Sunday, February 26, 2017

"ေရစင္ေၾကး"

" ေရစင္ေၾကး "
===========


                                                       #ေနဝင္းျမင့္

📖📖📖📖📖
၁။
သူႀကီးကေတာ္ မေကာက္က်စ္က မနက္တိုင္း လင္သူႀကီး ထိုင္ေနက် ဂြၽတ္တက္ေနတဲ့ ကြၽန္းစားပြဲေပၚ နွီးေတာင္းကန္ေတာ့ပြဲတင္တယ္။စားပြဲေပၚ ဒန္ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္တင္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္သံုးတိုင္ ထြန္းတယ္။စားပြဲကို လင္သံုးခ်က္ မယားသံုးခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းပုတ္တယ္။ဘယ္နတ္ကို တိုင္တည္မွန္းမသိရေပမယ့္ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္႐ြတ္တယ္။"ေညာင္ပုစစ္႐ြာမွာ အမႈအခင္းနည္းလြန္းလို႔ မ်ားမ်ားႀကီးေပၚေပါက္ေအာင္ ေမႊေတာ္မူပါ။အမႈႀကီးႀကီး ဒီးတိုက္ေအာင္ ခေလာက္ဆန္ေတာ္မူပါ။ျပသနာႀကီးႀကီး ဗ်ည္းစဥ္ခတ္ေအာ္ ဖြေတာ္မူပါ "
📖📖📖📖📖
၂။
႐ြာနာမည္က ေညာင္ပုတစ္တုပ္။သူႀကီးနာမည္က ကိုဂ်ာရစ္။သူႀကီးကေတာ္က မေကာက္က်စ္။႐ြာကစာခ်ိဳးတယ္။သူႀကီးဂ်ာရစ္ ေညာင္ပုဆစ္ ေကာက္က်စ္ကိုလည္း "စ"သတ္မည္ တဲ့။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးနွစ္က ႐ြာသူႀကီးေဟာင္း ကိုတေရာ္ မရွိကတည္းက တက္လာတဲ့ သူႀကီးကို သူႀကီးသက္ရွည္လြန္းလို႔ ႐ြာက ဗကျဗဟၼာ ေခၚၾကတယ္။ဗကျဗဟၼာက ျဗဟၼာသက္ နွစ္ကမ႓ာ ကပ္နဲ႔ ခ်ီျပီးရွည္တာကိုး။ကိုဂ်ာရစ္က သူႀကီးဂိုက္ကဖမ္းေသးတာပါ။ေရွးျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထပ္ေတြတုန္းက သူႀကီးေတြလို ဖ်င္တိုက္ပံု ရင္ဖံုးၾကယ္သီးတံတပ္နဲ႔ ဆယ္ေတာင္ကြက္တံုးပုဆိုးႀကီးနဲ႔ကိုး။သူႀကီးကေတာ္ မေကာက္က်စ္ကလည္းမထူးပါဘူး။သက္ငယ္ပ်စ္စားရတဲ့ဘဝက လာသူဆိုေပမဲ့ သူႀကီးကေတာ္ျဖစ္ပါၿပီဆိုကတည္းက ေ႐ႊနွင္းဆီ ၾကယ္သီးတပ္ရင္ဖံုးနဲ႔ နာနတ္ေလွ်ာ္ထမီပတ္လည္စင္းနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းေနေတာ့တာပါ။သူႀကီး ကိုဂ်ာရစ္က မက္ခြံပိတ္ႀကီးနဲ႔ သင္းေခြခ်ပ္တစ္ေကာင္နဲ႔တူသလို မေကာက္က်စ္ကလည္း မ်က္ပိုးက်ႀကီးနဲ႔ နွံေကာင္နဲ႔တူေလရဲ႕။သူႀကီးကိုဂ်ာရစ္ သူႀကီးသက္ရွည္တာလည္းမေျပာနဲ႔ မေကာက္က်စ္ကပဲ ပတ္မလံုးစံု စီစဥ္သြားတာဆိုေတာ့ သူႀကီးေ႐ြးပြဲတိုင္း ကိုဂ်ာရစ္နိုင္တာခ်ည္းပဲ။

"ကိုဂ်ာရစ္......သူႀကီးေ႐ြးပြဲေတာ့နီးျပန္ၿပီ။႐ြာမွာ ပြဲနွစ္ညထည့္မယ္။တစ္႐ြာလံုး ထမင္းရံုထိုးျပီး ထမင္းေကြၽးမယ္။တစ္အိမ္ေထာင္ ေငြတစ္ဆယ္ေခ်းမယ္။မနွေျမာနဲ႔ အဲဒီေလာက္ရင္းထားရင္ ေလးနွစ္ေလာက္ သူႀကီးေၾကးထိုင္စားရံုပဲ"

ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါရဲ႕။သူႀကီးေ႐ြးပြဲတိုင္း ကိုဂ်ာရစ္ပဲ သူႀကီးျပန္ျဖစ္တယ္။ေခ်းထားတဲ့ ေငြတစ္ဆယ္ကလည္း သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔အခါ မ်ားတဲ့ေငြဆိုေတာ့ မဆပ္ခ်င္သူက သူႀကီးမဲတစ္မဲထည့္ေပးရံုပဲ။မဲသာထည့္ အေႂကြးတစ္ဆယ္ေၾကတယ္။အဲဒီလိုနဲ႔ သူႀကီးျမဲေနေတာ့ ႐ြာကေတာ့ေျပာၾကတာေပါ့။

"သူႀကီးတို႔မ်ား ရာထူးျမဲလိုက္ပံု စဥ့္အိုးထဲ ဖားျပဳတ္ထည့္ျပီး အေပၚက ေက်ာက္ျပားဖံုးထာသာက်လို႔"
"ဖားျပဳတ္က ထြက္နိုင္ပါေသးကြာ ငါးရွဥ့္ျမဳွံးနဲ႔ တူတာေမာင္ရ ဝင္ၿပီးထြက္မရေတာ့ဘူး"

ေျပာေလ ဘာျဖစ္လိမ့္မတံုး ။ဒီလိုျမဲေအာင္ လုပ္ရတာလြယ္မွတ္လို႔။ဒါမ်ိဳးမ်ားၾကားရင္ မက္နွာႀကီး ဆူပုပ္ေနေတာ့တာ။

"ငါ့မ်ား ဖဝါးတိုခ်င္လို႔။ေမြးကတည္း အခ်င္းစလြယ္ ၉ ခ်က္နဲ႔ ေမြးတဲ့ေကာင္ အာ ၉စက္ လွ်ာ ၉စက္နဲ႔ ေမြးတဲ့ေကာင္ ငါမ်ားေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ရင္ ငွက္ေတြေတာင္ငါ့႐ြာေပၚကအုပ္လိုက္မပ်ံဝင့္ၾကဘူး "

သူႀကီး ကိုဂ်ရစ္က အေပးအကမ္းမရွိဘူး။အေတာင္းအရမ္းပဲရွိတာ သိၾကေတာ့ ႐ြာက အမႈအခင္း မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ေနၾကတာပါပဲ။မေနလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး။သူႀကီးလင္မယားက ေသးတဲ့အမႈႀကီးေအာင္ ႀကီးတဲ့အမႈ ေသာက္က်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္တတ္မွန္းသိၾကေလေတာ့ ေငြမ်ားမွတရားနိုင္မယ္ဆိုတာလည္း သိၾကရဲ႕။ေငြနည္းရင္ တရားရွံုးမယ္ဆိုတာလည္းသိၾကရဲ႕။ခရမ္းခင္းထဲက ခရမ္းသီး ေပ်ာက္မႈကေပမယ့္ နိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈေလာက္ ႀကီးခ်င္လည္းႀကီးသြားနိုင္တာမဟုတ္လား။အမႈေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမတည္ေဆာက္ရေသးဘူး။တိုက္သူေရာက္လာရင္။သူႀကီးကေတာ္က တစ္ခြန္းထဲေမးတယ္။

"သူႀကီးေရစင္ေၾကး ဘယ္ေလာက္တတ္နိုင္သလဲ " တဲ့။
"ဘာတတ္နိုင္ရမွာတုန္း သူႀကီးကေတာ္ရဲ႕။အိမ္က ႏြားကန္ႀကိဳးေပ်ာက္လို႔တိုင္တာ ။ခိုးတဲ့ေကာင္ကို ေမးေလဗ်ာ။ဟုတ္ရင္ ေလ်ာ္ဖို႔ရွိတာပဲ "

ဟုတ္သားပဲ။အခိုးခံရသူကတိုင္မယ္။ခိုးသူလို႔ စြပ္စြဲခံရသူကို ေခၚစစ္မယ္။ဟုတ္ရင္ သူႀကီးလုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ စီရင္မယ္။သူႀကီးေရစင္ေၾကး နည္းနည္းပါးပါးေတာင္းမယ္။ဒါဆို ျပီးျပီမဟုတ္လား။အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။သူႀကီးကေတာ္ကို မ်ားမ်ားေပးနိုင္ရင္ အမႈက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္နိုင္တယ္။

"မင္း ခရမ္းခင္းက လမ္းေဘးမွာ စည္းမကာ ဝါးမတား ပစ္ထားတာက တစ္ခ်က္ လူ႔တကာႏြားဝင္စားတာက တစ္ခ်က္ ေႂကြက်ေနတဲ့ ခရမ္းသီးေလးဝင္ေကာက္မိတာနဲ႔ သူခိုးစြဲတယ္ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္သားသိကၡာ က်ရေခ်ရဲ႕။မင္းလုပ္မွ သူေတာ္ေကာင္း သူခိုးျဖစ္ရမယ္လို႔ လူနတ္နားမခ်မ္းသာ "
"အဲသည္ေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာတံုး "
"ဟိုခမ်ာ မင္းက မတရား စြပ္စြဲလို႔ နစ္နာေၾကးေပးရမွာေပါ့ "

အမႈက မွန္ပါလ်က္ကနဲ႔ ေလ်ာ္ရတာမ်ားျပီ။ဘယ္သူမဆို ေငြထုပ္နဲ႔ လက္ေဆာင္သာပါပေစ တရားလိုက တရားခံျဖစ္ရတာမ်ားျပီ။တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ေငြေဆာင္းေပးရတာေတြကို ေစာင့္ရင္း အမႈၾကာတာမ်ားျပီ။သည္ၾကားထဲ ငါနဲ႔ ျပီးခ်င္သလား သူႀကီးနဲ႔ ၿပီးခ်င္သလားလို႔ေမးရင္ ဘယ္သူူမွ သူႀကီးဆီမေရာက္ခ်င္ဘူး။သူႀကီးကေတာ္နဲ႔က ေရစင္ေၾကးတင္ၿပီးေပမယ့္ သူႀကီးနဲ႔က ေရစင္ေၾကးတင္မရေတာ့ဘူး။သူႀကီးဝတ္တဲ့ ပုဆိုးကြက္တံုးဆယ္ေတာင္ ပါရေသးတာမဟုတ္လား။သည္ေတာ့ တိုင္သူခမ်ာ ကိုယ္ကလည္း နစ္နာေသး ကိုယ္ကလည္း ပိုက္ဆံေပးရေသးတယ္လို႔ အတြန္႔မတက္ဝံ့ၾကဘူး။

"သူႀကီးကေတာ္နဲ႔ ျပီးရံုပဗ်ာ ေလာကထဲမလဲ တရားရယ္လို႔ မရွိေတာ့ပါလား သူႀကီးကေတာ္ရယ္ တရားလည္း ခ်ိန္ခြင္ႀကိဳးျပတ္ၿပီထင္ပါရဲ႕ "
"မင္းနွယ္ကြယ္ ျဖစ္ရေလ သည္ေခတ္ထဲတရားကို လိုက္ရွာေနတာ အံ့ပါရဲ႕။သည္ေခတ္မ်ား မဟာသမၼတမင္း အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ကမ႓ာဦးကာလ မွတ္ေနသလား "

အဲသလို ငါးက်ပ္တန္ အမႈက ေငြငါးဆယ္မကုန္ပဲ တရားရွင္ တရားေသ မလြတ္ဘူး။နွစ္ဖက္အမႈသည္ေတြခမ်ာ ကိုယ့္အမႈကိုယ္ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားနဲ႔ ေလလံဆြဲရသလို ျဖစ္ရတာမိားၿပီ။သည္ေတာ့ အမႈမျၿပီးျပတ္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ညႇိၾကရျပီ။

"မင္းက သူႀကီးကေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေပးျပီးပတံုး"
"အစိတ္"
"ငါက သံုးဆယ္။တစ္ခါ မင္းက သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ တိုးေပးေတာ့ ငါက ၄၀ ျဖစ္ကေရာ႕။သည္ေတာ့ သည္မွာတင္ရပ္ၾကစို႔ "

ရပ္ၾကစု႔ိ ဆိုေသာ္လည္း သူႀကီးကေတာ္ရပ္မွျပီးရတာပါ။ေရစင္ေၾကး ငါးက်ပ္ေပးမွ ျပတ္တာဆိုေတာ႔ တစ္ေယာက္ နွစ္က်ပ္ခြဲ ခံၾကရေသးတာေလ။
အဲသလို သူႀကီးလင္မယားနဲ႔ဆိုေတာ့ သူႀကီးသက္ဆိုးရွည္သေလာက္ ႐ြာကလည္း ရွားမီးထဲ က်ေနခဲ့တာ ၾကာျပီေျပာပါေတာ့။
📖📖📖📖📖
၃။
တစ္ခါေတာ့ ေညာင္ပုဆစ္မွာ လူတစ္ေယာက္ေသတယ္။ေသသူက ကိုစီေဖာင္းတဲ့။ကိုစီေဖာင္းက သူလိုကိုယ္လိုထဲကေတာ့မဟုတ္ဘူး။တစ္႐ြာလံုးမေျပာနဲ႔ တစ္နယ္လံုးမွာမရွိတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ စီးပါြးရွာတဲ့လူ။၁၉၅၀ တဝိုက္ သူႀကီးေခတ္ဆိုေတာ့ သည္ေခတ္လို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ဒလိန္းထိုးနိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ။ကိုစီေဖာင္းက ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္လက္က်န္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ရထားသူျဖစ္ေလေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ သူႀကီးၿမိဳ႕သြားခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႔အားကိုးရတာပါ။ဆိုင္ကယ္က စစ္လက္က်န္ဆိုေတာ့ ပ်က္တာက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ကိုစီေဖာင္းက ၿမိဳ႕နဲ႔အကူးအလူးရွိသူဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕မိတ္ေဆြေတြကေပးတဲ့ ဟာေဝယံရွပ္လက္တို နဲ႔ အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္ေတြဝတ္တဲ့ ကာကီေဘာင္းဘီတို အၿမဲဝတ္တတ္သူကိုး။႐ြာကလူေတြနဲ႔ ဂိုက္ခ်င္းကြာၿပီေပါ့။ဖေယာင္းေတာင့္နဲ႔ဖိထားတဲ့အေမာက္ႀကီးက ေခါင္းေပၚမွာ ကနားဖ်င္းထုိုးထားတဲ့အတိုင္းပဲ။မ်က္နွာမည္းေျပာက္ထိုးကို မိုးပြင့္ေတြျပာေနေအာင္လိမ္းထားတတ္တာကလည္း သူ႔ဟန္ေပါ့ေလ။လူေတြက ကိုစီေဖာင္းကို နဂိုကတည္းက အထင္မႀကီးဘူး။တစ္ခါေတာ့ ႐ြာကို ပိတ္ကားေထာင္ ဘိုင္စကုပ္လာျပေတာ့မွ မင္းသားတင္ေငြက ေခါင္းေပၚမွာ အေမာက္ႀကီးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္စီးတာေတြ႕ၾကတာကိုး။သည္ေတာ့မွ တို႔႐ြာက စီေဖာင္းလို လူ ေလာကထဲရွိေသးသကိုးလို႔ သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ကာလသားေတြကလည္း ကိုစီေဖာင္းစတိုင္လ္ကို သ်ဘာက်ၾက ခက္တာက သူတို႔မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မရွိဘူး။ေခါင္းေပၚအေမာက္မထားနိုင္ဘူး။အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္ ေဘာင္းဘီတိုမရွိၾကဘူး။
ကိုစီေဖာင္းက သူတကာ႐ြာသားေတြလို ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္မစားရတာက တစ္ဖူသာတာပါပဲ။ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္စားသလဲေမးစရာရွိတယ္။သူ႔ေမးရင္ ပြဲစားလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ေတာက ေတာသီးနွံကို ၿမိဳ႕က ပြဲရံုနဲ႔ခ်ိတ္ေပးတာမ်ိဳး အမႈအခင္းႀကီးရင္ ၿမိဳ႕ကေရွ႕ေနငွားေပးတာမ်ိဳး ေျမေရာင္းေျမဝယ္ရွိေတာ့လည္း စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးတာမ်ိဳး ေတာကုန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကုန္ ဖလွယ္ေရာင္းတာမ်ိဳးေပါ့ေလ။ကိုစီေဖာင္းက ႐ြာမွာေနခဲတယ္။႐ြာေတြက ေခၚရင္ ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။အလုပ္ျဖစ္မယ့္႐ြာမွာေက်ာက္ခ်ေနတယ္။႐ြာက မယားကိုလည္းမပူဘူး။သမီးနွစ္ေယာက္ကိုလည္းမပူဘူး။ကိုစီေဖာင္းမယား မေတာပုက ရိုးလြန္းတာလည္းပါပါတယ္။အခ်ိန္တန္ လင္ျပန္လာရင္ၿပီးေရာ။ပိုက္ဆံတစ္ဆုပ္တစ္ႀကဲေပးရင္ ျၿပီးေရာဆိုတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး။လင္က  တစ္နွစ္တစ္ဝါ ေပၚမလာေတာ့လည္းေမွ်ာ္မေနပါဘူး။သည္္လိုေနတာပါပဲ။တစ္ခါတစ္ေလ ကိုစီေဖာင္း ႐ြာျပန္လာလို႔ စစ္ေဘာင္းဘီတို အိတ္ထဲက မိန္းမသားဓာတ္ပံုေတြေတြ႕ေတာ့လည္း ဘယ္က မိန္းမလည္း ဘယ္လိုပက္သပ္တာလည္း တစ္ခြန္းမေမးဘူး။သည္မိန္းမ သည္ဓာတ္ပံု ဘယ္မွာ ရိုက္တာပါလိမ့္။က်ဳပ္ေတာင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေသး ဆိုတာေလာက္ ေျပာတာပါ။
တစ္ရက္ေတာ့ လေတြေတာ္ေတာ္ျခားျၿပီးမွ ကိုစီေဖာင္း႐ြာကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ခါတိုင္းလို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။လွည္းတစ္စီးေပၚ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္က်ိဳးတင္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ေမးခ်င္းရိုက္ၿပီးျပန္လာတာပါ။အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ မယားမေတာပုက လွည္းခေတာင္စီးေပးလိုက္ရေသး။ကိုစီေဖာင္းကို သမီးနွစ္ေယာက္နဲ႔ လွည္းေပၚက ေပြ႕ခ်ေတာ့ စကားေမးမရဘူး။တစ္ရက္နွစ္ရက္ခံပါရဲ႕။တစ္ညမွာဆံုးတယ္။လင္ဆံုးသေကာရယ္လို႔လည္း မေတာပုက မငိုဘူး။ေဘးကေျပာလို႔ သူႀကီးတိုင္ရတယ္။သူႀကီးကေသစာရင္းေပးလိမ့္မယ္။သခႋ်ဳင္းလက္မွတ္ေပးလိမ့္မယ္ဆိုမွ သူႀကီးအိမ္ထလာခဲ့တယ္။လက္က မွန္အိမ္ကေလးဆြဲလို႔။

"နင့္ေယာက္်ား ဘယ္လိုေသတာလဲ"
"သည္လိုေသတာပဲ"
"အခုဘာလုပ္ထားတံုး"
"ပက္လက္ႀကီးပဲ"
"ခက္ေတာ့တာပဲ။ေသမွေတာ့ပက္လက္ႀကီးေပါ့ ။ဘာမွန္းမသိပဲ ရုတ္တရက္ႀကီး ေသတယ္ဆိုလို႔ ျၿပီးရေရာလား။ျၿမိဳ႕ဂတ္တဲက ပုလိပ္ေခၚရမယ္။ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ ရွိမရွိ စစ္ရမယ္။ရိုးရိုးေသသလား ဆန္းဆန္းေသသလား စစ္ေဆးျၿပီးမွ အသုဘခ်လို႔ျဖစ္မွာေပါ့။အခု ဘယ္႐ြာက ျပန္လာတာတဲ့တံုး"
"မေျပာတတ္ဘူး"
"လွည္းသမားကို မေမးဘူးလား"
"မေမးမိဘူး"

သူႀကီးက ရစ္ၿပီဆိုတာကို သူႀကီးကေတာ္ မေကာက္က်စ္က သေဘာေပါက္ၿပီ။သည္အခ်ိန္ဝင္လိုက္ရင္ မသာရွင္ဆီက ေငြေပၚျၿပီဆိုတာသိျၿပီ။လင္သူႀကီးကို ဝင္ေငါက္တယ္။သူႀကီးကေတာ့ မထံုတတ္ေသးမ်က္နွာခံထားရံု။

"ေမာင္သူႀကီးရယ္ ကိုယ့္႐ြာနဲ႔ ကိုယ့္မသာ ျၿမိဳ႕က ပုလိပ္ေခၚရင္ ခမ်ာမ်ား လင္ေသေႂကြးတင္ ျဖစ္ကေရာ႕မယ္။ၾကားထဲက ရံုး ဂတ္ ေကာင္းစားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ကိုင္းပါေအ ...... ညည္းကိစၥ႐ြာတင္ၿပီးေလာက္ပါတယ္။မသကာကုန္လွ သံုးဆယ္ေပါ့။သံုးဆယ္ေပးျၿပီးရင္ အသုဘခ်ေတာ့ရၿပီ"

မေတာပုက ေခြၽးခံထဲက ေငြသံုးဆယ္ထုတ္တယ္။သူႀကီးကေတာ္ လက္ေရာက္ေပးရေတာ့မွ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။မ်က္ရည္ေတြက်ရင္းက ႀကံဳးေအာ္ငုိေတာ့တာပါပဲ။

"အလို .... ကိုစီေဖာင္းရဲ႕ ေတာ္ေသတာ က်ဳပ္ဘယ့္နွယ့္မွမေနဘူးေနာ္။သူႀကီးကေတာ္ ေငြသံုးဆယ္ ေပးရတာ နွေျမာလွေတာ္။လွည္းခေတာင္ က်ဳပ္က ဆီးေပးရေသး။အခုလည္း မသာေၾကးတဲ့ ျဖစ္ရေလ ......။တစ္႐ြာမွာ အပင္းအဆိပ္မ်ား မိခဲ့ေရာ႕သလား ဓားျပမ်ားရိုက္ေရာ႕လား လူပဲျပဳစားေရာ႕လား ေတာ့ဟာေတာ္ တစ္႐ြာမွာ ေအးေအးသက္သာ ေသခဲ့ပါေရာ႕လား ..... ေတာ့္ မနွေျမာဘူး သံုးဆယ္ နွေျမာခ်က္ေတာ္ေရ႕ ....."

သူႀကီး အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ တအီအီငုိေနလို႔ သူႀကီးကေတာ္က ေခ်ာ့ ေမာ့ျၿပီး ျပန္လႊတ္တယ္။သည္အခ်ိန္မွာပဲ သူႀကီး ဝိုင္းထဲ လွည္းတစ္စီးစိုက္တယ္။လွည္းေပၚမွာ မိန္းမနွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္က မ်က္လံုးေတြမ်ားရဲလို႔ ငိုထားပံုရရဲ႕။တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေဖာ္ျဖစ္ပံုရတယ္။လွည္းသမားက သူႀကီးဝိုင္းထဲလွည္းခြၽတ္ေနေတာ့ သူႀကီးကေမးတယ္။

"ဟဲ့ နင္တို႔က ဘာေတြတုံုး ဘယ္ကတံုး"
"ဟိုေတာင္ေျခ ေန႔ဝက္ခရီးေလာက္က လာရတာပါ သူႀကီးရယ္။က်ဳပ္က ႐ြာနတ္ကေတာ္ရယ္။သည္႐ြာမွာ က်ဳပ္လင္ေသတယ္ၾကားလို႔ လွည္းငွားလာခဲ့တာ။တျခားမဟုတ္ပါဘူး။လင္ေသတာ မငိုဘူး မျဖစ္ရေအာင္ တစ္နာရီစာေလာက္ လာငိုတာပါ "
"နင့္လင္က ဘယ္သူတံုး "
"ကိုစီေဖာင္းတဲ့။က်ဳပ္တို႔ ႐ြာကို စြတ္ကယ္စြတ္ကယ္ ေရာက္လာရင္း ညားရသူပါ။သည္႐ြာမွာ မယားႀကီးရွိမွန္းလည္း သိပါရဲ႕။မယားႀကီးေတာင္းပန္ၿပီး ခဏတျဖဳတ္ငိုခ်င္လို႔ပါ။ပိုက္ဆံေပးရေပးရ"

ပိုက္ဆံေပးရ ေပးရ လို႔ ၾကားေတာ့ သူႀကီးကေတာ္နဲ႔ ကိုစီေဖာင္းမယား မေတာပုတို႔ နွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္တယ္။တစ္႐ြာက လိုက္လာတဲ့ မယားငယ္က ငိုခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ငိုေလ ငိုေၾကးရဖို႔ အဓိက ပဲဟာ။ငိုခြင့္ရရင္ ပိုက္ဆံေတာင္ ေပးပါမယ္ဆိုမွေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က ဒီအခြင့္အေရး လက္လႊတ္မခံေတာ့ဘူး။နတ္ကေတာ္ကို ခဏထိုင္ခိုင္းျၿပီး မေတာပုကို ေနာက္ေဖးဘက္ ေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။

"ကိုင္းး ညည္းလင္ေသမွေတာ့ လိုက္လာတဲ့ မယားငယ္ ရန္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့။မသာတစ္ခု အရင္းျပဳ တစ္နာရီစာ ငိုခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ငါ ငါးဆယ္ေတာင္းမယ္။ညည္းအစိတ္ ငါအစိတ္ ဘယ့္နွယ္တံုး"

မေတာပုကလည္း သေဘာတူတယ္။တစ္နာရီ ငိုခ ငါးဆယ္။ဒီအထဲက တစ္ဝက္ကိုရမယ္။ပစ္လိုက္ရေတ့ာမယ့္ လင္အတြက္ ေငြအစိတ္ရေတာ့ေကာ နည္းေရာ႕လား။နို႔ ေနပါဦး ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ သူႀကီးကေတာ္က ၾကားထဲက ေငြအစိတ္ျဖတ္ယူတာပါလိမ့္။ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ေတာ့ အာဏာေၾကးယူတာတဲ့။အာဏာေၾကးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေတာ့ ထပ္လည္းေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။မေတာပုလည္း သူႀကီးအိမ္က ျပန္ခဲ့တယ္။မေတာပု ျပန္ေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က နတ္ကေတာ္နဲ႔ညႇိတယ္။သေဘာတူတယ္။အသုဘအိမ္ကို သူႀကီးကေတာ္ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔တယ္။နတ္ကေတာ္က ရင္ဘတ္ရွားပန္းထည္ စုစည္းျၿပီးေတာ့ ငိုေတာ့တာပါပဲ။နတ္သံပစ္လိုက္ စကားဖန္ေျပာလိုက္ တစ္ေက်ာ့ငိုလိုက္ မေတာပုကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုလို႔ရေအာင္ ခဏေရွာင္ေပးတယ္။

"အလို ကိုစီေဖာင္းရဲ႕ အဂၤါသားႀကီးရဲ႕ က်ဳပ္တို႔႐ြာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တဖုန္းဖုန္းအသံနဲ႔ မလာနိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္ ျဖစ္ရေလျခင္း ။က်ဳပ္ေျပာတယ္ေနာ္ ေတာ္ လက္မခံဘူး။က်ဳပ္ကိုစြဲတဲ့နတ္က သတိေပးရတာေလ။နင့္ေယာက္်ားရိုးရာေပ်ာက္ေနတယ္ဆိုတုန္းက ေတာ္ေျပာတာမွတ္မိလား။ရိုးရာေပ်ာက္ေတာ့ ပုလိပ္ငွားျၿပီး ရွာရမွာလားတဲ့။တရားတေပါင္ခ်ည္ေနွာင္ေတြ႕လို႔ ယၾတာေခ်ပါဆိုေတာ့ ေကာ ဖဲဝိုင္းဖမ္းလို႔ေျပးရတာမွတ္မိလား။အခု ကံနိမ့္ေတာ့ခံရျၿပီ။တေစၦနတ္ဆိုး ရုကၡဆိုးတို႔ မ်က္ၿငိဳးေဝေအာင္ ႐ြာေရွ႕ေတာင္ ေညာင္ပင္ေအာက္ ေသးမ်ားေပါက္ခဲ့ေရာ႕လား။နတ္ေတြမ်ားေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလာက္ေတာင္ မေလးစားသူႀကီး။တကယ္ေသေတာ့ ေငြငါးဆယ္ ကုန္ရတာက က်ဳပ္...."

သူႀကီးကေတည္က သူႀကီးပတ္တဲ့လက္ပက္နာရီကို တစ္ပါတည္းယူလာတာဆိုေတာ့ ငိုေနတဲ့ နတ္ကေတာ္ကို သတိေပးတယ္။

"နတ္ကေတာ္မရဲ႕ ......ေငြငါးဆယ္ကိစၥ ထည့္မငိုနဲ႔ လိုရင္းေလာက္ေျပာငိုေလ။နာရီဝက္စာရွိျၿပီေနာ္"
"အင္းပါ.....အမယ္မင္း ေျပာရေတာ့မယ္။ဟိုအရင္အစ ပထမက လူလွအေမာက္ေထာင္ စစ္ပုလိပ္ ေဘာင္းဘီနဲ႔ လူပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ က်ဳပ္ကမသိေတာ့ အူတိအူေၾကာင္ ဆိုင္ကယ္ကိုနမိတ္ေကာက္ေတာ့ ဆိုင္ရာက ကယ္လိမ့္မယ္ အေဟာထြက္လို႔ ယူခဲ့ရ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္.......ေတာ္ေလ က်ဳပ္အိမ္ကို ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္နဲ႔ ကြၽမ္းပစ္ၿပီးေရာက္လာေတာ့ .......ေၾသာ္ လင္သားရယ္လို႔ ထမင္းမေနာ အုန္းငွက္ေပ်ာ နဲ႔ သေဘာျဖဴစင္ ကြၽႏု္ပ္ကယ္တင္ စည္ပင္ထြန္းကား မ ပါ လားဟု သနားရယ္ခံ နန္းစံတဲ့ သခင္ ......."
"နတ္ကေတာ္မ ဆယ္မိနစ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
"ျဖစ္ရေလ.....ငိုတာေတာင္ နာရီမွတ္ၿပီး ဧယင္က်ဴးရသလိုပါေကာ ေတာ္ရဲ႕။၁၀ မိနစ္က်န္ေတာ့သတဲ့။ေဆာင္းေငြ႕အႂကြယ္ ေအာက္ေမ့တယ္ဆိုလို႔မွ သည္တစ္ေဆာင္း ဘယ္လင္နဲ႔ေပါင္းရပါ့....."
"၅မိနစ္ ရေသးတယ္။ျမန္ျမန္နႈတ္ခမ္းသတ္ေတာ့"

သည္လိုနဲ႔ တစ္နာရီျပည့္ေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က နတ္ကေတာ္ကို ခါးတို႔တယ္။နတ္ကေတာ္ကလည္း ၂မိနစ္ေလာက္ အဆစ္ေတာင္းျၿပီးငိုေသးတာပါ။ျၿပီးမွသူႀကီးကေတာ္နဲ႔ ျပန္လိုက္လာျၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့လွည္းနဲ႔ျပန္ေရာ။ဟန္က်ခ်က္ေတာ့။သူႀကီးကေတာ္ အစိတ္ မေတာပု အစိတ္။မၾကာပါဘူး သူႀကီးအိမ္ဝလွည္းတစ္စီးဆိုက္ျပန္တယ္။လွည္းေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္။
📖📖📖📖📖
၄။
တိုတိုေျပာၾကပါစို႔၊ဒီတစ္ခါေရာက္လာတဲ့ မိန္းမက ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ့ ေတာင္ဖ်ား႐ြာက မင္းသမီးေဟာင္းတဲ့။ဘာကိစၥဆိုေတာ့ သည္႐ြာမွာသူ႔လင္ ေသတယ္ၾကားလို႔တဲ့။နာမည္က ဘယ္သူတုန္းဆိုေတာ့ ကိုစီေဖာင္းပါတဲ့။ဒါပါပဲ။သူႀကီးကေတာ္က ေစာေစာက နတ္ကေတာ္ ေပးသြားတဲ့ ေငြစကၠဴ  ေတြေသတၲာထဲထည့္ရင္း မင္းသမီးေဟာင္းကို အကဲခတ္တယ္။သည္မိန္းမေတာ့ ေငြငါးဆယ္ ပါေလာက္မယ့္ပံုမေပၚဘူးဆိုတာသိတယ္။အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျၿပီကိုး။ထားပါေတာ့ မင္းသမီးကို ေမးစရာေမး ျမန္းစရာရွိတာျမန္းျၿပီး ေစ်းညႇိၾကေတာ့ ေငြသံုးဆယ္နဲ႔ ေစ်းတည့္တယ္။သူႀကီးကေတာ္က ဆယ့္ငါးက်ပ္ မသာရွင္က ဆယ့္ငါးက်ပ္။နတ္ကေတာ္တုန္းကလိုပါပဲ။တစ္နာရီငိုခြင့္ရရံုပါ။အသုဘအိမမ္ေရာက္ေတာ့ မေတာပုက သူႀကီးကေတာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့မန္းမ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငိုပါေစေတာ့ရယ္လို႔ ေရွာင္ေပးတယ္။သူႀကီးကေတာ္ကလည္း နာရီနဲ႔။

"ကိုင္း .....ငိုေတာ့"
"အိုး .....ကိုသုမနရဲ႕ ....အဲေလ ....ကိုစီေဖာင္းရဲ႕။ျဖစ္ရေလျခင္းေနာ္။အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း တဲ့၊ကုန္ခမ္းျခင္း ပ်က္စီးျခင္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္မျပဳနိုင္သေ႐ြ႕ မလြတ္နိုင္တဲ့ တရားမွန္းလည္းသိပါရဲ႕။တရားေတာ္မွာလာသားပဲေလ။ဘာတဲ့....မရဏသတိ ေသျခင္းတရားကိုေအာက္ေမ့ျခင္း သတိသာလ်င္ မဟပၹ ႀကီးေသာအက်ိဳး  မဟာနိသံသာ ႀကီးေသာအာနိသင္ ရွိသတဲ့။က်ဳပ္မသိပဲလား သိေပေသာ္လည္း ေတာ္ဖူးတဲ့လင္ဆိုေတာ့ တရားမရနိုင္ဘူးေနာ္။
"အဝိဇၨာနဲ႔ တဏွာဆိုတဲ့ အရင္းမူလနွစ္ပါး အရဟတၲမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အႂကြင္းမဲ့ မျဖတ္ရေသးသမွ်ေတာ့ ဥပၸာေဒါဒုကၡံ အႏုပၸာေဒါသုခံ တဲ့။ခႏၶာအသစ္ျဖစ္ရျခင္းသည္ ဒုကၡ ခႏၶာအသစ္မျဖစ္ရျခင္းသည္ သုခ ဆိုတဲ့အတိုင္း ....."

သူႀကီးကေတာ္က မင္းသမီးကို ခါးတို႔တယ္။မင္းသမီးက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ညည္းဟာပ ဧယင္က်ဴးတာလား လင္ေသလို႔ ငိုမွာလားတဲ့။တရားသေဘာေလ်ာ့ လိုရင္းကို ေျပာငို ဆိုငိုေလလို႔ သတိေပးတယ္။

"ေၾသာ္ .....နွမထိပ္ပန္ မ်က္မွန္လို႔ ရွဴပါတဲ့ ကမၺဳစံငယ္.....လ်င္ျမန္အေသာ့ မင္ပိတုန္းေရာင္ ဆင္ထံုးေနွာင္တဲ့ ေသွ်ာင္ေကေက်ာ့နဲ႔ တစ္႐ြာတစ္ပါးခ်ီေတာ့မတဲ့လား .....အမယ္မင္း ....သြားေတာ့မယ္တဲ့ ......ေမာင္ျပင္ဆင္ .....ေ႐ႊကေတာင္ဆင္တဲ့ ျမင္းေတြနဲ႔ လြမ္းဖြဲ႕ဆင္ .....ကြၽန္မတို႔ ဇာတ္သဘင္မွာေတာ့ ဒီေနရာက ဗံုေထာက္သံေလးကိုး .....ကိုစီေဖာင္းရဲ႕ "
"အိုေအ....အေရးထဲ ဇာတ္ထြက္ေနေသး ျမန္ျမန္လုပ္ေအ နာရီတစ္မတ္ က်န္ေတာ့တယ္"
"ငိုခ်င္းေလးေတာ့ ခ်ပါရေစဦး သူႀကီးကေတာ္ရဲ႕။တစ္ေအာင့္ပါေတာ္ သည္းခံပါ။ေဖ ဆံုးတယ္ ေငြသံုးဆယ္ အရင္ကုန္ရတာေၾကာင့္ ဘဝင္တုန္ေညာင္း တစ္နည္းေသာ္ သူႀကီးကေတာ္ မဟန္လွတာေၾကာင့္ ေမကညာပါ ေသ႐ြာေျပာင္းခ်င္ေပါ့....ကိုရာဇာေရ ....အဲေလ ကိုစီေဖာင္းေရ ...အဲ....ဟဲ....ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ....."

ထားေတာ့။အဲသည္ေန႔က ေနမကုန္ခင္ နတ္ကေတာ္က အစိတ္ ဇာတ္မင္းသမီးက ဆယ့္ငါးက်ပ္ဆိုေတာ့ ေငြေလးဆယ္ရျၿပီ။သူႀကီးကေတာ္ ေငြေလးဆယ္ရသလို မေတာပုလည္း ေငြေလးဆယ္ ပက္ကနဲရလိုက္တာပါပဲ။သူႀကီး ကိုဂ်ာရစ္လည္း သေဘာက်တယ္။မယားသူႀကီးကေတာ္က စီေဖာင္းအသုဘရင္းျၿပီး ေငြဝင္ေနတာေတြ႕ေတာ့ မေကာက္က်စ္ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ကို သေဘာက်တာပါ။႐ြာမွာ ဟိုတုန္းကလို ထစ္ကနဲရွိ သူႀကီးလာတိုင္တာေတြနည္းသြားေတာ့ ပိုက္ဆံ သိပ္မရဘူးကိုး။မယားေတာင္ေျပာေနေသးတာပါ။ေကာက္က်စ္ေရ....အသုဘ သံုးရက္မလည္ခင္ ေနာက္ထပ္မိန္းမေတြလာနိုင္ေသးသတဲ့။စီေဖာင္းက ဒီေလာက္နဲ႔ မျၿပီးေလာက္ဘူးတဲ့။သူႀကီးေျပာလည္းေျပာစရာ စကားေတာင္မဆံုးေသးဘူး လွည္းတစ္စီးေရာက္လာျပန္တယ္။အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးေျမာက္႐ြာဘက္က ႐ြာအထိုင္ ပဲဒိုင္လုပ္တဲ့ မဝက္မတဲ့။ကိုစီေဖာင္း နဲ႔ ျၿမိဳ႕ပြဲရံုအဆက္ အသြယ္လုပ္ေပးရာက အေနနီးခဲ့ၾကသတဲ့။မဝက္မက လက္ေကာက္တစ္ရန္နဲ႔ ဆြဲႀကိဳးတစ္ကံုး တင္းတင္းႀကီးဆြဲထားေတာ့ သူႀကီးကေတာ္က ငိုေၾကးတြက္ေနျၿပီ။မဝက္မလည္း ငိုခ်င္လို႔ လိုက္လာတယ္ဆိုသကိုးး။မေကာက္က်စ္က ဂရုဏာသက္တဲ့ပံုစံနဲ႔ဝင္တယ္။

"တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေအ သူ႔မယားခမ်ာ ပူေဆြးေနတဲ့အခိုက္ ညည္းတို႔ခ်င္း ဘာျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ ေလာပလူ႔ထံုးစံက ရွိေသးတာကိုးေအ့။သို႔ေပေသာ္လည္း ...."

သည္လိုနဲ႔ တစ္နာရီစာ ငိုခြင့္ ရွစ္ဆယ္နဲ႔ ေစ်းတည့္တယ္။ေသခ်ာျၿပီေလ။သူႀကီးကေတာ္က ေလးဆယ္။မေတာပုက ေလးဆယ္။
📖📖📖📖📖
၅။
ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွ သူႀကီးကေတာ္က မေတာပုကို လူလႊတ္ၿပီး အေခၚခိုင္းလိုက္တယ္။မေတာပုေရာက္လာေတာ့ ညည္းလင္ အသုဘ ဘယ္ေန႔ခ်မွာတံုးလို႔ေမးတယ္။မေတာပုက ေရာက္လာတဲ့ေန႔က ညဆယ္နာရီမေက်ာ္လို႔ တစ္ရက္ယူေၾကာင္း သည္ကေန႔ တစ္ရက္ဆိုေတာ့ နွစ္ရက္ မနက္ျဖန္ သံုးရက္လည္မွာ အသုဘ ခ်မလားလို႔တဲ့။

"ညည္းနွယ္ေအ....ေငြဝင္ေနတဲ့လင္မ်ား ကသုတ္ကရက္ အသုဘခ်ရမယ္လို႔ ထားေရာေပါ့ ငါးရက္ ....ခုနွစ္ရက္။ဒါေတာ့ ညည္းက ကာယကံရွင္ဆိုေတာ့ ညည္းသေဘာပါ"
"သူႀကီးကေတာ္ ေျပာတာဟုတ္ပါရဲ႕။သမီးေတြက အေဖတစ္႐ြာမွာ မယားမ်ားတာ ေဖာ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ရွက္ၾကသတဲ့ မနက္ျဖန္ေတာ့ ခ်မွျဖစ္မွာပါ သူႀကီးကေတာ္က ဘာလုပ္ခ်င္လို႔တံုး "

သူႀကီးကေတာ္က ေျပာသင့္မေျပာသင့္ခဏေတြးတယ္။သူႀကီးေျပာသလို ကိုစီေဖာင္းနဲ႔ ပက္သက္လို႔ သည္ကေန႔လာၾကတဲ့ မိန္းမသံုးေယာက္နဲ႔ မၿပီးေလာက္ေသးဘူးလို႔တြက္တယ္။အေမာက္ႀကီး ေထာ္ေထာ္ ဆိုင္ကယ္ တထုန္းထုန္းနဲ႔႐ြာစဥ္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုစီေဖာင္း ရွိမယ္ဆို မယားေတြရွိနိုင္ေသးတယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္။

"သည္လိုေအ ညည္းနဲ႔ငါ ကံတိုက္ေပါ့ေအ။မနက္ျဖန္ညေန ညည္းလင္ အသုဘခ်မွာဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္တစ္ေန႔လည္စာ မသာပုတ္ျပတ္ေလလံ ငါ ဆြဲမယ္။ညည္းက အဲဒီအတြက္ သံုးဆယ္ယူ  က်န္တာ လာငိုသူရွိေတာ့ ငါ့ကံ မရွိေတာ့လည္း ငါ့ကံ ဘယ့္နွယ္တံုး "

မေတာပုက စဥ္းစားတယ္။တစ္ရက္နဲ႔ေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေပါ့ေလ။ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံမယူျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။႐ြာၾကားလို႔လည္း မေကာင္းတဲ့အျပင္ သမီးေတြကလည္း ေျပာၾကဆိုၾကဦးမွာကိုး။

"ေတာ္ပါၿပီေတာ္ က်ဳပ္လင္နဲ႔က်ဳပ္ နက္ျဖန္တစ္ရက္ေတာ့ အတူေနဦးမွပါ။ရွင္တုန္းကမွ ရွာမေကြၽးတဲ့လင္ ေသမွေတာ့ ပိုက္ဆံမရရင္လည္းရွိပါေစေတာ့ "

ဒါေတာင္ သူႀကီးကေတာ္မေကာက္က်စ္က မေလ်ာ့ေသးဘူး။ညည္းလင္ေျမႀကီးထဲေရာက္မွ ေျမပံုနားသြားငိုခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့မိန္းမေပၚလာရင္ ညည္းနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္တဲ့။႐ြာကေတာ့ သူႀကီးလင္မယားကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားၾကတယ္။ဘယ္ကမွ ေငြဝင္စရာမရွိရင္ ႐ြာဖဲ့ေရာင္းေတာ့မွာမဟုတ္လား။ေၾကာက္ခ်င္ေၾကာက္ မေၾကာက္ခ်င္ေနေလ သူႀကီး ကိုဂ်ာရစ္နဲ႔ သူႀကီးကေတာ္ မေကာက္က်စ္တို႔ကေတာ့ မနက္တိုင္း စားပြဲကို ပုတ္ၾကတုန္း။

"ေညာင္ပုဆစ္မွာ အမႈအခင္း နည္းလြန္းလို႔ မ်ားမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေအာင္ ေမႊေတာ္မူပါ။အမႈႀကီးႀကီး ဒီးတိုက္ေအာင္ ခေလာက္ဆန္ေတာ္မူပါ ျပသနာႀကီးႀကီး ဗ်ဥ္းစဥ္ခတ္ေအာင္ ဖြေတာ္မူပါ............"

                                              ေနဝင္းျမင့္

                                   ေ႐ႊအျမဴေတ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း

                                         နိုဝင္ဘာ ၂၀၁၅

No comments: