Tuesday, June 12, 2007

Khun Mya Hlaing's Essay

ကေလကေခ်ဆန္တဲ့ သို႕မဟုတ္ ခက္ဆစ္အဖြင့္မွားတဲ့ လူ
”ေသဆံုးရင္လား... ေသတမ္းစာေတြမလိုပါဘူး။ မေသ ခင္ကဆႏၵ ျပည့္မျပည့္ ေသတမ္းစာထဲက အတိုင္း တကယ္ျဖစ္လာသလား၊ မျဖစ္လာဘူးလားဆိုတာကိုလဲ ေသၿပီးသားလူက ျပန္သိႏိုင္ဖို႕မွ မေသခ်ာတာ၊ သည္ဘ၀ထဲကို ၀င္ဖို႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုကို ငွားရမ္းၿပီး ေနထိုင္လႈပ္ရွားေနခဲ့တာ။ ေသေတာ့လဲ သည္ခႏၶာကို သည္ေလာကထဲမွာ ျပန္ထားခဲ့လိုက္ရံု ပါပဲ...“

ကၽြန္မကမၻာေျမေပၚမွာေနရတာႀကိဳက္တယ္။ ေလးဘက္ေလးတန္ပိတ္ကာၿပီး တံခါးအထပ္ထပ္၊ ေသာ့ အထပ္ထပ္နဲ႕ အိမ္လို႕ေခၚတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္တမိ်ဳးကို လူ႕ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာႀကီးက တီထြင္လိုက္ၾက ေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ဘယ္လိုမွ ႏွစ္မ်ိဳ႕ခ်င္စရာ ေကာင္းမေနဘူး။ အစြန္းေရာက္တယ္ပဲဆိုခ်င္ဆို သည္အိမ္ၾကီးဟာ အလွအပေတြနဲ႕ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့၊ ပတ္၀န္းက်င္လြင္ျပင္ေလာကနဲ႕ ကိုယ့္ကို ခြဲျခားပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့၊ မ်က္စိတဆံုးျမင္ႏိုင္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္တားဆီးထားတဲ့ ခမ္းနားတဲ့ ေထာင္ႀကီး တစ္လံုးပါပဲ။ အေတြးမတူသူမ်ားအဖို႕ ေတာ့ အိမ္တစ္လံုးကိုပိုင္ဖို႕ သိပ္ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အိမ္တစ္လံုးကို ပိုင္ၿပီလို႕ သူတို႕ခံစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ သည္အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ ေက်းကၽြန္အျဖစ္ လွည္းက်င္းျပဳ ျပင္၊ အလွဆင္ ၿပီးတစ္ခါ သည္အိမ္ရဲ႕ သခင္အျဖစ္ လူေတြဖိတ္ၿပီးပြဲေတြလုပ္ၾကတယ္။ နားကိုမလည္ႏိုင္ဘူး။ သည္အိမ္ တစ္လံုးရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္ သည္အိမ္ကိုငဲ့ၿပီး ဟိုမသြားႏိုင္သည္မခြာႏိုင္နဲ႕။ သည္အိမ္ တစ္လံုးကို ေလာဘေတြနဲ႕ ၀ိုင္းလုလို႕ ျဖစ္တဲ့ျပသနာေတြကလည္း အထူးထူးအျပားျပား ဆန္းၾကယ္ၿပီး ရႈပ္ေနတာပဲ။ တကယ့္အံ့ၾသစရာပဲ... လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကလူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာေတာ့လဲ သူ႕စည္းကမ္း အတိုင္းပဲ အိမ္နဲ႕ေနမွျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္၊ အိမ္တလံုးကို ေနခ်င္သေလာက္ လခေပးေန၊ သည္ေနရာမွာ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ရင္ အတြယ္အတာမရွိဘဲ ေနာက္အဆင္ေျပရာ ေနရာကိုေျပာင္းၿပီး အိမ္ထပ္ငွားေန၊ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မရွိ လြတ္လပ္ပါဘိျခင္း။ ကိုယ္ပိုင္ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္းမွာ လြင္ျပင္ေတြ၊ မ်က္စိတဆံုး ေငးေမာ ၾကည့္ရႈႏိုင္တဲ့ လဟာျပင္ေတြ နဲ႕ ဥယ်ာဥ္ေတြထဲမွာ ေငးေမာရင္း လြတ္လပ္ျခင္းအရသာကို ခံစားရင္း တတ္ႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစခဲ့တဲ့ကၽြန္မ..

ကားပိုင္ရွင္လို႕ေျပာၿပီး ကားရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနသူလို ကားရပ္ဖို႕၊ ဆီထည့္ဖို႕၊ ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ဖို႕၊ ကားလိုင္စင္၊ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ အို.. လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေနထိုင္ဖို႕အတြက္ ရွိသမွ်အခ်ိန္ေလးကို ကားတစ္စီးရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စေတြနဲ႕ အခိ်န္ေတြ အဓိပၸာယ္မဲ့ ကုန္လြန္ဆံုးရံႈးတဲ့ သည္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္လို႕ ကၽြန္မ အမ်ားသံုးကားေတြကိုၾကိဳက္တယ္။ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို အခေပးၿပီးရင္ ႀကိဳက္ရာအဆင္ေျပရာ ကားေပၚတက္စီးသြား၊ လိုရာခရီးေရာက္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆင္းၿပီးသြားခ်င္ရာကိုသြားၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေန ရာ ကိုသြားခ်င္ရင္ ေနာက္ကားတမ်ိဳးေျပာင္းစီးလိုက္။ အဆင္ကိုေျပလို႕။

အ၀တ္အစား။ အင္း!ေတာင္းမွာအကြပ္၊ လူမွာအ၀တ္တဲ့။ အရွက္အေၾကာက္ၾကီးသူအတြက္ အ၀တ္အစား ကအေရးႀကီးတာေပါ့။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ၀တ္ဆင္ရတဲ့အ၀တ္အစားပံုစံျခင္းကလဲ မတူႏိုင္ေတာ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႕အ၀တ္အစားေတြကို ဒူးေနရာဒူး၊ ေတာ္ေနရာေတာ္ ၀တ္စားရပါတယ္။ အလုပ္ရႈပ္တာက ေလွ်ာ္ရ ဖြပ္ရ၊ မီးပူတိုက္ရနဲ႕။ ကဲ.. မ၀တ္မျဖစ္တာေတြကလြဲလို႕ အပိုျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အ၀တ္အစား ေတြ သိမ္းရတာ ဗီရိုရႈပ္တယ္၊ အလုပ္ရႈပ္တယ္..ေသေသခ်ာခ်ာေလွ်ာ္ဖြပ္ေခါက္သိမ္း၊ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ထုပ္ပိုးၿပီး အမိႈက္ပံုးေဘး ေနရာအျမင့္တစ္ခုမွာ တင္ထားလိုက္တယ္။ အမိႈက္သိမ္းသမားျဖစ္ေစ၊ လိုခ်င္သူျဖစ္ေစ လာေကာက္ေပေစေပါ့။ ပံ့သကူအလွဴ ကမၸည္းထူစရာမလိုပါဘူး။ သည္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနမယ့္ တကိုယ္ေရသံုးပစည္းေတြ၊ စာရြက္စာတမ္းေတြကလြဲလို႕ က်န္တာအားလံုးကိုလဲ သည္လိုပဲ ပံ့သကူလွဴပစ္ခဲ့ေတာ့ ၿပီးေရာေပါ့။ လူေရာစိတ္ပါ အေလးခံၿပီး သြားေလရာ သယ္မေနႏိုင္ေပါင္။ ေရာက္ရာေနရာမွာ ျပန္အသစ္၀ယ္လို႕ရ တာပဲေလ။

ကၽြန္မေသဆံုးရင္လား... ေသတမ္းစာေတြမလိုပါဘူး။ မေသခင္ကဆႏၵ ျပည့္မျပည့္ ေသတမ္းစာထဲက အတိုင္း တကယ္ျဖစ္လာသလား၊ မျဖစ္လာဘူးလားဆိုတာကိုလဲ ေသၿပီးသားလူက ျပန္သိႏိုင္ဖို႕မွ မေသခ်ာတာ၊ ကၽြန္မအတြက္ကလည္း ျပန္သိဖို႕မွမလိုတာ။ သည္ဘ၀ထဲကို ၀င္ဖို႕ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုကို ငွားရမ္းၿပီး ေနထိုင္လႈပ္ရွားေနခဲ့တာ။ ေသေတာ့လဲ သည္ခႏၶာကို သည္ေလာက ထဲမွာ ျပန္ထားခဲ့လိုက္ရံု ပါပဲ။ လွဴမလား မီးသၿဂိဳလ္မလား၊ ဂူသြင္းရမလား။ အင္း.. ကၽြန္မသက္ရွိထင္ရွား ရွိတုန္း ကၽြန္မေဘးနား မွာရွိေနခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ ေသေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အေလာင္းနားမွာ က်န္ခဲ့သူေတြ လုပ္ခ်င္ သလို၊ အဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကေပါ့။ မလိုအပ္တာေတြအတြက္ စိတ္ရႈပ္ခံမယ့္အစား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေနာက္ ဘ၀အသစ္တစ္ခုကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားလိုက္တာ ပိုမေကာင္းဘူး။ သံသရာခရီးမွာ သြားလာ ရင္း ၾကားဘူတာတစ္ခုမွာ ခဏနားတုန္း အတြယ္အတာေတြ မထားတာေကာင္းတာေပါ့ေလ။ ၿပီးရင္ သည္ဘူတာက ခြာၿပီး ေနာက္ဘူတာ တစ္ခုကိုသြားရမွာပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ္နဲ႕ တပါတည္းပါသြားမွာ ေသခ်ာတာေတြက ကုသိုလ္စိတ္နဲ႕ အကုသိုလ္စိတ္ ၂မ်ိဳးပဲေလ။ သည္ေတာ့ အထုပ္အပိုးႏွစ္ခုထဲမွာ ေလွ်ာ့လို႕ေကာင္းတဲ့ အထုပ္တစ္ခုကို ေလွ်ာ့ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ထုတ္ခဲ့ဖို႕ပဲ လိုေတာ့တာေပါ့။ သယ္ရ သက္သာေအာင္လို႕ပါ။

စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္အ၀ရိႈက္သြင္းရင္းေက်နပ္ေနခိုက္ ေနာက္ကစကားသံသဲ့သဲ့ တစ္ခြန္း ၾကားလိုက္ရတယ္... “ကေလကေခ်ဆန္တဲ့မိန္းမ” တဲ့။
From Ainmat.com

No comments: