အေးငြိမ်းသီတာ ဆေးဝါးထုတ်လုပ်သူ ဦးတင်မောင်ကြည်နဲ့ ရင်းနှီးခဲ့ကြတာ ၁ဝ နှစ်ကျော်ပါပြီ။ တိုင်းရင်းဆေးပညာဦးစီးဌာနမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ညီနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူတို့မိသားစုနဲ့ ခင်မင်သွားခဲ့တာ။ မုံရွာမြို့ကိုရောက်တဲ့အခါ တစ်ခါတစ်ရံ အေးငြိမ်းသီတာ ဆေးဝါးထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံကို ကျွန်တော်သွား လည်လေ့ရှိတယ်။
ယခုတစ်ခေါက် မုံရွာကိုရောက်လို့ အေးငြိမ်းသီတာ စက်ရုံကို သွားလည်တော့ အလွန်သိသိသာသာတိုးတက် ပြောင်းလဲနေတာကိုတွေ့ရတယ်။ စက်ရုံအတွင်းထဲ အထိ ဝင်ကြည့်တဲ့အခါ သိပ္ပံရုပ်ရှင်ကားတွေထဲက ဓာတ်ခွဲခန်း တွေမြင်ရသလိုပဲ။
စက်ရုံအတွင်းမဝင်မီ အဝတ်အစားလဲလှယ်ခန်းမှာ ဆရာဝန်တွေဝတ်တဲ့ ဂျူတီကုတ်လို အပေါ် အင်္ကျီကို ဝတ်ရတယ်။ နှာခေါင်းစည်း တပ်၊ ဆံပင်ကို ဦးထုပ်နဲ့ သိမ်းပြီးဆောင်းရတယ်။ ပြီးတော့ ပြင်ပမှာစီးလာတဲ့ ဖိနပ်ကို စက်ရုံတွင်းစီးဖိနပ်နဲ့ လဲလှယ်ပြီးစီးရတယ်။ ပုံစံ က ခွဲစိတ်ခန်းဝင်မယ့် ဆရာဝန်လိုလို။ စက်ရုံအဝင်ပေါက်ဝမှာ အခန်းလေးတစ်ခန်းထဲဝင်ရပြီး ကျွန်တော်တို့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကပ်ငြိပါလာတဲ့ ဖုန်အမှုန်အမွှားတွေကို လေနဲ့ မှုတ်၊ စုပ်တယ်။ လေချိုးသန့်စင်ပြီးမှ စက်ရုံတွင်း ဝင်ရတယ်။ ဆေးဝါးစပ်ပုံ၊ ကြိတ်ပုံ၊ ရောနှောမွှေပုံ၊ ဆေးတောင့်၊ ဆေးပြားလုပ်ပုံတွေကလည်း ခေတ်မီစက်တွေနဲ့ဖြစ်နေတယ်။ စက်တွေ၊ အခန်းခန်း အဆောင်ဆောင်တွေက စတီးရောင်၊မှန်ရောင်တွေနဲ့ ဝင်းလက်နေ ပါတယ်။
တိုင်းရင်းဆေးဝါးဆိုရင် သံဆုံကြီးတွေနဲ့ထောင်းပြီး ရောင်းတဲ့ လျှက်ဆားလောက်သာ တွေ့မြင်ဖူးသူဆိုရင် တော့ အေးငြိမ်းသီတာဆေးဝါးထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံကို ရောက်သွားရင် ကိုယ့်မျက်စိကို ကိုယ် ယုံမှာတောင် မဟုတ်ဘူး။ စက်ရုံတွင်းကို လှည့်လည်ကြည့်ရှုပြီးနောက် ဧည့်ခံဆောင်မှာ အတူတူထိုင်ပြီး ဆရာဦးတင်မောင်ကြည် ကြိုးပမ်းလျှောက်လှမ်းလာခဲ့ရတဲ့ ဘဝလမ်း ကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းကြည့်ဖြစ်ကြတယ်။ ဆရာနဲ့ အတူ ဆရာကတော်ဒေါ်လှနှင်းလည်း ရှိနေတယ်။
“ မိဘတွေက တောင်သူတွေ…ကျွန်တော့်မွေးတဲ့အချိန် စစ်ကြီးပြီးစဆိုတော့ ရွာမှာဓားပြတွေတိုက်တယ်…ဒါကြောင့်မိဘတွေက မုံရွာပြောင်းလာပြီး ပွဲရုံဖွင့်တယ်…ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က ရွာမှာကျောင်းမနေခဲ့ရဘူး…အသက်တော်တော်ကြီးမှ ကျောင်းနေရတာ…၁၉၅၄ ခုနှစ်မှာ ဆယ်တန်းအောင်တယ်…ငယ်ငယ်က ရည်မှန်း ချက်က ဆရာဝန်လုပ်ဖို့…ဆယ်တန်းအောင်တော့ ရန်ကုန်သွားပြီး တက္ကသိုလ်တက်တယ် ”
“ ဘာကြောင့် ဆရာဝန် ဖြစ်ချင်တာလဲ…ကိုယ့်ပတ်ဝန်း ကျင်မှာ…အားကျစရာရှိလို့လား ”
“ အဲဒီတုန်းကလဲ ခုခေတ်လိုပါပဲ…ဆရာဝန်လိုင်းက အကောင်းဆုံးအနေအထားမို့ပါ ”
“ ဘာကြောင့် …ဆရာဝန်မဖြစ်တာလဲ ”
“ ၁၉၅၇ခုနှစ်မှာ မုံရွာကို မီးကြီးလောင်တယ်…ကျွန်တော့်အဖေတို့ရဲ့ကုန်တွေရော ဂိုဒေါင်တွေရော ဆုံးရှုံးတာ…ဒါနဲ့ ကျောင်းဆက်မတက်နိုင်ဘဲ ပြန်ခဲ့တာ…အဲဒီ အချိန်မှာ ဒေါ်လှနှင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ကျနေပြီ ”
"အိမ်ထောင်ကျတာ …ဘယ်နှခုနှစ်မှာလဲ"
မေးတော့ ဦးတင်မောင်ကြည်က ပြန်စဉ်းစားတယ်။ နောက်တော့ အကူအညီတောင်းတဲ့သဘောနဲ့ နံဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့သူ့ဇနီးရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ပါတယ်။ ကျွန်တော် က......
"ဒါမျိုး မေ့လို့မဖြစ်ဖူးနော်…အန္တရာယ်များတယ်"
လို့ ပြောတော့ ဆရာက ရယ်တယ်။ ပြီးမှ.....
"နေဦး… ခုနှစ်နဲ့ …မမှတ်မိဘူး"
လို့ ဆိုတယ်။ ဆရာကတော် ဒေါ်လှနှင်းက......
"၁၉၅၄ ခုနှစ်မှာ အိမ်ထောင်ကျတာ…သူ ဆယ်တန်း အောင်တော့ ကျတာပဲ…သူနဲ့ကျွန်မက ဆွေမျိုးတော်တယ်…ကျွန်မက ဖြူးသူ"
ဆိုပြီး ပြောပါတယ်။
“ မုံရွာသားက ဒါလောက်ဝေးတဲ့ ဖြူးသူနဲ့ …ဘယ်လို ဖူးစာကြောင့် အိမ်ထောင်ကျတာလဲ ”
“ ဒေါ်လှနှင်းရဲ့ အဖေကလဲ ကျွန်တော့်ဇာတိ မင်းရွာသား ပဲ…ဦးပုရှိန် တဲ့… ဒီဘက်မှာ မိုးတွေခေါင်တော့ ဒီကလူတွေ အုပ်စုလိုက် အောက်ပိုင်းသွားအလုပ် လုပ်ကြတာ…ကျွန်တော့်အဖေ သူတို့ဆီသွားရင်းတွေ့လို့ ပေးစားတာ ”
"ရန်ကုန်ကို တက္ကသိုလ်သွားတက်ခါနီး သားကိုစိတ်မချ လို့ အဖေက မိန်းမရှာပြီး ပေးစားလိုက်တာထင်ပါတယ်"
လို့ ကျွန်တော်ကပြောတော့ သူတို့လင်မယား ဟက် ဟက်ပက်ပက်ရယ်ကြပါတယ်။
“ အိမ်ထောင်ကျတော့ ဒေါ်လှနှင်းက မုံရွာလိုက်လာပြီး ကျွန်တော့်အဖေပွဲရုံမှာ ပွဲရုံစာရေးအဖြစ်လုပ်တယ်… ကျွန်တော်က ဆေးဘက်မှာဝါသနာပါတော့ ကျန်းမာ ရေးမှူးသင်တန်းတက်ချင်စိတ်ဖြစ်ပြီး ဝင်ဖြေလိုက်တော့ ပါသွားရော…၁၉၆၁ခုနှစ်မှာ ကျန်းမာရေးမှူးသင်တန်း တက်ပြီး ၁၉၆၂ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာမှာ ပြီးတယ် ”
“ ဆေးပညာနဲ့ ဝါသနာ …ပြောပါဦး ”
“အချို့ကကျွန်တော့်ကိုမေးကြတယ်…မိဘက ကုန်သည် ပွဲစား…ဘယ်လိုက ဘယ်လို တိုင်းရင်းဆေးဝါး ထုတ် လုပ်သူဖြစ်လာသလဲပေါ့…gene (မျိုးစေ့ဗီဇ) ခေါ်မှာလား…ကျွန်တော့်အဘွားက သူ့ခေတ်နဲ့သူတော့ ဒေါ်မယ်မွှေးဆိုပြီး မင်းရွာမှာ တိုင်းရင်းဆေးဆရာမကြီး…သူ့ ဆေးနည်းလေးတွေ ဘာတွေ ကျွန်တော့်ကိုပေးတယ်ပေါ့”
“ ကျန်းမာရေးမှူးသင်တန်းပြီးသွားတော့ ဘယ်ဒေသတွေ မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရသလဲ ”
“ ပထမရောက်တာ စစ်ကိုင်းမြို့နယ် ခွက်ခွင်းကျေးရွာ ကျန်းမာရေးဌာန…အဲဒီကနေ ဂုံညင်းဆိပ်မှာ အာရ်အိတ်ချ်စီအသစ်ဖွင့်တော့… သွားရတယ် ”
“ အာရ်အိတ်ချ်စီ ဆိုတာ …ဘာလဲ ”
“ Rural Health Centre ကျေးလက်ကျန်းမာရေး ဌာန ပါ…ဂုံညင်းဆိပ်ကနေ ဒီပဲယင်းမြို့နယ် သစ်ရာအိုက် အာရ်အိတ်ချ်စီကို ၁၉၆၈ခုနှစ်မှာ ပြောင်းရတယ်… အဲဒီ နောက် ကသာမြို့နယ် မိုးတားကျေးရွာ ကျန်းမာရေး ဌာန…အဲဒီကနေ အဆုတ်ရောဂါကုဌာန မိုးမိတ်ကို team leader ( အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် ) အဖြစ် ရောက်သွားတယ်"
ကျွန်တော်တို့ စကားကောင်းနေတာ နေ့လယ် ၁၂း ဝဝ ထိုးသွားပြီ။ အဲသည်အချိန်မှာ လျှပ်စစ် မီးပြတ်သွားတယ်။ စက်ရုံက လည်ပတ်နေရတာ။ ကျွန်တော်တို့ လည်း လျှပ်စစ်မီးရောင်အောက်မှာ စကားပြောနေတာ ဖြစ်လို့ ဦးတင်မောင်ကြည်က......
"စက်မောင်းကွာ"
လို့ ပြော လိုက်တယ်။ စက် မမောင်းရသေး ခင် မှာပဲ လျှပ်စစ်မီးကပြန်လာတော့ ဦးတင်မောင်ကြည်က....
"ကျားသားမိုးကြိုးပဲ…လန့်သွားတာပဲဗျာ"
လို့ ပြောပြီး ရယ်တယ်။ ပြီးတော့ ပြောလက်စ သူ့ စကား ကို ဆက် ပြောပါတယ်။
“ မိုးကုတ်နဲ့နီးတော့ မိုးမိတ်က အစစအရာရာဈေးကြီးတယ်…ကျွန်တော်ရတဲ့ ဝန်ထမ်းလခနဲ့ ကလေးတွေ ကျောင်းပို့ဖို့ မလောက်ငတော့ဘူး…ဒါနဲ့ မိုးမိတ်ဈေး အဝင်ဝမှာ ဆိုင်ကလေးဆောက်ပြီး နှင်းဝတ်ရည် အထည် ဆိုင်ဆိုတဲ့နာမည်နဲ့ အမျိုးသမီးက အထည်ဆိုင် ထွက်တယ်…ဝင်း စာပေ ဆိုပြီး စာအုပ်အငှားဆိုင်လေး လဲဖွင့်တယ်…၁၉၇၇ ခုနှစ်ကျတော့ ပင်စင်ယူလိုက်တယ်”
“ ကျွန်တော့်သားအကြီး ကိုမြင့်ဇော်က မန္တလေးမှာ ကျောင်းနေတာ…အမှတ်(၉) အထကမှာ…သမီးအကြီးက အမှတ်(၈)ကျောင်းမှာ နေရတယ်…ဆိုလိုတာက မိုးမိတ်မှာ ပေနေလို့ရှိရင် ကလေးတွေ ပညာရေး အခက် အခဲရှိမယ်…စီးပွါးရေးကလဲ နောက်ကျတယ်ဆိုပါတော့…အချိန်ရှိတုန်း အပြင်ထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်ကြမယ်လို့ လင်မယားနှစ်ယောက် တိုင်ပင်ပြီး ပင်စင်ယူလိုက်တာ ”
“ ပင်စင်ယူပြီး… မုံရွာပြန်လာခဲ့တာလား ”
“ မုံရွာ ပြန်လာခဲ့တာ…မိုးမိတ်ကပင်စင်ယူပြီးလာခဲ့တဲ့ ၁၉၇၇ ခုနှစ်က ၁၉၈ဝပြည့်နှစ်လောက်အထိ တော်တော် ရုန်းကန်ခဲ့ရတာ…လေဘေးအထည်တွေလဲ ရောင်းခဲ့ရတယ်…မန္တလေးက အထည်တွေဝယ်ပြီး မုံရွာဈေးထဲမှာ အထည်ဆိုင်ဖွင့်တယ်…စာအုပ်အငှားဆိုင်… ဗွီဒီယိုဆိုင် တွေလဲဖွင့်တယ်…မင်းရွာကဆွေမျိုးတွေနဲ့ အစုစပ်ကြာဆံစက်ထောင်တယ်… အဆင်မပြေဘူး ”
ဆရာဦးတင်မောင်ကြည်က ပြောလက်စ စကား ကို ခဏနားပြီး သူ့အတွေးနဲ့သူ ရယ်တယ်။ ပြီးမှ စကားကို ဆက်ပြောတယ်။
“ ခွေးရူးအကိုက်ခံရမယ့်အကောင် ယောင် (သျှောင်) ကလေးနဲ့ ဆိုသလိုပဲ…ဒါ (အေးငြိမ်းသီတာ) ဖြစ်ချင်လို့နေ မှာ…ကြာဆံစက်က အဆင် မပြေတော့ အဲဒီအလုပ်ကို ဇောက်ချလုပ်လို့က မရ ၊ သူများလုပ်သလို ကူးသန်းရောင်းဝယ်တာ လိုက် လုပ်ကြည့်တယ်…ပိုဆိုးတော့ ဒီအတိုင်းဆိုရင်တော့ မဖြစ်သေးဘူးဆိုပြီး ၁၉၇၉ ခုနှစ်လောက်မှာ တိုင်းရင်းဆေး ထုတ်လုပ်တဲ့လုပ်ငန်းကို လုပ်ဖို့ စိတ်ကူးတယ် ”
ဦးတင်မောင်ကြည်က ပြောလက်စ စကားကိုရပ်ပြီး တည်ခင်းထားတဲ့ အကြော်နဲ့ရေနွေးကြမ်းကို စားဖို့ ကျွန်တော့်ကိုပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စကားဝိုင်းကို ခဏ ရပ်ပြီး ရေနွေးကြမ်းသောက်ကြတယ်။
“ တိုင်းရင်းဆေးသိပ္ပံက ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ဦးဉာဏ်ထွန်းနဲ့ ဆရာကြီးကျော်တို့က နယ်တွေဆင်းပြီး တိုင်းရင်းဆေးပညာသင်တန်းတွေ ဖွင့်ကြတယ်…သင်တန်းတက်ပြီး စာမေးပွဲဝင်ဖြေတော့ ဒ-ဘ-န -ဝ ဆိုတဲ့ တိုင်းရင်းဆေး လေးဘာသာစာမေးပွဲ အောင်တယ်… ကျွန်တော်တို့က လုပ်ငန်းလုပ်တဲ့နေရာမှာ ပညာနှစ်ရပ်နဲ့ လုပ်တော့ ပိုပြီးအဆင်ပြေတယ်…တစ်ဖက်က အနောက်တိုင်းဆေးပညာ…တစ်ဖက်က တိုင်းရင်းဆေးပညာ ”
“ ပထမဆုံးထုတ်လုပ်တဲ့ ဆေးက …ဘာဆေးလဲ ”
“ ပထမ အနောက်တိုင်းဆေးပညာအစွဲနဲ့ အာယုဗလ သွေးညှိသွေးဆေးဆိုပြီး စ,ထုတ်တယ်…အမှတ်တံဆိပ် က ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှာ သွေးလှည့်လည်သွားလာပုံကို ဒီဇိုင်းလုပ်ပြီး ထုတ်တယ်…ဒါထုတ်တော့ များများ မထုတ်ရသေးဘူး…ဟိုပင်မှာ အာယုဗလဆိုတာ ထုတ်တာ နဲ့တိုက်နေတော့ သွားရော…နာမည်ချင်းတူနေတာ ကိုယ် ကအရင်သိတယ်…ကိုယ်က အရင်ရှောင်လိုက်တယ် ”
“ အေးငြိမ်းသီတာ ဖြစ်ပေါ်လာပုံကော ”
“ ဗေဒင်ယတြာကိန်းခန်းနဲ့ မတွက်ချက်လို့ ယခုလိုဖြစ်ရတာလားဆိုပြီး လယ်တီ စိတ္တသုခကျောင်း ဆရာတော် ဦးမဏ္ဍလကို အကျိုးအကြောင်းလျှောက်တော့ အမှတ်တံဆိပ်ရဲ့သင်္ကေတကို နေရဲ့အသွင်သဏ္ဍာန်ပါရမယ်ဆိုလို့ ဥဒေါင်းမင်း…အမည်ကို တနင်္ဂနွေနံစ,ပြီး စနေနံဆုံးရမယ်ဆိုလို့ အေးငြိမ်းသီတာဆိုပြီး အေးချမ်းမယ့် အတိတ်နိမိတ်နဲ့ ယူလိုက်တယ်…စစချင်းလုပ်ငန်းမတည် ရင်းနှီးငွေက နှစ်ထောင့်ငါးရာ (ကျပ်၂၅၀ဝ) နဲ့ စ,ခဲ့တာ…ဆေးလုပ်ငန်းထဲက ရတဲ့ငွေ ဆေးလုပ်ငန်းထဲပြန် ရင်းတာ…အိမ်စရိတ်ကို အမျိုးသမီးရဲ့အထည်ဆိုင်…သားသမီးတွေရဲ့ စာအုပ်ဆိုင်၊ ဗီဒီယိုဆိုင်က သုံးတယ် ”
ဆရာကတော် ဒေါ်လှနှင်း က.....
"ကျွန်မက အသန့်အရှင်းကြိုက်တယ် ....သူက သစ်ဖုတွေယူလာ…မနက်အစောကြီးထပြီး သံဆုံနဲ့ တဒုန်းဒုန်းထောင်း…ဆန်ခါနဲ့အမှုန်ချ…အစတော့ ဒီ ဆေးတွေကနံလို့ ကျွန်မက ဗျစ်တောက် ဗျစ်တောက်…နောက်ပိုင်းကျတော့ ကျွန်မပါ ဝင်ပါရတယ်"
လို့ ပြောတယ်။ ဆရာကတော်ပြောတဲ့အချိန်မှာ ဆရာက တဟဲဟဲ ရယ်နေတယ်။
"သစ်ရွက်တွေရော…ဘာတွေရော အိမ်မှာ ရှုပ်ယှက်ခပ်နေတာပဲ…နောက်တော့ ကိုယ်ပါဆေးလုံးဝင်လုံးရတယ်…စ,ခါစက အပြားရိုက်စက် မဝယ်နိုင်သေးဘူး"
လို့ ဒေါ်လှနှင်းက ဆက်ပြောတယ်။
“ ၁၉၉၅ ခုနှစ်မှာ ဆေးအပြားရိုက်စက်လေး ဝယ်တယ် …တစ်ခါရိုက်မှ တစ်ပြားပဲထွက်တာ…ဂျောက်ခနဲရိုက် …ဒေါက်ခနဲ ဆေးပြားလေးတစ်ပြားထွက်တယ်… ကျွန်တော်က မနက် ၂ ချက်…၃ နာရီထပြီး မေတ္တာပို့ အာရုံပြုရင်း ဆေးပြားရိုက်တာ…ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ တွေက ပြောလေ့ပြောထရှိတယ်…တစ်ဂျောက် တစ်ကျပ် ရတာတဲ့…တစ်ကျပ်ဆိုတာ တော်တော်သုံးလို့ရတဲ့ အခြေအနေ ”
“ ဘာဖြစ်လို့ မနက်အစောကြီး ထ,လုပ်ရတာလဲ ”
“ အာရုံက ဆေးထုတ်တဲ့အထဲပဲ ရှိနေတော့ အိပ်မပျော်ဘူး…စစချင်းမှာ အလုပ်သမားရယ်လို့လဲ မရှိသေးဘူး …နောက်တော့ အိမ်နားက မခင်ကောင်း လာလုပ်တယ် …သူက အခုထိရှိသေးတယ်…နောက် ကိုပြေအေး…ကျေးဇူးရှင်တွေပါပဲ…လျှပ်စစ်မီးကလဲ အဲဒီအချိန်မှ ပို အဆင်ပြေတယ်…ညမှာ စိတ်အာရုံစူးစိုက်နိုင်လို့ အလုပ် ထ,လုပ်တာ ”
ဆရာကတော်က......
"နေ့နဲ့ ည လွဲသလိုဖြစ်နေတာ"
လို့ ပြောတော့....
"ကလေးဆိုရင်လည်း အိမ်တံစက်မြိတ်အောက်မှာ မီး ထွန်းပြီး ရေချိုးပေးလိုက်ရင် နေ့နဲ့ညလွဲတာ ပျောက်သွားမယ်"
လို့ အရွှန်းဖောက်တော့ သူတို့လင်မယားက ဟုတ်ပါ့ ဟုတ်ပါ့လို့ ပြောပြိီး ရယ်ကြတယ်။
“ အေးငြိမ်းသီတာ အစမှာ ဘာဆေးတွေထုတ်သလဲ ”
“ သွေးညှိသွေးဆေးလဲ ထုတ်သေးတယ်…အကြော အားတိုးဆေး စ,ထုတ်တာနဲ့ပေါက်တာပဲ…အကြော အားတိုးဆေးက တမာပါတယ်…ချင်း ပါတယ်…နနွင်း ပါတယ်…ပျားရည် ပါတယ်…သူ့ထူးခြားချက်က ဒီ ဆေးကို အစမ်းထုတ်ကတည်းက သဘောကျသူများတယ်…အကြောပြေတယ်…အကြောတက်စာတွေ စားတာ အဆိပ်ဖြေသလိုဖြစ်ပြီး အကြောမတက်ဘူး… ဒီဆေးက စ,ထွက်ထွက်ချင်း ဘယ်လောက် နာမည်တအားကြီးသွားလဲဆိုရင် ရန်ကုန်မှာ တိုးဝှေ့ ဝယ်ရတဲ့အဖြစ်ကို ရောက်သွားတာ ”
“ ဘဝမှာ အလှည့်အပြောင်း ဖြစ်တဲ့အချိန်က ဘယ် အချိန် ”
“ အကြောအားတိုးဆေး တွင်ကျယ်ချိန်ပေါ့…၁၉၉၂ ခုနှစ်မှာ မုံရွာစက်မှုဇုန်မှာ မြေနေရာဝယ်ပြီး စက်ရုံသေးသေးလေး စ,ဆောက်တယ်…နောက်မှ တဖြည်းဖြည်း တိုးချဲ့လာတာ…ကျွန်တော့်ကို အကူအညီပေးနေတဲ့ ဆရာတွေရှိတယ်…ဒေါက်တာမြင့်စိန်တို့ FAME က ဒေါက်တာခင်မောင်လွင်တို့ သူတို့က ကျွန်တော့်ဆရာတွေပဲ…သူတို့က ကျွန်တော့်ကို ပြုပြင်ပေးတယ်…မသိတာရှိရင် ပြပေးတယ်…ဒါနဲ့ ဒီလိုအခြေအနေကို ရောက် လာတာပဲ ”
◾ကျော်ရင်မြင့်
📖 မော်ဒန် သတင်းဂျာနယ်
၁၈ ဖေဖော်ဝါရီ ၊ ၂၀၁၁
