Tuesday, May 14, 2013

ပင္လယ္ရဲ႕ မနက္ျဖန္



အျပာေရာင္ စက္၀ိုင္းႀကီး ထဲက အစက္အေျပာက္ ေလးတခ်ဳိ႕ ျမင္လိုက္ ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေကာင္ေလးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ လိႈင္းမိတဲ့ ေလွတစ္စင္းလို ႐ုတ္ တရက္ လူးလြန္႔လႈပ္ရွား သြားတယ္။

ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြက ေမွ်ာ္လင့္ ေနတဲ့ တစ္စံု တစ္ရာကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ ျမင္လိုက္ ရသလို ျပံဳးေယာင္ သန္းလာ တယ္။ မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ ေနရင္းက ဘာစိတ္ကူး ေပါက္တယ္ မသိ။ ေကာင္ေလးက သူ႔လက္ ႏွစ္ဖက္ကို အေ၀းၾကည့္ မွန္ေျပာင္း သဏၭာန္ လုပ္လိုက္ ၿပီး အစက္အေျပာက္ ေလးေတြကို ထပ္ျပန္ ၾကည့္တယ္။

အျပံဳး။ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ အျပံဳး။ လိုခ်င္တာ ရသြားတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပံဳး။ လွပတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ အတူ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က  လ်င္ျမန္စြာ မ်က္လံုး အစံုကေန ခြာၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ကို ကပ္ကာ လက္ဟြန္း တစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။  တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပဲ အျပာေရာင္ မိုးကုတ္ စက္၀ိုင္းႀကီး ထဲက အစက္အေျပာက္ ေလးေတြ ကလည္း ေကာင္ေလးထံ ဦးတည္ ေရြ႕လ်ား ေနလာ ေနတယ္။ တိမ္တစ္မွ်င္၊ ျမဴတစ္စ ေတာင္ မရွိတဲ့ ဆည္းဆာ ေကာင္းကင္ ျပာမွာ အျဖဴေရာင္ မီးခိုးတန္း ေလးမ်ားလို ေ၀့ကာ၊ ၀ဲကာ။ ေကာင္ေလးက တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ျပည့္ၿဖိဳး လင္းလက္ လာတဲ့ လမင္းႀကီးလို အလင္းလက္ ဆံုးမ်က္လံုး၊ အခ်ဳိဆံုး မ်က္ႏွာ၊ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ရင္တြင္း ဆႏၵတို႔ကို ေဖာ္ေဆာင္ၿပီး ပါးစပ္မွာ တပ္ဆင္ ထားဆဲ ျဖစ္တဲ့ သူ႔လက္ဟြန္းကို အင္အားသံုးကာ ေအာ္ေခၚလိုက္ တယ္။ သနားစရာ။ ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံဟာ ေလထဲကို ေရာက္မလာ ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ ေလး စိတ္ပ်က္ သြားပံု မရဘူး။ သူေမွ်ာ္လင့္ ေနတဲ့ အရာေတြ ဆည္းဆာနဲ႔ အတူ သူ႔ဆီ လာေနၿပီ မဟုတ္ လား။

တကယ္ဆို ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ စိတ္ ဂနာမၿငိမ္။ လူဂနာ မၿငိမ္ျဖစ္ေနတာ တစ္ပတ္တိ တိရွိခဲ့ၿပီ။ မနက္ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္၊ ညေန တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ စိတ္နဲ႔ လူမကပ္ သလိုလို ျဖစ္ေနတာ။မနက္က ပဲၾကည့္။ ေကာင္ေလးဟာ အလုပ္လုပ္ေန ရင္းတန္း လန္းနဲ႔ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့၊ လည္တဆန္႔ ဆန္႔ျဖစ္ေနတာ။ အလုပ္ေတြလည္း အေယာင္ ေယာင္အမွားမွား။ ပိုက္က ျဖတ္ေနက် ငါးအေသ ေတြရဲ႕ဆူးေတာင္ ေတြကိုင္မိလို႔ လက္ကို စူး၀င္တာ လည္းအခါခါ။ ငါးအႀကီး အေသး ေရြးၿပီး ေရခဲပံု ေတြထဲ ထည့္ေတာ့လည္း လြဲထည့္ မိတာ အႀကိမ္ ႀကိမ္။ ဒီလို တလြဲတေခ်ာ္ ျဖစ္ေနတာကို ပိုက္ေခါင္း ေဆာင္က ဘယ္အခ်ိန္ ျမင္တယ္ မသိဘူး။ ေကာင္ ေလးရဲ႕နားအံုကို ေနာက္ကေန ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္႐ိုက္ တာ ခံလိုက္ရတယ္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ လုပ္ေနတာဆို ေတာ့ ပိုက္ေခါင္းေဆာင္ ႐ိုက္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ ဦးစိုက္ၿပီး သေဘၤာၾကမ္းနဲ႔ ေခါင္းမိတ္ဆက္ သြားေသးတာ။ ဦးေခါင္း တစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္လို႔။ ေယာင္ ေယာင္ ကန္းကန္းနဲ႔ အ႐ိုက္ခံ ရတဲ့ နားအံုကို လက္နဲ႔ ကိုင္မိတာ ငါးညီႇနံ႔ေတြ၊ ငါးေၾကးခြံ ေတြ စြဲကပ္ ကုန္တယ္။

