အခ်ိန္ ၁၀ မိနစ္ရမွဖတ္

“မင္းႏိုင္ငံအတြက္ အခ်ိန္ ၁၀မိနစ္ရမလား? ရတယ္ဆိုမွ ဒီစာကိုဆက္ဖတ္ပါ။ အခ်ိန္မရွိရင္ေတာ့ မင္းသေဘာပဲ။ တုိ႕အိႏၵိယအစိုးရက လုပ္ေဆာင္မႈမထိေရာက္ဘူး မင္းေျပာတယ္။ တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေတြကလဲ အိုေဟာင္းျပီ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး မင္းေျပာတယ္။ စည္ပင္ကလဲ အမႈိက္ေတြမရွင္းဘူး မင္းေျပာတယ္။ ဖုန္းလိုင္းေတြကလဲ အလုပ္မလုပ္တာ ခပ္မ်ားမ်ားလို႕ မင္းေျပာတယ္။ မီးရထားဆိုတာ ဟာသ တစ္ခုပဲ။ ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြဆို ကမၻာမွာ အဆိုးဆံုး။ စာပို႕စနစ္မွာလဲ ဘယ္ေတာ့မွ ပို႕တဲ့စာကမေရာက္ဘူး။ တို႕တိုင္းျပည္မွာ အားလံုးက ေခြးစာေကၽြးပစ္ရေတာ့မေလာက္ ပ်က္စီးစုတ္ျပတ္မႈေတြခ်ည္းပဲလို႕ မင္းေျပာတယ္။ မင္းအဲဒါေတြခ်ည္းပဲ ပါးစပ္ကေနေျပာျပီး မင္းကေရာ ဘာတစ္ခုလုပ္လဲ?

ေကာင္းျပီ မင္း စင္ကာပူကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ စင္ကာပူက လမ္းေတြေပၚ မင္းေဆးလိပ္လႊင့္မပစ္ရဲဘူး။ စတိုးဆိုင္မွာ မုန္႕မစားရဲဘူး။ ညေန ၅နာရီနဲ႕ ၆နာရီအၾကား ေအာခတ္လမ္းေပၚ ကားျဖတ္ေမာင္းဖို႕ ငါးေဒၚလာ မင္းေပးတယ္။

အဲ့လိုလုပ္ရတာနဲ႕ပတ္သက္လို႕ စင္ကာပူမွာ မင္းတစ္ခုခုမ်ား ေ၀ဖန္ခဲ့လား၊ေျပာခဲ့လား? ဒူဘိုင္းမွာ ဥပုသ္လမ်ိဳး အျပင္ထြက္ရဲလား။ ၀ါရွင္တန္မွာ တစ္နာရီ ၅၅မိုင္ထက္ေက်ာ္ျပီး မင္းကားေမာင္းရဲလား။ ေမာင္းမိလို႕ ရဲလာဖမ္းရင္ ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ သိလား၊ ငါဘယ္သူ႕သားလဲသိလားလို႕ ရဲကို မင္းေျပာရဲလား။ ေအာ္ဇီနဲ႕ နယူးဇီလန္ကမ္းေျခေတြမွာ စားျပီးသားအုန္းခြံေတြကို ေတြ႕ကရာ မင္းေလွ်ာက္ပစ္ရဲလား။ တိုက်ိဳကလမ္းေတြေပၚမွာ မင္းကြမ္းတံေတြးေလွ်ာက္ေထြးရဲလား။ ဒါေတြက မင္းကိုေမးေနတာ။

သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႕အညီ အတိအက်ေလးစားလိုက္နာႏိုင္ျပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္မွ စည္းကမ္းကိုမေလးစား၊ စည္းကမ္းပ်က္တတ္တဲ့မင္းကိုပဲေမးေနတာ။ အိႏၵိယေျမကို စနင္းျပီဆိုတာနဲ႕ စိတ္ထင္သလို ေဆးလိပ္ေတြ၊ စကၠဴစေတြ အမႈိက္ေလွ်ာက္ဖြတတ္တဲ့ မင္းလိုလူေတြကိုေမးေနတာ။

တျခားတိုင္းတစ္ပါးမာ စည္းကမ္းလိုက္နာေလးစားတတ္ခဲ့တဲ့မင္းက ကိုယ့္ေမြးရပ္ႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ဘာလို႕ပံုစံတူတူမလုပ္ႏိုင္ရတာလဲ။ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ အျငိမ္းစားဘံုေဘျမိဳ႕စည္ပင္အေရးပိုင္ၾကီး Mr. Tinaikar ဘာေျပာသြားလဲသိလား။ လူ႕မလိုင္ေတြက သူတို႕ေခြးေတြနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျပီး လမ္းေတြေပၚမွာ ေခြးအညစ္အေၾကးေတြထားခဲ့ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလူေတြကပဲ တစ္ခါျပန္ျပီး ညစ္ေပေနတဲ့လူသြားလမ္းေတြအတြက္ တာ၀န္ရွိသူအဖြဲ႕အစည္းေတြ ညံ့ဖ်င္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီး အျပစ္တင္တတ္ၾကတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြကို သူတို႕က ဘယ္လိုလုပ္ေပးေစခ်င္တာလဲ။ သူတို႕ေခြးေတြေနာက္ကေန တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး ေခြးစြန္႕ခဲ့သမွ်အညစ္အေၾကးေတြကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရွင္းေပးေစခ်င္တာလား။ အေမရိကားမွာ ကိုယ့္အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ဆီ ကထြက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ သန္႕စင္ေပးဖို႕ ပိုင္ရွင္ကတာ၀န္ယူရတယ္။ ဂ်ပန္မွာလဲ ဒီလိုပဲ။ ဒီအိႏၵိယကလူေတြ အဲလိုလုပ္သလား?

တို႕လူေတြက်ေတာ့ မဲေပးပြဲသြား မဲေလးေပးျပီး ျဖစ္သမွ်အကုန္လံုးကို တာ၀န္လႊဲခ်ေခါင္းခံေပးဖို႕ လူတစ္ေယာက္ေရြးလိုက္သလိုပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာတာ၀န္မွမရွိသလိုေနျပီး အရာအားလံုးကို အစိုးရကပဲ ကၾကီး ခေခြးကအစ လိုက္ေျဖရွင္းေပးဖို႕ ထိုင္ေမွ်ာ္လင့္ ေနၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္အားျဖည့္မႈက သုည။

အမိႈက္ေလးေတြၾကံဳသလိုေလွ်ာက္ပစ္ရင္း ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာလွပဖို႕ အာဏာပိုင္ေတြကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအစား အျမင္မေတာ္တဲ့ စကၠဴတစ္စကို အမႈိက္ပံုးေလးထဲေရာက္ေအာင္ထည့္လိုက္ဖို႕ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္။

ရထားဘူတာရံုေတြမွာ သန္႕စင္ခန္းေတြ ထားေပးေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီသန္႕စင္ခန္းေတြကို က်က်နနဘယ္လိုသံုးမလဲေတာ့ အေလးမထားဘူး။ အိႏၵိယေလေၾကာင္းလိုင္းေတြမွာ အေကာင္းဆံုးအစားအေသာက္ေတြ၊ ေရအိမ္ေတြရွိေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လစ္ရင္လစ္သလို ရသေလာက္ေလး ပိုယူလာဖို႕၊ခိုးလာဖို႕လဲ ၀န္မေလးဘူး။

ကဲဒီေတာ့ ပ်က္စီးပုပ္သိုးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ စနစ္နဲ႕ျဖစ္စဥ္ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႕မွာတာ၀န္ရွိတာလဲ။ ဘယ္သူေတြက ေျပာင္းလဲဖို႕ လိုေနတာလဲ။ အဲဒီစနစ္ၾကီးမွာ ဘယ္သူေတြပါ၀င္လႈပ္ရွားလည္ပတ္ေနတာလဲ။ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္က်င္၊ ကိုယ့္ျမိဳ႕၊ ကိုယ့္အဖြဲ႕ အစည္း၊ တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ အစိုးရအကုန္လံုးပါ၀င္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာပါတယ္ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႕က်က်ပါ၀င္ေျပာင္းလဲလုပ္ေဆာင္ရမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္မိသားစုေလး နဲ႕အတူတူ စိတ္ခ်လံုျခံဳတဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ အတူတူေနထိုင္ၾကျပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ဒီေျပာင္းလဲေရးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းပဲ ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကမွာပါ။ သူတို႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေမာင္သန္႕ရွင္းၾကီးတစ္ေယာက္ မိုးေပၚကေနက်လာျပီး အားလံုးကိုေနရာတက်ျပန္ျဖစ္သြားေအာင္ လွဲက်င္းရွင္းလင္းေျပာင္းလဲေပးသြားလိမ့္မယ္လို႕ ေစာင့္စားရင္းနဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္လဲ တတ္ႏိုင္သူေတြက တျခား တိုင္းတစ္ပါးကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားရင္လဲ သြားလိမ့္မယ္။

ဘာနဲ႕တူလဲဆိုေတာ့ အမဲလိုက္ေခြးၾကီးလက္ကေန ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတဲ့ သူရဲေဘာေလးေတြလိုပဲ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား တယ္လို႕ထင္ရတဲ့ အေမရိကားရဲ႕ ဂုဏ္သေရေတာ္ေအာက္မွာ ေနပူစာလႈံခြင့္ေတာင္းခံၾကျပီး အေမရိကားရဲ႕ လူေနမစနစ္ေတြကို တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုေနရင္းနဲ႕ နယူးေယာက္က မလံုျခံဳဘူးလို႕ ခံစားလာရရင္ အဂၤလန္ကို ဆက္ေျပးၾက။ အဂၤလန္မွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာရင္ ပင္လယ္ေကြ႕ကိုေလယာဥ္နဲ႕ေျပး၊ ပင္လယ္ေကြ႕မွာစစ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူမႈကယ္တင္ေရး အစီအစဥ္နဲ႕ အိႏၵိယကိုျပန္ပို႕ေပးဖို႕ေတာင္းဆိုၾက။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕စနစ္နဲ႕ေခတ္ကို အားျပည့္တိုးတက္လာဖို႕ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံျပီး မစဥ္းစားခ်င္ၾကဘူး။ အေကာင္းအဆိုးပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ကို ေငြေၾကးပကာသနေတြနဲ႕ အေပါင္ခံထားၾက လိုက္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ (၃၅)ေယာက္ေျမာက္ အေမရိကန္သမၼတ J.F Kennedy က သူ႕ေနာက္လိုက္ အေမရိကန္ေတြကို ေတာင္း ဆိုခဲ့တဲ့ စကားေလးနဲ႕ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္မယ္။ ‘DO NOT ASK WHAT YOUR COUNTRY DO FOR YOU. ASK WHAT YOU CAN DO FOR YOUR COUNTRY’ တိုင္းျပည္ကသင့္ကို ဘာေပးႏိုင္လဲလို႕ ေမးေနမယ့္အစား တိုင္းျပည္အတြက္ သင္ဘာေပးႏိုင္မလဲဆိုတာပဲ ေမးပါတဲ့။

အယ္ဒီတာတစ္ဦး (www.dailydemocracytoday.com)

(Note: အိႏၵိယသမၼတေဟာင္း Dr. A.P.J. Abdul Kalm အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ဟိုက္ဒေရာဘတ္ျမိဳ႕မွ ေျပာခဲ့တဲ့မိန္႕ခြန္းထဲက ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ ေလးပါ။)

Credit: Aye Sad – Translated From Awesome Quotes ကို ကိုးကားပါသည္။