Living with " Passion"

အစြဲျဖင့္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ား
(ဂ်ဴး)
ကြၽန္မမွာ သိပ္မသိသာေသာ အစြဲအေလ့တစ္ခုရွိသည္။ ကြၽန္မတစ္ေနရာရာသို႔ သြားေတာ့မည္ဟု အခန္းတံခါး ကိုပိတ္ျပီး ေသာ့ခတ္ေတာ့မည္ ျပဳတိုင္း ကြၽန္မအိတ္ထဲမွာ ေသာ့ပါရဲ႕လားဟု ခဏခဏ စစ္ေဆးမိျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲကေန မထြက္ခင္ကလည္း အိတ္ထဲမွာ စစ္ေဆးစမ္းသပ္ျပီးသား။ ဒါေပမယ့္ အခန္းျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း တံခါးကိုဆြဲမပိတ္မီ၊ ေသာ့ခေလာက္ေတြကို ေမာင္းမခ်မီ အိတ္ထဲသို႔ ေနာက္တစ္ခါစစ္ေဆးမိျပန္၏။ ေသာ့တြဲကို စမ္းမိရုံႏွင့္ အားမရ၊ အိတ္အျပင္သုိ႔ ဆြဲထုတ္ျပီး သည္ေသာ့တြဲဟုတ္ရဲ႕လား...ဟုမ်က္စိႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပီး စိတ္ခ်ရမွ တံခါးကိုဆြဲပိတ္၊ေသာ့ အထပ္ထပ္ကိုပိတ္ရသည္။

ဒါ...သိပ္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္မသိသည္။ စိတ္ေရာဂါဟု နာမည္တပ္လို႔မရႏိုင္ရုံ အႏုစားစိတ္ အေျခအေနတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ေဆးစိတ္ပညာေ၀ါဟာရျဖင့္ ဆိုလွ်င္ ထိုအစြဲကို Obsessional Neurosis စိတ္ေရာဂါ၏အမ်ိဳးအစားတစ္ခု Obsessive Compulsive Action ဟုေခၚပါသည္။

သို႔ေသာ္ စိတ္ေရာဂါအေျခအေနဟု ေျပာလို႔မရေသာ အျခားစြဲလမ္းမႈေတြက ပိုျပီးစိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း သလို နားလည္ရလည္းပိုခက္ပါသည္။
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ John Fowles ေရးေသာ The Collector ဟူေသာ ၀တၴဳတစ္ပုဒ္တြင္ ဇာတ္လိုက္ သည္ မိန္းမေခ်ာေလးေတြကို လိပ္ျပာမ်ား တံဆိပ္ေခါင္းမ်ားစုေဆာင္းသလိုပင္ စုေဆာင္းေသာ ထူးဆန္း သည့္ အစြဲပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာမ Susan Orlean ၏ The Orchid Thief စာအုပ္တြင္ဇာတ္ေကာင္သည္ အစြဲအလန္းကို တစ္ခုျပီးတစ္ခုယိမ္းယိုင္ ေျပာင္းသြားရာ လိပ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္အစြဲ၊ ေရခဲေခတ္ ေရွးႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အစြဲ၊ထိုမွတဆင့္ သစ္ခြမ်ားဆီသို႔ ကူးသြား၏။ ထို႔အတူပင္ ဖိလစ္ပိုင္သမၼတကေတာ္ေဟာင္း အီမယ္လ္ဒါ၏ ဖိနပ္မ်ားကလည္း ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ေတြကို ေထာင္ႏွင့္ ခ်ီျပီးမ်ားျပားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္မွာ သာမန္မွ လြန္ကဲေသာစိတ္ျဖစ္သည္။ အတၲၾကီးသူဟုေျပာရမလား၊ ပိုင္ဆိုင္ရက္ေလျခင္းဟု အ့ံၾသရမလားမသိ။ ရုိေမးနီးယား အာဏာရွင္ နီကိုေလ ေခ်ာင္ဆက္စ္စကူး ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နန္းေတာ္ကို သိမ္းယူျပီးေနာက္ နန္းတြင္းမွာ ျမင္ေတြ႔ရသမွ် ေရႊေငြစိန္ထည္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားမွာ ငတ္မြတ္ေနေသာျပည္သူတို႔ဘ၀ႏွင့္ လဲယူထားေသာ အရာမ်ားပဲျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္ဆက္စ္စကူး၏ ဇနီးအယ္လီနာ သည္လည္း အီမယ္လ္ဒါလိုပင္ စိန္စီသည့္ဖိနပ္ေတြ သားေမြးကုတ္ အက်ႌေတြ မ်ားျပားလွစြာ ပိုင္ဆိုင္ရက္ သူ ျဖစ္သည္။ ထုိစုေဆာင္းမႈမ်ားကို ကြၽန္မဘယ္လို နားလည္ရ ပါ့မလဲ။
သည့္ထက္ပိုျပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္အစြဲအျပဳအမူေတြရွိေသးသည္။

ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္သူ႔အစြဲကို ရက္စက္စြာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ သည့္ ဟစ္တလာကိုိစိတ္ေရာဂါရွင္ဟု သတ္မွတ္ရမလား။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ လူမည္းမ်ားကို ဆန္႕က်င္ျပီး ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ ေကသံုးလံုးဂိုဏ္းသားမ်ား၏ အစြဲအျပဳအမူေတြကလည္း ကြၽန္မ နားလည္ ခံစားႏိုင္ သည္ထက္ လြန္ေနခဲ့သည္။

ကြၽန္မလိုက္မီသေလာက္ ေတြးၾကည့္သည့္အခါ အစြဲ၏အဆင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခြဲျခားမိသြားသည္။ တခ်ိဳ႕အစြဲ ေတြက လူထုအတြက္ အႏၲရာယ္ၾကီးသည္။ ဟစ္တလာ၏ဂ်ဴးမုန္းတီးမႈအစြဲ၊ ေကသံုးလံုး၏ လူမည္းမုန္း တီးႏွိမ္နင္း ေရးအစြဲ၊ အိုစမာဘင္လာဒင္၏ အေမရိကန္ မုန္းတီးမႈအစြဲ၊ ထိုအစြဲမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေသာအခါ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆံုးပ်က္စီးရသည္။

တခ်ိဳ႕ေသာအစြဲေတြက စြဲလမ္းသူကိုယ္တိုင္အတြက္ အႏၲရာယ္ၾကီးသည္။ ဥပမာ မိုဒီဒစ္(Moby Dick)၀တၳဳမွ ကပၸတိန္ အာဟက္၏ ေ၀လငါးၾကီး အေပၚ အညႇိဳးအစြဲ၊ ဂ်ိဳဒီေဖာ့စတာကို စြဲလမ္းစိတ္က တြန္းပို႔ သျဖင့္ သမၼတေရဂင္ကို ေသနတ္ျဖင့္လုပ္ၾကံခဲ့ေသာ ဂြၽန္ဟင့္(ခ္)ေလ၏ အစြဲ။
စိတ္ပညာရွင္ေတြကေျပာသည္။ စြဲလမ္းမႈဆိုသည္မွာ ၾကီးျပင္းရင့္က်က္ရာတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနေသာ သာမန္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္သည္ ဟူ၏။ ပထမဦးဆံုး ကြၽန္မတို႔သည္ ကေလးဘ၀တြင္ အရုပ္ကေလးေတြ ကိုစြဲလမ္းသည္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အားကစားပစၥည္းေတြကိုေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မတို႔၏ အစြဲသည္ ႏိုင္ငံေရး စနစ္မ်ား၊ ဘာသာေရးမ်ား၊ သေဘာတရားမ်ားဆီသို႔ ျမင့္တက္သြားသည္။

ဆူဆန္ေအာ္လင္းသည္ အစြဲသေဘာကို က်ိဳးေၾကာင္းညီညြတ္စြာ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူး၏။
"ကြၽန္မတို႔ဘ၀မွာ တစ္ခုခုကို စြဲစြဲလမ္းလမ္း အေလးထားမိဖို႔လိုလို႔ အေလးထားၾကတာပဲ၊ တစ္ခုခုကို စြဲလမ္းမိတဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာၾကီးဟာ ကိုယ္လက္လွမ္းမီႏိုင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္အစား ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ ၾကီးမားက်ယ္၀န္းျပီး ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတယ္လို႔ မထင္ရေတာ့ဘူး၊ ကိုယ္လုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြနဲ႔ျပည့္ေနတယ္....လို႔ ထင္လာမိေစတယ္။"
အဲသည္အထိေတာ့ ဘာအႏၲရာယ္မွ မရွိေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္မိမိအစြဲကို စိတ္ရူးေပါက္စြာအေကာင္အထည္ ေဖာ္မိသည့္အခါမွာေတာ့ ထိုအစြဲသည္ ေၾကာ္စရာေကာင္းလာႏိုင္ပါသည္။

စာေရးဆရာ Robert A.Caro ၏ အစြဲကေတာ့ ဟစ္တလာ၏အစြဲလို၊ ဘင္လာဒင္၏အစြဲလို အႏၲရာယ္ မေပးခဲ့ေပ။ ကာရုိ၏အစြဲက အေမရိကန္၏ ၃၇ေယာက္ေျမာက္သမၼတ Lyndon Johnson ျဖစ္သည္။ အစြဲဟု သူကိုယ္တုိင္ကမသံုး။ အစြဲ...ဟူေသာ စကားလံုးမွာေရာဂါဆန္သည္။ အရူးဆန္သည္။ "ကြၽန္ေတာ္က ဂြၽန္ဆင္ကိုစိတ္၀င္စားတယ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ အာဏာဟာ ဘယ္လိုစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စား တာပါ"ဟု သူကေျပာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မတို႕ကေတာ့ ကာရုိသည္ အစြဲၾကီးသူ ဟုေျပာခ်င္သည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူသည္ႏွစ္ေပါင္း ၂၆ႏွစ္ၾကာေအာင္ သမၼတဂြၽန္ဆင္ အေၾကာင္း ေလ့လာစုံစမ္းျပီးေနာက္ စာမ်က္ႏွာ ၁၀၀၀ေက်ာ္သည့္ တိုင္ေအာင္ စာအုပ္အတြဲ သံုးတြဲ ေရးသားျပဳစုထုတ္ေ၀ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဘ၀၏၂၆ႏွစ္လံုးလံုး သမၼတဂြၽန္ဆင္၏ ဘ၀ကို စံုစမ္းထုတ္ေဖာ္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ့သည္။

သမၼတ လင္ဒန္ဂြၽန္ဆင္ကလည္း တကယ္ပင္သူ႔အာဏာျဖင့္ မုသားမ်ား၊ လွည့္ဖ်ားမႈမ်ားကို ဖန္တီးလ်က္ သူ႔ဘ၀ကိုစံုစမ္းေထာက္လွမ္း သူေတြမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဆူဆန္ေအာ္လင္းေျပာ သလိုဆိုလွ်င္ ဂြၽန္ဆင္သည္ သူကိုယ္တုိင္ အစြဲတစ္ခုျဖင့္ အေမွာင္ခ်ထားေသာ သီးသန္႔ကမၻာတြင္ လံုျခံဳေအာင္ပုန္းကြယ္ရင္း ထိုကမၻာသည္သူ႔အတြက္ တကယ္လက္လွမ္းမီေသာအရာ ျဖစ္ခဲ့သည္...ဟု ဆိုရမည္။ သမၼတဂြၽန္ဆင္သည္ ကေနဒီလုပ္ၾကံခံရျပီးေနာက္ ဒုတိယသမၼတဘ၀မွ သမၼတအျဖစ္ ရာထူး တိုးျမင့္သြားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲတြင္ သူနာမည္ပ်က္ရသည္။ သူ သမၼတအျဖစ္ ေရြးေကာက္ခံ ရျပီး ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ဖို႔စည္းရုံးေရး ဆင္းစဥ္က 'အေမရိကန္လူငယ္ေတြကို အာရွစစ္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ဖို႔ လံုး၀ေစလႊတ္မွာ မဟုတ္' ဟုကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုကတိကို သူေဖာက္ဖ်က္ခဲ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂြၽန္ဆင္၏တကယ့္စိတ္ရင္းကို ကာရုိက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွာေဖြဖြင့္ထုတ္ခ်လိုက္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ ကာရုိအေနျဖင့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္တစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ အစဥ္တစိုက္လိုက္ခဲ့သည့္ အစြဲမွာ အံ့ၾသစရာျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကာရုိ၏အစြဲမွ ရေသာရလဒ္သည္ စာေပအားျဖင့္ ကာရုိ၏ဘ၀မွတ္ေက်ာက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ အဲသည္လို ျဖစ္ေအာင္လည္းသူက ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ေကာင္းေသာအစြဲဟုေျပာရမလား။
တကယ္ေတာ့ အစြဲအလမ္းဟူသည္မွာ လွည့္စားတတ္ေသာ အရာတစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္။

လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ အေမွာင္ခ်ထားေသာ အစြဲကမၻာတစ္ခုတြင္ ပုန္းကြယ္ေနထိုင္ရင္း မိမိသည္သာ ဤကမၻာ ဤစၾကာ၀ဠာ၏ အရွင္သခင္ဟု ခံစားရေကာင္းခံစားႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမွာ ေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အေပၚအရွင္သခင္ျဖစ္ေနခဲ့တာလဲ။ အဲဒီဟန္ျပ အရွင္သခင္ ဘ၀သည္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာခံႏိုင္မွာလဲ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့အစြဲျဖင့္ ဖန္ဆင္းထားေသာ ကမၻာ သည္ အမွန္တရားျဖင့္ ျပိဳကြဲ သြားမွာပဲ။

ဂြၽန္ဆင္၏ဖုံးကြယ္ထားေသာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ၂၆ႏွစ္လံုးလံုး အစြဲအလမ္းၾကီးစြာ ကမၻာေလးတစ္ခု ဖန္တီးခဲ့ေသာ ကာရိုကိုပဲၾကည့္ပါ။ ဂြၽန္ဆင္အေၾကာင္း ေနာက္ဆုံးစာအုပ္ကို အျပည့္အစံု ေရးသားျပီးစီးသြားသည့္ေနာက္၊ တစ္မနက္ခင္းမွာ ဘာလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္မွ မရွိေတာ့သည့္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ျဗဳန္းခနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခါ သူဘယ္အရာကို ရင္ဆိုင္ရမလဲ။ ကြၽန္မတို႔ အားလံုးကိုလည္း ဆြဲေခၚႏိုင္ခဲ့ျပီး အဓိပၸာယ္ေဖာ္ဆိုေပးႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ျပီးျပည့္စံုျပီဟု ေက်နပ္ခဲ့ရသမွ် သူ႔ရွာေဖြေတြ႕ရွိခ်က္က ဘာလဲ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ 'အာဏာသည္ တကယ္အစြမ္းထက္သည္' ဟူေသာမွတ္ခ်က္သည္သာ အမွန္တရား ျဖစ္ရေတာ့သည္ မဟုတ္လား။
Ref: Times, 2nd July, 2002.
(Eleven News Vol: 1/No: 33, 7-7-2002)