ပိုက္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔ခါးက ခါးပတ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္မွ ေကာင္ေလး ခမ်ာ သတိ၀င္ လာတာ။ သတိ၀င္ လာေတာ့မွ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ကအလုပ္ နဲ႔လက္ ဇယ္ဆက္သလို ျမန္၊ မွန္ေတာ့တာ။ ပိုက္ေခါင္းေဆာင္ ကေတာ့ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္ ဆဲေရး တိုင္းထြာ ေနလိုက္တာ နာရီ ၀က္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ေကာင္ေလး နားမလည္တဲ့ ဘာသာ စကားမို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။


ေန႔လယ္ခင္း ထမင္း စားခ်ိန္ အလုပ္နားေတာ့ ေကာင္ေလးမွာ မနားရဘူး။ ထမင္းစား ခြင့္လည္း မေပးဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ အမိန္႔နဲ႔ ပိုက္ေတြ ေရေဆး ေနရ တယ္။ ဒီေန႔က်မွ ေနကလည္း ပူလိုက္တာ အရမ္းပဲ။ ေလကလည္း ၿငိမ္သက္ ေနလိုက္တာမွ အသက္႐ွဴ ရတာကို မ၀ခ်င္ဘူး။ အခါတိုင္းဆို က်င္းေတြ ခ်ဳိင့္ေတြ၊ ေရလိႈင္း လိပ္ျဖဴျဖဴ ေတြနဲ႔ ျမဴးေန တတ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ဟာ ဒီေန႔ေတာ့ ပစ္ခဲ ေနတဲ့ ၾကည္ျပာေရာင္ ေက်ာက္ေက်ာ ဗန္းႀကီးလိုပဲ။ ေနလံုးႀကီး နဲ႔ေတာင္ ပိုနီးကပ္ သြားသလိုလို။ ေကာင္ေလး ကေတာ့ ေလမတိုက္၊ လိႈင္း မပုတ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာဟာ အိပ္ခ်င ္ေယာင္ေဆာင္ ေနတဲ့ ေႁမြေပြး တစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနရ သလိုလို႔ ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပင္လယ္ရဲ႕မာယာ။ ပင္လယ္ရဲ႕ ေဒါသ၊ ပင္လယ္ ရဲ႕ အဇၩတၱကို အတူေန၊ အတူစား၊ အတူသြား ခဲ့ရလို႔ အူမ ေခ်းခါး မက်န္ သိေနၿပီ ပဲဟာ။ အခုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ မွန္တစ္ခ်ပ္ေပၚ ေနေရာင္ ထိုးထား သလို အလင္းျပန္ ေနလိုက္တာ မနက္ ေစာေစာက ျမင္ရတဲ့ ကၽြန္းေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ေတာင္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ ကုန္မွန္း မသိေတာ့ ဘူး။

ေကာင္ေလး ကေတာ့ ဘာကိုမွ သဲကဲြစြာ မျမင္ရလည္း တစ္ခ်က္တစ္ ခ်က္ ဟိုေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္၊ ဒီေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္ပဲ။ ေနမင္းႀကီးရဲ႕အပူကို လည္း ေကာင္ေလး မမႈေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေရျပား ေတြကလည္း ပူျခင္း၊ ေအးျခင္းကို ေရာက္ခါ စရက္မ်ားလို မခံစား တတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ပိုက္ေခါင္းေဆာင္ ႐ိုက္သြားတဲ့ နားအံုက နာက်င္မႈ ကလည္း ေရထဲ ခဲက်သလို ေပ်ာက္ဆံုး သြားပါ ၿပီ။ ေကာင္ေလး ဦးေခါင္းမွာ ေမြးက တည္းက ေဗြႏွစ္ခုပါ လာေပမဲ့ ေကာင္ေလး ကေတာ့ ဘယ္ အရာေတြကိုမွ ေဗြမယူ တတ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ ပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ ေကာင္ေလး ဦးေခါင္းက ေဗြခ်ိန္ခြင္နဲ႔ စက္ယူရမဲ့ အရာ ကေတာ့ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဒါကို ေကာင္ေလးက လြဲလို႔ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ ေစာင့္နတ္ ေတြေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီ အေၾကာင္း အေမ့ကိုသာ ဖြင့္ေျပာ ခြင့္ရရင္ ဘယ္ ေလာက္ရယ္(ရီ)လိုက္မလဲ။ “ငါ့သားႏွယ္ ေရႊနဲ႔ စက္ရမဲ့ ခ်ိန္ခြင္မ်ား ေရနဲ႔ စက္လို႔ေတာ္”နဲ႔ ရွိမွာ။


အေတြးေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ ေကာင္ေလးမွာ ငဘ ေနာက္ က ေရာက္ေနတာကို မသိ လိုက္ဘူး။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ငဘမွာ အထုပ္ တစ္ထုပ္လက္က ဆြဲလို႔။ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ေကာင္ေလး ေဘးနား အထုပ္ကို ခ်ကာ လစ္ေျပး တယ္။ ေကာင္ေလး အထုပ္ကို ေျဖၾကည့္ေတာ့ ဟင္းနဲ႔ ႏွယ္ထားတဲ့ ထမင္းေတြ။ ေကာင္ေလးမွာ ငဘကို ေက်းဇူးတင္ လိုက္ရတာ။ ရင္ထဲအသည္း ထဲ အေရာက္ပဲ။ ငဘ လက္ဆြဲၿပီး အေမ့ကို ေျပာျပ လိုက္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္။
ငဘ ဆိုတာ ေကာင္ေလး ေပးထားတဲ့ နာမည္ ပါ။ ေကာင္ေလး သူ႔နာမည္ အရင္းကို မသိပါဘူး။ သေဘၤာေပၚ မွာရွိတဲ့ ဘယ္သူ႔ကို မွလည္း နာမည္ မသိပါဘူး။ ငဘလို႔ ေခၚမိတာက ငဘဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ လူမ်ဳိး(ဘကုန္း) ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အမွန္ဆို ငဘလို႔ မေခၚသင့္ ပါဘူး။ “ငကၽြဲ”လို႔ ေခၚသင့္ တာပါ။ငဘ အသား အေရဟာ နဂိုက မည္းပါ တယ္ဆိုမွ ပင္လယ္ထဲ ေနတာ ၾကာေတာ့ (တစ္လေနလို႔ ေရတစ္ခါ မခ်ဳိး ရတာမို႔) သပိတ္ ေရာင္ထ ေနပါၿပီ။ ကၽြဲတစ္ေကာင္ရဲ႕ အသားအေရ ကို သူ႔အေရျပား ေတြက ေခ်း(ဂ်ီး)ေတြနဲ႔ မည္းနက္ ေနၿပီ။ဒါေပမဲ့ ငဘဟာ အသားမည္း သေလာက္ စိတ္ထား ျဖဴတဲ့သူပါ။ ပံုႏိႈင္း ရရင္ ဒန္အိုးမည္း မည္းထဲ ထည့္က်ဳိ ထားတဲ့ ႏြားႏို႔လို ျဖဴတဲ့သူမ်ဳိး။ ေကာင္ေလး ကိုလည္း အျမဲတေစ ကူညီတတ္တဲ့ သူ။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီသေဘၤာေပၚမွာ ဘယ္သူ႔ ကို သံေယာဇဥ္ အရွိဆံုးလဲလို႔ ေမးမယ့္သူ ရွိခဲ့ရင္ ေကာင္ေလးကေတာ့ ငဘကိုပဲ လက္ညိႇဳး ထိုးျပမိ မယ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆို ငဘကေကာင္ ေလးနဲ႔အတူ ဒီသေဘၤာကို ေရာက္လာ ခဲ့သူ မဟုတ္ လား။

အမွန္ေတာ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ငဘရဲ႕ ေရစက္က ဘယ္ဘ၀က ျပဳခဲ့တယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေကာင္ေလး ႏိုင္ငံ တစ္ခုမွာ အိုဗာ စေတး အျဖစ္နဲ႔ အဖမ္းခံရ တယ္။ ေျပာရရင္ ေကာင္ေလးမွာ အဲဒီ ႏိုင္ငံေရာက္ ဖို႔ ေလွနဲ႔ တစ္မ်ဳိး၊ ကားနဲ႔ တစ္ဖံု၊ ေျခလ်င္တစ္ ဆင့္၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ တစ္သြယ္ သြားခဲ့ရတာ။ ခုိးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္မွ အသက္ကို သရဏ ဂံုတင္ရတဲ့ အထိပဲ။ ေရာက္လို႔ ေလး-ငါးလပဲ ၾကာေသး  တယ္ အဖမ္းခံရတာ။ လာစရိတ္ မေျပာနဲ႔ အလုပ္ ရွာေပးတဲ့ ေအးဂ်င့္ ေႂကြးေတာင္ မေက်ေသးဘူး။

