္ခုိင္းေသးဘဲ လက္ျဖဳတ္မယ္မႀကံနဲ႕ တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႕ တုပ္ထားမယ္။ သံုးနဲ႕ေလး မေပါင္းတတ္မခ်င္းေဆာ့ရလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႕"
ဂဏန္းမေပါင္းတတ္သျဖင့္ အခန္းေထာင့္မွာ ေတြေ၀စြာ လက္ပိုက္၍ ရပ္ေနရေသာ ကေလးငယ္သည္ေလးႏွစ္အရြယ္ ျဖစ္ပါသည္။
ေမးခြန္း - မိခင္သည္ စာတတ္သည္ဟု သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာလွ်င္ သင္ လက္ခံပါမည္လား။
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ပညာရွိတစ္ေယာက္ မေျဖႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္ၾကပါ္တယ္။
အမည္မသိ
No comments:
Post a Comment