လွဴဖြယ္ကိစၥအ၀၀ သုတရွာမီၾက
၁။ ရွင္ျပဳကိစၥ
------------
ရွင္ေလာင္းတစ္ပါး ရွင္(ကိုရင္) ျဖစ္ဖို႔ရန္ အဓိက အဂၤါမ်ားမွာ-
၁။ေခါင္းရိတ္ ဆံခ်ျခင္း။
၂။ျမတ္သကၤန္းကို ဆင္ျမန္းျခင္း။
၃။ဆရာတပည့္ သရဏဂံုကို ပီျပင္ေအာင္ ရြတ္ဆိုျခင္း။
ဤအဂၤါသံုးပါး ျပည့္စံုလ်ွင္ ရွင္(ကိုရင္)ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ရွင္ျပဳ ျခင္း၏ အႏွစ္သာရသည္ ဤသံုးပါးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အနီးစခမ္းဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔ဘူးသည္။
"မ႑ပ္ထိုးျခင္း။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္း ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာ၌ ေနာက္က တီးဝိုင္းျဖင့္ေဖ်ာ္ေျဖျခင္း စသည္တို႔ကို အလုပ္ပိုဟု မဆိုသင့္။
မ႑ပ္ထိုးျခင္းသည္ ရွင္ျပဳအလွဴ ပြဲ တရားနာခ်ိန္၌ တရားေဟာ တရားနာျပဳလုပ္ရာ ယာယီေက်ာင္းအလွဴ ျဖစ္သည္။
ဝိုင္းဝန္း၍မ႑ပ္ထိုးျခင္းျဖင့္ ရပ္ရြာအမ်ိဳးသားမ်ားကို ညီညြတ္ေအာင္ စည္းရံုးရာေရာက္သည္။
ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္းသည္ သာမေဏတို႔၏ ျမင့္ျမတ္လွစြာေသာ သီလသိကၡာကို ျဖည့္က်င့္ေတာ့မည့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို အမ်ားၾကည္ညိဳ ၾကည့္ရွဳႏိုင္ရန္ လွည့္လည္ျခင္းျဖစ္သည္။
ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာ၌ ေနာက္မွတီးဝိုင္းလိုက္တီးျခင္းသည္ မိမိတတ္ေသာ အတတ္ပညာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုကိစၥမ်ားသည္ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အစဥ္အလာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပသည္" ဟု မိန္႔ေတာ္မူဘူးသည္။
၂။ အလွဴ ေရစက္ခ်ကိစၥ
------------------------
အလွဴ ဒါန၌
၁။ မလွဴ ခင္ကတည္းက လွဴ ဖို႔ရန္ျဖစ္ေနေသာေစတနာ(ပုဗၺေစတနာ)။
၂။ ဆြမ္းကပ္ေနျခင္း။ သကၤန္းကပ္ေနျခင္း။ အာဟာရဒါန ေက်ြးေနျခင္း စသည္ျဖင့္ လက္ေတြ႔ေပးကမ္းေနခ်ိန္၌ျဖစ္ေနေသာ ေစတနာ (မုဥၥေစတနာ)။
၃။ လွဴ ၿပီးေနာက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေနေသာ ေစတနာ (အပရေစတနာ)။
ဤေစတနာ သံုးမ်ိဳးတြင္ နံပါတ္ ၂ လက္ေတြ႔လွဴ ဒါန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ မုဥၥေစတနာအခိုက္အတန္႔ အထေျမာက္လ်ွင္ ေရစက္ခ်သည္ျဖစ္ေစ။ မခ်သည္ျဖစ္ေစ ဒါနဟုေခၚဆိုႏိုင္သည္။ ဒါနအထေျမာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေရစက္ခ်တာ အလုပ္ပိုသည္ဟု မယူဆ မေျပာဆိုသင့္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရစက္ခ်ျခင္းသာဓကသည္ နိပါတ္ေတာ္တို႔၌လည္း ပါရွိသည္။
ေရစက္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ အလွဴ ႕ရွင္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူး၍ ကုသိုလ္တရား မ်ားစြာ တိုးပြါးရေပ၏။
အမ်ွေဝျခင္း သာဓုေခၚျခင္း ပတၱိဒါန ပတၱာႏုေမာဒနာကုသိုလ္မ်ား ဆက္လက္၍ တိုးပြါးခြင့္ရေပ၏။
၃။ ခ် ိဳ႕တဲ့သူမ်ားကို ေထာက္ပံ့ျခင္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလွဴ ဒါန္းျခင္းကိစၥ
--------------------------------------------
မျပည့္မစံုခ် ိဳ႕တဲ့သူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ လိုအပ္ေသာ ေနရာကို ျဖည့္ေပးေသာ ကာလဒါနျဖစ္၍ ေကာင္းျမတ္လွေပ၏။
သို႔ေသာ္ မိမိက မျပည့္စံုသူကိုလွဴ ဒါန္းတာ သေဘာက်အားသန္တိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား လွဴ ဒါန္းေနသူကို အျပစ္မဆိုသင့္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ သီလ သမာဓိ သိကၡာမ်ား ႀကီးျမင့္ျခင္း။ ထိုအလွဴ ႕ရွင္၏ စိတ္ဓာတ္က ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား လွဴဒါန္းရျခင္းကို အားသန္ေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိတ္ဓာတ္ခ်င္း မတူေပ။ အလိုဆႏၵအဇၩာသယခ်င္း မတူၾကေခ်။
ကိုယ္လုပ္ေစခ်င္သလို သူမလုပ္တိုင္း အမွားအယြင္းဟု ယူဆလ်ွင္ အစြန္းေရာက္ေသာ အယူအဆ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
မျပဳလုပ္သင့္ေသာအလုပ္မ်ိဳးမွာ အကုသိုလ္ျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
ကုသိုလ္ျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကား မလုပ္သင့္ေသာအလုပ္ မရွိေပ။
ပိုအက်ိဳးရွိတာကို မိမိကစိတ္ဝင္စား၍ လုပ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ပါးသူစိတ္ဝင္စားေသာအရာမ်ိဳး ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။
၄။ သိကၡာသံုးပါးႏွင့္ ဘုရားတည္ျခင္းကိစၥ
----------------------------------------------
သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါး သတၱဝါတို႔သႏၲာန္၌ တိုးပြါးေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ သာသနာျပဳ ျခင္း အစစ္ျဖစ္ေပ၏။
သို႔ေသာ္ ဘုရားတည္သူကို အပိုအလုပ္ လုပ္သည္ဟု မဆိုသင့္။
အာဖဂန္နစၥတန္က ဘုရားမ်ား အျဖိဳခံရသည္။ အဖ်က္ခံရသည္။ ေစတီပုထိုးမ်ားက သာသနာ အသက္ရွည္ေအာင္မျပဳ ႏိုင္ဟု တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။
ဤကဲ့သို႔သာ ေျပာမည္ဆိုလ်ွင္ ပုဂံၿမိဳ႕ရွိေစတီပုထိုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္က ပုဂံျပည္၏ ယဥ္ေက်းမွဳကို အက်ြႏ္ုပ္တို႔ အတိအက် သိၾကရသည္မဟုတ္ပါလား။
ဘုရားတည္ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားဒါယကာမွာ ဒါနကုသိုလ္တရား မ်ားျပားစြာ ျဖစ္ရေပသည္။
ဘုရားရွင္က ဒါနကို မျပဳေကာင္းေသာတရားဟု မေဟာၾကားေပ။ ျပဳရမည့္တရားဟုသာ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားတည္သူေၾကာင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ဘုရားဖူးပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားျပားစြာ ရရွိၾကေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာတြင္ အစြန္းေရာက္ေသာ အေတြးမ်ား မျဖစ္ရေအာင္ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ အဖက္ဖက္မွ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး အစြန္းလြတ္ေသာ အေတြးမ်ားကို ေတြးသင့္ ေျပာသင့္ေပသည္။ ဒါမွသာမွန္သည္။ တျခားဟာမမွန္ဟု မယူဆသင့္။
၁+၃=၄ မွန္သလို။
၂+၂=၄ လည္းမွန္ေပသည္။ မမွားပါ။
ပရိယတၱိနယ္ပယ္၌ တကယ္တတ္က်ြမ္းေတာ္မူေသာ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးတို႔ကား စကားကို အစြန္းမေရာက္ရေအာင္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ ေျပာဆိုသည္သာမ်ားေပသည္။
သတိျပဳပါသူေတာ္ေကာင္းတို႔။
(အရွင္ပညာေဇာတ)
ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးႏွင့္ သတိထား ဆင္ျခင္အပ္သည့္ အရာမ်ား
သႀကၤန္အခါ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ လူတုိ႔သည္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ား ရပ္ဆုိင္းထားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားကလည္း အားလပ္ရက္အခြင့္သာတုန္း ကုသိုလ္ရေအာင္ ဆုိကာ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကသည္။ ပဗၺဇိတဘာ၀ ဒုလႅဘ-ရဟန္းဘ၀ ရခဲသည္ျဖစ္၍ ႀကိဳးစားရယူၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ငမူးမ်ားကလည္း ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္တတ္ၾကပါေသးသည္။ ငမူး၏မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက မိမိတုိ႔၏ တူ-သား ငမူးမ်ားး သႀကၤန္အတြင္း ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကသည္မ်ဳိး၊ ကားတုိက္မႈျဖစ္သည္မ်ဳိး၊ ႐ုံးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ျဖစ္သည္မ်ဳိး ႀကဳံရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ တုိက္တြန္းၾကသည္။
ဒုလႅဘရဟန္း ဆုိသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္သြားလွ်င္ ေအးၿပီဟု သေဘာထားၾက သည္။ ဒုလႅဘရဟန္း ျပဳသည္ကေတာ့ ၀ိနည္းစည္းကမ္းနားလည္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္၍ အျပစ္ကင္းႏုိင္ ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒုလႅဘရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ၊ နိႆရည္းဆရာတုိ႔ႏွင့္ ကင္းကြာေနထုိင္မႈေၾကာင့္ အျပစ္မ်ားသင့္ေရာက္ၾကေပေတာ့သည္။
မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏တူသားမ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေစရန္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခုိင္းေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကမူ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ တူသားမ်ားႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း မေနႏုိင္ၾက။ အေအးလာပုိ႔သလုိလုိ၊ ဆြမ္းခဲဖြယ္ လာပုိ႔သလုိလုိျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း။
တခ်ဳိ႕ ဒုလႅဘ ရဟန္းမ်ားကလည္း `အိမ္က ဘာကပ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ညာကပ္ခ်င္လုိ႔ပါ` ဟု အေၾကာင္းျပကာ အရပ္ထဲမွာ သကၤန္းႀကီး ကုိး႐ိုးကားရား ေဆးလိပ္ႀကီး တကားကားျဖင့္ အလြန္အၾကည့္ရဆုိးလွသည္။
မနက္ဆြမ္းကုိ ဘာမွဖန္တီးမေပးေသာ ဆြမ္းခံမထြက္ရေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ဒုလႅဘမ်ားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ခါခ်ဥ္အုံ တုတ္ျဖင့္ထုိးထားသလုိ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတတ္သည္။ တတ္ႏုိင္၍ သကၤန္း၀ယ္လာၿပီး၀တ္ေသာ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ား၏ သကၤန္းက အသစ္မုိ႔ အေရာင္အဆင္း ပါေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သကၤန္းငွား၍ ၀တ္ေသာ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ားမွာ သကၤန္းက အေရာင္းအဆင္း မရွိ၊ လူက မြဲေျခာက္ေျခာက္၊ ကာယိေႁႏၵက ကုိး႐ိုးကုိးရား ၾကည္ၫုိဖြယ္ရာအသြင္ ေပ်ာက္ေနေတာ့သည္။
တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းမ်ားသည္ သကၤန္းအေဟာင္းေတြစုထားသည္။ သႀကၤန္အတြင္း ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကေသာအခါ ရဟန္းတစ္ပါးလွ်င္ ၀တၳဳေငြမည္ေရႊ႕မည္မွ် စသည္ျဖင့္ယူကာ သကၤန္းအေဟာင္းကုိ ၀တ္ေပးသည္။ ရဟန္း ၀တ္ခ်င္သူမ်ားကုိ ပါရမီျဖည့္ခ်ီးေျမႇာက္သလုိလုိ ျဖင့္ အႀကံအမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ စီမံလ်က္ခါေတာ္မီ ေစ်းကြက္ဖြင့္ၾကသည္။
ဆြမ္းကြမ္းကိစၥလည္း စီမံေပးမႈ မရွိ၊ ပုတီးစိပ္ခုိင္းျခင္း၊ တရားထုိင္ခုိင္းျခင္း၊ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသေပးျခင္း လည္းမရွိၾကေပ။ ညေန ဘုရား၀တ္ မတက္ရေသာေက်ာင္းပင္ ရွိတတ္ေသးသည္။
စည္းကမ္းတက် ေျပာဆုိထိန္းသိမ္းမႈမရွိေသာအခါ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ားမွာ ေန႔ေရာညပါ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ သြားလာေနၾကသည္။ ဒကာ ဒကာမ ၾကည္ၫိုေအာင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ၾကေပ။ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ၊ နိႆရည္း ဆရာအခ်ဳိ႕ကလည္း သြန္သင္ျပသမႈမရွိဘဲ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မူၾကသည္။
ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္သူအခ်ဳိ႕သည္ ကုသုိလ္လုိခ်င္၍ အလုပ္အားသခုိက္ ရဟန္း၀တ္ၾကသည္ ဆုိေသာ္လည္း အေျပာႏွင့္အလုပ္ မညီတတ္ၾကေပ။ အကုသုိလ္လာယူသလုိပင္ ျဖစ္ေနတတ္္ ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက တရားထုိင္၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားနာ စသည္ကုိ စီမံမေပးလွ်င္ပင္ မိမိတုိ႔အသိစိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ကား မျပဳၾက။ ၀ုိင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾကသည္။ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾက ႏွီးေႏွာတုိင္ ပင္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကသည္။ ယခုမွပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား စုံစုံညီညီ ဆုံၾကသည္ဟု သေဘာထားကာ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာ ေဟာက္သံ တေခါေခါျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားတတ္ၾကသည္။
သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ေဆြမ်ဳိး၊ မိဘ၊ မိတ္သဂၤဟတုိ႔သည္ သာသနာကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းၾကေသာ ဆြမ္းသကၤန္း စသည္ကုိ ပစၥေ၀ကၡဏာ မဆင္ျခင္ဘဲစားလွ်င္ အေေၾကြးယျူခင္းႏွင့္တူကုန္၏။ ဒုလႅဘရဟန္းအခ်ဳိ႕သည္ ပစၥေ၀ကၡဏာလည္း မဆင္ျခင္တတ္ၾကေပ။ ဆင္ျခင္တတ္ေအာင္လည္း ဆရာ သမားအခ်ဳိ႕က သင္မေပးၾက။ ``ခဏပဲ၀တ္တာပါ`` ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထားလုိက္ ၾကသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္းရွိ ပစၥည္းပစၥယအားလုံးနီးပါးသည္ သံဃိကပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားကုိ မဆင္မျခင္ သုံးမိပါက အျပစ္ရွိပါသည္။ ပစၥေ၀ကၡဏာ မဆင္ျခင္ဘဲ စားေသာက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဂိဇၥ်ကုတ္ေတာင္နံပါးတြင္ ၿပိတၱာျဖစ္ေန ၾကေၾကာင္း ဘုရားေဟာတရားေတာ္လည္း အထင္အရွား ရွိပါသည္။ ``သံဃာ့ပစၥည္း၊ အဆိပ္သီး၊ သုံးနည္းအလြန္ခက္`` ဆုိသလုိ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခုိက္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္လွ်င္ အလြန္ အျပစ္ႀကီးလွပါသည္။
စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြဒကာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ ``တပည့္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လုပ္စရာရွိတာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ အစား အေသာက္ အသုံးအေဆာင္ဆုိရင္ ဘာမွ မစားခ်င္ မယူခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေရေတာင္ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ပစၥည္းဆုိတာ ရဟန္းသံဃာေတြေတာင္ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ပစၥေ၀ကၡဏာ ဆင္ျခင္ၿပီး သုံးေဆာင္ရတာ၊ သံဃာ့ပစၥည္းဆုိတာ မသုံးတ္ရင္ အလြန္အျပစ္ ႀကီးလုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ေၾကာက္တယ္ဘုရား`` ဟု ေလွ်ာက္ထားဖူးသည္။