အဲဒီတုန္းက အျဖစ္ အပ်က္ကို ျပန္ေတြးတိုင္း ေကာင္ေလးမွာ မခ်င့္ မရဲ ျဖစ္ရတယ္။ ဟုတ္ တယ္ေလ။ သူတစ္ပါး တိုင္းျပည္မွာ ေညာင္သီး လည္း ရွာ၊ ေလးသံလည္း နားစြင့္ေန ပါလ်က္က ကိုယ္ေနတဲ့ အိမ္မျပန္ တတ္လို႔ လမ္းေမး မိပါ တယ္။ရဲ ျဖစ္ေနလို႔ အဖမ္းခံ ရတာ ရွက္စရာ ေကာင္းမေန ဘူးလား။ တကယ္။ အဲဒီကတည္း က ေကာင္ေလး ခမ်ာ ဘယ္အရာကိုမွ သူ႔ အသိ ၪဏ္နဲ႔ မတိုင္းရဲ ေတာ့ဘူး။ အေမသာ သိရင္ “ငါ့သားက ငယ္ေသးတာ ကိုး၊ အေတြ႕ အၾကံဳႏု ေသးတဲ့ဟာ”လို႔ ဆို ေလမလား။

အခ်ဳပ္ထဲမွာ သံုးလ ၾကာတယ္။ တစ္ေန႔မွ ထမင္းႏွစ္နပ္ပဲ စားရတယ္။ ဟင္းေကာင္းတစ္ နပ္ပါေပမဲ့ ထမင္းကေတာ့ ေကာင္ေလး လက္နဲ႔ ငါးခါ မဆုပ္ရဲဘူး။ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေတာ့မွ ေကာင္ေလးလည္း ႏိုင္ငံစံုက လူမ်ဳိးစံုကို(အျပင္မွာ ထက္) ေတြ႕ဖူး ျမင္ဖူး ေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလး သိသေလာက္ေတာ့ အင္ဒိုနီး ရွား၊ ထိုင္း၊ တ႐ုတ္၊ ျမန္မာ၊ ဗီယက္နမ္၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ အိႏိ္ၵယ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ နီေပါ။

အားလံုးေရာ ထားတာ ဆိုေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ ဆို ညံပြက္ ေနတာ။ တစ္ခါတေလ မ်ားဆို ေကာင္ ေလးတို႔ဆီက ေညာင္သီး သီးခ်ိန္ ေညာင္သီးလာ စားတဲ့ငွက္ ေတြလိုပဲ ဘယ္အသံက ဘယ္ငွက္မွန္း မသိေတာ့ သလို။ အဲဒီ့ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္ထဲ မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ အဆိုးထဲက အေကာင္းလို႔ပဲ ေျပာရ မလား။ ႀကိမ္ဒဏ္မမိ။ ေထာင္ေတြ ဘာေတြ မက် ဘဲနဲ႔ ေကာင္ေလး အပါအ၀င္ လူရွစ္ဆယ္ ေလာက္ ျပန္ပို႔ခံ ရတယ္။ မိခင္ႏိုင္ငံ အထိေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္စပ္ အထိတင္ပဲ။ ပူစရာမလို ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လူမ်ဳိး ဘယ္ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ျဖစ္ ပြဲစား ဆိုတာ ရိွတယ္။ ရဲေတြက နယ္စပ္မွာ ရွိတဲ့ ပြဲစား ေတြဆီ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေရာင္းလိုက္ ၾကတာ။

ႏြားပြဲစား ေတြက ႏြားေတြ ျခံထဲ ထည့္ထား ၿပီး ႀကိဳက္ ေစ်းရမွ ထုတ္ေရာင္းသလို ေကာင္ ေလးတို႔ ျမန္မာ အုပ္စုနဲ႔ ဘဂၤလား အုပ္စုကိုလည္း ပြဲစားက ေတာႀကိဳ ေတာင္ၾကားထဲ မိုးကာတဲ ေတြနဲ႔ မ၀ ေရစာေကၽြး၊ မလံုမျခံဳ ထားၿပီး အက်ပ္ကိုင္ ေတာ့တာပဲ။ သူတို႔မွာ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဒူး တုပ္ဆို ဒူးတုပ္။ ေမွာက္လ်ား ထိုးဆို ေမွာက္လ်ား ထိုးမ်က္ခံုးေတာင္ တင္မၾကည့္ရဲဘူး။ မထင္ရင္ မထင္သလို ထုလိုက္ ႏွက္လိုက္ ၾကတာ လည္းလြန္ ေရာ။ ႏြားပြဲစား ကမွ သနား ညႇာတာစိတ္ ရွိဦးမယ္။

ပြဲစားဘက္ ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ အိမ္ျပန္ မလား၊ အဖမ္း မခံရတဲ့ ႏိုင္ငံ ျပန္တက္မလား၊ ေရာင္းစားခံ မလား၊ ႀကိဳက္တာ ေရြးပဲ။ ကလန္ ကဆန္လုပ္လို႔ ကေတာ့ အသက္ ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထား ေရာပဲ။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရွိ တဲ့သူ။ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္း ကူညီမဲ့ သူရွိတဲ့ သူေတြက ေတာ့ ျပန္တက္ ၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ခ်င္ ရင္လည္း လြယ္တယ္။ မိဘ ေဆြမ်ဳိးဆီ  ဖုန္းဆက္။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ေနရာမွာ ေငြဘယ္ေလာက္နဲ႔ လာေရြး ပါ ေျပာလိုက္႐ံု။

