My Love Stories (6)

ကိုယ္ရန္ကုန္ကိုလာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ သူနဲ႔ေတြ႔ဆံုတဲ့ကာလဟာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႔ ရပါတယ္။ဒီလို ေရတြက္လို႔ရတဲ့ေန႔ေတြထဲမွာ သူနဲ႔ခြဲခြာရေတာ့မယ့္ အျပန္ခရီးကို စတင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတဲ့ေန႔ကိုေတာ့ မေရာက္ခ်င္ဆံုးပါပဲ။ဒါေပမဲ့ အခုေရာက္လာခဲ့ျပီေလ။
သူလိုက္ပို႔တဲ့ ယုဇနပလာဇာမွာ၊မဂၤလာေစ်းမွာ ဘာပစၥည္းမွ မည္မည္ရရ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။ သူ၀ယ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္၊ရထားေပၚမွာ စားဖို႔၀ယ္ေပးတဲ့မုန္႔ေတြ ကိုလက္ခံယူျပီး ၾကိဳက္မၾကိဳက္ ျပန္မေျပာခဲ့ေတာ့ သူကမင္းဘာျဖစ္ေနတာလည္းတဲ့၊မ်က္ႏွာကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ ကိုယ္နဲ႔ေနရတာ မၾကိဳက္လို႔လား၊ကိုယ္၀ယ္ေပးတာ မႏွစ္သက္လို႔လား၊ ကိုယ့္ဘက္က တာ၀န္မေက်တာဘာရွိလို႔လဲ ေမးတယ္....ကိုယ္ကေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး လို႔ျပန္ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းေနတယ္၊ပူေဆြးေနတယ္ဆိုတာ သူသိေအာင္ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး။
မြန္းေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အတူစားျဖစ္တဲ့ မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီေတြကလည္း ကိုယ့္ကို မခ်ိဳျမိန္ေစေတာ့ သလို၊ညေနတိုင္း ၀ယ္စားေနၾက ဘူးသီးေၾကာ္ဟာလည္း အရသာမရွိသလိုပါပဲ။သူသိမွာပါ ေလ ပံုမွန္စားေနက် အားရပါးရစားတဲ့ကိုယ့္ပံုစံနဲ႔မတူဘဲ ထူးျခားမႈရွိေနတာကို။ဒါေၾကာင့္ သူတိတ္ဆိတ္စြာ ကိုယ့္ေဘးကအေဖာ္ျပဳေပးေနတာ.....။
ရန္ကုန္မွာ ေနခြင့္ရတဲ့ဒီရက္ေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ျပီးဆံုးဖို႔ သူစီစဥ္ေပးတာကို ကိုယ္ မျငင္းျဖစ္ပါ။မနက္ေစာ ေစာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲလုပ္ရာ လမ္း၅၀ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းလင္မယားရယ္၊ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရယ္သြားျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚေႏြးေထြးစြာကူညီတတ္ပံု၊ ဘုရားတရားၾကည္ညိဳပံုေတြကို ပိုသိခဲ့ရပါတယ္။
ေန႔လည္ပိုင္းမွာ တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္သြားျပီးေရကူးၾကတယ္။နည္းနည္းေတာ့ရယ္ရသလိုပါပဲ။ အားလံုး ေရမကူးတတ္ၾကဘူးေလ။သူတို႔ထက္စာရင္ ကုိုယ္ကကူးတတ္ေတာ့ ၀မ္းနည္းတာ ေတြေမ့ထား အားရပါးရကူးပစ္လိုက္ေတာ့တာ။
သူ႔သူငယ္ခ်င္း လင္မယားကဒီေန႔ သူတို႔အိမ္ကိုျပန္ေတာ့မွာျဖစ္သလို ကိုယ္ဟာလည္း ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ျပန္ရေတာ့မွာပါလား။မေတြးခ်င္ေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့လည္း....။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ကိုယ္မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ရန္ကုန္ေရာက္ခိုက္ခ်က္ျပဳတ္ ေကြၽးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေတြကိုေျပာျဖစ္ပါတယ္။သူကေမးတယ္ ျပန္ဖို႔ျပင္ ဆင္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေတြက်န္ခဲ့သလဲတဲ့။ကိုယ္ကေတာ့ အားလံုးျပည့္စံုပါျပီလို႔။ မဟုတ္ဘူး မင္းရဲ႕ ေမတၲာေတြ၊သံေယာဇဥ္ေတြ က်န္ေနခဲ့မွာတဲ့။ ဟုတ္တယ္...ကိုယ့္ သံေယာဇဥ္က ေတာ့ အမွ်င္တန္းေနခဲ့မွာပါ။
ကိုယ္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ....တမ္းတမႈေတြ........ေတြ။