ေက်ာင္း၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးသူ၊ သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းကပစၥည္း ကုိ သုံးစြဲေကာင္းပါေၾကာင္း ရွင္းျပရပါသည္။
ဒုလႅရဟန္း၀တ္သည့္အခုိက္ ရဟန္းတရားကုိ ႀကိဳးစားအားမထုတ္ႏုိင္လွ်င္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ျခင္းထက္ မ၀တ္ျခင္းကသာ ပုိေကာင္းသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ ကုသုိလ္လုိခ်င္၍ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္သည္ဆုိပါလွ်င္ စည္းကမ္းတက် ေနထုိင္ရေသာ ေက်ာင္း၌၀တ္သင့္ပါသည္။
တခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးျဖင့္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကပါသနည္း ..။ စဥ္းစားဖြယ္ရွိပါသည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခါက ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခ်င္သည္ဟု လာေရာက္ေလွ်ာက္ထား သူမ်ားအား ဆရာေတာ္ႀကီးက -
``ဒုလႅဘရဟန္းဆုိတာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းနားမလည္ၾကဘူး။ ခဏသာ၀တ္ျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမန္သင္ဖုိ႔လဲ မလြယ္လွဘူး။ ဒုလႅဘရဟန္းဆုိတာ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာနဲ႔ကင္းၿပီး ေနလုိ႔မသင့္ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခ်င္ရင္ ဘုန္းႀကီးမ်က္စိေအာက္မွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔အတူ ေနရမယ္။ ဘုန္းႀကီး အိပ္ရာထတဲ့အခ်ိန္ ထရမယ္။ ဘုန္းႀကီးခုိင္းတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ရမယ္။ အဲဒီလုိေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒုလႅဘရဟန္းအတြက္ သကၤန္းပရိကၡရာ ဘုန္းႀကီးကုိယ္တုိင္ ဒကာခံၿပီး ၀တ္ေပးပါ့မယ္။ လာခဲ့ပါ`` ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မိန္႔ၾကားခ်က္ကုိ ၾကားသိရေသာအခါ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခ်င္သည္ ဆုိသူမ်ားမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးထံသုိ႔ ေပၚမလာေတာ့ေပ။ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ပင္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားပါသည္။
ထိုသူတုိ႔ကား မိမိတုိ႔အတြက္ သံသရာလမ္းေကာင္းကုိ အမွန္တကယ္ ၫႊန္ျပေပးေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ ဆရာေတာ္မ်ားထံ၌ မ၀တ္ရဲၾက၊ မ၀တ္ခ်င္ၾကေပ။ အမွန္အားျဖင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆုံးအမႏွင့္အညီ ေနမည္ဆုိပါက အလြန္အက်ဳိးမ်ား ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ သတၱာဟပဗၺိဇိတေလာင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္းစည္းစိတ္ ဥစၥာ၏ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ေလ၏။
ထုိပ်က္စီးမႈမ်ား ေျပေပ်ာက္ေစရန္ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခဲ့ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားအဆုံးအမအတုိင္း ဒါနသီလ ဘာ၀နာအက်င့္မ်ားကုိ က်င့့္သုံးလ်က္ ဒုလႅဘရဟန္း ဘ၀၌ ခုႏွစ္ရက္ေမြ႕ေလွ်ာ္ခဲ့၏။
ထုိကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဤကမၻာမွျပန္၍ေရေသာ္ ၉၁-ကမၻာအတြင္း၌ အပါယ္ေလးဘုံသုိ႔ တစ္ခါမွ် မက်ေရာက္ခဲ့ေပ။ ဤကမၻာမွျပန္၍ေရေသာ္ ၆၇ ကမၻာေျမာက္၌ သုနိကၡမ (ေတာထြက္စၾကာမင္း)ဟု ထင္ရွားေသာ တစ္ကမၻာလုံးကုိ အစုိးရသည့္ စၾကာ၀ေတးမင္းႀကီး ၇-ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေဂါတမဘုရားလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါ ပဋိသမၻိဒါဥာဏ္ ၄-ပါး၊ ၀ိေမာကၡစ်ာန္ ၈-ပါ။၊ အဘိညာဥ္ ၆-ပါးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ရဟႏၲာျဖစ္လာရေလသည္။ ဤသည္ကား ၇-ရက္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္၍ ရဟန္းတရားႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ သတၱာဟပဗၺဇိၨတ မထရ္၏ အက်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ (အပါဒါန္-ပါ-ပအုပ္ ၂၇၃။)
ထုုိ႔ေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၾကသည့္အခုိက္ မိမိအတြက္ ကုသိုလ္မ်ဳိးေစ့ပြားေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ ေကာင္းလွေပစြတကား။
အရွင္ဇဋိလ (နတ္ေမာက္)
သင္ၾကားေလ့လာဗုဒၶဘာသာ Page မွ
၁။ ရွင္ျပဳကိစၥ
------------
ရွင္ေလာင္းတစ္ပါး ရွင္(ကိုရင္) ျဖစ္ဖို႔ရန္ အဓိက အဂၤါမ်ားမွာ-
၁။ေခါင္းရိတ္ ဆံခ်ျခင္း။
၂။ျမတ္သကၤန္းကို ဆင္ျမန္းျခင္း။
၃။ဆရာတပည့္ သရဏဂံုကို ပီျပင္ေအာင္ ရြတ္ဆိုျခင္း။
ဤအဂၤါသံုးပါး ျပည့္စံုလ်ွင္ ရွင္(ကိုရင္)ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ရွင္ျပဳ ျခင္း၏ အႏွစ္သာရသည္ ဤသံုးပါးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အနီးစခမ္းဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔ဘူးသည္။
"မ႑ပ္ထိုးျခင္း။ ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္း ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာ၌ ေနာက္က တီးဝိုင္းျဖင့္ေဖ်ာ္ေျဖျခင္း စသည္တို႔ကို အလုပ္ပိုဟု မဆိုသင့္။
မ႑ပ္ထိုးျခင္းသည္ ရွင္ျပဳအလွဴ ပြဲ တရားနာခ်ိန္၌ တရားေဟာ တရားနာျပဳလုပ္ရာ ယာယီေက်ာင္းအလွဴ ျဖစ္သည္။
ဝိုင္းဝန္း၍မ႑ပ္ထိုးျခင္းျဖင့္ ရပ္ရြာအမ်ိဳးသားမ်ားကို ညီညြတ္ေအာင္ စည္းရံုးရာေရာက္သည္။
ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္းသည္ သာမေဏတို႔၏ ျမင့္ျမတ္လွစြာေသာ သီလသိကၡာကို ျဖည့္က်င့္ေတာ့မည့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကို အမ်ားၾကည္ညိဳ ၾကည့္ရွဳႏိုင္ရန္ လွည့္လည္ျခင္းျဖစ္သည္။
ရွင္ေလာင္းလွည့္ရာ၌ ေနာက္မွတီးဝိုင္းလိုက္တီးျခင္းသည္ မိမိတတ္ေသာ အတတ္ပညာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုကိစၥမ်ားသည္ အဓိပၸါယ္ရွိေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အစဥ္အလာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပသည္" ဟု မိန္႔ေတာ္မူဘူးသည္။
၂။ အလွဴ ေရစက္ခ်ကိစၥ
------------------------
အလွဴ ဒါန၌
၁။ မလွဴ ခင္ကတည္းက လွဴ ဖို႔ရန္ျဖစ္ေနေသာေစတနာ(ပုဗၺေစတနာ)။
၂။ ဆြမ္းကပ္ေနျခင္း။ သကၤန္းကပ္ေနျခင္း။ အာဟာရဒါန ေက်ြးေနျခင္း စသည္ျဖင့္ လက္ေတြ႔ေပးကမ္းေနခ်ိန္၌ျဖစ္ေနေသာ ေစတနာ (မုဥၥေစတနာ)။
၃။ လွဴ ၿပီးေနာက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေနေသာ ေစတနာ (အပရေစတနာ)။
ဤေစတနာ သံုးမ်ိဳးတြင္ နံပါတ္ ၂ လက္ေတြ႔လွဴ ဒါန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာ မုဥၥေစတနာအခိုက္အတန္႔ အထေျမာက္လ်ွင္ ေရစက္ခ်သည္ျဖစ္ေစ။ မခ်သည္ျဖစ္ေစ ဒါနဟုေခၚဆိုႏိုင္သည္။ ဒါနအထေျမာက္သည္။
သို႔ေသာ္ ေရစက္ခ်တာ အလုပ္ပိုသည္ဟု မယူဆ မေျပာဆိုသင့္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရစက္ခ်ျခင္းသာဓကသည္ နိပါတ္ေတာ္တို႔၌လည္း ပါရွိသည္။
ေရစက္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ အလွဴ ႕ရွင္မွာ စိတ္ၾကည္ႏူး၍ ကုသိုလ္တရား မ်ားစြာ တိုးပြါးရေပ၏။
အမ်ွေဝျခင္း သာဓုေခၚျခင္း ပတၱိဒါန ပတၱာႏုေမာဒနာကုသိုလ္မ်ား ဆက္လက္၍ တိုးပြါးခြင့္ရေပ၏။
၃။ ခ် ိဳ႕တဲ့သူမ်ားကို ေထာက္ပံ့ျခင္းႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလွဴ ဒါန္းျခင္းကိစၥ
--------------------------------------------
မျပည့္မစံုခ် ိဳ႕တဲ့သူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ လိုအပ္ေသာ ေနရာကို ျဖည့္ေပးေသာ ကာလဒါနျဖစ္၍ ေကာင္းျမတ္လွေပ၏။
သို႔ေသာ္ မိမိက မျပည့္စံုသူကိုလွဴ ဒါန္းတာ သေဘာက်အားသန္တိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား လွဴ ဒါန္းေနသူကို အျပစ္မဆိုသင့္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ သီလ သမာဓိ သိကၡာမ်ား ႀကီးျမင့္ျခင္း။ ထိုအလွဴ ႕ရွင္၏ စိတ္ဓာတ္က ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား လွဴဒါန္းရျခင္းကို အားသန္ေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိတ္ဓာတ္ခ်င္း မတူေပ။ အလိုဆႏၵအဇၩာသယခ်င္း မတူၾကေခ်။
ကိုယ္လုပ္ေစခ်င္သလို သူမလုပ္တိုင္း အမွားအယြင္းဟု ယူဆလ်ွင္ အစြန္းေရာက္ေသာ အယူအဆ တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
မျပဳလုပ္သင့္ေသာအလုပ္မ်ိဳးမွာ အကုသိုလ္ျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
ကုသိုလ္ျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကား မလုပ္သင့္ေသာအလုပ္ မရွိေပ။
ပိုအက်ိဳးရွိတာကို မိမိကစိတ္ဝင္စား၍ လုပ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ပါးသူစိတ္ဝင္စားေသာအရာမ်ိဳး ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။
၄။ သိကၡာသံုးပါးႏွင့္ ဘုရားတည္ျခင္းကိစၥ
----------------------------------------------
သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါး သတၱဝါတို႔သႏၲာန္၌ တိုးပြါးေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ သာသနာျပဳ ျခင္း အစစ္ျဖစ္ေပ၏။
သို႔ေသာ္ ဘုရားတည္သူကို အပိုအလုပ္ လုပ္သည္ဟု မဆိုသင့္။
အာဖဂန္နစၥတန္က ဘုရားမ်ား အျဖိဳခံရသည္။ အဖ်က္ခံရသည္။ ေစတီပုထိုးမ်ားက သာသနာ အသက္ရွည္ေအာင္မျပဳ ႏိုင္ဟု တစ္ခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။
ဤကဲ့သို႔သာ ေျပာမည္ဆိုလ်ွင္ ပုဂံၿမိဳ႕ရွိေစတီပုထိုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္က ပုဂံျပည္၏ ယဥ္ေက်းမွဳကို အက်ြႏ္ုပ္တို႔ အတိအက် သိၾကရသည္မဟုတ္ပါလား။
ဘုရားတည္ျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားဒါယကာမွာ ဒါနကုသိုလ္တရား မ်ားျပားစြာ ျဖစ္ရေပသည္။
ဘုရားရွင္က ဒါနကို မျပဳေကာင္းေသာတရားဟု မေဟာၾကားေပ။ ျပဳရမည့္တရားဟုသာ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
ဘုရားတည္သူေၾကာင့္ သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသံုးပါးကို ဘုရားဖူးပုဂၢိဳလ္ေတြ မ်ားျပားစြာ ရရွိၾကေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အရာရာတြင္ အစြန္းေရာက္ေသာ အေတြးမ်ား မျဖစ္ရေအာင္ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ အဖက္ဖက္မွ ခ်င့္ခ်ိန္ျပီး အစြန္းလြတ္ေသာ အေတြးမ်ားကို ေတြးသင့္ ေျပာသင့္ေပသည္။ ဒါမွသာမွန္သည္။ တျခားဟာမမွန္ဟု မယူဆသင့္။
၁+၃=၄ မွန္သလို။
၂+၂=၄ လည္းမွန္ေပသည္။ မမွားပါ။
ပရိယတၱိနယ္ပယ္၌ တကယ္တတ္က်ြမ္းေတာ္မူေသာ မင္းကြန္းတိပိဋကဆရာေတာ္ႀကီးတို႔ကား စကားကို အစြန္းမေရာက္ရေအာင္ ခ်င့္ခ်ိန္၍ ေျပာဆိုသည္သာမ်ားေပသည္။
သတိျပဳပါသူေတာ္ေကာင္းတို႔။
(အရွင္ပညာေဇာတ)
ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးႏွင့္ သတိထား ဆင္ျခင္အပ္သည့္ အရာမ်ား
သႀကၤန္အခါ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ လူတုိ႔သည္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ား ရပ္ဆုိင္းထားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားကလည္း အားလပ္ရက္အခြင့္သာတုန္း ကုသိုလ္ရေအာင္ ဆုိကာ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကသည္။ ပဗၺဇိတဘာ၀ ဒုလႅဘ-ရဟန္းဘ၀ ရခဲသည္ျဖစ္၍ ႀကိဳးစားရယူၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ငမူးမ်ားကလည္း ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္တတ္ၾကပါေသးသည္။ ငမူး၏မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက မိမိတုိ႔၏ တူ-သား ငမူးမ်ားး သႀကၤန္အတြင္း ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကသည္မ်ဳိး၊ ကားတုိက္မႈျဖစ္သည္မ်ဳိး၊ ႐ုံးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ျဖစ္သည္မ်ဳိး ႀကဳံရမည္ကုိ ေၾကာက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ တုိက္တြန္းၾကသည္။
ဒုလႅဘရဟန္း ဆုိသည္မွာ ဘာမွန္းမသိ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္သြားလွ်င္ ေအးၿပီဟု သေဘာထားၾက သည္။ ဒုလႅဘရဟန္း ျပဳသည္ကေတာ့ ၀ိနည္းစည္းကမ္းနားလည္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖစ္၍ အျပစ္ကင္းႏုိင္ ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒုလႅဘရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ၊ နိႆရည္းဆရာတုိ႔ႏွင့္ ကင္းကြာေနထုိင္မႈေၾကာင့္ အျပစ္မ်ားသင့္ေရာက္ၾကေပေတာ့သည္။
မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏တူသားမ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေစရန္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခုိင္းေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကမူ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ တူသားမ်ားႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း မေနႏုိင္ၾက။ အေအးလာပုိ႔သလုိလုိ၊ ဆြမ္းခဲဖြယ္ လာပုိ႔သလုိလုိျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ သားေတြ၊ သမီးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း။
တခ်ဳိ႕ ဒုလႅဘ ရဟန္းမ်ားကလည္း `အိမ္က ဘာကပ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ညာကပ္ခ်င္လုိ႔ပါ` ဟု အေၾကာင္းျပကာ အရပ္ထဲမွာ သကၤန္းႀကီး ကုိး႐ိုးကားရား ေဆးလိပ္ႀကီး တကားကားျဖင့္ အလြန္အၾကည့္ရဆုိးလွသည္။
မနက္ဆြမ္းကုိ ဘာမွဖန္တီးမေပးေသာ ဆြမ္းခံမထြက္ရေသာ ေက်ာင္းမ်ားမွ ဒုလႅဘမ်ားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ ခါခ်ဥ္အုံ တုတ္ျဖင့္ထုိးထားသလုိ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတတ္သည္။ တတ္ႏုိင္၍ သကၤန္း၀ယ္လာၿပီး၀တ္ေသာ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ား၏ သကၤန္းက အသစ္မုိ႔ အေရာင္အဆင္း ပါေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သကၤန္းငွား၍ ၀တ္ေသာ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ားမွာ သကၤန္းက အေရာင္းအဆင္း မရွိ၊ လူက မြဲေျခာက္ေျခာက္၊ ကာယိေႁႏၵက ကုိး႐ိုးကုိးရား ၾကည္ၫုိဖြယ္ရာအသြင္ ေပ်ာက္ေနေတာ့သည္။
တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းမ်ားသည္ သကၤန္းအေဟာင္းေတြစုထားသည္။ သႀကၤန္အတြင္း ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကေသာအခါ ရဟန္းတစ္ပါးလွ်င္ ၀တၳဳေငြမည္ေရႊ႕မည္မွ် စသည္ျဖင့္ယူကာ သကၤန္းအေဟာင္းကုိ ၀တ္ေပးသည္။ ရဟန္း ၀တ္ခ်င္သူမ်ားကုိ ပါရမီျဖည့္ခ်ီးေျမႇာက္သလုိလုိ ျဖင့္ အႀကံအမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္ စီမံလ်က္ခါေတာ္မီ ေစ်းကြက္ဖြင့္ၾကသည္။
ဆြမ္းကြမ္းကိစၥလည္း စီမံေပးမႈ မရွိ၊ ပုတီးစိပ္ခုိင္းျခင္း၊ တရားထုိင္ခုိင္းျခင္း၊ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသေပးျခင္း လည္းမရွိၾကေပ။ ညေန ဘုရား၀တ္ မတက္ရေသာေက်ာင္းပင္ ရွိတတ္ေသးသည္။
စည္းကမ္းတက် ေျပာဆုိထိန္းသိမ္းမႈမရွိေသာအခါ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ားမွာ ေန႔ေရာညပါ ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ သြားလာေနၾကသည္။ ဒကာ ဒကာမ ၾကည္ၫိုေအာင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ၾကေပ။ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာ၊ နိႆရည္း ဆရာအခ်ဳိ႕ကလည္း သြန္သင္ျပသမႈမရွိဘဲ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနေတာ္မူၾကသည္။
ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္သူအခ်ဳိ႕သည္ ကုသုိလ္လုိခ်င္၍ အလုပ္အားသခုိက္ ရဟန္း၀တ္ၾကသည္ ဆုိေသာ္လည္း အေျပာႏွင့္အလုပ္ မညီတတ္ၾကေပ။ အကုသုိလ္လာယူသလုိပင္ ျဖစ္ေနတတ္္ ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးက တရားထုိင္၊ ပုတီးစိပ္၊ တရားနာ စသည္ကုိ စီမံမေပးလွ်င္ပင္ မိမိတုိ႔အသိစိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ကား မျပဳၾက။ ၀ုိင္းဖြဲ႕စကားေျပာၾကသည္။ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာၾက ဆုိၾက ေဆြးေႏြးၾက ႏွီးေႏွာတုိင္ ပင္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မိတ္ေဆြဖြဲ႕ၾကသည္။ ယခုမွပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား စုံစုံညီညီ ဆုံၾကသည္ဟု သေဘာထားကာ ၾကည္ႏူးမဆုံးျဖစ္ၾကသည္။ စကားတေျပာေျပာ ေဟာက္သံ တေခါေခါျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သြားတတ္ၾကသည္။
သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔၏ေဆြမ်ဳိး၊ မိဘ၊ မိတ္သဂၤဟတုိ႔သည္ သာသနာကုိ ေထာက္ပံ့လွဴဒါန္းၾကေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဒကာ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းၾကေသာ ဆြမ္းသကၤန္း စသည္ကုိ ပစၥေ၀ကၡဏာ မဆင္ျခင္ဘဲစားလွ်င္ အေေၾကြးယျူခင္းႏွင့္တူကုန္၏။ ဒုလႅဘရဟန္းအခ်ဳိ႕သည္ ပစၥေ၀ကၡဏာလည္း မဆင္ျခင္တတ္ၾကေပ။ ဆင္ျခင္တတ္ေအာင္လည္း ဆရာ သမားအခ်ဳိ႕က သင္မေပးၾက။ ``ခဏပဲ၀တ္တာပါ`` ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထားလုိက္ ၾကသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္းရွိ ပစၥည္းပစၥယအားလုံးနီးပါးသည္ သံဃိကပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားကုိ မဆင္မျခင္ သုံးမိပါက အျပစ္ရွိပါသည္။ ပစၥေ၀ကၡဏာ မဆင္ျခင္ဘဲ စားေသာက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဂိဇၥ်ကုတ္ေတာင္နံပါးတြင္ ၿပိတၱာျဖစ္ေန ၾကေၾကာင္း ဘုရားေဟာတရားေတာ္လည္း အထင္အရွား ရွိပါသည္။ ``သံဃာ့ပစၥည္း၊ အဆိပ္သီး၊ သုံးနည္းအလြန္ခက္`` ဆုိသလုိ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခုိက္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္လွ်င္ အလြန္ အျပစ္ႀကီးလွပါသည္။
စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြဒကာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ ``တပည့္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လုပ္စရာရွိတာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ အစား အေသာက္ အသုံးအေဆာင္ဆုိရင္ ဘာမွ မစားခ်င္ မယူခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေရေတာင္ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ပစၥည္းဆုိတာ ရဟန္းသံဃာေတြေတာင္ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ပစၥေ၀ကၡဏာ ဆင္ျခင္ၿပီး သုံးေဆာင္ရတာ၊ သံဃာ့ပစၥည္းဆုိတာ မသုံးတ္ရင္ အလြန္အျပစ္ ႀကီးလုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ေၾကာက္တယ္ဘုရား`` ဟု ေလွ်ာက္ထားဖူးသည္။
ေက်ာင္း၏ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးသူ၊ သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းကပစၥည္း ကုိ သုံးစြဲေကာင္းပါေၾကာင္း ရွင္းျပရပါသည္။
ဒုလႅရဟန္း၀တ္သည့္အခုိက္ ရဟန္းတရားကုိ ႀကိဳးစားအားမထုတ္ႏုိင္လွ်င္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ျခင္းထက္ မ၀တ္ျခင္းကသာ ပုိေကာင္းသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ ကုသုိလ္လုိခ်င္၍ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္သည္ဆုိပါလွ်င္ စည္းကမ္းတက် ေနထုိင္ရေသာ ေက်ာင္း၌၀တ္သင့္ပါသည္။
တခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးျဖင့္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ၾကပါသနည္း ..။ စဥ္းစားဖြယ္ရွိပါသည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မစုိးရိမ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခါက ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခ်င္သည္ဟု လာေရာက္ေလွ်ာက္ထား သူမ်ားအား ဆရာေတာ္ႀကီးက -
``ဒုလႅဘရဟန္းဆုိတာ ၀ိနည္းစည္းကမ္းနားမလည္ၾကဘူး။ ခဏသာ၀တ္ျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အျမန္သင္ဖုိ႔လဲ မလြယ္လွဘူး။ ဒုလႅဘရဟန္းဆုိတာ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာနဲ႔ကင္းၿပီး ေနလုိ႔မသင့္ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခ်င္ရင္ ဘုန္းႀကီးမ်က္စိေအာက္မွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔အတူ ေနရမယ္။ ဘုန္းႀကီး အိပ္ရာထတဲ့အခ်ိန္ ထရမယ္။ ဘုန္းႀကီးခုိင္းတဲ့အတုိင္း ေနထုိင္ရမယ္။ အဲဒီလုိေနႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒုလႅဘရဟန္းအတြက္ သကၤန္းပရိကၡရာ ဘုန္းႀကီးကုိယ္တုိင္ ဒကာခံၿပီး ၀တ္ေပးပါ့မယ္။ လာခဲ့ပါ`` ဟု မိန္႔ၾကားပါသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မိန္႔ၾကားခ်က္ကုိ ၾကားသိရေသာအခါ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခ်င္သည္ ဆုိသူမ်ားမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးထံသုိ႔ ေပၚမလာေတာ့ေပ။ တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ပင္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားပါသည္။
ထိုသူတုိ႔ကား မိမိတုိ႔အတြက္ သံသရာလမ္းေကာင္းကုိ အမွန္တကယ္ ၫႊန္ျပေပးေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ ဆရာေတာ္မ်ားထံ၌ မ၀တ္ရဲၾက၊ မ၀တ္ခ်င္ၾကေပ။ အမွန္အားျဖင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆုံးအမႏွင့္အညီ ေနမည္ဆုိပါက အလြန္အက်ဳိးမ်ား ေၾကာင္း ေတြ႕ရပါသည္။
၀ိပႆီျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ သတၱာဟပဗၺိဇိတေလာင္းသည္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔၏ ပ်က္စီးျခင္းစည္းစိတ္ ဥစၥာ၏ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ေလ၏။
ထုိပ်က္စီးမႈမ်ား ေျပေပ်ာက္ေစရန္ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ဒုလႅဘရဟန္း ၀တ္ခဲ့ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားအဆုံးအမအတုိင္း ဒါနသီလ ဘာ၀နာအက်င့္မ်ားကုိ က်င့့္သုံးလ်က္ ဒုလႅဘရဟန္း ဘ၀၌ ခုႏွစ္ရက္ေမြ႕ေလွ်ာ္ခဲ့၏။
ထုိကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဤကမၻာမွျပန္၍ေရေသာ္ ၉၁-ကမၻာအတြင္း၌ အပါယ္ေလးဘုံသုိ႔ တစ္ခါမွ် မက်ေရာက္ခဲ့ေပ။ ဤကမၻာမွျပန္၍ေရေသာ္ ၆၇ ကမၻာေျမာက္၌ သုနိကၡမ (ေတာထြက္စၾကာမင္း)ဟု ထင္ရွားေသာ တစ္ကမၻာလုံးကုိ အစုိးရသည့္ စၾကာ၀ေတးမင္းႀကီး ၇-ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေဂါတမဘုရားလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါ ပဋိသမၻိဒါဥာဏ္ ၄-ပါး၊ ၀ိေမာကၡစ်ာန္ ၈-ပါ။၊ အဘိညာဥ္ ၆-ပါးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ရဟႏၲာျဖစ္လာရေလသည္။ ဤသည္ကား ၇-ရက္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္၍ ရဟန္းတရားႏွင့္အညီ ေနထုိင္ခဲ့ေသာ သတၱာဟပဗၺဇိၨတ မထရ္၏ အက်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ (အပါဒါန္-ပါ-ပအုပ္ ၂၇၃။)
ထုုိ႔ေၾကာင့္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ၾကသည့္အခုိက္ မိမိအတြက္ ကုသိုလ္မ်ဳိးေစ့ပြားေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ ေကာင္းလွေပစြတကား။
အရွင္ဇဋိလ (နတ္ေမာက္)
သင္ၾကားေလ့လာဗုဒၶဘာသာ Page မွ
No comments:
Post a Comment