ဆာေလာင္တဲ့ေရာဂါ ေရာင့္ရဲျခင္းနွင့္ စနစ္က်သံုးေဆာင္

"လူေတြဟာ အစာအိမ္ဆန္႔ သေလာက္ နင္းကန္ စားေနၾက တာပဲ"တဲ့။ သီလရွင္ ဆရာႀကီး ေဒၚသုမဂၤလရဲ႕စည္းခံု ေစတီေတာ္ ေပၚကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာ လွသန္း ေဆးကုသမႈ ခံယူရေအာင္ လာပို႔စဥ္က မည့္သူ႔ ကိုေျပာသည္ မသိဘဲ အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားပါ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္ အာ႐ံု ေၾကာေတြ 'ဖ်င္း'ကနဲ ျဖစ္သြား ရတာက ဓမၼပဒသုခဝဂ္ ထဲက ျဖစ္ရပ္ႏွစ္ခုကို ေျပးသတိရမိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးဥစၥာ

ဘာသာေရး စာေပေတြထဲ မွာပေႆနဒီ ေကာသလ မင္းႀကီး ဟာနာမည္ေက်ာ္ပါ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ အစားက်ဴးမႈ ေၾကာင့္ပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ သူ႔ထံုးစံ အတိုင္း(ဆန္ တစ္အိတ္ဆိတ္ တစ္ေကာင္)သူ႔ အစာအိမ္ကို အျပည့္ အသိပ္ စားၿပီး ျမတ္ဗုဒၶထံကို လာေရာက္ ဆည္းကပ္ ပါတယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ သူဟာ ပြဲေတာ္တည္ၿပီး အိပ္စက္ အနားယူၿပီးမွ လာပါတယ္။

အဲ ေကာသလ မင္းႀကီးဟာ အစားက်ဴး ေပတဲ့ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ဆီကို ေတာ့တစ္ေန႔ တစ္ေခါက္ မွန္မွန္ပဲ လာေရာက္ ဆည္းကပ္ေလ့ ရွိပါ သတဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ အနားမယူ ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ သူဟာ ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာ ငိုက္မ်ဥ္း ေနပါ တယ္။ ဟိုဘက္လွည္ ဒီဘက္ လွည့္နဲ႔အိပ္ခ်င္ စိတ္ကိုေျဖေဖ်ာက္ ေသာ္လည္း မရတဲ့ အတြက္ ငိုက္ မ်ဥ္းေန ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရား ေရွ႕ေမွာက္မွာ ရဲရဲမအိပ္ရဲတာ ေၾကာင့္ တိုင္ကိုမွီၿပီး ငိုက္ေနပါ တယ္။ ဒါကိုျမင္တဲ့ ဘုရားရွင္က 'မင္းႀကီး အစာစားၿပီး မအိပ္ဘဲ လာခဲ့သလား'လို႔ ေမးပါတယ္။

မင္းႀကီးကလည္း တပည့္ေတာ္ အစာစားၿပီးတိုင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ကို ႏွိမ္လို႔ မရပါဘုရား လို႔အမွန္အတိုင္း ေျဖပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမတ္စြာ ဘုရားက အစာကို အမ်ားႀကီး စားျခင္းဟာ ဆင္းရဲဒုကၡကို ျဖစ္ေစတယ္။အ စာ ဝတဲ့ဝက္ႀကီးလို အိပ္ေမာက်ၿပီး တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္ အိပ္ေလ့ရွိ တယ္။အၿမဲတမ္းသတိနဲ႔အစာကို စားၿပီးတိုင္းထြာ စားေသာက္တတ္ သူတို႔သာ ေဝဒနာေခါင္းပါး ေရာဂါ နည္းပါတယ္။ သက္ေစာင့္ဓာတ္ ကလည္း အစာကို ေၾကညက္ေစ တတ္တယ္လို႔ ေဟာေျပာဆံုးမ လိုက္ပါတယ္။

ဒီတရား စကားကို ေကာသလ မင္းႀကီးအလြန္ပဲ သေဘာက်ၿပီး ေတာ့ မိမိမမွတ္မိႏိုင္တဲ့ အတြက္ အနားမွာပါလာတဲ့ တူေတာ္ေမာင္ သုဒႆနကို အရက်က္ခိုင္း ခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီလိုသင္ယူတဲ့ အခါမွာ လည္း ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္က လုပ္ ငန္းစဥ္ကိုတစ္ခါတည္းၫႊန္ၾကား ပါတယ္။ မင္းႀကီး ပြဲေတာ္တည္လို႔ ေနာက္ဆံုး ထမင္းလုတ္စား အံဆဲ ဆဲမွာဒီဂါထာကို ရြတ္ပါလို႔မွာၾကား ပါတယ္။

ဒီလိုရြတ္လိုက္လို႔ မင္းႀကီး ထမင္းလုတ္ကို ခ်ပစ္လိုက္ရင္ ထမင္းေစ့ အေရအတြက္ကိုမွတ္ သားၿပီး စားေတာ္ကဲက မင္းႀကီး ပြဲေတာ္ခ်က္တဲ့ အခါအဲသေလာက္ ဆန္ေစ့ကို ေလွ်ာ့ၿပီး ခ်က္ပါေစလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သုဒႆန လုလင္ကလည္း ေကာသလမင္းႀကီး ပြဲေတာ္တည္ တိုင္း အနီးမွေနၿပီး မင္းႀကီးေနာက္ ဆံုးအလုတ္ကို ကိုင္တဲ့ အခါတိုင္း ဒီဂါထာ(ကဗ်ာ)ကို ရြတ္ပါတယ္။

မင္းႀကီးလည္း သတိတရ အဲဒီ ထမင္းလုတ္ကို ပစ္ခ်ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နံနက္ တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ ႀကိမ္သုဒႆနကရြတ္ မင္းႀကီး က ပစ္ခ် အဲဒီလိုေလွ်ာ့လာတာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆန္တစ္လံုး ခ်က္သာသာ စားပါေတာ့ သတဲ့။ အစားအေသာက္ကို နင္းကန္ စားေသာက္သူမ်ား သတိျပဳလိုက္ နာစရာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ မင္းႀကီးဟာ ဣရိယာ ပုတ္မွ်တၿပီး လြန္စြာ ခ်မ္းသာျခင္း ႏွင့္အတူ ကိုယ္အေလး ခ်ိန္လည္း ေလ်ာ့ၾက လာပါတယ္။ ဂါထာကို ရြတ္တိုင္းရြတ္ဆိုေလတိုင္းလည္း သုဒႆန လုလင္ကို အသျပာ တစ္ေထာင္ဆုခ်ပါတယ္။ 

လူေတြဟာ က်န္းမာေပါ့ပါး ၿပီးေဝဒနာကင္းရွင္းသြားတဲ့အခါ ဝမ္းေျမာက္ရႊင္ျမဴးလာတတ္တာ ထံုးစံပါပဲ။ေကာသလမင္းႀကီးဟာ တစ္ေန႔တာဘုရားရွင္ကို"အရွင္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ သြက္လက္ ေပါ့ပါးၿပီး အခုသမင္ကိုေရာျမင္း ကိုပါ မိေအာင္လိုက္ဖမ္းႏိုင္ပါၿပီ ဘုရားလို႔ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ေလွ်ာက္ပါတယ္၊အဲဒီလိုေလွ်ာက္ တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက" အနာ ေရာဂါကင္းျခင္းဟာအ ေကာင္းဆံုး လာဘ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရသမွ် ပစၥည္း ႏွင့္ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းဟာအေကာင္း ဆံုးဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း၊ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ တဲ့မိတ္ေဆြဟာ အေကာင္းဆံုး ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း"ေဟာေျပာခဲ့ ပါတယ္။ မွတ္သား ထိုက္တဲ့ အဆို အမိန္႔မ်ားပါပဲ။

ဆာေလာင္တဲ့ေရာဂါ

ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ရဲ႕ အစား အေသာက္ေပၚမွာ ထားတဲ့ သေဘာ ထားအျမင္က ဒီေလာက္ပဲလား ဆိုရင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ဟာ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ေတာ္ကေန အာဠဝီျပည္ကို ရဟန္းငါးရာနဲ႔ျြကခ်ီပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အာဠဝီျပည္ သူျပည္သား ေတြဟာ အားရဝမ္းသာေလွ်ာက္ ထားပင့္ ဖိတ္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မွာဆင္းရဲ သားတစ္ေယာက္ဟာ တရားနာ ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးရွိ ေပ မယ့္ သူ႔မွာ ႏြားတစ္ေကာင္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာနဲ႔ တရားနာ ရမလားႏြားပဲ အရွာထြက္ ရမလား ေဝခြဲမရဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏြားရွာၿပီး ေတာ့မွ တရားနာေတာ့ မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္ကာ မနက္ေစာေစာ ႏြားအရွာ ထြက္ပါတယ္။

အာဠဝီျပည္သူ ျပည္သား ေတြက ဘုရားအမွဴးရွိတဲ့သံဃာ ေတာ္ေတြကိုဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ ေတြနဲ႔လုပ္ေကြ်းျပဳစုၾကပါတယ္။ ၿပီးမွတရားနာမယ္ဆိုၿပီးဘုရားရွင္ ရဲ႕သပိတ္ေတာ္ကို ယူပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္းႏြားအရွာ သြားတဲ့ဆင္းရဲသားေရာက္မွတရား ေဟာမယ္ဆိုၿပီး ဆိတ္ဆိတ္ထိုင္ ေနေတာ္မူပါတယ္။ ဆင္းရဲသားဟာ ေန႔ခင္းမွ ႏြားရွာေတြ႕ၿပီးၿခံထဲႏြားသြင္းထား ခဲ့ကာကပ်ာကသီပဲ တရားနာ မမီမွာစိုးၿပီး ဘုရားရွင္ထံထြက္ လာခဲ့ပါတယ္။

ဘာမွမစားရေသး တဲ့သူ႔ ဗိုက္ဟာ တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ တဂြီဂြီျမည္ၿပီး လြန္စြာပဲဆာ ေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါတယ္။ အလ်င္ အျမန္ျမတ္စြာဘုရား ကိုဦးခ်ၿပီးတစ္ေနရာမွာ သြားထိုင္ ေနတဲ့ေယာက်ာ္းကို ျမင္ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေဝယ်ာေဝစၥ ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ သူေတြကို သံဃာမ်ားျြကင္းက်န္တဲ့ထမင္း ဟင္းမ်ားရွိေသးရဲ႕လားေမး ေတာ့ အရွင္ဘုရား မ်ားစြာက်န္ ပါေသးတယ္လို႔ေလွ်ာက္ထား တဲ့အခါ ဆင္းရဲသားဒကာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကြ်းေမြး ခိုင္းပါတယ္။ (ပိဋကတစ္ခုလံုးမွာ အခုလို ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ဧည့္ သည္အာဂႏၱဳကို ထမင္းေကြ်းခိုင္း တာဒီဒကာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ လို႔အဌကထာဆရာကဆိုပါတယ္) အဲသလို ဧည့္သည္ ဆင္းရဲ သားစားေသာက္ၿပီးလို႔ စိတ္ၿငိမ္ သြားမွ တရားကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကား ပါတယ္။

ဒါဟာ ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ စိတ္မတည္ၾကည္ ႏိုင္တဲ့အခါ တရားကိုေကာင္း ေကာင္းနာယူႏိုင္မွမဟုတ္တဲ့အ တြက္ ဒီလိုေကြ်းေမြးၿပီးမွသစၥာ ေလးပါးကို ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါဆင္းရဲသားေသာတပန္ တည္ပါတယ္။ဒီလိုအႏုေမာဒနာ ျပဳၿပီး ဘုရားရွင္သာဝတၳိျပည္ကို ျပန္ျြကေတာ္မူပါတယ္။ အဲသလိုၾကြတဲ့ အခါ လမ္း ခရီးမွာ ရဟန္းေတြ ကတိုးတိုးတိုး တိုးနဲ႔ အတင္းေျပာ ၾကပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ဒီလိုဒကာကို မေကြ်းေမြးဖူးဘဲ ဒီဒကာကိုမွ ေကြ်းေမြးခိုင္းတယ္ဘာညာေပါ့။

အတင္းအုပ္ၾကတဲ့ အခါဘုရားရွင္ ကမွန္တယ္ ရဟန္းတို႔ ယူဇနာ သံုးဆယ္ ရွိတဲ့ဒီခရီးကို ငါဘုရား ၾကြခ်ီ လာျခင္းဟာ ဒီ ဒကာရဲ႕ ဥပနိႆယကိုျမင္လို႔ျြကျခင္းျဖစ္ တယ္။ဒီလူဟာဆာေလာင္မြတ္ သိပ္လ်က္ ေတာႀကီးထဲ ႏြား အရွာသြား၊ အေျပးျပန္လာတယ္၊ တရားနာ၊ ဒီအခါ ဆာေလာင္ျခင္း ဒုကၡေၾကာင့္ တရားကို ထိုးထြင္း သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေကြ်းေမြးခိုင္းျခင္း ျဖစ္တယ္ ေလာကမွာ ဆာေလာင္ျခင္း ေလာက္အဆိုးရြားဆံုး ေရာဂါမရွိ ဘူး။ မတည္ၿမဲတဲ့ သခၤါရေလာက္ အဆိုးရြားဆံုး ဒုကၡမရွိဘူး}ဟု ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာဆာေလာင္မႈ ဟာလည္း ဆိုးရြားတဲ့ ေရာဂါပါပဲ။ ဒီေတာ့ အစား အေသာက္ကို လည္း အတိုင္းအတာနဲ႔ မွန္မွန္စားေပး ရပါမယ္။ တအားနင္းကန္စားလို႔ လည္းမျဖစ္ပါဘူး။ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္႐ံုစားရမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖရပါတယ္။ အစာမရွိရင္လည္း ဥာဏ္ အလင္းကိုမရႏိုင္သလိုနင္းကန္ စားျပန္ရင္လည္း ငိုက္ျမည္းအိပ္ ငိုက္ေနလို႔ ဥာဏ္အလင္းကိုမရ ႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ရွင္ရဟန္း ေတြကို ေနနည္း ထိုင္နည္းစား ေသာက္နည္းေတြသင္ၾကားျပသ ေပးတဲ့ ေသခိယလို႔ေခၚတဲ့လိုက္ နာက်င့္သံုးရမယ့္သိကၡာပုဒ္ေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာျမတ္စြာဘုရား ကေနာက္ထပ္ထမင္းစားတဲ့အခါ မွာ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးလုတ္ ေလာက္စားလိုက္ရင္ ဗိုက္ဝသြား ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိတာနဲ႔ အဲဒီေလးငါးလုတ္ကိုမစားဘဲေရ ေသာက္လိုက္ပါလို႔ၫႊန္ၾကားပါ တယ္။

ဒီလိုေလးလုတ္ငါးလုတ္ အစား ေရေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ပိုၿပီးက်န္းမာ၊ပိုၿပီးအစာေၾကလြယ္ တယ္လို႔အဌကထာဆရာကဖြင့္ ဆိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာရဟန္းသံဃာမ်ား ညစာမစားျခင္းနဲ႔ ပက္သက္လို႔ လည္းထို႔အတူပါပဲ။ညစာဟာလူ ကိုအမ်ားႀကီးေက်းဇူးမျပဳပါဘူး။ ကိေလသာကိုထူေျပာေစတယ္၊ ပြားမ်ားေစတယ္လို႔အဌကထာ ဆရာမ်ားက ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္။

အစားအေသာက္ စားရာမွာ ဘုရားရွင္ ေပးထားတဲ့ နည္းစနစ္မ်ား ဟာအင္မတန္ လိုက္နာက်င့္သံုး စရာေကာင္း ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ တို႔ဟာေလာက ေနာက္ကိုလိုက္ ၿပီးေကာင္းရင္ေကာင္းသလို နင္း ကန္စားတာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔တန္ယံုသင့္ယံု စားၾကဖို႔လိုပါတယ္။ သီလရွင္ဆရာႀကီး ေဒၚ သုမဂၤလက လူေတြက အစာအိမ္ ဆန္႔သေလာက္ နင္းကန္စားေန ၾကတာပဲ ဆိုတဲ့ စကားသံၾကား ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဟာဓမၼပဒထဲက ဒီအျဖစ္ အပ်က္ႏွစ္ခုကို ေျပးျမင္ သတိရ မိပါတယ္။

ခုလိုေရာဂါ ဘယေတြ ေသြတိုးေတြ၊ ေလျဖတ္ ေတြ၊ႏွလံုး ေသြးေၾကာ က်ဥ္းေတြ ေပါေနတဲ့ေခတ္မွာ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ဖို႔ဟာ အဓိကအခ်က္ ပါလို႔သိလိုက္ ရပါတယ္။ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကလည္း ေရာဂါ၊ေရာဂါ လို႔ေျပာတယ္။ ရဟန္းတို႔တကယ္ ေတာ့ေရာဂါဆိုတာ ႐ုပ္တရားေတြ ရဲ႕နာမည္ပဲလို႔ မိန္႔ခဲပါတယ္။

႐ုပ္တရားရွိရင္ အစာေကြ်း ရမယ္၊ အစာေၾကာင့္ ႐ုပ္တရား ေတြ ေဖာက္ျပန္ မသြားေအာင္ အစာေကြ်းရင္ စနစ္တက်အသိ တရားနဲ႔ ဆင္ျခင္သံုးေဆာင္ရမွာ လူသားေတြရဲ႕တာဝန္ပါပဲကိုလွသန္း ကိုလည္း အမွတ္ရလို႔ ဒီေဆာင္း ပါးေလးကို ေရးျဖစ္လိုက္ ပါတယ္။ 

ဥကၠာေက်ာ္

Credit: SHADE Journal