အလယ္ကလူ

စကား၀ဲ၀ဲ ေျပာတတ္တဲ့ ရွမ္းဓႏုတိုင္းရင္းသား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္။ သူ႕နာမည္က ေ၀မင္းလတ္တဲ့။ ကြၽန္မ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက သူ႕အသက္ ၇ႏွစ္ေလာက္ေပါ့။

သူေနတဲ့ျမိဳ႕က ပင္းတယေလ။ ကြၽန္မတို႕ မိသားစုဘုရားဖူးထြက္ရင္း သူတို႕အိမ္မွာတည္းခဲ့ၾကတာပါ။ ေ၀မင္းလတ္တို႕မွာ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္အရြယ္၊ မတိမ္းမယိမ္းေလးေတြပဲ။

နာမည္ရင္းေတြကိုေတာ့ ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတို႕အိမ္က ေခၚၾကတဲ့ ကိုဦး၊ကိုလတ္၊ငယ္ေထြးဆိုတာေလးေတြပဲသတိရတယ္။ အဲဒီ ကေလးသံုးေယာက္မွာ ကိုလတ္ကေလးကို ကြၽန္မပိုျပီး အမွတ္ရေနမိတယ္။ ေ၀မင္းလတ္ဆိုတဲ့ နာမည္ကေလးက အစေပါ့။ ျပီးေတာ့ သူ႕ ဘ၀အရြယ္ကေလးနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ ကြၽန္မကရုဏာသက္စြာ စာနာမိခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့တာ အမွန္ပဲ။

အဲဒီတုန္းက သူ႕ကိုပိုျပီး ခင္တြယ္ခဲ့ရတာကလည္း သူကိုယ္တိုင္က ကြၽန္မအနားလာကပ္ေနခဲ့လို႕ပါ။ သူက ကြၽန္မရဲ႕ အေဖာ္လည္း လုပ္ ေပးခဲ့တယ္ေလ။

ပင္းတယေစ်းေန႕ တစ္ေန႕မွာ ကြၽန္မေစ်းကို သြားျဖစ္တယ္။ ေ၀မင္းလတ္ကေလးကို အေဖာ္ေခၚသြားခဲ့တာေပါ့။ ေစ်းထဲမွာ သူ႕ကို ထမင္း ခ်ဥ္၀ယ္ေကြၽးတယ္။ မုန္႕လက္ေဆာင္း ၀ယ္တိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ဆီကို ေခၚသြားခဲ့တယ္ေလ။

ကြၽန္မ စာအုပ္ေရြးေနတုန္း ေ၀မင္းလတ္က စာေစာင္ေတြ လွန္ေလွာေနခဲ့တယ္။ အသက္က ခုႏွစ္ႏွစ္မျပည့္တတ္ေသး၊ အတန္းက ဒုတိယတန္း တက္စဆိုေတာ့ စာအုပ္ေတြက သူ႕ကို သိပ္မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႕ ရုပ္ပံုေတြကို လိုက္ၾကည့္ ေနပံုရပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကြၽန္မစာအုပ္နဲ႕စာေစာင္တခ်ိဳ႕၀ယ္ျဖစ္တယ္။

'ျပန္ၾကစို႕ သားေရ' လို႕ေ၀မင္းလတ္ကို လက္တို႕ေခၚျပီး ကြၽန္မတို႕ ျမင္းလွည္းနဲ႕ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ေ၀မင္းလတ္ က စကား စေျပာခဲ့ပါတယ္။

'အန္တီ့ကို သား ေမးခ်င္လို႕'

'ဘာလဲ၊ ေမးေလ သား'

သူက ကြၽန္မလက္ထဲက စာေစာင္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

'အန္တီ ၀ယ္လာတဲ့ အဲဒီစာေစာင္ထဲမွာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုပါတယ္။ လူသံုးေယာက္ ခံုေပၚတက္ရပ္ျပီး ဗလျပေနတဲ့ပံုေလ'

'ဘယ္ပံုလဲ သားရဲ႕'

သူက စာေစာင္ကို လွမ္းယူျပီး လက္ေထာက္ျပတယ္၊ ကာယဗလေမာင္ျပိဳင္ပြဲဆုရသူ သံုးဦး၊ ဆုေပးစင္ျမင့္ေပၚမွာ အလွျပေနတဲ့ ပံုပါ။

'ေၾသာ္...၊ အဲဒါ ေမာင္ေရြးပြဲမွာ ဆုရတဲ့သူေတြ အလွျပေနတာေပါ့သားရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ'

ကြၽန္မက သူ႕အသိမ်ားပါေနလို႕လား ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကေမးတယ္။

'သူတို႕ သံုးေယာက္မွာ ဘယ္သူက ပထမလဲ အန္တီ' တဲ့။

'အလယ္ကလူေပါ့ သားရဲ႕၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူ႕စင္ကအျမင့္ဆံုးမွာရွိတယ္ေလ။ အေတာ္ဆံုးေပါ့။ ပထမရတဲ့လူဆိုေတာ့ ဦးစားေပးရမယ့္လူ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အလယ္မွာ ထားတာေပါ့။ ဒီဘက္က ဒုတိယ၊ ဒီဘက္အနိမ့္ဆံုးက တတိယေလ၊ စင္ရဲ႕ေအာက္မွာ တစ္၊ႏွစ္၊သံုးကို အေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ျပထားတယ္၊ သားျမင္ရသလား '

'ဟုတ္သားပဲ၊ ျမင္တယ္ အန္တီ'

ေ၀မင္းလတ္က ပုံကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕လိုက္တယ္။

'အလယ္ကလူဆိုရင္ ဦးစားေပးရတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား အန္တီ'

'အင္း....ဟုတ္တာေပါ့ သားရဲ႕၊ ဦးစားေပးခံရတဲ့လူဆိုတာ အလယ္မွာ ေနရတယ္ေလ၊ ေဟာဒီပံုကိုၾကည့္ ေဘာလံုးအသင္း တန္းစီရိုက္ ထားတာ သားေတြ႕လား၊ အလယ္ကလူက အသင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူေပါ့'

'အင္း....ဟုတ္တယ္ေနာ္ အန္တီ၊ သားတို႕ေက်ာင္းမွာလည္း ဟိုတစ္ေန႕က အတန္းလိုက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရတယ္။ သားတို႕အတန္းပိုင္ ဆရာမက အလယ္မွာေနတယ္ဗ်'

'ေအးေပါ့၊ အဲဒါ ဦးစားေပးရမယ့္သူမို႕ အလယ္မွာ ထားတာေပါ့ သားရဲ႕'

ေ၀မင္းလတ္ နားလည္ေအာင္ ကြၽန္မ ရွင္းျပေပးမိပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ေ၀မင္းလတ္က....

'အလယ္ကလူကိုသာ ဦးစားေပးမယ္ဆိုရင္ အိမ္မွာလည္း သားကိုဦးစားေပးရမွာေပါ့ေနာ္ အန္တီ' လို႕ေျပာတယ္။

ကြၽန္မက မေထာက္ခံခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါက တစ္မ်ိဳးပဲေလ။ မိဘဆိုတာကေတာ့ သားသမီးမွန္သမွ် တန္းတူခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ဒီ အခ်က္ကို ကေလးေတြရဲ႕မိခင္ျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မက ပိုျပီး နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

ေ၀မင္းလတ္က ဆက္ေျပာ ျပန္ပါတယ္။

'ခုေတာ့ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ဘူးအန္တီ၊ ကိုဦးကိုက်ေတာ့ အၾကီးဆံုးမို႕ ျပန္မေျပာရဘူး၊ အၾကီးစကား နားေထာင္ရမယ္၊အၾကီးကို ဦးစား ေပးရမယ္လို႕ ေျပာတယ္ဗ်၊ ငယ္ေထြးက်ျပန္ေတာ့ အငယ္ဆံုးမို႕ညႇာရမယ္၊ အငယ္အၾကိဳက္ လိုက္ရမယ္၊ အငယ္ကို ဦးစားေပးရမယ္တဲ့၊ သားက အလယ္က အလတ္မို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးစားေပး မခံရဘူးအန္တီ'

ကြၽန္မ ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္။ ေ၀မင္းလတ္ကို ကြၽန္မသေဘာလည္းေပါက္မိပါတယ္။ ဒါဟာ အလယ္ကလူတိုင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ သဘာ၀တစ္ခု ပဲ မဟုတ္လား။

'အဲဒီလို မထင္ပါနဲ႕သားရယ္။ ဘယ္မိဘမဆို သားသမီးအားလံုးကို အတူတူခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ပိုျပီးဦးစားေပးတယ္ဆုိ တာ မရွိပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သားကလည္း အလယ္ကလူျဖစ္ရလို႕ ၀မ္းမနည္းပါနဲ႕။ သားက အလတ္ဆိုေတာ့ ကိုဦးလို ေခါင္းမေဆာင္ရဘူး ေလ။ ငယ္ေထြးေလာက္လည္း အခ်ဳပ္ခ်ယ္ မခံရဘူး။ လြတ္လပ္တာေပါ့ သားရဲ႕၊ အန္တီေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား'

'ဟုတ္'

သူေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ ညႈိးေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလး၀င္းပသြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ...

'ဘြားေလးက ေျပာတယ္အန္တီရဲ႕၊ နင္က အလတ္ဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း လပ္ေနတာေပါ့တဲ့။ ဘယ္ရမလဲ၊ ဘြားေလးကို သားျပန္ၾကြားရ မယ္၊ အလယ္ကလူဆိုတာ ပထမအေတာ္ဆံုး၊ အေရးအၾကီးဆံုးလူ၊ အလြတ္လပ္ဆံုးလူလို႕ေနာ္ အန္တီ' လို႕၀မ္းသာအားရ ေျပာပါတယ္။

ကြၽန္မလည္း သူ႕ကိုျပံဳးၾကည့္ရင္း 'ဟုတ္တာေပါ့ သားရယ္' လို႕ျပန္ေျပာလိုက္မိခဲ့ပါတယ္။

ျဖိဳးသာရ

စာၾကြင္း။ ။ ျဖိဳးသာရ - ရြက္ႏုကေလးမ်ား (ကေလးမ်ားကေပးေသာဒႆန) စာအုပ္ေလးမွ