ေကာင္ေလးနဲ႔ ငဘက အဲဒီမွာ ဘ၀ စတာ။ ဘာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ဘ၀ စသလဲ ေျပာရ ရင္ ငဘ ကလည္း သူ႔ႏိုင္ငံက မိသားစုရဲ႕ဖုန္းနံ ပါတ္ကို မသိဘူး။ ကူမယ့္သူ လည္း မရွိဘူး။ ေကာင္ေလး ကလည္း တစ္ေယာက္တည္း သာရွိတဲ့ အေမအို မ်က္ႏွာ မြဲကို ဒုကၡထပ္ မေပး ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ ထပ္ေပး စရာလည္း ေကာင္ေလးရဲ႕ အေမအိုမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေကာင္ေလး သြားခဲ့ တာေတာင္ မ်က္ခြက္ ေလာက္၀ိုင္း ကေလးနဲ႔  ဇရပ္ေလာက္ အိမ္စုတ္ ကေလး ေပါင္သြား ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ တစ္က်ပ္မွလည္း မပို႔ႏိုင္။ တစ္ခါမွလည္း ဖုန္းမဆက္၊ ေခြးလံုးလံုး ျဖစ္မွေတာ့ ေကာင္ေလး အိမ္မျပန္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ မိဘစကား နားမေထာင္ မိလို႔ အရွင္ လတ္လတ္ ငရဲ ဆင္းရမွ ေတာ့လာ မဲ့ေဘး ေျပးေတြ႕႐ံုလို႔ပဲ ေကာင္ေလး ခံယူ ထားလိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ထဲမွာေတာင္ အေမအိုက သီလရွင္ ၀တ္ေနၿပီလို႔ အိပ္မက္ မက္ေနၿပီပဲ ဥစၥာ။ ေကာင္ေလးကေတာ့    အိပ္မက္ အတိုင္း ျဖစ္ပါေစ လို႔ပဲ ဆုေတာင္းတယ္။

ပြဲစား ကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားကို ပါးစပ္ ဖ်ားမွာေတာင္ မထားသူ ပီပီ အိမ္မျပန္ႏိုင္၊ ျပန္မ တက္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ ထဲက အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ငယ္ရြယ္သူ မွန္သမွ် ငါးဖမ္း သေဘၤာကို ေရာင္းစား လိုက္တာပဲ။ ၃ ႏွစ္ စာခ်ဳပ္နဲ႔ တဲ့။ တစ္၀က္ သူ ယူ။ တစ္၀က္ ကေတာ့ ႏွစ္ျပည့္လို႔ ျပန္ရင္ စရိတ္က ပိုတာ ျပန္ေပးမယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ စာခ်ဳပ္ လို႔သာ ျပတာ၊ စာခ်ဳပ္ထဲက ဂ်ဴးျမစ္ ဘာသာ စကားကို ေကာင္ေလးတို႔ တစ္ေတြ ဘာနားလည္ မွာလဲ။ ငရဲက လာတဲ့ သူေတြ ဆိုေတာ့ ငရဲျပန္ ပို႔လည္း ေခါင္းညိတ္ လိုက္ရတာပဲ။ သူတို႔ကို ေခါင္းခါ တဲ့သူ၊ သူတို႔ အတြက္ အသံုးမက်တဲ့ သူေတြကေတာ့  ဘယ္လမ္း ဆိုတာ ဘုရားမွ တစ္ပါး...။

သေဘၤာေပၚ စေရာက္ေတာ့ အလုပ္သမား အားလံုးထဲမွာ ေကာင္ေလး က အသက္ အငယ္ဆံုး၊ အေသး ေကြးဆံုး။ ေကာင္ေလးမွာ သေဘၤာ ေပၚက ေန ပင္လယ္ျပင္ ႀကီးကို ၾကည့္ရတာ အံ့ၾသ မဆံုးဘူး။ ဒီေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီး ဒီေလာကမွာ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္ေလး မထင္ထား ခဲ့ဘူး။ ႀကီးလိုက္တာမွ မိုးကုပ္ စက္၀ိုင္းရဲ႕ အနားစေတြ ကိုေတာင္ ၀ါးမ်ဳိ ထားသလား ထင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ ထဲက ေက်ာက္ ေဆာင္ေတြ၊ ကၽြန္းေတြ။ ေကာင္ေလး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ေရာင္စံု ငါးေတြ။ သစ္ပင္ပါလို႔ က်ိန္ေျပာရမဲ့ ေက်ာက္ခက္ ပန္းပင္ေတြ။ ထိေတြ႕ၾကည့္မွ သက္ရွိမွန္း သိရတဲ့ ေက်ာက္ သတၱ၀ါေတြ။ အို...ေကာင္ေလး အတြက္ေတာ့ ပင္လယ္ ဆိုတာ ဆန္းၾကယ္မႈေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့ ေနရာ တစ္ခုပါပဲ။


ေကာင္ေလး စလုပ္ရတဲ့ အလုပ္က မိုးလင္းတာနဲ႔ ရြက္စုတ္ ျပက္ၡဒိန္က ရက္စြဲပါ စာရြက္ေလး ေတြကို တစ္ေန႔ တစ္ရြက္ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ပင္လယ္ထဲကို  လႊင့္ပစ္ ရတာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ သေဘၤာ တစ္ခုလံုးကို သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ စားဖိုေခ်ာင္က ခိုင္းရင္လည္း ကူရတယ္။ အသားဘူး ငါးဘူးေတြ ေဖာက္ေပး ရတာ မ်ားတယ္။ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ဆိုတာ ပင္လယ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ထား သလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ စားရ ခဲတယ္။ ငါး၊ ပုစြန္၊ ဂဏန္းေတြ ကေတာ့ ၀ိုင္း ႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ေပါ့။
အလံတင္ အလံခ်လည္း လုပ္ရတယ္။ ဒါကေတာ့ ေနရာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အကူးအေျပာင္း မွာပါ။ အလံေတြက ပင္လယ္ ထဲက ငါးေတြလိုပဲ အေရာင္စံု တယ္။ ေကာင္ေလးက စာမတတ္ေတာ့။ ဘယ္အလံက ဘယ္ႏိုင္ငံကို ကိုယ္ စားျပဳမွန္း မသိပါဘူး။ ခိုင္းရင္ လုပ္လိုက္တာပဲ။ သံုးခါတိတိ ေကာင္ေလး လႊင့္တင္တဲ့ အလံေတြ တိုင္လယ္ ကေန ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်ခံ ရတယ္။ အလံတိုင္ ကေတာ့ သံတိုင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္။ ဘယ္ဆီ ကေနပစ္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေကာင္ေလးလည္း မသိဘူး။
အလံ ပစ္ခ်ခံ ရၿပီေဟ့ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္ ေလးတို႔ သေဘၤာက ေမာင္းးလိုက္တာမွ ျမန္မွျမန္။ ေနာက္မွ ေကာင္ေလးလည္း ရိပ္မိတယ္။ ပင္ လယ္မွာ ငါးခိုးဖမ္းတဲ့ သေဘၤာ ဆိုတာ။


ေျပာမယံု ၾကံဳမွသိ ဆိုတာလိုပဲ။ ထိပ္ထုမွ ဓားျပမွန္း သိရတဲ့ အျဖစ္ကို စိတ္နာ လိုက္တာ မေျပာနဲ႔။ ရသမွ် ဘုရားစာ ေလးေတြ ရြတ္ေနမိ တာလည္း နားပါတဲ့ သတၱ၀ါဆို ပင္လယ္ႀကီး လည္း နားကန္း ေလာက္တယ္။ ဒုကၡ အဖံုဖံုကို ရင္ဆိုင္ ရတိုင္းလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားမရွိတဲ့ လူပြဲစားကိုပဲ ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ ေတြကေတာ့ တိုက္ပဲ ေဆာက္ေန သလား။ ကား ပဲစီး ေနသလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔လို ေတာင္ပံက်ဳိး ေလးေတြကို ေရထဲပဲ ကန္ခ် ေနၿပီလား။
ဘာကိုမွ ေရေရရာရာ မွန္းဆလို႕ မရေတာ့ရင္ ေတာ့ အဆံုး၊ အစမသိတဲ့ ပင္လယ္ ေရျပင္ႀကီးကို ေငး။ စာခ်ဳပ္ ျမန္ျမန္ ျပည့္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရ တယ္။ အလုပ္ ပင္ပန္းတဲ့ ညေတြဆို အိပ္မက္ထဲ အထိ ရြက္စုတ္ ျပကၡဒိန္က ေန႔စြဲ စာရြက္ေလးေတြ  ကို တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ ဆြဲျဖဳတ္ ေနရ တတ္တယ္ လို႔ အိပ္မက္မက္ တတ္တယ္။ မိုးလင္းလို႔ ေယာင္ ေပေပ သြားၾကည့္ မိရင္ေတာ့ ရြက္စုတ္ ျပကၡဒိန္ အဖံုးေပၚက ေရသူမ ဒီဇိုင္းနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ တစ္ ကိုယ္လံုးေပၚ ႏိုင္ငံျခား မင္းသမီးက ေကာင္ေလး ကို ျပံဳးႏႈတ္ဆက္လို႔။ ေန႔စြဲ စာရြက္ေလးက မေန႔ က အတိုင္း။ ေကာင္ေလး ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခား မင္း သမီးကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး စာရြက္ကိုဆြဲျဖဳတ္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ လံုးေျခ ပစ္လႊင့္လိုက္တာ ပင္လယ္ ကေတာင္ အသံျမည္ သြားသလိုလို။

