မိုးစက္ေတြၾကား အျပံဳးတစ္ပြင့္ ပြင့္မိသည္

သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာသြန္းေနတဲ့ မိုးေတြကိုၾကည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက အိမ္တံခါး၀မွာတင္ တြန္႔ဆုတ္ရပ္တန္႔ေနခဲ့ပါသည္။

ခ်ိန္းထားတာကို ဖ်က္လိုက္ရင္ပဲ ေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္.....။ မိုးစက္ေတြကို ၾကည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ေ၀ခြဲလို႔ မရႏိုင္ေသး။

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွသာ မသိစိတ္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈနဲ႔ မိုးစက္ေတြအၾကား ကြၽန္ေတာ္စတင္ေရြ႕လ်ားလာခဲ့မိျပီမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ မယံုၾကည္ႏိုင္။

ဒီလိုမိုးေရေတြၾကား တစ္ေယာက္တည္း လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ မိုးစက္ေတြရဲ႕အထိအေတြ႕၊ ေအးျမတဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔အတူ သူ႔ကိုပါ သတိတရ ျဖစ္လာတတ္သည္မို႔ ကြၽန္ေတာ္ မိုးသည္းထဲ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့တာ။

ခုေတာ့လက္ရွိဘ၀ကို ကြၽန္ေတာ္ရင္ဆိုင္မွ ရေတာ့မည္။ အတိတ္ေန႔ရက္ေတြမွ ကြၽန္ေတာ္ႏိုးထရေတာ့မည္။ အိပ္မက္ဆိုတာ တစ္ခဏတာပင္ မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အခ်စ္ဆိုတာ မိုးေျပးလိုပဲဆိုတာ နည္းလည္ရေတာ့မည္။

အျပင္က မိုးစက္ေတြနဲ႔အျပိဳင္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ မိုးေတြရြာေနသည္။ ဒီခံစားခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရႈဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလံုးကို အေတြးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္သည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္တန္းေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ခဏတာၾကည္ႏူးေစေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ကိုေတာ့ ေမ့ပစ္ဖို႔ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသး။သူနဲ႕အတူ တြဲေလွ်ာက္ေနက် ဒီလမ္းေလးက ဟုိးအရင္ကအတိုင္း ဘာဆိုဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ ေျမသင္းနံ႔ေလးရဆဲ ခေရပန္းနံ႔တို႔ လြင့္ပ်ံေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ေျပာင္းလဲသြားတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သာ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေတြမဟုတ္က်ေတာ့ အသက္ေတြၾကီးရင့္လာခဲ့ျပီျဖစ္သလို သူ႔မွာလည္း အခ်စ္သစ္ႏွင့္။ ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ ပူေႏြးသြားတာ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိလိုက္ေပမယ့္ ဒါကိုလ်စ္လ်ဴရႈထားမိလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူရွိေနတာ မိုးေရစက္ေတြပဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ခ်င္။ ဘာမွဟန္ေဆာင္ေနစရာမလို တားဆီးစရာမလို။ လူသားဆန္ဖို႕ပဲလိုသည္။

၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ စိုရႊဲေနေပမယ့္ ရင္ထဲက အပူက ပိုၾကီးေနလို႔လားမသိ။ အေအးဓာတ္ကို ခုခ်ိန္ထိ ပီပီျပင္ျပင္ မခံစားရေသးပါ။

မိုးက မစဲတဲ့အျပင္ ပိုလို႕ေတာင္ သည္းလာေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရွ႕ငါးလွမ္း၊ ေျခာက္လွမ္းေလာက္အကြာေလာက္မွာေတာ့ ထီးမပါဘဲ မိုးေတာထဲ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ စုံတြဲေလး။ သူတို႔ကိုၾကည့္ျပီး ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္မိသည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပင္ မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ သာယာခဲ့ဖူးသည္။ မိန္႔မူးဖူးသည္ပဲ။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘ၀တစ္ခုလို႔ေတာင္ ထင္မွတ္ခဲ့ဖူးသည္။

ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ၾကည္ႏူးသည္ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္သည္ပဲေပါ့။ ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္ သူ႔အျပံဳးေလးျမင္လိုက္ရရင္ကို ရင္မွာ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ ဖူးပြင့္လို႔။ ခုမ်ားေတာ့....။

ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားကျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားေပၚက လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိုးေရထဲ ဘာထြက္လုပ္ေနသလည္းဆိုတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔စူးစမ္းသြားသလို သူတို႔ကားေတြထဲက တစ္ခါတစ္ခါ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ သီခ်င္းေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြ တဒဂၤရပ္ဆိုင္းသြားသည္။ မိုးသံေတြေၾကာင့္ သီခ်င္းထဲက စကားလံုးတိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကားရေပမယ့္ 'ငိုေနမယ္ မိုးသည္ထဲမွာကြယ္'ဆိုတာေလးကိုေတာ့ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္သည္။ ဟုတ္တယ္ မိုးေရစက္ထဲငိုေနတာ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး။

တစ္ေယာက္တည္းပါ.....ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပါ။ အရင္က ဒီလမ္းမေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တြဲေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့တစ္ေယာက္တည္းပါ။ အရင္က ကြၽန္ေတာ့္အေပၚဂရုတစိုက္နဲ႕ ေဖးမကူညီမယ့္.....'သူ'ရွိခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဒီမုိုးေတြစိုလို႔ ဖ်ားမွာကိုသည္းသည္းလႈပ္ စိတ္ပူးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ သူရွိေပမယ့္ ခုေတာ့....။

ရွည္လ်ားလြန္းလွတဲ့ ဒီလမ္းၾကီးကို တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာေတြးရင္း အာပဲငယ္လာသလိုလို။ ငိုပဲငိုခ်င္လာသလိုလို။

ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းထုတ္သင့္ေနျပီ။ သူ မရွိလည္း ဒီဘ၀ၾကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ရမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရပ္တည္ႏိုင္ရမည္။ မိုးစက္ေတြၾကား သူ မပါလည္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရမည္။

ပူေလာင္တဲ့ အစြဲအလမ္းေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး မိုးစက္ေတြဆီက ခြန္အားသစ္ေတြ ကြၽန္ေတာ္ ရယူရမည္။ ဒီအေတြးနဲ႔တင္ တဒဂၤ ျငိမ္းခ်မ္းသြားသည္။

ခပ္လွမ္းလွမ္းက မိုးေရထဲ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း သူတို႔ဆီက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ကူးစက္လာသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ အျပဳအမူေတြကို ကြၽန္ေတာ္အားက်မိသြားသည္။

သူတို႔ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြမွာ အျပဳံးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ မိုးေရနဲ႔သူတို႔ၾကားမွာ ဘာအစီးအတားမွမရွိ။ လြတ္လပ္စြာ၊ ေပါ့ပါးစြာ။ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာခ်င္းအတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ အပူအပင္ေတြ ထမ္းပိုးထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။

သူတို႔လို မိုးစက္ေတြၾကားထဲမွာ မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာျပီပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ခ်င္သည္။ သူတို႔လို အားပါးတရျပံဳးၾကည့္ခ်င္သည္။

ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ထီးကို ဖယ္ခ်ပစ္လိုက္သည္ မိုးစက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တိုးေ၀ွ႕ရင္း အလုအယက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ျပံဳးလိုက္သည္..... ႏူးညံ႕စြာ။ ဒီအျပဳံးက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ရွက္ျပံဳးလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။

ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးနား ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူေတြတခ်ိဳ႕ကေတာ့ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သြားၾကသည္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဒီလိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ရပ္ေတြကလည္း လူေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတတ္သည္ပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ခုကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈက တစ္ခဏတာ ဆိုေပမယ့္ တစ္ဘ၀စာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဖို႔ ေပါ့ပါးမႈေတြ၊ အေျပာင္းအလဲအသစ္ေတြ၊ မိုးစက္ေတြ၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ခု သိလိုက္ရျပီမို႔......မိုးစက္ေတြၾကား ကြၽန္ေတာ္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ ေရွ႕သို႔ ေပါ့ပါးသြက္လက္သည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္........။

ဇာနည္

Ref: Now! Cultural Journal – Vol.5, Issue 98