သွေးတိုးရောဂါ အကြောင်းသိကောင်းစရာ
အသက်ကြီးလာလျှင် အဖြစ်များသောရောဂါတစ်ခုမှာ သွေးတိုးရောဂါဖြစ်သည်။အသက်လေးဆယ်ကျော်လာသည်နှင့်ထိုရောဂါမှာ စတင်တံခါးခေါက်လာပြီဖြစ်သည်။ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေရင်းအလစ်ဝင်ရောက်လာတတ်သည်။
သွေးတိုးရောဂါသည် အဖြစ်များသော နာတာရှည်ရောဂါမျိုး ဖြစ်သည်။ ဆေးဝါး၊ ဓာတ်စာမမှီဝဲဘဲ ပျောက်ကင်းနိုင်သော ရောဂါမျိုးမဟုတ်ပေ။ သွေးတိုးရောဂါ၏ မူလအစမှာ အဆီစားသုံးမှုများပြားခြင်း ကြောင့်နှလုံးမှ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးသို့ ပေးပို့သော သွေးလွှတ်ကြောများအတွင်းတွင် အဆီထုတက်ပြီး သွေး ကြောကျဉ်းမြောင်းလာရာမှစ၍ ဖြစ်သည်။ ကျဉ်းမြောင်းသော သွေးကြောမှ သွေးပို့ပေးရာတွင် လိုအပ်သော နေရာ ရောက်ရှိရန် နှလုံးသည်ညှစ်အားပို၍ သုံးရသည်။ ထိုသွေးဖိအား ညှစ်အားကို လက်မောင်းတွင် ပတ်၍ ချိန်သောသွေးပေါင်ချိန်ကိရိယာက သွေးတိုးအဖြစ် ညွှန်ပြသည်။
နောက်ဆက်တွဲရောဂါ
သွေးတိုးရောဂါ၏ နောက်ဆက်တွဲမှာ နှလုံးရောဂါနှင့် အလွန်ကြောက်စရာကောင်းသော လေငန်း၊ လေဖြတ်ရောဂါဖြစ်သည်။ ရောဂါနှစ်ကြာလာသောအခါ ကျောက်ကပ်ကို ပျက်စီးစေနိုင်သည်။ သွေးတိုး ရောဂါ ဖြစ်ပွားလာလျှင် သွေးပေါင်ပုံမှန်ချိန်ခြင်း၊ မိမိနှင့်သင့်တော်သော သွေးကျဆေးတစ်မျိုးမျိုးကို ပုံမှန် စားခြင်း ပြုလုပ်သင့်သည်။ အချို့သူများမှာ သွေးတိုးရောဂါဝင်လာခါစမှာ ကြိုတင်သတိရှိပြီး မြန်မာဆေးမြီး တိုနှင့် ပျောက်ကင်းသွားသူများလည်းရှိသည်။
နှလုံးမကောင်းခြင်း၊ ကျောက်ကပ်မကောင်းခြင်း၊ အဆီအအိမ့်အစားများ၍ သွေးကြောများတွင် ပထဝီဓာတ်လွန်ကဲ၍ လေးလံထိုင်းမှိုင်းခြင်း၊ ပိတ်ဆို့ခြင်းများကြောင့် သွေးဖိအားတိုးရောဂါဖြစ်လာရသည်။ ပထဝီဓာတ်ပိတ်ဆို့ခြင်းကြောင့် လေသွားလမ်းကျဉ်းမြောင်းသဖြင့် ဖိတိုးသောကြောင့် “လေတိုးရောဂါ” ဟုလည်းမြန်မာဆေးဆရာကြီးအချို့က ယူဆကြသည်။
စိတ္တဇဝါယော(ခေါ်) စိတ်ကြောင့်ဖြစ်သောလေဖိအားကြောင့်လည်း သွေးတိုးရောဂါဖြစ်နိုင်သည်။ (တစ်နည်း) စိတ်မချမ်းသာလျှင်လည်း သွေးတိုးရောဂါဖြစ်နိုင်သည်။
ငါးစားခြင်းအကျိုး
လေဖြတ်ရောဂါ မှန်သမျှသည် သွေးတိုးရောဂါ အခြေခံမှ စသည်ကို တွေ့ရသည်။ ငါးစားခြင်းဖြင့် သွေးတိုးရောဂါကို ထိန်းနိုင်သည်ဟုဆိုသည်။ လူတို့သည် နေ့စဉ်စားသောက်ကာ အစာအဟာရများကို အ မျိုးအစားခွဲခြားကြည့်သောအခါ (၁) အသီးအရွက်များ၊ (၂) တိရစ္ဆာန်အသားများဟူ၍ နှစ်မျိုးနှစ်စားတွေ့ရှိရ သည်။ အသားစားသူများ စားသုံး သည့်အသားအမျိုးအစားကို ထပ်မံခွဲခြားကြည့်လျှင် (၁) ကုန်းသတ္တဝါအ သားနှင့် (၂) ရေသတ္တဝါအသားများ ဖြစ်ပြီး ရေသတ္တဝါအသားအဖြစ် ငါးကိုစားသုံးကြသည်ကို တွေ့ရသည်။
ဆေးပညာသဘောအရ ကုန်းသတ္တဝါအသားများသည် ပထဝီဓာတ်လွန်ကဲပြီး ကြေခဲသောအစာ များဖြစ်သည်။ မီးဖြင့် အချိန်ကြာမြင့်စွာ ချက်ပြုတ်မှသာ စားသုံးနိုင်သည့် အခြေအနေသို့ရောက်သည်။ အဆီများသော အသားမျိုးဖြစ်လျှင် ပို၍ပင် အချိန်ကြာမြင့်စွာ ချက်ပြုတ်ရသည်။ ချက်ပြုတ်၍ မကြေကျက် သောအစားအစာများကို စားသုံးသဖြင့် အစာအိမ်နှင့် အူမကြီးရောင်သော ရောဂါများရရှိနိုင်သည်။ ထိုထက် ဆိုးသည်မှာ အဆီဓာတ်များသည် လူ၏သွေးကြောများ အတွင်းသို့ရောက်ရှိကာ သွေးပိုက်လိုင်းများကျဉ်း သွားစေနိုင်သည်။ ထိုကျဉ်းနေသော သွေးကြောမှသွေးများ စီးဆင်းစေရန် နှလုံးသည် ပို၍ ညှစ်အားပေးရ သည်။ ထို့ကြောင့် သွေးတိုးရောဂါ ဖြစ်လာသည်။ အလုပ်ပိုလုပ်ရသော နှလုံးသည် ကြာရှည်မခံနိုင်၍ နှလုံး ရောဂါဖြစ်ပြီး လူ့သက်တမ်းစေ့မနေရတော့ပေ။
ငါးစားသုံးသူများသည် သတ်သတ်လွတ်စားသုံးသူများနည်းတူ နှလုံးတွင် အဆီတက်ခြင်း၊ သွေး ကြောများကျဉ်းခြင်း ရောဂါဖြစ်ပွားမှုနည်းပါသည်။ ငါးတွင်ပါဝင်သော အဆီဓာတ်သည် ပထဝီဓာတ်နည်း ပါပြီး အာပေါဓာတ်များခြင်းကြောင့် နှလုံးသွေးကြောများအတွင်း အဆီခဲခြင်း၊ သွေးကြောပိုက်လိုင်းများ ကျဉ်းမြောင်းခြင်း မဖြစ်စေနိုင်ပေ။
အနောက်တိုင်း ဆေးပညာရှင်များကလည်း ငါးတွင်ပါဝင်သော အဆီသည် အိုမီဂါသရီးခေါ် လူကို အကျိုးပြုသည့် ဖက်တီးအက်စစ်ပါဝင်သည်ဟု သုတေသနပြုထားကြသည်။ ရေချိုငါးများထက် ပင်လယ်ငါး များတွင် လူကိုအကျိုးပြုသော အဆီပို၍ ပါဝင်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ တူနာခေါ် ပင်လယ်ငါးတစ်မျိုး၏ အဆီ ကိုထုတ်ယူပြီး ငါးကြီးဆီအဖြစ် အားနည်းသောလူနာများကို ပေးလေ့ရှိသည်။ ငါကြီးဆီသည် နှလုံးသွေး ကြောကျဉ်းရောဂါကိုလည်း ဖြစ်ပွားမှုနှုန်းလျော့ကျစေ နိုင်သည်ဟုဆိုသည်။ မြန်မာ့ဆေးကျမ်းများတွင်ကား ပင်လယ်ငါးသည် ဆူ၏။ ကြေခဲ၏။ ချိုဆိမ့်၏။ ပူ၏။ သည်းခြေကိုစဉ်းငယ် ပျက်စေတတ်၏။ လေကိုနိုင်၏။ သုက်၊ သလိပ်တို့ကို ပွားစေတတ်၏။ ကျင်ကြီးကို ပွားစေတတ်၏။ (မြစ်ငါးနှင့် ပင်လယ်ငါးတို့ကား အကျိုး အပြစ်တူကြ၏ ဟု ဥတုဘောဇနကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည်။)
အသက်ရာကျော်အဖွား
စာရေးသူသည် မန္တလေးမြို့တောင်ဘက် ပေါက်ချောင်းရွာမှ အသက် (၁၁၅) နှစ်ရှိသော အဘွားမြ နှင့်တွေ့ဆုံသောအခါ အကြိုက်ဆုံးအစားအစာမှာ ငါးလေးအိုးကပ်နှင့် ကန်စွန်းရွက် ချဉ်ရည်ဟင်း တို့ ဖြစ် ကြောင်း ပြောပြသည်။ မိမိတို့မျိုးရိုးတွင် လယ်ငါး၊ ချောင်းငါးများကိုသာ အဓိကထားပြီး စားသုံးကြသည်။ ဝက်သား၊ အမဲသား စားသုံးမှုအလွန်နည်းသည်။ ငါးစားသုံးခြင်းကြောင့် လေဖြတ်ရောဂါနှင့် မြို့ပေါ် တွင် အဖြစ်များသော သွေးတိုးရောဂါ၊ နှလုံးရောဂါ၊ ဆီးချိုရောဂါ ဖြစ်ပွားမှုနည်းပါးကြောင်း ပြောပြသည်။
ငါးစားသုံးခြင်းကြောင့် ကောင်းသောအဆီများသာရနိုင်သည်။ ခြေလေးချောင်းသားများကဲ့သို့ မကောင်းသောအဆီများ သွေးကြောနှင့် နှလုံးသို့ရောက်ရှိပြီး နှလုံးညှစ်အား မြင့်တက်လာရာမှ ဖြစ်သော ဦးနှောက်သွေးကြောပေါက်ရောဂါ၊ လေသင်တုန်းဖြတ်ရောဂါ၊ နှလုံးရုတ်တရက် ရပ်ဆိုင်းသည့်ရောဂါများ ဘေးမှ ကင်းဝေးစေနိုင်ပါသည်။
သွေးတိုး လေတိုး
ရှေးဆရာကြီးများက သွေးတိုးကို “လေတိုး” ရောဂါ ဟုလည်းပြောကြသည်။ ထိုလေသည် သာမန် လေမဟုတ်ပါ။ လေပူဖြစ်သည်။ လေပူထရောဂါသည် အစာအိမ်မှ အချဉ်ပေါက်ပြီးဖြစ်လာသော ရောဂါ ဖြစ်သည်။ အစာအိမ်မှ အချဉ်ဓာတ်ပါသော အရည်များသည် လေနှင့်တကွ အထက်သို့ဆန်တက်သို့ ဆန် တက်လာပြီး ပါးစောင်၊ သွား ဖုံး၊ လျှာ၊ အာခေါင် စသည့်နေရာများတွင် လောင်ပြီး အပူဖုငယ်များထွက် လေ့ရှိသည်။ လျှာတွင်ချိုင့်ခွက် ကဲ့သို့လည်းထွက်လေ့ရှိသည်။ အလွန်နာပြီး အစားအသောက်အပူအစပ် မစားနိုင် ဒုက္ခတွေ့ရသော အပူ နာများဖြစ်သည်။ ကျောင်းသူသမီးငယ်တစ်ဦးသည် စာမေးပွဲနီးသည့် အခါ တိုင်းလျှာတွင် အနာစက်များ ပေါက်လေ့ရှိသည်။ ဆရာဝန်ပြသောအခါ Stress Ulcer ခေါ် စိတ်ရှုတ်ထွေးမှု၊ စိတ်ပူပန်မှုကြောင့်ဖြစ်သော အနာဟု အမည်တပ်သည်။ ဇာစ်မြစ်ကို လေ့လာကြည့်သောအခါ စာမေးပွဲနီး လာလျှင် သူသည် အချိန်မှန် ထမင်းမစား၊ ထမင်းအစားကော်ဖီမစ်နှင့် ရယ်ဒီမိတ်ခေါက်ဆွဲခြောက်များ၊ မအိပ်ချင်အောင် အစပ်ထုပ်များစားရာမှ လျှာအပူကန်ရောဂါရလာခြင်း ဖြစ်ပုံရသည်။
လေပူထရောဂါ
လေပူထရောဂါကြောင့် လူကြီးများတွင် သွေးတိုးခြင်း၊ ခေါင်းပူခြင်း၊ ခေါင်းအုံ၊ ခေါင်းမူးခြင်း၊ မျက်စိ မှုန်ပြီးကြည့်မ ကောင်းခြင်းများ ဖြစ်နိုင်သည်။ လေပူသည် မျက်စိအတွင်းရှိ မှန်ဘီလူးနှင့် မျက်ကြည်လွှာ အကြားတွင်အခိုး တက်ရိုက်သောအခါ မျက်စိအတွင်း တိမ်ရောဂါဖြစ်တက်သည်။ ရှေးက လူကြီးများသည် မျက်စိတိမ်စွဲရော ဂါမဖြစ်အောင် နှင့် လေပူများ အောက်သို့ဆင်းစေရန်အတွက် ညအိပ်ယာဝင်ချိန်တိုင်း တွင် ဒူးမှအောက်ပိုင်းကို ရေအေးခုနစ်ခွက်လောင်းပေးပြီးမှ အိပ်ကြသဖြင့် မျက်စိလည်းကြည့်ကောင်း ခေါင်း ပူပြီး မူးခြင်းမှလည်း သက်သာသည်ဟု ဆိုကြသည်။
လေရောဂါအစ အစာအိမ်က
လေပူရောဂါ၏ မူရင်းအစမှာ အစာအိမ်မှ ဖြစ်သည်။ အပူ၊ အစပ်၊ အချဉ်အရသာ သုံးမျိုးကိုကြိုက် နှစ်သက်၍ အစဉ်အမြဲစားသုံးလျှင် ဖြစ်စေ၊ ထိုအစာများကို စာသုံးပြီးနောက် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အေး သောရေခဲရေကို သောက်သုံးလျှင်ဖြစ်စေ အစာအိမ်မှ ဝမ်းမီးပျက်ပြီး လေချဉ်ဖြစ်လာသည်။ ထိုလေချဉ်တွင် ဥဏှတေဇော ခေါ် အပူဓာတ်သည် လေဝါယောဓာတ်နှင့် ပေါင်းမိပြီး အထက်သို့အချဉ်ဓာတ်များကို သယ် ဆောင်ပြီးတက်လာသည်။ ပါးစပ်၊ ခံတွင်း၊ လျှာ၊ အာခေါင်ပေါက်မှ၊ မျက်စိ၊ ဦးခေါင်းအတွင်းမှ ငယ်ထိပ် ပေါက်ထိအောင် အပူချိန်တက်သည်ဟုဆိုသည်။
လေချဉ်၊ လေပူတက်ခြင်းကို ရှေးလူကြီးများသည် သင်္ဘောသီးနုကို ထန်းလျက်နှင့် စားခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ ဖရဲသီးမှည့်ကို သကြားနှင့် ခေါက်စားခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ မန်ကျည်းမှည့် အနှစ်ကို ထန်း လျက်နှင့် စိမ်၍ ဆားအနည်းငယ်ခပ်ကာ ညအိပ်ယာဝင်သောက်ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း သက်သာစေသည် ဟုဆိုသည်။
လေပူထရောဂါလက်တွေ့ပျောက်ကင်းနည်းကို တိုင်းရင်းဆေးကောင်စီဝင် ဆရာကြီး ဦးမာဃက (၁၉၈၄ ခုနှစ် မတ်လထုတ်သိပ္ပံမဂ္ဂဇင်းတွင်) ရေးသားခဲ့ရာတွင် အိမ်သုံးနနွင်းမှုန့်ရိုးရိုး(နနွင်းခါးမဟုတ်) ကို ချိုအောင်သကြားရော၍ တစ်နေ့လျှင် မန်ကျည်းစေ့ နှစ်စေ့၊ သုံးစေ့ခန့် (အင်အားနှင့် အခြေအနေကို ကြည့် ၍သောက်ပါ။ အစာအိမ်အတွက် ဆရာတို့လက်တွေ့ဖြစ်ပါသည်။ ( နနွင်းအပူကို သကြားကပြန်ထိန်းထား သဖြင့် ခံနိုင်ရည်ရှိပါလိမ့်မည်။) ဟု ရေးသားထားကြောင်း မှတ်သားထားသည်ကို တွေ့ရသည်။
ဝမ်းချုပ်ခြင်းပြဿနာ
ဝမ်းချုပ်ခြင်းဖြင့်လည်း သွေးတိုးတက်သည်ကို သတိပြုပါ။ လူကြီးများ၊ အထိုင်များသော အလုပ် လုပ်ရသူများ၊ စားချိန်သောက်ချိန်မမှန်သော အလုပ်လုပ်ရသူများ၊ ခရီးသွားသူများတွင် အခြားကျန်းမာရေး ကောင်းမွန်သည့်တိုင် ဝမ်းချုပ်ခြင်းပြဿနာ ကြုံတွေ့ရလေ့ရှိသည်။ ဝမ်းချုပ်ခြင်းကို ဆေးကျမ်းများတွင် ရော ဂါဟု သတ်မှတ်မထားသော်လည်း လူတော်တော်များများတွင် ခံစားရသည့် ဝေဒနာဖြစ်သည်။
ယနေ့ ကြော်ငြာရောင်းချနေသော တိုင်းရင်းမြန်မာဆေးအမျိုးမျိုးကို လေ့လာကြည့်သော အခါ ရောဂါအမည်အမျိုးမျိုး တတ်ထားကြသော်လည်း များသောအားဖြင့် ဝမ်းနုတ်ဆေးအမျိုးအစားများသာ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဝယ်ယူသုံးစွဲကြသောအခါ ဝမ်းမှန်မှန်သွားခြင်း၊ လွယ်ကူစွာဝမ်းသွားခြင်း၊ ဝမ်း ချုပ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော နောက်ဆက်တွဲ အကြောတက်ခြင်း၊ အညောင်းအကိုက်များခြင်းပါ သက်သာသ ဖြင့် ထိုဆေးများကို ကြောငြာသည့်ရောဂါ မပျောက်သည့်တိုင် ဆက်လက်ဝယ်ယူ သုံးစွဲနေသည်ကို တွေ့ရ ပေသည်။ ဝမ်းတစ်လုံးကောင်းလျှင် ခေါင်းတစ်လုံးမခဲဟူသော ရှေးလူကြီးများစကားကို အချို့က ဝမ်းသွား လျှင် ခေါင်းမကိုက်ဟု ယူဆနေကြသည်။ မူရင်းစကားမှာ ထိုသို့ ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဝမ်းဗိုက်အတွင်းမှ အစာအိမ်မကောင်းလျှင် အစာကြေကျက်အား(သို့မဟုတ်) ဝမ်းမီးအား ကောင်းလျှင် ခေါင်းခဲစရာ နောက် ဆက်တွဲရောဂါဆိုးများ မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုလိုရင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းမချုပ်လျှင် ခေါင်းမခဲဟု အယူအဆမှားနေကြ ခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ဝမ်းချုပ်ခြင်း ပြဿနာရှိသူတော်တော်များများကို လေ့လာကြည့်သောအခါ လမ်းလျှောက်နည်း သူများ ဖြစ်သည်ကို တွေ့ရပေသည်။ လမ်းမလျှောက်ခြင်းကြောင့် အစာမကြေ၊ လေအောက်သို့မကျ၊ အူလှုပ် ရှားမှုမရှိသဖြင့် ရှေ့ကအစာနှင့် နောက်ကအစာပေါင်း၍ အူမကြီးတွင် ပိတ်ဆို့ကာ စမြင်းကဲ့သို့ဖြစ်ပြီး ဝမ်း ချုပ်သွားခြင်းဖြစ်ရလေသည်။
ဝမ်းနုတ်ဆေးမှန်သမျှသည် အူနံရံလှုပ်ရှားမှုကို ဖြစ်စေပြီး ဝမ်းသွားစေခြင်း၊ အစာဟောင်းများကို အရည်အဖြစ်ပျော်ပြီး ဝမ်းသွားစေခြင်း နှစ်မျိုးရှိသည်။ ထိုနှစ်မျိုးလုံးသည် ရေရှည်တွင် အူနံရံများမှ သက် စောင့် အချွဲအမြှေးများကွာကျစေခြင်း၊ ဝမ်းနှင့်အတူပါသွားစေခြင်းကြောင့် အကျိုးထက် အပြစ်ကပိုများလာ မည် ဖြစ်သည်။ မြန်မာဝမ်းနုတ်ဆေးတွင် ပွေးကိုင်းနှင့် ကနခိုများများပါလျှင် ပို၍ပင် ဥပါဒ်ပေးနိုင်သည်။ ထိုဆေးများသည် ကြာကြာစွဲသုံးလျှင် အူသာမက ကျောက်ကပ်ကိုပင် ပျက်စီးစေနိုင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ သာ သုံးစွဲသင့်သောဆေးများကို သက်စောင့်ဆေးသဖွယ် နေ့စဉ်စွဲ၍ စားသုံးနေလျှင် တစ်နေ့တွင် ဒုက္ခနှင့် တွေ့ရမည်ကို သတိပြုမိစေလိုသည်။
လမ်းများများလျှောက်ခြင်း၊ ထိုင်ထလေ့ကျင့်ခန်လုပ်ခြင်း၊ လှေခါးအဆင်းအတက်ပြုလုပ်ခြင်း၊ ရေ များများသောက်ခြင်း၊ အိပ်ယာဝင်ချိန်နှင့် အိပ်ယာထချိန်တွင် ရေမတ်ခွက်တစ်ခွက်ခန့်သောက်ခြင်း၊ အသီး အရွက်များများစားခြင်း၊ သင်္ဘောသီးမှည့်၊ ငှက်ပျောသီးမှည့်များကို နေ့စဉ်မှန်မှန်စားသုံးပေးခြင်း၊ ညအိပ် ယာဝင်ချိန်တွင် မန်ကျည်းမှည့်ဖျော်ရည်သောက်ခြင်း၊ နံနက်စောစော အစာမစားမီ နွားနို့အစိမ်းကိုဆားခပ် ၍ သောက်ခြင်း၊ အူမကြီးကို အန္တရာယ်မပေးသည့် ဆားခါးနှင့် ရှောက်ရည်သောက်ခြင်းတို့ဖြင့် ဝမ်းမှန် အောင် ပြုလုပ်သင့်ကြောင်း အကြံပြုအပ်ပါသည်။
သွေးတိုးကျစေနိုင်သော ဆေးမြီးတိုများမှာ-
သွေးတိုးရောဂါအတွက် မြန်မာဆေးမြီးတို (ဆေးနည်းတို) များစွာရှိသည်။ လူတစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော နည်းလမ်းများ မတူညီသော်လည်း တိုက်ဆိုင်၍ ပျောက်ကင်းသွားလျှင် ငွေကုန် ကြေးကျမများဘဲ အလွယ်တကူ မိမိပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရရှိနိုင်သော အပင်၊ အမြစ်၊ အရွက်၊ အသီး၊ အပွင့်တို့ မှ ရရှိခြင်းဖြစ်သဖြင့် အားကိုးထိုက်သော ဆေးမြီးတိုများဖြစ်သည်။ အချို့ခေတ်ပညာတတ် တိုင်းရင်းဆေးကို အထင်မကြီးသူများပင် သွေးတိုး၊ ဆီးချိုကဲ့သို့ ရောဂါကြီးများ ရုတ်တရက် အသက်ဆုံးနိုင်သည့် နှလုံးသွေး ကြောပိတ်၊ ရင်ဘတ်အောင့်ရောဂါကြီးများ ဆေးမြီးတိုနှင့် ပျောက်သွားသည်ကို တွေ့ရသောအခါ အံ့သြနေ ကြသည်။ ဆေးမြီးတိုများသည် လူထုအတွက် အသုံးဝင်သော တိုင်းရင်းဆေးပညာဖြစ်သည်။
၁။ ရှောက်သီးအခွံပါ ၄ စိတ် စိတ်ပြီး မတ်ခွက်တွင်ထည့် ရေနွေးစိမ်ထားပြီး အအေးခံ၍ တစ်နေကုန် သောက်ပါ။
၂။ ရှောက်သီးအရည်ညှစ် ၃ ဇွန်း+ပျားရည်စစ်စစ် ၁ဇွန်း ထမင်းစားပြီးသောက်ပါ။
၃။ ရှောက်ရွက်အနု၊ အရင့် တစ်နေ့လျှင် ၇ ရွက်မှ ၁၀ ရွက်ခန့် နေ့စဉ်အတို့ အမြှုပ်ပြုလုပ်၍စားပါ။
၄။ ငါးပိရည်၊ ငံပြာရည်၊ ငါးခြောက်စသည်တို့သည် မြန်မာလူမျိုးတို့နှင့် မကင်းနိုင်သော အစာများ ဖြစ်သည်။ ထိုအစာများ စားသည့်နေ့တွင် ဒန့်သလွန်ရွက် ဟင်းချိုကို ကြက်သွန်ဖြူနိုင်နိုင်ဖြင့် ချက်ပြီး တွဲဖက်သောက် ပေးပါ။ ကြက်သွန်ဖြူသည် သွေးတိုးကို ကျစေနိုင်သည်။ (သွေးတိုးရောဂါ ဖြစ်ပွားခဲ့ရာ ကြက်သွန်ဖြူကို နေ့စဉ်စားသုံးခဲ့ပါသဖြင့် ပျောက်ကင်းခဲ့သည်။) (မဟတ္တမဂန္ဒီ)
၅။ ဒန့်သလွန်သီးအရင့်များကို နေဖြင့် အခြောက်လှန်းထားပြီး သွေးအလွန်တိုးလျှင် ၂ စေ့၊ ၃ စေ့ ဝါးစားပါ။
၆။ သင်္ဘောအဖိုပင်၏ အပွင့်ကို ပြုတ်၍ စားပါက သွေးတိုးရောဂါသက်သာစေသည်။
၇။ ကြက်သွန်နီကို ထက်ခြမ်း ခြမ်း ရေတစ်ဖန်ခွက်တွင်စိမ်၍ နံနက်အိပ်ယာထစောစော သောက်ပေးလျှင် သွေးတိုးရောဂါကို ကာကွယ်သည်။ နံနက်အိပ်ယာထချိန် ခေါင်းကိုက်ခြင်းကို သက်သာစေသည်။
၈။ ပြောင်းဖူး၏ထိပ်မှ အမွှေးကိုပြုတ်၍ အရည်ကို အကြမ်းပန်းကန်တစ်လုံးစာသောက်လျှင် သွေးတိုးရောဂါ သက်သာစေသည်။
၉။ ချင်းလက်နှစ်ဆစ်ကို ထုထောင်းအရည်ကိုယူ သံပရာသီးတစ်လုံးအရည်နှင့် ပျားရည်တစ်ဇွန်းစပ် နေ့စဉ် သောက်ပါ။ သွေးတိုးရောဂါဘေး ကင်းဝေးနိုင်သည်။
No comments:
Post a Comment