စြန္႔ခြာသြားတဲ့...ထားခဲ့ရတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးကို တစ္ခါမွ နင့္နင့္သီးသီးမခံစားဖူးပါ။အရာရာ ဆံုးရႈံး ခဲ့ရတဲ့၊ ဆြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုေပါ့။အခုေတာ့ ကိုယ္ဟာ ကမၻာေျမက ထြက္ခြာ သြားရတဲ့ အာကာသယာဥ္တစ္စီးရဲ႕ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားေနရပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ၾကည္ႏူးမႈေတြ၊ ေအးခ်မ္းမႈေတြေပးတဲ့ စိမ္းလန္းရာကမၻာေျမကို ေ၀းကြာလာတဲ့ အရွိန္ႏႈန္း တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာသလို ကိုယ့္ရဲ႕ ၀မ္းနည္းမႈႏႈန္းဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ပါ။
ရထားျပဴတင္းေပါက္ကေန ႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ မင္းကို တစ္ခါေလးပဲ လွည့္ၾကည့္ခဲ့တာ မင္းကို မႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔ ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။၀မ္းနည္းေနတဲ့ ၊ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို မင္းျမင္ေတြ႔သြားမွာ စိုးရိမ္လို႔ပါ။ပတ္၀န္းက်င္က ၾကည့္လာမည့္ မ်က္လံုးေတြကိုလည္း မျမင္ခ်င္လို႔ဆိုတဲ့အသိလည္းပါတာေပါ့ကြာ။
ရထားလက္မွတ္ကို ၀ယ္လို႔အဆင္မေျပတုန္းက ကိုယ္ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားတယ္။ဘာ ေၾကာင့္လည္း ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာကိုလို႔ဆိုရင္ ကိုယ္ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ ျခင္း ရထားလတ္မွတ္ကို ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ဖို႔ အေဖကမွာလိုက္တာကို ဘာေၾကာင့္ လ်စ္လ်ဴရႈျဖစ္တာလည္း...မင္းနဲ႔တတ္ႏိုင္သမွ် ၾကာၾကာေနမယ္ဆိုတဲ့ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စိတ္ကူးေလးေပၚလာလို႔ ဆိုမင္းရယ္မလား။
ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ.....မင္းနဲ႔ မၾကာခင္ဆံုမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး၊သူလည္း ကိုယ့္လို၀မ္း နည္းမေနမွာလားဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ရထားၾကီးေခၚေဆာင္ရာကို ေ၀့လည္လည္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ တစ္ညလံုး လမ္းဘက္ကိုသာ ၾကည့္ရင္းလိုက္ပါခဲ့တာ....တေျဖးေျဖးနဲ႔ မင္းရွိရာရန္ကုန္ကို ေ၀းကြာခဲ့တာ...ေ၀း. ...ေ၀း။
ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ညမ်ားကိုျဖတ္သန္းရဦးမယ္....ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းထဲက ကက္ဆက္ေတြတီဗီ ေတြလည္းႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကလိမ့္ဦးမယ္။ အေဖ့ရဲ႕ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလည္း ေမးသံကိုလည္း မၾကာခဏၾကားရဦးမယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္း မေမးပါနဲ႔။
ဘယ္ေတာ့မွလည္း မပိုင္ဆိုႏိုင္တဲ့၊ ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ်ား၊ ေတြးေတာင္မေတြးေတာသင့္တဲ့ အျပဳအမူ မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ တမ္းတမက္ေမာမိတဲ့ ကိုယ္တို႔အျဖစ္ဟာ တက္မက္မႈလား၊ စမ္းသပ္မႈလား၊ အခ်စ္တစ္ခုလား ဘာမွမေသခ်ာမေရရာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုလား မသိပါ။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ မင္းမရွိရင္ မျဖစ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆိုတဲ့ခံစားမႈမ်ိဳးကို ခံစားေနရပါတယ္။ပိုတယ္လို႔မ်ား မင္းထင္မလား...။ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကိုေတာ့ မေမးပါနဲ႔ ကြာ။
ကိုယ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ရမဲ့ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္၊ မိတ္ေဆြအျဖစ္ ရွိေနဦးမယ္၊ရွိေနၾကမယ္ ဆိုတာ ႏွစ္ဦးသားနားလည္ေနၾကတယ္၊မၾကာခင္ျပန္ဆံုမယ္....ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ဆိုတာေတာ့ မရွိ....လံုး၀...လံုး၀။
“နီးစပ္ဖို႔လည္း မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ေ၀းသြားဖို႔လည္း မခံႏိုင္ဘူး၊ တြဲလက္ကေလး လြတ္ကာ သြားခ်ိန္၊တို႔ႏွစ္ေယာက္ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေလးေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္မိတယ္......တို႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြ ေဆာင္းအိပ္မက္လိုပဲ”....သီခ်င္းေလးမင္းၾကားဖူးမွာပါေနာ္။ဟုတ္တယ္ ကိုယ္တို႔အခ်စ္ေတြ ဟာလည္း ေဆာင္းအိပ္မက္ေတြပါ။အိပ္မက္ဆိုတာ ႏိုးလာခ်ိန္မွာ ဘာမွမဟုတ္တာဘဲေနာ္..။
ေအးစက္ေနတဲ့ မိုးဖြဲေတြနဲ႔အတူ ေ၀့၀ဲတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလမ်ားေၾကာင့္ လိုက္ကာေတြလႈပ္ ရမ္းလာၾကျပီ။ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းေလးလည္းေအးစက္မာေက်ာလာေတာ့မည္။ေအးစက္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ အထီးက်န္ေနသူဟာကိုယ္တစ္ေယာက္ထည္း။ သီခ်င္းေတြ၊ရုပ္ရွင္ေတြ၊စာအုပ္ ေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔အေ၀းဆံုး....။
ျပန္လည္ေတြးျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္း....ကိုယ့္ဘ၀မွာ မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခု....ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူ အားလံုး အခုအခါမွာေတာ့ တမ္းတမႈ လြမ္းဆြတ္မႈတစ္ခု အျဖစ္သာ....။
အခ်စ္ဆိုတာ အေနနီးစပ္မႈလား၊လူပုဂၢဳိလ္နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါသလား၊ေနရာေဒသ ပတ္၀န္း က်င္ .....ကိုယ္တို႔ အခ်စ္ကေရာ ျဖစ္သင့္ပါသလား...စိတ္လႈပ္ရွားမႈေလးပဲလား...အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ...။
မေတြးခ်င္ဘူး...ဒါေပမဲ့ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေမ့ႏိုင္ေအာင္ သာမာန္အျဖစ္ အပ်က္ေလးတစ္ခု အျဖစ္သာ သေဘာထားႏိုင္ေအာင္က်ိဳးစားရဦးေတာ့....မည္။
ကိုယ့္ ကမၻာ...ကိုယ့္အခန္းငယ္ေလး မီးအလင္းေရာင္ကင္းစြာ...အသံတိတ္ဆိတ္စြာ...ေအးစက္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ဂြမ္းေစာင္ထူမ်ားရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို သူ႔ရင္ခြင္အျဖစ္စိတ္ကူးရင္ ရင္း......။
ကြၽန္ေတာ္ေရးသားခဲ့ေသာ စာေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး....
- ကြၽန္ေတာ္ေရးထားတာေတြဟာ ဖတ္ရတာအဆင္ေျပခ်င္မွေျပပါ့မယ္။ၾကိဳတင္ေရးထား တာ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကူးထဲမွာေပၚလာတဲ့ဟာကို လက္တန္းေရးခဲ့လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
- ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ၀တၴဳအသြင္ေပၚလာေအာင္မေရးဖြဲ႕ခဲ့ႏိုင္ပါ။ဒိုင္ယာရီမွတ္တမ္းတစ္ခု အျဖစ္ပံုစံသာေရးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမဲ့အဲဒါေတြဟာ အျဖစ္မွန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။စိတ္ကူးသက္ သက္မဟုတ္ပါ။
-အင္တာနက္သံုးရာကေနခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္ခင္ေနဆဲသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရန္ကုန္သြားခရီးစဥ္ကို ေရာေႏွာေရးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိသမွ်ကို မွ်ေ၀တဲ့သေဘာ၊ဖြင့္ဟလိုက္တဲ့သေဘာပါပါတယ္။တျခားရည္ ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးမရွိပါ။
ဖတ္မိသူေရာ၊မဖတ္မိသူမ်ားကိုပါ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။