(၁)
``သား...ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေမေမ´´
``ဘာျဖစ္လုိ႕လဲသားရဲ႕´´
``ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သားကုိ ကႀကီးေရးျပပါလု္ိ႕ ခုိင္းလိမ့္မယ္ေမေမရဲ႕´´
``ဒါမ်ား....ဘာခက္လုိ႕လဲ သားရယ္၊ ေရးျပလုိက္ေပါ့´´
``ေမေမ ဘာသိလုိ႕လဲ၊ ကႀကီးေရးၿပီးရင္ သူတုိ႕က ခေခြးပါ ဆက္ၿပီးေရးခုိင္းၾကဦိးမွာ.....´´
(၂)
အဲဒီဟာသထဲက ကေလးငယ္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံ စဥ္းစားနည္းဟာ လူႀကီးေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ ကေလးငယ္ဟာ(သူ႕ကုိယ္သူေတာ့)အင္မတန္မွ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားစြာစဥ္ၤးစားဆုံးျဖတ္ လုိက္တယ္လုိ႕ ေအာက္ေမ့မွာမလြဲပါဘူး။
မွန္ပါတယ္။ သူ႕မွာလည္း ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတုိင္းအတာနဲ႕ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့ စဥ္းစားနည္း (Speculative Thinking) ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား။
အေမ လုပ္တဲ့သူက ``ကႀကီး´´ေရးခုိင္းရင္ ``ကႀကီး´´ေရးလုိက္၊
``ခေခြး´´ ေရးခုိင္းရင္ ``ခေခြး´`ေရးလုိက္၊ ``ဂငယ္´´ ေရးခုိင္းတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ``ဂငယ္´´ေရးလုိက္ေပါ့လုိ႕ စဥ္းစားတယ္။
အဲဒီလုိ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ သူ႕သားငယ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕စာတတ္ေျမာက္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ ``နိဂုံး´`တစ္ခုကုိ ဆင္ျခင္ထားတယ္။
ကေလးငယ္ရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈကလည္း မမွာယြင္းပါဘူး။
``ကႀကီး´´ ၿပီးရင္ ``ခေခြး´´၊ ``ခေခြး´` ၿပီးရင္ ``ဂငယ္´´ စသည္ျဖင့္ မဆုံးတမ္းလာေတာ့မယ္ဆုိတာ သူလည္းေတြးေနမိတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕ ``နိဂုံး´´က်ေတာ့ ``အဲသည္လုိဒုကၡ (စာလုံးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သင္ေနရတာကုိ ကေလးငယ္ကေတာ့ ဒုကၡ လုိ႕ထင္မွာေပါ့) အဆင့္ဆင့္ ကုိ ေရရွည္ မခံစားရဖုိ႕ ´´ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တုိတုိ ေျပာရရင္ ``သက္ေတင့္သက္သာေနရေရး´´
ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီဒုကၡကုိ ေစာေစာစီးစီးလမ္းစျဖတ္တဲ့အေနနဲ႕ ``ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး´´လုိ႕ေျပာလုိက္တာပါ။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြကေကာ ဘာထူးသလဲဟု ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ လူ႕ဘ၀ကုိ ရၿပီဆုိကတည္းက ဒုကၡသင္ခန္းစာရဲ႕ ပထမဆုံး အကၡရာ ျဖစ္တဲ့ ``ကႀကီး´`ကုိ စ ေရးခဲ့ရပါၿပီ။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ အမွ် ``ခေခြး´´ေတြ ``ဂငယ္´´ ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ေတြ႕လာရဦးမွာပါ။ဘ၀ဆုိတာ ဒုကၡ ဆုိတဲ့ အကၡရာေတြကုိ သင္ၾကားျပဌာန္းထားတဲ့ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ဘယ္သူက ဒီဒုကၡဆုိတဲ့ အကၡရာကုိ သင္ၾကားခ်င္ၾကလုိ႕လဲ။
ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႕ ေတြ႕ႀကဳံရတုိင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ အၿပီးဆုံးႏုိင္ေသးဘူးလားလုိ႕ ညည္းတြားၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။
(၄)
တကယ္ဆုိရင္ ဒုကၡေတြကုိ ရင္ဆုိင္တဲ့နည္းက သိပ္ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ခက္ခက္ခဲခဲလည္းမဟုတ္ပါဘူး။``ကႀကီး´´ဒုကၡနဲ႕ ႀကံဳရင္ ``ကႀကီးကုိ´´ေရးခ်လုိက္၊ ``ခေခြး´´ ဒုကၡနဲ႕ႀကံံဳအခါ `ခေခြး´` ကုိ ေရးခ်လုိက္ရုံပါပဲ။
ဒီလုိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္။ ဒါမွ တကယ္လူၾကီး အေတြးျဖစ္ပါတယ္။
(၅)
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံးက ညည္းတြားေနၾကတယ္။ စိတ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ ေလာကဆုိတဲ့ ေက်ာင္းကုိ မတက္ခ်င္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းေျပးခ်င္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆင္ျခင္မႈရဲ႕ ``နိဂုံး´´က ဘ၀ကုိ နားလည္တတ္ေျမာက္ဖုိ႕မဟုတ္ပဲ ``သက္ေတာင့္သက္သာ ေနထုိင္ဖုိ႕´` ရည္ရြယ္ထားၾကတာကု္ိး။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တေတြဟာ ......
အသက္ႀကီးေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။
မင္းခုိက္စုိးစန္
No comments:
Post a Comment