“ဖတ္...ဖတ္”
“စြပ္...စြပ္”
ဒီညေန ေကာင္ေလး အရမ္းေပ်ာ္ ေနတယ္။ ေန႔လယ္ခင္းက ငဘ ထမင္းခိုး ထည့္လာ ေပးတဲ့ ပလတ္ စတစ္ အိတ္ထဲကို ညေန အလုပ္သိမ္းေတာ့ ေရြးက် ငါးေသးေတြ ထည့္လာခဲ့တာ ကုန္လုကုန္ ခင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာင္ေလးက ငါးတစ္ဆုပ္ ပစ္ခ်လိုက္ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ပင္လယ္က အသံျမည္ လိုက္။ စင္ေရာ္ငွက္ေတြက ေကာင္းကင္ ကေန ထိုးသုတ္ စားေတာ့ တစြပ္စြပ္နဲ႔ ပင္လယ္က အသံျမည္ လိုက္နဲ႔ ပင္လယ္ရဲ႕ ညေန ဆည္းဆာဟာ သဘာ၀က်စြာ လွပေနတယ္။

အျပာေရာင္ ပင္လယ္ တစ္ခု။ ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာ တစ္စင္း။ သေဘၤာ ဦးစြန္းမွာ ေကာင္ ေလးတစ္ေယာက္။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေရာင္စံုစုတ္ ခ်က္ေတြ ၾကားထဲမွာ စင္ေရာ္ တစ္အုပ္။ ဒီ႐ႈခင္းကို လက္က်န္ အားအင္နဲ႔ ေငးရီေနတဲ့ ေန၀န္းနီနီ။ ဒါကို လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ဆိုဆုိ။  ေလာကဓံ တရားက ေကာင္ေလး အတြက္ ဖန္ဆင္းေပးလိုက္ တဲ့ ေသသပ္ ပိရိတဲ့ လွည့္ကြက္ တစ္ခုလို႔ေျပာ ေျပာ။ ေကာင္ေလး ကေတာ့ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲ၊ အသိၪဏ္ ေတြထဲကပါ ေပ်ာ္ေနတယ္။

ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက မနက္ အလုပ္ ထဲက ပိုက္ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ႐ိုင္းပ်မႈ ေတြနဲ႔ ဆန္႔ က်င္စြာ လင္းလက္ ေတာက္ပ ေနတယ္။ ေန၀န္းနီနီ ႀကီးကေတာင္ ေကာင္ေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မနာလို ကာ အေနာက္ဘက္ ပင္လယ္ထဲကို ရွက္ရြံ႕စြာ တိုး၀င္လို႔။ ပင္လယ္ႀကီး ကေတာ့ ဟိုတုန္းက သူ႔ရဲ႕ ေမာက္မာမႈေတြ အတြက္ ေကာင္ေလးကို ေလျပည္ညင္း ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးလို႔။


ေကာင္ေလး ေပ်ာ္ေန ပါတယ္။ ပိုက္ကြန္က လြတ္တဲ့ ငါးတစ္ေကာင္လို ေကာင္ေလးတစ္ကိုယ္ လံုး ဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။    သံုးႏွစ္ လံုးလံုး မေသေအာင္စား၊ မနားရ ေအာင္ ခိုင္းေစ ခံခဲ့ ရတာေတြ။ မုန္တိုင္းနဲ႔ အသက္ ခႏၶာ ေလာင္းေၾကး ထပ္ကစား ခဲ့ရတာေတြ။ ပင္ လယ္ ဓားျပေတြနဲ႔ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားခဲ့ရ တာေတြ၊ သူတစ္ပါး ေရပိုက္နက္ထဲ ငါးခိုးဖမ္းလို႔ ေသနတ္နဲ႔ အပစ္ခံ ရတာေတြ အားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့ ၿပီး ဒီညေန မွာေတာ့ ေကာင္ေလး အရမ္းေပ်ာ္ေန တယ္။

ဟုတ္တယ္။ ေကာင္ေလးအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ညေန။ လွပတဲ့ ဆည္းဆာ။ လွပတဲ့ ပင္လယ္။ လွပတဲ့ မနက္ျဖန္။
“စင္ေရာ္ငွက္ ကေလး ေတြေရ...မနက္ျဖန္ ဆို ငါ အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုး မွာ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ကို ငါ အျမဲ သတိရ ေနမွာပါ။ မင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ လွတဲ့ အေၾကာင္း။ ပင္လယ္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ က်ယ္ က်ယ္၊ မုန္တိုင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ထန္ထန္၊ မင္း တို႔အန္တု အႏိုင္ ယူႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း။ ငါဟာ မင္း တို႔ကို အားက် အတုယူ ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ငါ့အေမကို ေျပာျပ ျဖစ္မွာပါ။ ငါ့အေမက ငါ့ကို ေမွ်ာ္ေန မွာကြ သိလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပင္လယ္ႀကီးရယ္၊ မင္းတို႔ရယ္၊ မနက္ျဖန္ဆို ေဟာင္းသြား ေတာ့မဲ့ ငါ့ရဲ႕ ကံၾကမၼာဆိုး ေန႔ရက္ေတြရယ္ကို ငါ့ အသက္ ခႏၶာရွိေန သမွ် သတိ ရေနမွာပါ။ ငါတို႕ ေတြ႕ဆံုတာ ဒီညေနဟာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ စိတ္မေကာင္း ပါဘူးကြာ။ ကဲ၊ ေနလည္း ၀င္ေတာ့မယ္။ မင္းတို႔ လည္း ျပန္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ဆံု ေတြ႕ဖို႔ ဆုမေတာင္း ရဲတဲ့ ငါ့ကိုေတာ့ ခြင့္လႊတ္ ၾကပါကြာ” ေကာင္ေလးရဲ႕ အသံက ၀မ္း နည္းမႈေၾကာင့္ တုန္ခါေနတယ္။ ေကာင္ေလးက လက္က်န္ငါးေတြ အကုန္လံုး ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ် လိုက္တယ္။  စင္ေရာ္ငွက္ေတြက အလုအယက္ ထိုးသုတ္ စားၾကတာ ဆူညံလို႔။ ေစာေစာက လွပျခင္း ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း အနက္ေရာင္ ၀တ္႐ံုကို လႊမ္းျခံဳ လိုက္တယ္။ ေန၀န္းနီနီႀကီး ကေတာ့ ပင္လယ္မွာ အိပ္စက္ဖို႔ ေခါင္းတိုး ၀င္သြားၿပီ။ စင္ေရာ္ ငွက္ကေလး ေတြကလည္း ေကာင္ေလး အတြက္ ႏႈတ္ဆက္ေတး ေတြသီရင္း ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြဆီ အိပ္တန္းတက္ ဖို႔ျပန္ၾကၿပီ။ ေကာင္ေလး ကေတာ့ ေက်ာက္႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို မတ္မတ္ရပ္ကာ စင္ေရာ္ငွက္ေတြ အိပ္တန္းပ်ံ ရာဘက္ကို ေငးေမာလို႔။

စင္ေရာ္ငွက္၊ ပင္လယ္ရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါး။ မုန္တိုင္းဘယ္ ေလာက္ျပင္းျပင္း။ ေလဆန္ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုယ့္အိမ္ ကို အေရာက္ ျပန္တဲ့ငွက္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ အားက် ရိပ္ေတြ စြန္းထင္းလာတယ္။ အေမ၊ အေမ့အိမ္၊ မနက္ျဖန္၊ အို၊ ဖ်တ္ခနဲ လင္းလက္သြားတဲ့ ပင္လယ္ရဲ႕ အေရာင္ေၾကာင့္ ေကာင္ ေလး အမွတ္မထင္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၾကယ္ တစ္စင္း ပင္လယ္ထဲ ထိုးဆင္း လာတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေကာင္ေလး အေမ့စကား တစ္ခြန္းကို အမွတ္ရတယ္။“ၾကယ္ေႂကြ တာ ျမင္ရင္ ဆုေတာင္း ရတယ္။ ကိုယ္ ေတာင္းတဲ့ဆု ဆံုးရဲ႕သားနဲ႔ ၾကယ္ ေႂကြတာ မေပ်ာက္ ေသးရင္ ေတာင္းတဲ့ဆု ျပည့္တယ္။ မွတ္ထား သား”တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလး ေနာက္က် ပါတယ္။ ၾကယ္ေႂကြက ေကာင္ေလးရဲ႕ ဆုကိုလည္း မေစာင့္ဘူး။ ပင္လယ္ ကိုလည္း ေရာက္ေအာင္ မလာ ခဲ့ဘူး။ ေကာင္ေလး ကေတာ့...။

တကယ္လို႔မ်ား...သင္
ပင္လယ္ျပင္ကို ေရာက္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္
စင္ေရာ္ ငွက္ကေလး ေတြကို
ေတြ႕ခဲ့မယ္ ဆိုရင္
အလံမ်ဳိးစံု ေျပာင္းလဲ တပ္ဆင္ေနတဲ့
သေဘၤာ တစ္စင္းကို ေတြ႕ခဲ့မယ္ ဆိုရင္
ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ ေရျပင္ထဲမွာ
ေမ်ာေနတဲ့ ေန႔စြဲ ျပကၡဒိန္ စာရြက္ေလးေတြ
ေတြ႕ခဲ့မယ္ ဆိုရင္   
သင္ အသိေပး လိုက္ပါ။
သားေပ်ာက္ ေနတဲ့ အေမတစ္ေယာက္
ကမၻာေျမေပၚက  ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနဆဲဆိုတာ...။


ရာဇာမ်ဳိး၊အင္းကုန္း၊
(Teen မဂၢဇင္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၁၃)

No comments: